เรื่องที่สอง ER ต่างประเทศ ใครที่มาต้องเป็นโรคฉุกเฉินจริง ๆ เพราะจะเสียค่ารักษาแพงกว่าปกติมาก แต่ ER ไทยกลับกลายเป็นโรคไม่ฉุกเฉินซะมาก (รพ.ส่วนใหญ่) ทำให้ไปเบียดเบียนเวลาที่จะต้องใช้รักษาคนไข้หนักจริง ๆ เคยได้ยินมาว่าบางคนชอบมา ER เพราะว่าไม่ต้องรอนานเหมือน OPD ในเวลาราชการ แต่ที่แน่ ๆ ผมเคยเจอคนไข้มาหาผมที่ ER ตอนตีสองด้วยเรื่อง...
ผมร่วงครับ
ผลจากเหตุการณ์ดังกล่าวตอนนี้ รพช.ที่จังหวัดผมน้องเค้าไม่กล้าทำอะไรเเล้ว referหมดครับ สมัยผมเป็นInternยังผ่าAppendicitisที่่รพ. 30 เตียงอยู่เลย เหตุที่ผมต้องผ่าเองเพราะการส่งคนไข้มาในเมืองค่าใช้จ่ายแฝงสำหรับคนไข้เเละญาติเพียบ เเถมส่งต่อต้องข้ามภูเขา 1 ลูก เจ้าหน้าที่ที่ไปreferก็เสี่ยง...ปีที่เเล้วก็มีเจ้าหน้าที่ รพช. นึงรถrefer คว่ำเสียชีวิต
teatree เขียน:คุณหมอlekyให้ข้อคิดที่ดีมากนะครับ
ส่วนตัวผม50upแล้ว คิดว่าคงpracticeไปอีกไม่นาน น่าจะไปหาอย่างอื่นทำได้
แต่เราเองก็ยังต้องมองไปในอนาคตอยู่ดี
ลูกหลานที่ตามมาในรุ่นหลังจะได้ผลกระทบจากบริการทางการแพทย์อย่างไรบ้าง
ที่แน่ๆ ผมคิดว่า ถ้าปล่อยแบบนี้ต่อไป อิมแพ็คน่าจะรุนแรงมาก
ต่อไปคนไทยอาจจะต้องใช้หมอเขมรมาทำคลอดให้ก็ได้ ใครจะไปรู้
(อย่าลืม อีก3-4ปีจะมี asean economic communityแล้วนะครับ)
ผมว่า กรณีสมิติเวช จะเป็นบรรทัดฐานในการฟ้องร้องแพทย์ที่หนักหน่วงขึ้น
เพราะการตัดสินว่า ไม่ดูแลคนไข้ตลอดเวลา จะทำให้พวกเราทำงานยากมากๆขึ้นไปอีก
นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็เศร้าแทนอาจารย์ดมยาท่านนั้นจริงๆ
เคยอ่านสัมภาษณ์ท่านตอนศาลอุทธรณ์ยกฟ้อง
ท่านถึงกับบอกว่า คงจะได้นอนหลับสนิท สักทีนึง หลังจากเครียด นอนไม่เคยหลับมาเป็นเวลาหลายปีระหว่างถูกฟ้อง
การเป็น VI ทำให้เป็นทางเลือกที่ดีมากๆ อีกทางหนึ่งของพวกเราเลยครับผมเลยหวังเล็กๆว่า
แนวทางแวลยูอินเวสเตอร์ที่กำลังเรียนรู้อยู่เนี่ย
จะเป็นอีกพาหนะหนึ่ง นำพาหมอไทยที่น่าสงสาร
ฝ่าคลื่นทุนนิยม ไปสู่อิสรภาพทางการเงิน
เพื่อเราจะได้ไม่ต้องมาห่วงเรื่องเงิน
จนอาจไปล้ำเส้นทางวิชาชีพที่เราทำ
จนคนไข้ หรือตัวเราเดือดร้อนในภายหลังได้ครับ
gongphop เขียน:เรื่องค่าใช้จ่ายนี้ ผมเคยไปดูงานที่สิงคโปร์แล้วชอบครับ มันเป็นระบบ subsidize (แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ในไทย ที่ประชานิยมเกินไป) ซึ่งผมชอบมากกว่าการรักษาฟรี แต่เก็บภาษีมากแบบยุโรปครับleky เขียน: เรื่องที่ผมบอกว่าทุกคนต้องร่วมกันรับผิดชอบ ผมไม่ได้คิดว่าจะให้ประชาชนมาจ่ายเงินหรือภาษีสูง ๆ แบบต่างประเทศนะครับ แค่คิดเล่น ๆ ว่าจ่ายกันคนละ 100 บาทต่อปี ปีหนึ่งก็ได้ 6000-7000 ล้านแล้ว
