บางคนก็มองเขาเปนสุดยอดนักเทรดดิ้งนะครับดำ เขียน:Darth Vader ตัวจริง หน้าตาก็จะประมาณนี้ครับ
อันนี้ ก็ใช่ ครับ บางครั้งจับมือใครดมก็ไม่ได้ดำ เขียน:แล้วอย่างนักวิแคะบางคนที่เชียร์หุ้นตามสื่อ นสพ.บ้าง ทีวีบ้าง หรือนสพ.หุ้นบางฉบับที่ชอบเอาชื่อหุ้นมาพาดหัวหน้าหนึ่ง แล้วนั่งเทียนเขียนคำโปรยเองบ้าง หรือเขียนเฉพาะด้านบวกด้านเดียวบ้าง โดยที่เมื่อไปดูราคาหุ้นย้อนหลัง มันก็ "บังเอิญ" ที่หุ้นที่เชียร์มักจะมีการไล่ราคาขึ้นมาก่อน (+ปริมาณซื้อขายที่ค่อนข้างมากกว่าปกติ) แล้วก็บ่อยครั้งมากที่ราคาสุดท้ายในวันที่เชียร์จะเป็นราคาต่ำสุดหรือเกือบต่ำสุดของวัน
แบบนี้ Dark Mode รึเปล่าครับ?
เห็นด้วยครับdr1 เขียน:สรุปว่าที่โอ้โลมมาทั้งหมด คือว่าผมรอวิชามาร เอ๊ย darkmode strategyของอ.NB
แบบว่ายังไม่อยากโดนลบกระทู้ฮะ ฮ่า..
นั่นสิครับ ผมเป็นแฟนนิยายจีนกำลังภายใน อ่านมาก็หลายเรื่องอยู่ อย่างใน ยิ้มเย้ยยุทธจักร เทพมารสะท้านภพ เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ฝ่ายธรรมะ อธรรม ใครดีกว่ากันptaseeker เขียน:อารมณ์หนักจีนกำลังภายใน
พระเอกแอบไปฝึกวิชาสำนักอื่น
ถ้าโดนอาจารย์จับได้ต้องทำลายวิทยายุทธทั้งหมด ฮ่าๆ (โดยเฉพาะพรรคมาร)
แต่หลายๆ เรื่องพรรคมารเป็นคนดีก็มี พวกฝ่ายธรรมะนิเลวสุดๆ ก็มีฮ่าๆ
พระเอกมักจะได้วิชาจากหลายสำนักทำให้เก่ง อิอิ
แต่บางทีพอไปเจอตัวละครลับตัวเทพๆ ของแต่ละฝ่ายก็สู้ไม่ได้
ทุกอย่างมีหลายแง่มุมต้องเลือกให้เหมาะกับเราแล้วก็ลงทุนอย่างมีความสุข เพราะเราต้องลงทุนไปตลอดชีวิต
ผมว่ามันคงยากที่จะกำหนดเพดานของค่า PE ครับ แต่เอาเป็นว่ายิ่งสูงยิ่งต้องระมัดระวังดำ เขียน:อ.leky ครับ เรื่องการประเมินมูลค่าหุ้น ผมมองเป็น 2 ส่วน คือ
1. ความน่าจะเป็นของการเติบโตของกำไรในระยะสั้น (1-2 ปี) ==> สะท้อนไปที่ตัว "E"
2. คุณภาพในระยะยาวของกิจการ ==> สะท้อนไปที่ตัว "P/E" ("ค่าพรีเมี่ยม")
ยกตัวอย่าง เวลาประเมินหุ้น ผมจะ "เดา" กำไรช่วง 1-2 ปีข้างหน้าว่าโตมากขึ้นจากปัจจุบันแค่ไหน? ที่มาของการโตคืออะไร? ยิ่งโตมากยิ่งน่าสน
จากนั้นจึงมาดูปัจจัยเชิงคุณภาพต่อ (เช่น มองภาพธุรกิจ 3-5 ปีได้ชัดหรือไม่ แนวโน้มอุตสาหกรรมจะเป็นยังไง อัตรากำไรจะมากขึ้นหรือน้อยลง สภาพคล่องและเงินลงทุนจะเป็นยังไง ...) แล้วใช้กำหนด "ค่าพรีเมี่ยม" หรือระดับ P/E ที่เหมาะสม **ซึ่งที่ผมถาม อ.leky เรื่องระดับ Forward P/E ว่าสูงสุดควรให้ได้เท่าไหร่ก็คือตรงนี้ครับ**
จากนั้นก็เอา 1. คูณกับ 2. ออกมาเป็นมูลค่าหุ้นในช่วง 1-2 ปีข้างหน้า
รบกวน อ.ช่วยวิจารณ์ทีครับ ว่าวิธีนี้เป็นยังไงบ้าง? จัดเต็มได้เลยครับ ผมจะได้นำไปพิจารณาปรับปรุงดูครับ
อ้าว... ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้มันมีอยู่แล้วเหรอครับ?leky เขียน:ดีไม่ดีวันหลังใครอยากเปิดนสพ.หุ้นซักฉบับเอาไว้เชียร์หุ้นของตัวเองก็คงจะทำได้ หรือไม่ก็จ้างคนเข้าไปทำงานในนสพ.หุ้นซักคน ให้เข้าไปช่วยคาบข่าวมาบอกว่าพรุ่งนี้เค้าจะเชียร์หุ้นตัวไหนจะได้ซื้อดักเอาไว้
