โพสต์
ยุค 2007 นี้
เครื่องบินเป็นสิ่งใกล้ตัวเข้าไปทุกวันนะครับ ค่าโดยสารปรับถูกลง ทำให้หลายๆ คนมีโอกาสได้เดินทางโดยเครื่องบิน
เมื่อถูกขนาดนี้ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องลองใช้กันหน่อยละครับ
Low cost หน้าตาปกติเหมือนเครื่องทั่วไป แต่ความหะรูหะร่าลดลงไปมากครับ อย่างเช่น เบาะแทนที่เป็นผ้า ก็เป็นหนังพีวีซี แผ่นลองศรีษะก็ไม่ต้องมีมันละครับ เอาหัวเราถูรอยหัวเดิมของคนอื่นไปก่อน ผ้าเย็นไม่เคยเห็น ใช้น้ำกวักลูบหน้าแทน น้ำบนเครื่องแพงครับ 40 บาท น้ำอัดลม 50 แต่ก็เห็นใจครับ ต้องขนไปขายกลางท้องฟ้า และเป็นกำไรของเขาบ้าง ก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา
ถุงอาเจียน ตอนแรกเห็นป็นถุงก๊อปแก๊ป ตอนนี้พัฒนาไปเยอะเลย เปลี่ยนเป็นถุงสีขาวแล้ว
ตอนเช็คอิน
มีลูกทัวผู้ชายร์คนหนึ่งครับ ไปด้วยกัน เขานามสกุล คุนคล้ำ สะกดเป็นภาษาอังกฤษเป็น kunkam พอเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกชื่อ มิสเตอร์คันแคม ผมช่วยมองหา มีคนไหนคัน ๆ ? อยู่แถวนี้หรือปล่าว สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งค่อยๆ เดินไปรับตั๋วกระมิดกระเมี้ยนด้วยความอาย เขาบอกว่า "ผมนามสกุล "คุนคล้ำ" ไม่ใช่อย่างที่เจ้าหน้าที่ว่า และผมก็ไม่มีอย่างว่าให้คันด้วย"
เช็คอินเรียบร้อยแล้วก็ต้องแยกสัมภาระติดตัวกับโหลดขึ้นเครื่อง
ไอ้ของขึ้นเครื่องเขาจำกัดสองชิ้น ของมีกลิ่น ทุเรียน ปลามึก ปลาค็ม...ห้ามเด็ดขาด! เพราะว่า..........
เพราะว่า........บนเครื่องมีสารพัดกลิ่นที่ต้องเผชิญก็เกินพออยู่แล้วครับ เช่น กลิ่นเต่าอินเตอร์เนชั่นเนล ......กลิ่นเท้าอภิมหาโคตรเหม็น.....กลิ่นเหม็นสาบตัวแขกอมตะนิรันดร์กาล.......กลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นปากหลากสัญชาติ.....ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นตด.....อื้อหือ! บางกลิ่นสุดๆ อย่างกะไข่เน่า เก็กซิมจริงๆ!
วันนั้นผมโชคดีได้ขึ้นเครื่องร่วมไปกับหมวยฮ่องกง เธอใส่เสื้อกล้ามมีขนรักแร้โผล่แพลมออกมายาวเฟื้อยให้ได้เจริญหูเจริญตาแก้เซ็ง
ระหว่างทางเดินผ่านเครื่องเอกซ์เรย์ อาวุธต่างๆ เขาห้าม กรรไกรเล็ก ๆไว้เล็มขนจมูกก็ต้องโหลดใต้เครื่อง ไม่ต้องต้องเสียเวลาเปิดกระเป๋าลวงตับไตไส้พุงออกมาโชว์แผ่หลา ไม่ว่า ยกทรง ถุงน่อง หรือ กางเกงในยางย้วยๆ ยานๆ ให้อับอายขายหน้าชาวประชาชี ไม่ว่าจะเป็นคนไทยและเทศให้ได้ชมกันทั่วกัน
แต่ที่ดัดขนตาเขาไม่ห้ามนะครับ สงสัย เพราะว่า ยังไม่เคยมีประวัติสลัดอากาศที่ไหน ใช้ที่ดัดขนตาไปหนีบตัวประกัน
low cost ไม่มีเลขที่นั่ง ขึ้นก่อน ได้นั่งก่อน ตัวใครตัวมัน ผมเห็นพี่ไทยคนหนึ่งหน้าตาที่ราบสูงได้นั่งกับติดฝรั่ง ฝรั่งคุยเก่ง ถามไป คุยไป สปรีคอิงลิสดูจู้จี่จนคนไทยอึดอัด เพราะพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ ซึ่งก็น่าเห็นใจครับ ฝรั่งคงอยากคุย แต่ท่านก็พูดซะเร็วปรื่อ ยาวเฟื้อย ได้ยินคำถามสุดท้ายแกถามว่า
where are you from?
พีไทยตอบไปคำหนึ่งว่า ค-ย!
ฝรั่งร้องฮ้าดีใจ รีบพยักหน้ารับ
ยู ฟอร์ม คูเวท!
อยู่บนเครือง ต้องพูดถึงห้องน้ำ
การเข้าส้วมบนเครื่องเป็นประสบการณ์ที่วิเศษยิ่งเป็นการฝึกการทรงตัวเพื่อขับถ่ายในที่แคบๆ โคลงเคลงแถมมีเอียงวูบ ๆ ด้วย ยิ่งตอนเครื่องบินเอียงปีกวน ได้เอียงก้นถ่ายทำมุม 45 องศา ต้องลุ้นเล็งให้มันตรงรูแทบตาย เท่อย่าบอกใครเลยครับ ผ่านการปลดทุกข์แบบกายกรรมเปียงยางในครั้งนั้น ทำให้พบสัจธรรมว่า แท้ที่จริงแล้ว การนั่งขี่ในบ้านอย่าง "สงบและราบเรียบ" คือ สวรรค์ นั่นเอง
ใกล้ ๆ ถึงสนามบินปลายทาง จะมีคนออกมาพูดงึม ๆ งำ ๆ เหมือนกลัวคนจะจำชื่อแกได้ ฟังไม่เคยรู่เรื่องสักอย่างเลยครับ เอาเป็นว่าใกล้ถึงแล้วละครับ
เห็นไหมครับ สะดวก ง่ายดาย รวดเร็ว ปลอดภัย มีข้อติบ้าง หยวนๆ กันไป ตามนิสัยเราคนไทยด้วยกันครับ........
บันทึกไม่สำเร็จ