คือที่สิงคโปร์เขาจะให้ประชาชนจ่ายค่ารักษา แต่รัฐบาลจะช่วยตามความรวยความจน โดยดูจากจำนวนเงินการเสียภาษี
รัฐบาลจะ subsidize 30-70% ครับ โดยคนจนที่สุดจะได้รับการช่วย 70% ของค่ารักษา และจะลดการ subsidize ไปเป็นขั้นบันได โดยขั้นที่รายได้สูงสุด รัฐบาลจะช่วย 30% ข้อดีคือ เข้าโรงพยาบาล ยังไงก็ต้องเสียตังบ้าง ไม่ใช่ป่วยเล็กๆน้อยๆ ดูแลตัวเองได้ก็มาใช้ฟรี นอนโรงพยาบาลก็ต้องเสียตังบางส่วน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ขอนอนโรงพยาบาล ทะเลาะกันแฟนไม่อยากกลับบ้านก็มาขอนอนโรงพยาบาลเหมือนของไทย ถ้าจะมาปรับใช้ในประเทศไทยอาจ subsidize ถึง 90% ก็ยังได้ แต่ควรต้องให้จ่ายบ้าง เพราะพอฟรีก็มีผู้ป่วยบางรายที่พฤติกรรมการใช้บริการไม่ไหว (ผู้ป่วยดีๆ ก็มีมานะครับ)
อย่างเจ็บป่วยหนักเรียก ของสิงคโปร์ นี่รถพยาบาลไปรับ .....ฟรีครับ.....แต่หากไม่หนัก เดินทางมาเองได้ แต่เรียกรถพยาบาล พอมาถึง ประเมินแล้วไม่ฉุกเฉิน ต้องจ่ายเงิน ประมาณ 1,800 บาท ซึ่งแพงกว่านั่ง taxi มาเอง...
เป็นระบบที่ผมชอบนะครับ เป็นระบบที่ใหเอามาเล่าสู่กันฟังเฉยๆ แม้ว่ามันจะไม่สามารถเป็นไปได้ในประเทศไทยครับ
จังหวัดที่ผมเคยไปอยู่ก็เป็นคล้ายๆแบบนี้ครับPaul VI เขียน:หมอแป๊ก เขียนไว้ตรงนี้ ผมว่าเหตุการณ์แบบนี้ ระบาดไปเกือบทั่วแล้วละครับ
ผลจากเหตุการณ์ดังกล่าวตอนนี้ รพช.ที่จังหวัดผมน้องเค้าไม่กล้าทำอะไรเเล้ว referหมดครับ สมัยผมเป็นInternยังผ่าAppendicitisที่่รพ. 30 เตียงอยู่เลย เหตุที่ผมต้องผ่าเองเพราะการส่งคนไข้มาในเมืองค่าใช้จ่ายแฝงสำหรับคนไข้เเละญาติเพียบ เเถมส่งต่อต้องข้ามภูเขา 1 ลูก เจ้าหน้าที่ที่ไปreferก็เสี่ยง...ปีที่เเล้วก็มีเจ้าหน้าที่ รพช. นึงรถrefer คว่ำเสียชีวิต
ตอนนี้คนที่ยัง practice ที่รพ. เครือรัฐบาล โดยเฉพาะในชุมชน คงเห็นภาพและปัญหาได้ดีกว่า คนี่ไม่ได้อยู่ในวงการแล้ว
แต่ก็ยังยกเว้น พวกที่อยู่ใน รพ.ช รพ.จ ก็จริงแต่ อยู่บนหอคอยงาช้าง
อันนี้ก็ทำให้นึกได้ ตอนอยู่ รพ จังหวัดเจอแบบนี้แทบทุกวันอย่างเจ็บป่วยหนักเรียก ของสิงคโปร์ นี่รถพยาบาลไปรับ .....ฟรีครับ.....แต่หากไม่หนัก เดินทางมาเองได้ แต่เรียกรถพยาบาล พอมาถึง ประเมินแล้วไม่ฉุกเฉิน ต้องจ่ายเงิน ประมาณ 1,800 บาท ซึ่งแพงกว่านั่ง taxi มาเอง...
อันนี้ขอเพิ่มข้อมูลครับ คือว่าในช่วงแรกนี่เขา พยายาม promote การใช้รถพยาบาล (ผู้ใหญ่เขาว่าอย่างนั้น) คือฟรีหมดnACrophiles_117 เขียน: ปวดฟัน !!!!!!!!!!!!!