เคยอ่านเจอจากหนังสือเล่มหนึ่งว่า รายได้จากการขายนสพ.หุ้นนั้น ไม่ได้มากมายอาจจะถึงขนาดขาดทุน แล้วที่ทำ ๆ กันอยู่เค้าได้อะไร อันนี้น่าคิดดำ เขียน:อ้าว... ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้มันมีอยู่แล้วเหรอครับ?leky เขียน:ดีไม่ดีวันหลังใครอยากเปิดนสพ.หุ้นซักฉบับเอาไว้เชียร์หุ้นของตัวเองก็คงจะทำได้ หรือไม่ก็จ้างคนเข้าไปทำงานในนสพ.หุ้นซักคน ให้เข้าไปช่วยคาบข่าวมาบอกว่าพรุ่งนี้เค้าจะเชียร์หุ้นตัวไหนจะได้ซื้อดักเอาไว้
ดำ เขียน:ขอถาม อ.leky ต่อเรื่องการประเมินมูลค่าหุ้นครับ
ในเมื่อ อ.ไม่ได้ใช้การให้ค่าพรีเมียมกับ P/E ของหุ้น แปลว่า อ.จะใช้การคาดการณ์ "กำไรในอนาคต" แล้วเทียบกับราคาหุ้น ณ ปัจจุบันดูว่า จะได้ P/E ออกมาที่กี่เท่า เพื่อประเมินว่ามันถูกมากพอที่น่าสนใจลงทุนหรือไม่ ยังงั้นรึเปล่าครับ?
ประมาณนั้นครับ แต่จริง ๆ ผมก็ซื้อหุ้นหลายแบบนะครับ พวกหุ้นที่ขาดทุนแล้วจะเทิร์นมากำไร ถ้าน่าสนใจก็ซื้อ พวกนั้นประเมินตัวเลขอาจจะไม่ค่อยได้ ต้องดูเนื้อ story อย่างเดียวก็มี เพียงแต่หุ้น PE สูง ๆ จะไม่ค่อยซื้อเพราะไม่ค่อยถนัดครับ
แล้วกรณีที่สมมติว่า หุ้น A คำนวณ Forward P/E ได้ 5 เท่า ส่วนหุ้น B คำนวณได้ 8 เท่า แต่หุ้น B เป็นธุรกิจที่ดูเหมือนรายได้จะสม่ำเสมอกว่า หรือมี D/E ต่ำกว่ามาก อย่างนี้จะตัดสินใจยังไงครับ?
ดูความแน่นอนของกำไรเป็นหลัก ถ้าปัจจัยเหมือนกัน เลือก forward PE 5 แต่ถ้าเนื้องานไม่เหมือนกันก็ต้องดู เช่น ถ้าหุ้นตัวแรก forward PE 5 แต่กำไรไม่แน่ไม่นอน มีตัวกวนมาก ทั้งความผันผวนของกิจการ ค่าเงิน สต๊อก งานโครงการรายได้ขึ้น ๆ ลง ๆ แบบนี้ต่อให้ต่ำก็ไม่เอา เพราะเรากำลังเล่นกับความไม่แน่นอน แต่ถ้า PE 8 แต่กำไรผันผวนน้อย เห็นกำไร 1 ไตรมาสแล้วแทบจะคูณ 4 ออกมาเป็น EPS ทั้งปีแบบนี้ก็อาจจะเลือกแบบหลังมากกว่า แต่บอกไว้อย่างครับ ยิ่งต่ำมาก ๆ ผมกล้าบอกเลยว่า ถ้างบออกมาเป็นอย่างที่เราคิดจริง ๆ ยากที่หุ้นมันจะไม่ไปครับ ยกเว้นว่าตลาดมันจะแย่หนักจริง ๆ ปีหนึ่งหุ้นแบบนี้อาจจะมีหลุดมาให้เห็นประปรายครับ แค่พยายามหาหุ้นแนวแบบนี้ก็คุ้มแล้วครับ แล้วไม่ต้องสงสัยว่าคนอื่นในตลาดทำไมเค้าไม่เห็น ไอ้ที่เราเห็นมันภาพลวงตาหรือเปล่า อันนี้ขอบอกว่า บางครั้งมันก็เส้นผมบังภูเขา อย่าเชื่อคนส่วนใหญ่มาก คนส่วนใหญ่บางทีเค้าก็ชอบอะไรที่ชัด ๆ ไม่ชอบความคลุมเครือครับ ยิ่งเป็นหุ้นที่คนเค้าไม่สนใจ มันยิ่งมีหลุดออกมาบ่อย ๆ ครับ ถ้าเราลองกล้าออกนอกกรอบเรื่อย ๆ ทำแล้วเห็นผล สุดท้าย เราจะไม่สนใจความคิดของคนหมู่มากเลยครับ
