โพสต์
ตอนเเรกผมกะว่าพอทำงานก็จะเริ่มลงทุนเเบบ vi เต็มตัว เเต่พอผมเริ่มทำงานก็ได้รู้ว่า ธุรกิจส่วนตัวที่พ่อผมทำมาไปต่อไม่ได้ เพราะลูกค้าไม่สั่งของเเละหาลูกค้ารายอื่นๆไม่ได้ โดยบ้านได้จำนองไว้กับทางธนาคาร พอขายเครื่องมือที่ใช้ทำงานไป คือตอนนี้พ่อผมว่างงาน (อายุ 53) มานานเเล้วครับ ท่านก็พยายามหางานจ็อบเล็กๆน้อยๆมาทำเเต่ก็ไม่สัมพันธ์กับรายจ่ายในบ้านเท่าไหร่ เรียกง่ายๆว่ารายได้ไม่พอกับรายจ่านั่นเอง ตอนนี้ผมทำงานอยู่ได้เงินเดือนประมาณ 12,000 (จบปริญญาตรี) ซึ่งไม่พอกับค่าผ่อนบ้านด้วยซ้ำ (ผ่อนต้อง 13,000 บาทอย่างต่ำต่อเดือน เเละบ้านได้ทำการให้ญาติรีไฟเเนนซ์เพราะพ่อผมไม่มีกระเเสงนสดพอให้ธนาคารพิจารณา เเต่โชคดีได้ญาติของพ่อช่วยรีไฟเเนนซ์โดยเอาตัวเองค้ำเเทนให้)
ตอนเเรกผมก็ทำงานเป็น Software Tester ได้เงิน 13k เเต่รู้สึกว่างานมันไม่มีความหมายก็เลยออกมา ส่วนตัวผมเป็นคนชอบโทรศัพท์มือถือเเละมีพี่ที่รู้จักเค้าชวนมาทำเว็บมือถือใหม่ โดยให้ เงินเดือนฐานที่ 12k + จำนวนคนเข้าต่อวัน ซึ่งเดือนที่เเล้วคนเข้าน้อยทำให้ผมได้เงินน้อยกว่าที่เก่าอีก เเม่ผมก็ไม่สบายใจ ลุกลี้ลุกลนว่าจะทำยังไงดี เพราะเหมือนตอนนี้ความหวังปลดหนี้บ้านอยู่ที่ผมคนเดียว เพราะพ่อของผมตอนนี้เหมือนจะทำอะไรไม่ได้อีกเเล้ว เเต่ผมก็เห็นว่าท่านพยายามหางานมาทำ เเต่ก็ได้เล็กๆน้อยๆเท่านั้น ผมก็อยากที่จะช่วยพ่อเเม่เพราะพวกท่านก็เลี้ยงผมมาจนป่านนี้เเล้ว ถึงเเม้เเม่ผมจะเป็นคนติดสบายเเละชอบบ่นว่าพ่ออยู่บ่อยๆ จนทะเลาะกันเรื่องเงินตั้งหลายครั้ง ทำให้ผมคิดอยู่เสมอๆว่า ถ้าผมทำงานได้เงินมากกว่านี้คงจะดี
ตอนนี้เเทบไม่ต้องพูดถึงเรื่องลงทุน เเค่ทำให้รายได้มากกว่ารายจ่ายก็เเย่เเล้ว ตอนนี้ที่บ้านพยายามลดค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เเต่ค่าใช้จ่ายในบ้าน + ค่าผ่อนบ้านถ้าจะให้เหลือก็ต้องมีประมาณ 25,000+ ขึ้นไป ผมรู้สึกเเย่เหมือนกันว่าจบมหาวิทยาลัยมาก็ดีมีึชื่อเสียงเเต่กลับหางานที่เงินดีๆไม่ได้ งานที่ใหม่นี่หนักกว่าที่เก่ามาก ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง ทั้งเนื้อหา การโปรโมท การทำฐานข้อมูล เเต่ผมก็รู้สึกดีเพราะมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเจ้าของกิจการมากกว่านั่งทำงานกินเงินเดือนเช้าเข้าเย็นออกเเบบที่เก่า ที่ทำงานใหม่ให้อิสระผมมากกว่า เเต่งานก็หนักกว่าอย่างเทียบไม่ได้เลย ผมกลับมาก็เเทบไม่ได้พักต้องคอยอ่านข่าวคราวความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเพราะมือถือช่วงนี้ข่าวเยอะมาก จนรู้สึกว่าตัวเอง information overload มากมาย