ต้องเรียกรถกู้ชีพไปรับเลยหรอ(วะ)เนี่ย ฟรีด้วยนะ
อ่านแล้วจี๊ดที่หัวใจnavapon เขียน:พอดีเจอในเฟซบุคนะครับ เลยเอามาแชร์ต่อ
5 คำถามยอดฮิต ที่เห็นคนในเน็ตด่าหมอ แล้วคันปากอยากตอบ
http://www.facebook.com/notes/%E0%B8%AB ... 3858452633
ไม่มีคนเจ็บคนไข้ให้ไปรับ หรือ ส่ง แต่เปิดไฟขอทางเพื่อจะรีบไปให้ทันเผาศพ 16.30 น. หรือ 17.00 น. ซึ่งส่วนมากจะเป็นเวลานี้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ แต่ผมจะบอกอย่างหนึ่งว่าประเทศไทยนั้น ในระยะหลังคนที่เป็นคนกำหนดโครงสร้างหลักเหล่านี้มักไม่ใช่หมอครับ จึงเป็นความแปลกข้อที่ 6 ของ "ไทยแลนด์แอนตาร์กติก" คือ เจ้ากระทรวงสาธารณสุขมักไม่ใช่แพทย์ บางครั้งแม้จะมีแพทย์อยู่ในรัฐบาลแต่กลับไปเป็นเจ้ากระทรวงอื่นoatty เขียน:อ่านแล้ว อยากเห็นแนวโน้มที่เดินไปทางตะวันตกครับ
ส่วนครอบครัวใช้บริการ รพ.เอกชน สำหรับลูกและภรรยา ตัวเองไม่ค่อยจะได้ใช้บริการเพราะไม่เคยป่วยหนัก ยกเว้นตอนที่กล้ามเนื้อหัวไหล่เจ็บเลยไปหาหมอที่ รพ.จุฬาฯ และก็ได้รับการวินิจฉัยจากอ.หมอที่เคยเล่าให้ฟัง
ได้แต่หวังว่าท่านหมอในนี้ หากได้ดิบได้ดีเป็นใหญ่เป็นโตจะกล้าแสดงจุดยืนและพัฒนาระบบให้เมืองไทยได้อย่างที่ควรจะเป็น แม้กระทั่ง 30 บาท ก็ควรจะปรับเปลี่ยนให้เพิ่มตามอัตราเงินเฟ้อก็ยังดี
เป็นกำลังใจให้หมอทุกคนครับ
น่าเสียดายจริง ๆ ครับ ไม่คิดเลยว่าเดี๋ยวนี้จะกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว มันก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนอีกข้อหนึ่งว่า เรากำลังเดินไปในทิศทางแบบอเมริกา เพราะได้ยินมานานแล้วว่าหมอที่นั่นถ้าจบใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นแพทย์เฉพาะทางหรือทั่วไปก็จะมีปัญหาในการทำหัตการ เพราะตอนเรียนได้ทำน้อยเนื่องจากกลัวปัญหาฟ้องร้อง ระวังจะตามแบบเค้าอีกเรื่องหนึ่งนะครับ แบบว่าคนไข้จะมาผ่าตัดกับใครเค้าจะถามเลยว่า "คุณทำเคสแบบผมมาแล้วกี่เคส" ผมเคยได้ยินจากหมอสูติที่รู้จักกันท่านหนึ่ง เค้าเล่าให้ผมฟังว่าที่นั่นบางรัฐหมอสูติไม่ยอมทำคลอดเพราะกลัวฟ้องร้อง แต่ยังรักษาเรื่องอื่น ๆ อยู่ ทำให้บางครั้งถึงขนาดต้องบินไปฝากท้องที่รัฐอื่น ฟังดูผมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อันนี้เท็จจริงยังไงช่วยบอกผมด้วยครับnACrophiles_117 เขียน:จังหวัดที่ผมเคยไปอยู่ก็เป็นคล้ายๆแบบนี้ครับ อย่างคนไข้ สูติ แม้แต่ใน รพ จังหวัด สตาฟยังเป็นคนผ่าเองหมด ไม่ปล่อยให้อินเทิร์นทำเอง ส่วนศัลยกรรมก็คล้ายๆกัน คือถ้า intern ไม่ได้ want อยากทำมากๆ สตาฟที่มีน้อยนิดก็ทำกันเองเหมือนกัน intern แค่เข้าช่วย หรือบางทีก็ออกมารับเคสข้างนอก ผมเองก็รู้สึกปลอดภัยนะครับ แต่มันก็เสียที่ว่า มันจะไม่ได้ทำอะไรเลย skill หมดหดหาย (ตอนนี้ยังเสียดายอยู่เลยว่า ถ้าตอนใช้ทุนปีแรกได้ทำบ้าง ชีวิตอาจจะเปลี่ยนไปเรียน urosx หรือเปล่า)