)ดำ เขียน:เข้าใจแล้วครับ ดังนั้นมีโอกาสมากที่หุ้นตามเกณฑ์ที่ว่าจะเป็นหุ้น size S, SS, SSS และมีสภาพคล่องซื้อขายไม่สูงนัก ทำให้เล็ดรอดสายตาของนักลงทุนรายใหญ่ สถาบัน โบรกเกอร์ (รวมทั้งผมด้วย
มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ครับ เพราะรายใหญ่เค้าไม่ชอบหุ้นสภาพคล่องน้อย เพราะออกของหรือเก็บของยาก ส่วนกองทุนก็รู้ ๆ กัน ว่าหุ้นที่ไม่เข้าเกณฑ์ ต่อให้เป็นหุ้นดีเค้าก็อาจจะไม่ซื้อครับ ส่วนในเรื่องคนส่วนใหญ่นั้น ส่วนหนึ่งเค้าต้องการเก็งกำไร บางทีหุ้นดีแต่มันนิ่งเค้าก็ไม่ชอบครับ
เหมือนที่ อ.เคยว่าไว้เรื่องวิธีการหาหุ้น ที่ว่ากรองเอาจาก % เปลี่ยนแปลงของกำไรก่อน เพราะโอกาสจะเจอหุ้นแบบนี้จากข่าวหรือบทวิเคราะห์มีน้อยมากครับ (แต่จาก Opp Day ยังพอมีอยู่)
พูดเหมือนง่าย แต่ความยากมันมีครับ ถ้ามันเป็นกำไรที่โตขึ้นมากเป็นครั้งแรก เราจะเชื่อว่ามันจริงหรือไม่ แค่ Q เดียวจบหรือเปล่า ยังไม่นับอีกว่าพอข่าวของงบออก ถ้ากำไรมันโดดเด่นมาก หุ้นมันก็ไม่อยู่นิ่ง ๆ แล้ว คือมันจะกระโดดขึ้นไป ความยากมันจะอยู่ที่ ถ้าเราคิดว่ามันยังมี upside เราจะกระโดดเกาะรถตามเลยหรือไม่ หรือจะรอซึ่งบางทีมันก็ไปเรื่อย ๆ แต่เท่าที่ผมลองติดตามดู ถ้าจะซื้อหุ้นแนวพวกนี้มันจะใช้เวลาคิดนานมากไม่ได้ครับ เท่าที่สังเกตมันจะมี 2 phase ครับ phase แรกคือวันที่งบออก หุ้นกระโดดขึ้นแรง อันนี้คือทุกคนรับรู้เหมือนกันหมด ยกเว้นคนรู้อินไซด์ ถ้าออกเช้าหรือบ่าย ผมว่าเราแทบจะไม่มีเวลาศึกษาแน่นอน ต่อให้ออกเย็นมีเวลาอีกหนึ่งคืนก็น่าจะเพียงข้อมูลคร่าว ๆ ยากที่จะโทรไปสอบถามบ.ได้ทัน อันนี้ผมว่าก็คงต้องยอมครับ หมายถึงมันจะไปก็ปล่อยมันไป เพราะผมเชื่อว่าส่วนใหญ่ของคนที่เข้าไปไล่ราคาใน phase นี้น่าจะเป็นพวก "เกร็ง" เอ้ย เก็งกำไร หลังจากนั้น ราว ๆ ช่วง 1-2 สัปดาห์ ข่าวเริ่มจางลง แรงเก็งกำไรหมด หุ้นส่วนหนึ่งจะไหลลงมาครับ แต่มันคงยากที่จะไหลลงมาถึงขนาดราคาก่อนที่ข่าวจะออก จุดนี้ครับ คือจุดสำคัญ เพราะถ้าหุ้นตัวนั้นดีจริง มันจะเข้า phase 2 ครับ ซึ่งหลังจากผ่านมา 1-2 สัปดาห์ คราวนี้ทุกคนมีเวลาหาข้อมูลกันแล้ว แต่อาจจะจด ๆ จ้อง ๆ อยู่คราวนี้หุ้นก็อาจจะขึ้นไปได้อีกครับ บางทีก็ยาวไปเลยครับ ถ้าอยากลองดู ลองไปศึกษาหุ้น "แม่สี" ตอนที่งบ Q1 ออกดูครับ มันก็จะมีลักษณะแบบนี้ครับ
การจะตัดสินใจจากข้อมูลอะไรก็ตาม ต้องเข้าใจก่อนครับ ว่าอันไหนมันมีความแน่นอนและไม่แน่นอน อย่าโลภครับ ถ้าไม่ชัวร์ ตีความแบบ conservative ไว้ก่อนครับ
แล้วการเข้าไปไล่ราคา ถ้าทำให้ MOS ลดลงจนไม่คุ้มก็ไม่ควรทำครับ ปล่อยมันไปแล้วก็ไปหาตัวใหม่ครับ
ไม่เน้นครับ แต่ถ้าต่ำ มาก ๆ ก็อาจจะเอามาดูว่ามีอะไรน่าสนใจหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นหุ้นพวกที่มีสินทรัพย์ไม่มาก พวกธุรกิจบริการ มันก็อาจจะไม่ได้บอกอะไรเลยดำ เขียน:อีกคำถามครับ อ.leky
อ.ดู Book Value ในการตัดสินใจเลือกหุ้นรึเปล่าครับ?