ผมพยายามอ่านหนังสือการเงินหลายเล่มเกี่ยวกับการปลดหนี้เเล้ว เเต่ผมไม่สามารถทำได้เพราะผมไม่สามารถลดรายจ่ายให้ต่ำกว่ารายได้ ผมรู้ว่าถึงเเม้ตอนนี้เราจะมีเงินเหลืออยู่บ้าน เเต่ถ้าสภาพเเบบนี้ยังเป็นต่อไป อีกหน่อยบ้านที่นอนก็คงไม่มีเหมือนกัน
สมัยก่อนที่การเงินยังดีๆ เเม่เลี้ยงเเมวไว้สิบกว่าตัวในบ้าน พอไม่มีงาน ก็ยังต้องเลี้ยงอยู่ ผมเคยตัดใจบอกให้เเม่เอาไปปล่อย เเม่เค้าก็กลัวบาป เเต่ตอนนี้ที่บ้านกำลังจะตาย ตอนนี้เเมวก็กินข้าวเเบบมื้อเว้นมื้อด้วยซ้ำไป
เเม่สอนผมเสมอว่า อย่าเอาเรื่องเเย่ๆในบ้านไปเล่าให้คนนอกฟังอยู่บ่อยๆ (ตอนเด็กๆผมเคยเขียนในสมุดพกว่าพ่อเเม่ชอบทะเลาะกันเป็นประจำ) เเต่วันนี้ บางสิ่งภายในมันบอกผมว่า ถ้าผมไม่เปลี่ยนเเปลง (หรือกำลังเปลี่ยนเเปลง) ผมจะไม่มีวันพ้นจากสภาพนี้เลย อาจจะเเย่ไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำถ้าเงินเก็บหมด เเละหลายๆครั้ง การรอให้อะไรมันเเย่จนเกินเวลาเเก้ มันก็เเก้ไม่ทันเสียเเล้ว
ที่เล่ามานี้ผมไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือใด นอกจากคำเเนะนำที่จะปลดหนี้ที่เป็นอยู่ตอนนี้เท่านั้น ที่จะทำให้พ้นสภาพเเบบนี้ออกไปได้ ตอนนี้รายจ่ายเราลดเเทบทุกอย่างหมดเเล้ว สุดท้ายเหมืิอนกับว่าเหลือเเค่ผมต้องเพิ่มรายได้เท่านั้น เเต่จากสภาพตอนนี้ผมเห็นว่ามันเป็นงานที่หนักหนามาก มีวิธีการอื่นๆอีกไหมครับ เพราะงานเว็บตอนนี้ผมก็เหมือนตื่นมาก็ทำ เลิกก็นอน เเทบไม่มีเวลาไปทำงานพิเศษอื่นเเล้ว
ถ้าท่านใดมีจะซื้อมือถือเเละมีข้อสงสัยใดๆก็ถามผมได้นะครับ ถ้าผมเเนะนำได้ก็จะช่วย ^^
พิมพ์เสียยาว เเต่ก็ไม่ได้เเค่ระบายอารมณ์นะครับ ผมต้องการความช่วยเหลือ ทิศทางที่จะไปจริงๆ เหมือนคนมืดเเปดด้านไปไหนก็สะเปะสะปะ จะทำเว็บให้รุ่งก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเพราะมีคู่เเข่งมากมาย เเต่มันก็ให้บทเรียนที่มีค่าเเก่ผมครับว่าโลกนี้มันไม่ได้ง่ายๆอะไรอย่างใจไปเสียหมด เเละเพื่อที่จะให้ประสบความสำเร็จผมก็ยินดีที่จะถางทางขึ้นมาเองครับ
ผมไม่รู้จะโพสที่ห้องไหน ห้องนี้คงไม่เป็นไรนะครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
แถวบ้านผมมีบ้านอยู่หลังนึง
บันทึกไม่สำเร็จ