ออโถก็เช่นกันครับ แม้แต่ closed fracture บางทีก็ refer จาก รพ ชุมชนเข้าจังหวัด (ยกเว้นอำเภอหนึ่งที่มีหมอออโถอยู่) ลดความเสี่ยงกันไปหมด ผมลองคิดดูเล่นๆว่า ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปหมด ต่อไปก็คงจะมีปัญหาลูกโซ่ตามมาอีกมหาศาล
มีรุ่นพี่สอนมาว่า 'สามปีนี้ไม่ต้องซ่ามาก ท่องไว้อย่างเดียว เอาใบ ว กลับมาเรียนต่อก็พอ' ผมท่องจำขึ้นใจเลยครับ 5555
ความอึดอัดมันขึ้นกับหลายอย่างครับ ผมยกตัวอย่าง แพทย์มีหลายสาขา บางสาขามีน้อยแต่ต้องดีลกับคนไข้หนักหรือภาวะเร่งด่วน เช่น ศัลยกรรมสมอง หมอด้านโรคหัวใจ หมอสูติฯ ผมยกตัวอย่างนะครับ ถ้ารพ.จังหวัดที่มีทางหลวงผ่าน มีอุบัติเหตุคืนละหลายรายที่ต้องมีการผ่าตัดสมอง แต่ในรพ.แห่งนั้นมีหมอด้านนี้เพียง 1-2 ท่าน ในเวลากลางวันท่านต้องทำงานประจำ กลางคืนเป็นแพทย์ที่อยู่ในตารางเวรรับปรึกษาทางสาขานั้น กลางคืนมีเคสที่ต้องทำผ่าตัด 1-2 รายเป็นอย่างน้อย แพทย์จะอึดอัดหรือไม่ ความอึดอัดอาจจะมาได้หลายอย่าง เช่น ทนงานหนักไม่ไหว หรือทนพอไหวแต่มาตรฐานการรักษาตกลงไปเพราะอยู่กันไม่กี่คน มีงานล้นมือเกินกำลัง ก็อาจจะเกิดความอึดอัดว่ารักษาคนไข้ได้ไม่ดี หรืออึดอัดระบบ เรื่องพวกนี้ส่วนหนึ่งเค้ายอมรับความจริงกันนะครับ ถ้าใครไม่ไหวก็ลาออกjverakul เขียน:ขอบคุณครับคุณหมอ leky ที่ให้มุมมองที่เห็นได้ชัดเจน แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าอึดอัดเ่ท่าใดนักครับเพราะเป็นความจริงที่เราต้องเจอ ถ้าอึดอัดแสดงว่าเราไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง
ปัญหาก็คือถ้าตัดสินแล้วแพทย์ไม่ผิด เงินที่จ่ายเค้าไปมีการเอาคืนหรือไม่ครับ ผมว่าเรื่องการเยียวยาหลักการดูดี แต่การจะทำต้องรัดกุม ไม่ใช่ตามกระแสสังคม ไม่งั้นมันจะมีปัญหาทำไปตามแฟชั่น คือรู้ว่าจริง ๆ หมอก็ไม่ได้ผิดแต่ลองฟ้องหรือร้องเรียนเผื่อจะได้เงินส่วนนี้ แบบไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ถ้าได้ก็ดีtorpongpak เขียน:ข้อสุดท้ายคงเป็นเรื่องที่เคยเกิดที่จังหวัดผม ทั้งๆที่หมอเค้าตั้งใจจะรักษาคนไข้ผ่าตัดใส้ติ่ง...เศร้ากว่านั้นคือวันที่ตร.รับเเจ้งความหมอคนนั้นต้องไปเข้าคุกที่ สภอ. ด้วยครับ เพราะผิดคดีอาญา...ฆ่าคนตาย
สรุปคดีนี้ศาลตัดสินสุดท้ายหมอไม่ผิด เเต่ระหว่างนั้นกระทรวงก็เสียตังค์ให้คนไข้ที่ฟ้องไปก่อนเเล้วร่วมเกือบล้านบาท Spoilกันสุดสุดๆ...