การสังเกตการตอบสนองของราคาหุ้นที่มีต่อข่าวหรือข้อมูลบริษัทแบบนี้ ไม่รู้จะเรียกว่าแนวทางวีไอหรือแนวทางเทคนิคเคิลดีนะครับleky เขียน:พูดเหมือนง่าย แต่ความยากมันมีครับ ถ้ามันเป็นกำไรที่โตขึ้นมากเป็นครั้งแรก เราจะเชื่อว่ามันจริงหรือไม่ แค่ Q เดียวจบหรือเปล่า ยังไม่นับอีกว่าพอข่าวของงบออก ถ้ากำไรมันโดดเด่นมาก หุ้นมันก็ไม่อยู่นิ่ง ๆ แล้ว คือมันจะกระโดดขึ้นไป ความยากมันจะอยู่ที่ ถ้าเราคิดว่ามันยังมี upside เราจะกระโดดเกาะรถตามเลยหรือไม่ หรือจะรอซึ่งบางทีมันก็ไปเรื่อย ๆ แต่เท่าที่ผมลองติดตามดู ถ้าจะซื้อหุ้นแนวพวกนี้มันจะใช้เวลาคิดนานมากไม่ได้ครับ เท่าที่สังเกตมันจะมี 2 phase ครับ phase แรกคือวันที่งบออก หุ้นกระโดดขึ้นแรง อันนี้คือทุกคนรับรู้เหมือนกันหมด ยกเว้นคนรู้อินไซด์ ถ้าออกเช้าหรือบ่าย ผมว่าเราแทบจะไม่มีเวลาศึกษาแน่นอน ต่อให้ออกเย็นมีเวลาอีกหนึ่งคืนก็น่าจะเพียงข้อมูลคร่าว ๆ ยากที่จะโทรไปสอบถามบ.ได้ทัน อันนี้ผมว่าก็คงต้องยอมครับ หมายถึงมันจะไปก็ปล่อยมันไป เพราะผมเชื่อว่าส่วนใหญ่ของคนที่เข้าไปไล่ราคาใน phase นี้น่าจะเป็นพวก "เกร็ง" เอ้ย เก็งกำไร หลังจากนั้น ราว ๆ ช่วง 1-2 สัปดาห์ ข่าวเริ่มจางลง แรงเก็งกำไรหมด หุ้นส่วนหนึ่งจะไหลลงมาครับ แต่มันคงยากที่จะไหลลงมาถึงขนาดราคาก่อนที่ข่าวจะออก จุดนี้ครับ คือจุดสำคัญ เพราะถ้าหุ้นตัวนั้นดีจริง มันจะเข้า phase 2 ครับ ซึ่งหลังจากผ่านมา 1-2 สัปดาห์ คราวนี้ทุกคนมีเวลาหาข้อมูลกันแล้ว แต่อาจจะจด ๆ จ้อง ๆ อยู่คราวนี้หุ้นก็อาจจะขึ้นไปได้อีกครับ บางทีก็ยาวไปเลยครับ ถ้าอยากลองดู ลองไปศึกษาหุ้น "แม่สี" ตอนที่งบ Q1 ออกดูครับ มันก็จะมีลักษณะแบบนี้ครับ
ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่าอะไรครับ เพราะผมก็แทบไม่เคยได้ศึกษาทางเทคนิค ผมดูกราฟเพียงเพื่อแค่ดูประวัติของราคาในอดีต ไม่ได้ใช้ indicator อะไร เพราะว่าดูไม่เป็นจริง ๆ แต่ผมสังเกตดูมันก็เห็นแบบนี้บ่อย ๆ ก็จำ ๆ มา ครับ ความสำคัญมันคงไม่ใช่การติดตามราคาและเข้าไปซื้อขาย "แต่มันอยู่ที่ข้อมูลในแง่พื้นฐาน" ซึ่งถ้าราคามันเกิดแพงเกินไปแล้วมันก็ไม่ควรซื้อครับดำ เขียน:การสังเกตการตอบสนองของราคาหุ้นที่มีต่อข่าวหรือข้อมูลบริษัทแบบนี้ ไม่รู้จะเรียกว่าแนวทางวีไอหรือแนวทางเทคนิคเคิลดีนะครับleky เขียน:พูดเหมือนง่าย แต่ความยากมันมีครับ ถ้ามันเป็นกำไรที่โตขึ้นมากเป็นครั้งแรก เราจะเชื่อว่ามันจริงหรือไม่ แค่ Q เดียวจบหรือเปล่า ยังไม่นับอีกว่าพอข่าวของงบออก ถ้ากำไรมันโดดเด่นมาก หุ้นมันก็ไม่อยู่นิ่ง ๆ แล้ว คือมันจะกระโดดขึ้นไป ความยากมันจะอยู่ที่ ถ้าเราคิดว่ามันยังมี upside เราจะกระโดดเกาะรถตามเลยหรือไม่ หรือจะรอซึ่งบางทีมันก็ไปเรื่อย ๆ แต่เท่าที่ผมลองติดตามดู ถ้าจะซื้อหุ้นแนวพวกนี้มันจะใช้เวลาคิดนานมากไม่ได้ครับ เท่าที่สังเกตมันจะมี 2 phase ครับ phase แรกคือวันที่งบออก หุ้นกระโดดขึ้นแรง อันนี้คือทุกคนรับรู้เหมือนกันหมด ยกเว้นคนรู้อินไซด์ ถ้าออกเช้าหรือบ่าย ผมว่าเราแทบจะไม่มีเวลาศึกษาแน่นอน ต่อให้ออกเย็นมีเวลาอีกหนึ่งคืนก็น่าจะเพียงข้อมูลคร่าว ๆ ยากที่จะโทรไปสอบถามบ.