อาชีพที่ข่าวขายได้มีไม่กี่อาชีพครับ ดารา หมอ ครู พระ (อันหลังอาจจะไม่นับเป็นอาชีพ) รับรองได้ว่าถ้าเป็นข่าว คนให้ความสนใจแน่ครับtorpongpak เขียน:ส่วนสื่อ...มีอยู่ช่วงนึงที่ทีวีช่องดัง(ที่สุดในประเทศไทย) ทำScoopเอาคนไข้ที่เกิดผลข้างเคียงจากการรักษามาออกรายการสัปดาห์ละครั้งเพื่อตีเเผ่ให้ประชาชนตรวจสอบการทำงานของเเพทย์ เหมือนจะยุให้ลุกขึ้นมาฟ้องเลยอะ... อันนี้ผมว่าทำได้เเต่ต้องทำร่วมกับเเพทย์สภา มีคนไข้มาพูดก็ต้องมีหมอมาอธิบาย...ไม่ใช่ว่าให้พวกเราเป็นจำเลยสังคมก่อน
จริง ๆ มันก็ควรจะเป็นแบบนี้นั่นแหละครับ แต่เรื่องที่บอกว่าถ้าเรียกรถพยาบาลมาแล้วประเมินแล้วไม่ฉุกเฉินต้องจ่ายตังค์เอง ผมว่าหมอไทยทุกคนคงมีประสบการณ์มาแล้วครับ เรื่องใกล้ตัวเกี่ยวกับบัตรทองกับความฉุกเฉิน ถ้าฉุกเฉินจริงไปรพ.ไหนก็ได้ปีละสองครั้ง ปัญหาคือบางครั้งดูแล้วไม่ฉุกเฉินจริง พอไม่รับรองให้ว่าฉุกเฉิน สุดท้ายคนไข้กับญาติไม่ยอม จบที่หมอโดนร้องเรียนครับgongphop เขียน:เรื่องค่าใช้จ่ายนี้ ผมเคยไปดูงานที่สิงคโปร์แล้วชอบครับ มันเป็นระบบ subsidize (แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ในไทย ที่ประชานิยมเกินไป) ซึ่งผมชอบมากกว่าการรักษาฟรี แต่เก็บภาษีมากแบบยุโรปครับ
คือที่สิงคโปร์เขาจะให้ประชาชนจ่ายค่ารักษา แต่รัฐบาลจะช่วยตามความรวยความจน โดยดูจากจำนวนเงินการเสียภาษี
รัฐบาลจะ subsidize 30-70% ครับ โดยคนจนที่สุดจะได้รับการช่วย 70% ของค่ารักษา และจะลดการ subsidize ไปเป็นขั้นบันได โดยขั้นที่รายได้สูงสุด รัฐบาลจะช่วย 30% ข้อดีคือ เข้าโรงพยาบาล ยังไงก็ต้องเสียตังบ้าง ไม่ใช่ป่วยเล็กๆน้อยๆ ดูแลตัวเองได้ก็มาใช้ฟรี นอนโรงพยาบาลก็ต้องเสียตังบางส่วน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็ขอนอนโรงพยาบาล ทะเลาะกันแฟนไม่อยากกลับบ้านก็มาขอนอนโรงพยาบาลเหมือนของไทย ถ้าจะมาปรับใช้ในประเทศไทยอาจ subsidize ถึง 90% ก็ยังได้ แต่ควรต้องให้จ่ายบ้าง เพราะพอฟรีก็มีผู้ป่วยบางรายที่พฤติกรรมการใช้บริการไม่ไหว (ผู้ป่วยดีๆ ก็มีมานะครับ)
อย่างเจ็บป่วยหนักเรียก ของสิงคโปร์ นี่รถพยาบาลไปรับ .....ฟรีครับ.....แต่หากไม่หนัก เดินทางมาเองได้ แต่เรียกรถพยาบาล พอมาถึง ประเมินแล้วไม่ฉุกเฉิน ต้องจ่ายเงิน ประมาณ 1,800 บาท ซึ่งแพงกว่านั่ง taxi มาเอง...