ได้ทัน อันนี้ผมว่าก็คงต้องยอมครับ หมายถึงมันจะไปก็ปล่อยมันไป เพราะผมเชื่อว่าส่วนใหญ่ของคนที่เข้าไปไล่ราคาใน phase นี้น่าจะเป็นพวก "เกร็ง" เอ้ย เก็งกำไร หลังจากนั้น ราว ๆ ช่วง 1-2 สัปดาห์ ข่าวเริ่มจางลง แรงเก็งกำไรหมด หุ้นส่วนหนึ่งจะไหลลงมาครับ แต่มันคงยากที่จะไหลลงมาถึงขนาดราคาก่อนที่ข่าวจะออก จุดนี้ครับ คือจุดสำคัญ เพราะถ้าหุ้นตัวนั้นดีจริง มันจะเข้า phase 2 ครับ ซึ่งหลังจากผ่านมา 1-2 สัปดาห์ คราวนี้ทุกคนมีเวลาหาข้อมูลกันแล้ว แต่อาจจะจด ๆ จ้อง ๆ อยู่คราวนี้หุ้นก็อาจจะขึ้นไปได้อีกครับ บางทีก็ยาวไปเลยครับ ถ้าอยากลองดู ลองไปศึกษาหุ้น "แม่สี" ตอนที่งบ Q1 ออกดูครับ มันก็จะมีลักษณะแบบนี้ครับ
เพราะแนวทางวีไอจริงๆ น่าจะเป็นการนำข้อมูลหรือข่าวที่ว่ามาประเมินหามูลค่าหุ้นแล้วเทียบกับราคาหุ้นที่เห็นอยู่ ณ ปัจจุบันเท่านั้นว่าถูกหรือแพง คุ้มหรือไม่คุ้ม
ส่วนแนวทางเทคนิคเคิลก็น่าจะดูแต่ความเคลื่อนไหวของราคาหุ้นโดยไม่เอาข่าวหรือข้อมูลที่เกี่ยวข้องมาพิจารณา
ที่ผมนับถือ อ.leky ก็ตรงนี้ล่ะครับ อะไรใช้ได้หรือใช้ไม่ได้ จะรู้ว่าเหมาะกับเราหรือไม่นั้น ไม่มีทางไหนจะดีไปกว่าทดลองด้วยตัวเองหรอกครับ เพราะคนเรามีจริต มีความสนใจ มีความชำนาญไม่เหมือนกันleky เขียน:ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่าอะไรครับ เพราะผมก็แทบไม่เคยได้ศึกษาทางเทคนิค ผมดูกราฟเพียงเพื่อแค่ดูประวัติของราคาในอดีต ไม่ได้ใช้ indicator อะไร เพราะว่าดูไม่เป็นจริง ๆ แต่ผมสังเกตดูมันก็เห็นแบบนี้บ่อย ๆ ก็จำ ๆ มา ครับ ความสำคัญมันคงไม่ใช่การติดตามราคาและเข้าไปซื้อขาย "แต่มันอยู่ที่ข้อมูลในแง่พื้นฐาน" ซึ่งถ้าราคามันเกิดแพงเกินไปแล้วมันก็ไม่ควรซื้อครับ
สำหรับผมแล้ว เราจะเอาอะไรมาช่วยถ้ามันมีประโยชน์ และมันได้ผลก็ใช้ไปเถอะครับ ไม่ได้ยึดติดว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ห้ามไปใช้อีกแบบหนึ่ง ทุกอย่างมันมีข้อดีและข้อเสีย วิธีการเดียวกันคนที่ใช้มีทั้งที่ได้ผลและไม่ได้ผล ผมว่าแม้แต่เรื่องซื้อหุ้นเงินสดกับมาร์จิ้นมันก็อาจจะเหมือนกัน คนส่วนใหญ่ก็จะบอกว่าไม่ควรซื้อหุ้นมาร์จิ้น แต่คนที่ใช้แล้วพอร์ตโตมากก็บอกว่าว่าใช้ได้ ผมแค่ยกตัวอย่างให้ฟังว่ามันไม่มีอะไรตายตัวในโลกนี้ครับ (ผมก็ไม่ได้ซื้อหุ้นมาร์จิ้นนะ)
ทุกอย่างถ้าทำแล้วผลออกมาดี คนเค้าก็จะฟังเองครับ ไม่ว่าเราจะใช้วิธีอะไรก็ตาม เหมือนอย่างที่โซรอสเคยบอกว่า การที่เค้าประสบความสำเร็จ มันก็ทำให้คนอื่นยอมฟังเค้ามากขึ้นครับ
Thursday, 28 June 2012
Jim Simons, the Quant
Jim SimonsW คือเจ้าของ Renaisance TechnologiesW เฮดจ์ฟันด์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกในปัจจุบัน (เฉพาะ Equity) (สินทรัพย์ $35 billions)
กองทุน Medallion ที่ Simons บริหารเป็นเฮ็ดจ์ฟันด์จำพวก Quantitative กล่าวคือ อาศัยโมเดลทางคณิตศาสตร์ในการเทรดล้วนๆ แทนที่จะอาศัยการวิเคราะห์ข่าวหรือปัจจัยพื้นฐาน ทุกอย่างจะถูกควบคุมโดยคอมพิวเตอร์ ซึ่งพยายามค้นหาช่องว่างในการทำกำไรจากหลักทรัพย์อะไรก็ได้ที่หาได้จากทุก ตลาดที่มี correlation ที่ต่างกัน โดยโมเดลและธุรกรรมทั้งหมดจะถูกปกปิดเป็นความลับสุดยอด เพื่อป้องกันมิให้มีคนเลียนแบบ (ซึ่งจะทำให้โอกาสในการทำกำไรหายไป)