เป็นระบบที่ผมชอบนะครับ เป็นระบบที่ใหเอามาเล่าสู่กันฟังเฉยๆ แม้ว่ามันจะไม่สามารถเป็นไปได้ในประเทศไทยครับ
เดี๋ยวนี้มันมีใบให้ติ๊กแล้วหนิครับว่าgongphop เขียน:เดี๋ยวนี้ไม่จำกัด 2 ครั้ง แล้วครับ ใช้ได้ตลอดกี่ครั้งก็ได้
ปัญหาเรื่องสิทธิฉุกเฉินมีอยู่มาก แต่เนื่องจากผมเป็น Emergencey med จึงมีข้อแนะนำครับ
- ภาวะฉุกเฉิน ที่เป็นจริง (case สีแดงระดับ 1 คงไม่เป็นปัญหา) เช่นเดียวกับ case สีเขียวระดับ 3 ก็ไม่ฉุกเฉินอย่างไม่เป็นปัญหา
- case ที่เป็นปัญหาคือ case ระดับ 2 สีเหลือง ที่เป็น gray zone ครับ คนไข้เขาบอกว่าฉุกเฉิน หมอดูแล้วว่าไม่
ให้พิจารณา จังหวัดในสิทธิบัตรครับ หากเป็นต่างจังหวัด แล้วมาป่วยใน กทม มีแนวโน้มจะให้ฉุกเฉินหมดครับ เพราะเดินทางกลับลำบาก หากเป็น กทม เหมือนกัน มีแนวโน้มจะไม่ให้ครับ(เพราะไม่ใช่ case สีแดงที่ ใกล้ตาย) บาง case ขอฉุกเฉิน รพ ต้นสังกัดก็อยู่ไม่ไกล ผมบอกให้ แต่ฟรีที่นี่ แต่จะเอารถพยาบาลส่งคืนที่เดิม ผมช่วยคุณแล้ว เงินก็ไม่ต้องจ่าย คุณก็ไม่หนักมาก แต่คุณก็บอกจะใช้สิทธิก็ต้องทำตามกฏครับ เขาก็ไม่ยอมไป ผมก็ไม่ให้ครับ
- ต้องแม่นในกฏครับ แต่ต้องเห็นใจคนไข้ที่เข้าไม่มีความรู้ครับ ฉุกเฉิน ของ สปสช ที่กำหนดไว้ 10 กว่าข้อ มันคือใกล้ตาย แต่คนไข้เขาเจ็บเขาก็ว่าฉุกเฉินหมด ต้องดูพฤติกรรมประกอบ ถ้าเขามาแบบใสซื่อ ต้องช่วยครับ(เบิกคืนไม่ได้ไม่เป็นไร รักษาคนก่อน เจ๊งชั่งมันครับ) แต่ถ้ามาแบบหัวหมอ ผ่านมา 2 โรงพยาบาล แต่จงใจมาใช้เพราะอยาก อันนี้ให้ไม่ได้ครับ
- ต้องวินิจฉัยเบื้องต้นแม่นในระดับหนึ่งครับ หากตอนนี้ดูไม่ฉุกเฉิน อีก 1 ชั่วโมงแล้ว shock มันจะฉุกเฉินได้ครับ ถ้าไม่มั่นใจ ควรพิจารณาให้ไว้ก่อน (เพราะเราเก่งไม่พอ ฝีมือไม่ถึงไม่เป็นไร ตรวจหากันไปเรื่อยๆ ต้องให้ไว้ก่อน ดีกว่าคนไข้จ่ายตังเองไม่ไหว ขอกลับบ้าน แล้วทรุดลง เป็นญาติเราจะรู้สึกอย่างไร )
สุดท้ายนะครับ ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด คือ รักษาโรคก่อนครับเป็นหน้าที่ เรื่องเงินและงบประมาณเป็นเรื่องรองลงไป
ขอโทษครับคุณหมอ leky ที่ำทำให้เข้าใจผิดครับleky เขียน:ความอึดอัดมันขึ้นกับหลายอย่างครับ ผมยกตัวอย่าง แพทย์มีหลายสาขา บางสาขามีน้อยแต่ต้องดีลกับคนไข้หนักหรือภาวะเร่งด่วน เช่น ศัลยกรรมสมอง หมอด้านโรคหัวใจ หมอสูติฯ ผมยกตัวอย่างนะครับ ถ้ารพ.จังหวัดที่มีทางหลวงผ่าน มีอุบัติเหตุคืนละหลายรายที่ต้องมีการผ่าตัดสมอง แต่ในรพ.