ผลตอบแทนเฉลี่ยในรอบ 20 ปีที่ผ่านมาของกองทุนคือ 38.5% ต่อปี แต่เดิม Simons รับจ้างบริหารเงินให้กับคนอื่น (ค่าบริหาร 5% ต่อปี บวก profit-sharing 36% ของกำไร) แต่ได้ปิดรับเงินใหม่ไปตั้งแต่ปี 1993 และสามารถทยอยคืนเงินลูกค้าเก่าจนหมดได้ในอีก 12 ปีต่อมา ปัจจุบัน สินทรัพย์ทั้งหมดของกองทุนจึงเป็นเงินของ Simons และทีมงานเองล้วนๆ ไปแล้ว
Simons จบ ป.ตรี ด้านคณิตศาสตร์จาก MIT ที่นั่นเขามีความสุขมากกับไขปัญหาคณิตศาสตร์กับเพื่อนๆ อย่างจริงจังในช่วงกลางวัน และเป็นนักโป๊กเกอร์ตัวฉกาจในตอนกลางคืน หลังจากนั้นเขาก็ไปทำปริญญาเอกที่ Berkeley และแต่งงานกับภรรยาคนแรก เขาเอาเงินที่ได้จากงานแต่งงานไปลองเทรดอนุพันธ์ของถั่วเหลืองเป็นครั้งแรก และทำกำไรได้เป็นเท่าตัวภายในเวลาแค่ไม่กี่วัน ก่อนที่จะกลายเป็นขาดทุนในอีกแค่ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา
หลังจากนั้นเขาก็ได้เป็นอาจารย์ที่ Harvard และมีโอกาสได้ทำธุรกิจโรงงานกระเบื้องพื้นร่วมกัับบิดาและเพื่อนๆ อีกสองคน ซึ่งทำให้เขาเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ได้งานที่ Institute for Defense Analyses ของเพนตากอน ทำหน้าที่เป็นนักคณิตศาสตร์ด้านการไขรหัสลับ จากนั้นก็กลับไปเป็นอาจารย์คณิตศาสตร์อีกครั้งที่ Stony Brook University ที่นี่ เขากลายเป็นผู้มีชื่อเสียงในแวดวงวิชาการในฐานะนักคณิตศาสตร์ที่คิดค้น Chen-Simons Model ซึ่งนักฟิสิกส์ได้นำมาใช้ประโยชน์ในการพัฒนา String TheoryW ในเวลาต่อมา
หลังจากนั้น Simons เริ่มเบื่อวงการวิชาการ จึงได้ร่วมกับเพื่อนก่อตั้งเฮ็ดฟันด์ที่พยายามหากำไรในตลาดคอมโมและอัตราแลก เปลี่ยนขึ้นมาโดยใช้เงินเก็บที่ได้มาจากธุรกิจโรงงานราว $600k แต่ดูเหมือนการใช้โมเดลเทรดจะหากำไรได้ยากมาก ในขณะที่การอาศัยปัจจัยพื้นฐานกลับทำเงินได้มากกว่า สุดท้ายแล้วกองทุนจึงเปลี่ยนมาใช้ปัจจัยพื้นฐานเป็นหลัก และสามารถทำกำไรได้ถึง 10 เท่าตัว ในช่วงเวลานี้ เขาได้แต่งงานอีกเป็นครั้งที่สองกับภรรยาคนปัจจุบัน
Simons ยังไม่ละความคิดเรื่องการใช้โมเดลคณิตศาสตร์ในการหากำไร เพราะสิ่งที่เขารักมากที่สุดคือคณิตศาสตร์ ในที่สุดก็ได้ก่อตั้ง Medallion Fund ขึ้นมาใหม่กับเพื่อนนักคณิตศาสตร์คนหนึ่งของเขา ซึ่งภายหลังเพื่อนของเขาได้เลิกลาไปเพราะเบื่อหน่ายโลกการเงินที่มีแต่การ หาเงิน เพราะยังไงเสียเพื่อนของเขาก็ยังชอบ pure math มากกว่า
Simons ยังคงบริหาร Medallion ต่อไป โดยปรับปรุงโมเดลให้ดีขึ้นเรื่อยๆ และปัจจุบันเขามีเพื่อนร่วมงานถึง 148 คน ซึ่งหนึ่งในสามจบปริญญาเอก ถือได้ว่า Simons เป็น QuantW ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในโลก และทำให้แนวทางนี้กลายมาเป็นแนวทางที่ทำกำไรได้มากที่สุดในตลาดในปัจจุบันด้วย
ไม่รู้สิครับ ผมว่าประวัติของคุณคนนี้ ทำเป็นหนังฮอลลีวู้ดได้สบายๆ …
Bill Gross
Posted on January 17, 2010 by ดร. นิเวศน์ เหมวชิรวรากร
โลกในมุมมองของ Value Investor 16 มกราคม 53
ดร. นิเวศน์ เหมวชิรวรากร
ชื่อของ Bill Gross นั้น ในแวดวงนักลงทุนของไทยคงมีคนรู้จักน้อย แต่ในสหรัฐนั้น เขาเป็น “มือหนึ่ง” ในด้านการลงทุนในตลาดเงินและตราสารหนี้ กองทุน PIMCO หรือ Pacific Investment Management Co. ที่เขาช่วยก่อตั้งขึ้นกลายเป็นกองทุนรวมตราสารหนี้ที่ใหญ่ที่สุดในโลก Bill Gross เองต้องดูแลรับผิดชอบบริหารเงินกว่า 200 พันล้านเหรียญสหรัฐหรือคิดเป็นเงินไทยกว่า 6 ล้านล้านบาทซึ่งมากกว่างบประมาณรายจ่ายประจำปีของรัฐบาลไทยหลายเท่า มีการทำโพลเมื่อเร็ว ๆ นี้ในแวดวงของนักการเงินพบว่า Bill Gross เป็นรองเพียง วอเร็น บัฟเฟตต์ เท่านั้นในฐานะที่เป็นคนที่สามารถคาดการณ์และวิเคราะห์ภาวะตลาดการเงินในโลกได้แม่นยำที่สุด
ผมคงไม่พูดถึงกลยุทธ์การลงทุนในพันธบัตรหรือตราสารหนี้ของ บิล กรอส เหตุผลก็คือ ผมไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไร นอกจากนั้น การลงทุนในตราสารหนี้นั้น ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของการดูภาพใหญ่หรือภาพ Macro ในภาษาทางเศรษฐศาสตร์ ถ้ามองภาพใหญ่ออก การซื้อขายพันธบัตรหรือตราสารหนี้ก็ทำได้ไม่ยาก เพราะสูตรทางคณิตศาสตร์ก็จะบอกให้รู้ว่าราคาของพันธบัตรจะวิ่งไปทางไหน แต่สิ่งที่ผมจะพูดถึงก็คือประวัติ แนวความคิด และวิธีทำงานของเขา ซึ่งน่าจะเป็นประโยชน์กับการลงทุนของ Value Investor มากกว่า
บิล กรอส เริ่มชีวิตของการเป็นนักลงทุน ถ้าจะว่าไป จากการ “นับไพ่” ในบ่อนกาสิโนที่ลาสเวกัส นั่นคือในช่วงที่เขายังเป็นวัยรุ่นหลายสิบปีมาแล้วที่คนยังไม่ค่อยรู้ว่าการ “นับไพ่” นั้น ถ้าเรารู้เรื่องความน่าจะเป็นทางสถิติ เราจะสามารถเอาชนะเจ้ามือได้ บิล กรอส สามารถทำเงินจาก 200 เหรียญกลายเป็น 10,000 เหรียญจากบ่อนก่อนที่จะถูกเกณฑ์เป็นทหารไปรบในสงครามเวียตนาม แต่ในระหว่างนั้นเขาก็เริ่มคิดไปข้างหน้าว่าในโลกของผู้ใหญ่นั้น จะมีที่ไหนที่เขาจะสามารถทำแบบเดียวกัน นั่นคือ ใช้ความรู้ทางคณิตศาสตร์ เล่นเป็นเกม แล้วได้กำไร สิ่งที่เขาพบก็คือ ที่ตลาดหุ้น อย่างไรก็ตาม สุดท้ายมันกลายเป็นตลาดพันธบัตรที่ทำให้เขาสามารถทำกำไรหรือสร้างผลตอบแทนอย่างโดดเด่นและทำให้เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงระดับต้น ๆ ของโลกของการลงทุนโดยเฉพาะในตลาดตราสารหนี้ ผลงานของ บิล กรอส ก็คือ เขาสามารถสร้างผลตอบแทนเฉลี่ยในช่วงสิบปีนับถึงปี 2007 ได้ถึง 8 เปอร์เซ็นต์ต่อปีและชนะอัตราเฉลี่ยของตลาดถึง 5.25% ในช่วง 3 ปีสุดท้าย
ในความคิดของ บิล กรอส เขาบอกว่า ผู้จัดการกองทุนที่ยิ่งใหญ่นั้นจะต้องเป็นนักคณิตศาสตร์ หนึ่งในสาม เป็นนักเศรษฐศาสตร์หนึ่งในสาม และเป็นนักเล่นพนันม้าแข่งอีกหนึ่งในสาม การเป็นนักคณิตศาสตร์นั้น ผมคิดว่าเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับการลงทุนในพันธบัตร เพราะการคำนวณราคาที่เหมาะสมของพันธบัตรนั้นต้องใช้สูตรการคำนวณที่ซับซ้อนมากไม่ได้มีตัวเลขง่าย ๆ ที่สามารถนำมาใช้ได้อย่างเช่นค่า PE ในกรณีของหุ้น ส่วนการเป็นนักเศรษฐศาสตร์นั้น ในกรณีนี้ส่วนใหญ่แล้วต้องเป็นเศรษฐศาสตร์มหภาคที่จะช่วยให้รู้ว่าอัตราดอกเบี้ยจะไปทางไหน ซึ่งในกรณีของหุ้นนั้น เราจำเป็นต้องรู้เศรษฐศาสตร์โดยรวมมากกว่า