แห่งนั้นมีหมอด้านนี้เพียง 1-2 ท่าน ในเวลากลางวันท่านต้องทำงานประจำ กลางคืนเป็นแพทย์ที่อยู่ในตารางเวรรับปรึกษาทางสาขานั้น กลางคืนมีเคสที่ต้องทำผ่าตัด 1-2 รายเป็นอย่างน้อย แพทย์จะอึดอัดหรือไม่ ความอึดอัดอาจจะมาได้หลายอย่าง เช่น ทนงานหนักไม่ไหว หรือทนพอไหวแต่มาตรฐานการรักษาตกลงไปเพราะอยู่กันไม่กี่คน มีงานล้นมือเกินกำลัง ก็อาจจะเกิดความอึดอัดว่ารักษาคนไข้ได้ไม่ดี หรืออึดอัดระบบ เรื่องพวกนี้ส่วนหนึ่งเค้ายอมรับความจริงกันนะครับ ถ้าใครไม่ไหวก็ลาออกjverakul เขียน:ขอบคุณครับคุณหมอ leky ที่ให้มุมมองที่เห็นได้ชัดเจน แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าอึดอัดเ่ท่าใดนักครับเพราะเป็นความจริงที่เราต้องเจอ ถ้าอึดอัดแสดงว่าเราไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง
แล้วถ้าศาลมาตัดสินแบบคดีของสมิติเวชว่าต้องมีการเฝ้าคนไข้ใกล้ชิดแบบนั้น ในความเป็นจริงจะทำได้หรือไม่ แพทย์อาจจะมีคนไข้หนักในมือ 10 คน ถ้าท่านต้องเฝ้าคนไข้ที่ตึกแห่งหนึ่ง 1 คน คนไข้อีก 9 คนที่เหลือที่อยู่ตึกอื่นจะถือว่าท่านไม่เฝ้าเค้าหรือไม่ บางครั้งผมเองก็ไม่แน่ใจว่ากฎหมายเหมือนจะอิงกับเทคนิคของกฎหมาย แต่ในความเป็นจริงมันมีอะไรมากกว่าที่คิด
น่าจะไม่ใช่แบบฟอร์มมาตรฐานสำหรับโรงพยาบาลทั่วประเทศนะครับ (ผมยังไม่เคยเห็น)nACrophiles_117 เขียน: เดี๋ยวนี้มันมีใบให้ติ๊กแล้วหนิครับว่า
ก. ฉุกเฉินจริงตามอาการ
ข. ฉุกเฉินจริงตามความรู้สึกของคนไข้
ผมเคยโดนยื่นให้ติ๊กใบนี้ เห็นข้อ ข แล้วก็งงมาก !!!???
ขอบคุณที่ยังมีคนเข้าใจครับjverakul เขียน:ขอโทษครับคุณหมอ leky ที่ำทำให้เข้าใจผิดครับleky เขียน:ความอึดอัดมันขึ้นกับหลายอย่างครับ ผมยกตัวอย่าง แพทย์มีหลายสาขา บางสาขามีน้อยแต่ต้องดีลกับคนไข้หนักหรือภาวะเร่งด่วน เช่น ศัลยกรรมสมอง หมอด้านโรคหัวใจ หมอสูติฯ ผมยกตัวอย่างนะครับ ถ้ารพ.จังหวัดที่มีทางหลวงผ่าน มีอุบัติเหตุคืนละหลายรายที่ต้องมีการผ่าตัดสมอง แต่ในรพ.แห่งนั้นมีหมอด้านนี้เพียง 1-2 ท่าน ในเวลากลางวันท่านต้องทำงานประจำ กลางคืนเป็นแพทย์ที่อยู่ในตารางเวรรับปรึกษาทางสาขานั้น กลางคืนมีเคสที่ต้องทำผ่าตัด 1-2 รายเป็นอย่างน้อย แพทย์จะอึดอัดหรือไม่ ความอึดอัดอาจจะมาได้หลายอย่าง เช่น ทนงานหนักไม่ไหว หรือทนพอไหวแต่มาตรฐานการรักษาตกลงไปเพราะอยู่กันไม่กี่คน มีงานล้นมือเกินกำลัง ก็อาจจะเกิดความอึดอัดว่ารักษาคนไข้ได้ไม่ดี หรืออึดอัดระบบ เรื่องพวกนี้ส่วนหนึ่งเค้ายอมรับความจริงกันนะครับ ถ้าใครไม่ไหวก็ลาออกjverakul เขียน:ขอบคุณครับคุณหมอ leky ที่ให้มุมมองที่เห็นได้ชัดเจน แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าอึดอัดเ่ท่าใดนักครับเพราะเป็นความจริงที่เราต้องเจอ ถ้าอึดอัดแสดงว่าเราไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง
แล้วถ้าศาลมาตัดสินแบบคดีของสมิติเวชว่าต้องมีการเฝ้าคนไข้ใกล้ชิดแบบนั้น ในความเป็นจริงจะทำได้หรือไม่ แพทย์อาจจะมีคนไข้หนักในมือ 10 คน ถ้าท่านต้องเฝ้าคนไข้ที่ตึกแห่งหนึ่ง 1 คน คนไข้อีก 9 คนที่เหลือที่อยู่ตึกอื่นจะถือว่าท่านไม่เฝ้าเค้าหรือไม่ บางครั้งผมเองก็ไม่แน่ใจว่ากฎหมายเหมือนจะอิงกับเทคนิคของกฎหมาย แต่ในความเป็นจริงมันมีอะไรมากกว่าที่คิด