สุดท้ายก็คือ การเป็นนักเล่นพนันม้าแข่ง ในกรณีนี้ผมคิดว่าเหมือนกันทั้งในการลงทุนในตราสารหนี้และในหุ้น เหตุผลก็คือ ในการซื้อพันธบัตรหรือหุ้นนั้น ไม่ใช่ว่าเราจะมองที่ตัวบริษัทหรือคุณภาพของบริษัทเพียงด้านเดียว แต่เราต้องดูถึงราคาที่ซื้อขายกันด้วยว่ามันคุ้มไหมที่จะ “แทง” เพราะม้าดี อัตราการจ่ายรางวัลก็มักจะต่ำ เช่นเดียวกัน หุ้นดีหรือบริษัทที่ออกตราสารหนี้มีฐานะการเงินดี ราคาหุ้นหรือตราสารหนี้ก็มักจะสูง ดังนั้น คนที่จะชนะในการพนันม้าและคนที่จะชนะในการพนันหุ้นหรือตราสารหนี้ก็จะต้องรู้จักความน่าจะเป็นของการชนะและอัตราการต่อรองเหมือนกัน
วิธีการทำงานของ บิล กรอส เองก็น่าสนใจ เขาบอกว่าทุกวันตั้งแต่ 8.30 ถึง 10.00 น. เขาจะเล่นโยคะและออกกำลังกายที่คลับที่อยู่ตรงกันข้ามกับที่ทำงาน และเป็นที่รู้กันว่าเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่เป็น “สวรรค์” ของเขาที่ไม่ต้องการให้ใครมารบกวนเลย ที่ผ่านมาเขาเคยถูกเรียกให้กลับไปที่ห้องซื้อขายหลักทรัพย์เพียง 2-3 ครั้งเท่านั้นซึ่งรวมถึงในช่วงวัน Black Monday ที่ตลาดถล่มทลายในปี 1987 ด้วย เวลาที่เขาออกกำลังกายหรือเล่นโยคะนั้นเป็นเวลาที่เขาใช้คิดถึงการลงทุนต่าง ๆ ด้วย และเขาบอกว่าไอเดียดีที่สุดบางอย่างของเขานั้น เกิดขึ้นเมื่อเขายืนอยู่บนศีรษะและขาชี้ฟ้าอยู่
ชีวิตประจำวันอีกอย่างหนึ่งที่น่าสนใจก็คือ บิล กรอส ตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง และตรวจสอบตลาดการเงินและเศรษฐกิจทั่วโลกจากคอมพิวเตอร์ที่บ้าน เขาถึงที่ทำงานประมาณตีห้าครึ่งเพื่อที่จะบริหารเงินจำนวนมหาศาลด้วยตนเอง คติพจน์ของเขาก็คือ เขาไม่ต้องการติดต่อกับใครเลย เขาต้องการตัดการติดต่อกับทุกคน เขาจะรับสายเพียง 3-4 ครั้งต่อวัน (ยกเว้นภรรยาของเขา) และเขาจะดูอีเมลเฉพาะที่เขาต้องการจะดูเท่านั้น ที่สำคัญ เขาไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ ถ้าจะสรุปก็คือ เขาต้องการความเป็นอิสระที่จะไม่มีอะไรมาทำให้วอกแวกได้ และนี่น่าจะเป็นคุณสมบัติที่สำคัญมากของการเป็นนักลงทุนโดยเฉพาะในการเทรดพันธบัตรหรือตราสารหนี้ที่มักจะต้องมีสมาธิสูงและต้องการความรวดเร็วมากในการ “เคลื่อนย้ายเงิน” จำนวนมโหราฬในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่จะทำให้ได้ชัยชนะ และนี่อาจจะไม่เหมือนการลงทุนในหุ้นในสไตล์ของ Value Investment ที่มักจะออกแนวช้า ๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เหมือนกันก็คือ คุณต้องการความเป็นอิสระในการคิดเหมือนกัน
แน่นอน บิล กรอส คงไม่ได้เป็น “ตำนาน” โดยที่ไม่ได้ผ่าน “วีรกรรม” สำคัญ ๆ เช่นวิกฤติการณ์ ซับไพร์ม หรือวิกฤติการณ์อื่น ๆ อีกหลายอย่าง เขาผ่านมันมาได้อย่างงดงามด้วยการที่สามารถคาดการณ์และวิเคราะห์ได้ถูกต้องว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นและเตรียมตัวในการรับกับมันให้ได้ และนั่นอาจจะเป็นเงื่อนไขหรือปัจจัยสำคัญในการที่จะยิ่งใหญ่และดำรงความยิ่งใหญ่ให้กับเซียนตัวจริงทุกคน และนี่ทำให้ผมนึกถึง Long Term Capital Fund ที่เคยเป็นกองทุนที่เล่นในตลาดตราสารหนี้ที่เคยยิ่งใหญ่และมีชื่อเสียงมากไม่แพ้ Pimco แต่แล้ว ในวันหนึ่งมันก็ล่มสลายลงพร้อม ๆ กับความยิ่งใหญ่ของคนที่บริหารมัน ผมก็ได้แต่หวังว่า บิล กรอส ในวัยกว่า 60 ปีจะจบชีวิตการลงทุนในฐานะของเซียนสุดยอดการลงทุนในพันธบัตรในอนาคตที่อาจจะไม่ไกลนัก เพราะ “นักเทรด” นั้น ปกติแล้วเป็นเรื่องยากที่จะทำงานได้อย่างมีประสิทธภาพสูงเมื่ออายุมากขึ้น
โพสต์
บันทึกไม่สำเร็จ