ความอึดอัดที่ผมกล่าวถึงอยู่ในมุมมองของคนไข้นะครับ ที่ว่าต่อไปในอนาคตจะรับได้ใหมว่าไปรพ. แ้ล้วหมอใช้เวลาตรวจนานขึ้น จะไปรักการรักษา หรือ ไปจับผิดผู้รักษา , ไม่มีหมอเชี่ยวชาญเฉพาะโรคทำให้ต้องไปรพ.ที่ห่างจากที่อาศัยใกลมาก หรือต้องเข้ารพ.เอกชน ซึ่งต้องมีค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้น
แต่สำหรับผมมันจะเป็นโอกาสครับว่าต่อไปในอนาคต เราต้องรักษากายของเราให้ดี พยายามพึ่งหมอให้น้อยที่สุด และขณะเดียวกันก็ต้องบอกวิธีการนี้แก่คนรอบข้างเรา เพื่อให้เขาเข้าใจว่าระบบสุขภาพจะไม่เป็นเหมือนเมื่อ 10 ปีก่อนแล้วครับ ต้องพึ่งตนเองให้มากขึ้น
ส่วนความอึดอัดของหมอ เท่าที่ผมอ่านมาจากที่ท่านหมอทั้งหลายมาเล่าในกระทู้นี้ ผมก็คิดว่าน่าจะอึดอัดมาก รอเวลาระเบิดครับ เพราะตอนนี้หมอโดนบีบจากทั้งด้านบนและด้านล่าง พื้นที่ก็เหลือน้อยลงทุกที.... และเมื่อระเบิดแล้วผมคิดว่าทุกภาคส่วนน่่าจะมีการปรับตัวได้ อาจจะต้องใช้เวลาบ้าง และวิธีการแบบสิงคโปร์ที่คุณหมอ gongphop นำมาเสนอ ผมคิดว่าเป็นแนวทางที่ดีครับ แ่ต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะทำอย่างไรให้ไปถึงจุดนั้นได้
ผมก็ขอเอาใจช่วยท่านหมอทุกท่านนะครับ ให้มีจิตใจสู้ต่อไป(เท่าที่จะสู้ได้) ส่วนผมก็จะพยายามฝึกตนให้พึ่งหมอให้น้อยลงครับ ไปรักษาเท่าที่จำเป็นจริงๆ
ปัญหาคือทนาย ศาล เค้าไม่มีความรู้ทางการแพทย์ครับ เค้าไม่เข้าใจว่าบางเรื่องมันไม่มีความตรงไปตรงมา มันไม่เหมือนกับคดีฆ่าคนตายที่คุณจับคนร้าย คุณมีหลักฐาน ขาวดำมันบอกได้ค่อนข้างชัด มันจะไม่ชัดถ้าไม่มีหลักฐานnavapon เขียน:อยากให้ได้อ่านกันครับ อ่านดูแล้วอาจจะรู้สึกว่าแพทย์แรงส์ไปหน่อย แต่อยากให้อ่านหลายรอบในส่วนที่แสดงเหตุผลครับ
หนทางพินาศของแพทย์ไทย?
เจอจากเฟซบุคของพี่หมอ Manop Pithukpakorn (หมอmr prandy ?? น่าจะใช่ครับ)
http://drama-addict.com/2012/02/05/%E0% ... %E0%B8%A2/
สรุป แพทย์เซ็งกันมาก ก็เพราะเรื่องสุดวิสัย แต่ศาลกลับตัดสินคดีอย่างนี้
amniotic fluid embolism เป็นเรื่อง สุดวิสัย และคาดเดาโอกาสเกิดไม่ได้เลย
และที่ผมเข้าใจ ไม่เกี่ยวกับว่าแพทย์อยู่เฝ้าอาการจนคลอดแล้วจะไม่เกิด หรือ การเจาะถุงนําครําจะเพิ่มriskใดๆนะครับ
เป็นความความโชคร้ายของคนไข้และแพทย์เจ้าของไข้ครับ มันเป็น"โชค"เป็น"ความซวย"จริงๆครับ อยากให้ประชาชนทั่วไปเข้าใจด้วย
ผมดูๆแล้วแค่ในเวปไทยวีไอของเรา ไม่มีแพทย์ท่านใด เห็นว่าศาลตัดสินถูกต้องเลยนะครับ เผลอๆผมว่าแพทย์ทั้งประเทศไทยก็คิดอย่างเดียวกัน ! ! !
โพสต์
บันทึกไม่สำเร็จ