ทำไมเราควรเชื่อพุทธศาสนา

[Jeng]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

หากเอาพระสูตรเรื่องนี้ไปเล่าให้เด็กอนุบาลฟัง เด็กมันก็คงได้หัวเราะฟันหัก   หนำซ้ำเราจะโดนถอนหงอกอีกด้วย ด้วยเด็กมันจะว่าคุณลุงคุณป้าไปอยู่หลังเขาที่ไหนมา ทุกวันนี้เขาบอกว่าจักรวาลนั้นเกิดโดยบิ๊กแบง เอกภพขยายตัวอยู่ตลอด เรื่องสิ่งมีชีวิตคุณชาร์ล ดาร์วินเขาก็ประกาศทฤษฎีวิวัฒนาการ มี mutation มี natural selection นั้น เมื่อหลายสิบล้านปีก่อนก็มีไดโนเสาร์ เขาขุดเจอกระดูกกันโครมๆ เอาที่ไหนมาว่าพรหมลงมากินง้วนดิน   

พอเด็กหัวเราะแล้ว ต่อมาฟันไม่หัก

แล้วมีผู้ใหญ่ท่านนึง ที่เชื่อพระไตรปิฎก ในเนื่อความนี้มากๆ แล้วกล่าวหาว่าเด็กคนนี้กำลัง ปรามาส พระรัตนไตร

เด็กผิด หรือ ผู้ใหญ่ผิด

สำหรับผมแล้ว ไม่น่าไปสนใจเลย สนใจเรื่องตัวเองดีกว่า เด็กจะผิด จะถูก ผู้ใหญ่จะผิดจะถูก ไปยุ่งไรเขาหละ

[Jeng]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

แต่หากต่างออกไป หากเรากล่าวว่า เรื่องนี้เป็นเพียงความเห็นของพระสมณโคดม พระสมณโคดมแต่งขึ้นเองโดยหวังจะยกสักเรื่องหนึ่งมาเล่าให้ชนทั้งหลายฟังว่าโลกถือกำเนิดขึ้นได้อย่างไรเพื่อยังศรัทธาปสาทะให้เกิดขึ้นด้วยความคิดว่า ชนทั้งหลายจักได้มาบูชาเราดังนี้ หรือมิฉะนั้นก็เป็นเพียงเรื่องแต่งเรื่องเล่า เป็นกุศโลบายที่หวังจะให้ชนทั้งหลายที่ได้ฟังมีความละอายเกรงกลัวต่อบาป อันจะเป็นเหตุให้อายุขัยสั้นลง ฯลฯ ดังนี้ 
ความคิดความกล่าวเช่นนี้ ย่อมเป็นการปรามาสพระพุทธรัตนะและพระธรรมรัตนะ 

จริงหรือ หรือว่าคนๆนั้น ไม่ได้เจตนา ลบหลู่ หรือปรามาส แต่คนๆนั้น แค่ยังรู้น้อยเกินไป สมควรแล้วหรือที่คนรู้มาก จะไปกล่าวหาเขาเช่นนั้น

เอาใหม่ ถ้าบอกว่า

เรื่องนี้เป็นความเห็นของพระสมณโคดม พระสมณโคดมแต่งขึ้นเอง( โดยหวังจะยกสักเรื่องหนึ่งมาเล่าให้ชนทั้งหลายฟังว่าโลกถือกำเนิดขึ้นได้อย่างไรเพื่อยังศรัทธาปสาทะให้เกิดขึ้น ด้วยคิดว่าชนทั้งหลายจักได้มาบูชาเราดังนี้ หรือมิฉะนั้นก็เป็นเพียงเรื่องแต่งเรื่องเล่า เป็นกุศโลบายที่หวังจะให้ชนทั้งหลายที่ได้ฟังมีความละอายเกรงกลัวต่อบาป อันจะเป็นเหตุให้อายุขัยสั้นลง ฯลฯ ดังนี้ ) ความคิดเช่นนี้ ย่อมเป็นการปรามาสพระพุทธรัตนะและพระธรรมรัตนะ

เหตุที่ใส่วงเล็บ เพราะเห็นว่าเป็นการปรุงแต่งของผู้โพสเอง ผมยังไม่เห็นมีใครคิดไปไกลขนาดนั้น แต่ขยายความได้ดี เหมือนกัน น่าอ่าน

อย่างไรก็ตามตอนเด็กๆ ผมก็ไม่เข้าใจนะ ว่าพระไตรปิฎกมาได้อย่างไร และผมก็ไม่ได้ปรามาสด้วย หากผมจะคิดว่า พระพุทธเจ้า สุดยอดมาก ศาสนาอยู่มาได้ตั้ง 2500 ปี พระพุทธเจ้า พูดอะไรออกมา ดูเหมือน จะใช้ได้ตลอดกาล แต่ก็มีหลายอย่าง ที่ ผมอ่านแล้ว รู้สึก ว่า ไม่น่าจะใช่พระพุทธเจ้า พูดนะ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะคิดต่อ

เพราะฉะนั้นการที่ใครก็ตามจะคิดว่า พระไตรปิฎก เป็นการแต่งๆต่อๆ กันมา ผมคิดว่า คนๆนั้น ยังศึกษาไม่พอในด้าน ปริยัติ

ยังไม่รู้ว่าศาสนาพุทธ หลังปรินิพาน มีพระอรหัน ตั้ง 500 รูปมาร่วมกันสังคายนา ซึ่งสติของพระอรหัน 500 รูป ผมมั่นใจว่า ไม่พลาดๆแน่ๆ สาเหตุที่ผมมั่นใจ เพราะ พระผู้ใหญ่ในปัจจุบัน หลายรูป ก็ ไม่เคยหลุดให้ผมเห็น ในหลายๆด้าน ไม่ว่าจะเทศ เหนื่อยขนาดไหน ทำให้ผมมั่นใจไปเองว่า ใช่เลย แน่นอน คำสอนต่างๆมาจากพระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง

แต่เมื่อผมศึกษาเพิ่มเติม ปรากฎว่า พระไตรปิฎก รุ่นที่พระอรหัน 500 รูป เขียนไว้ เป็นฉบับหนึ่ง แต่ก็มี พระไตรปิฎกรุ่นหลังๆ ที่เขียนมาใหม่ ( ฟังจากท่านพุทธทาส ) รุ่นใหม่ กลับมีความพิศดาร เหนือ พระไตรปิฎกรุ่นเดิมๆ เช่นอภิธรรม ซึ่ง ไม่มีในยุค พระพุทธเจ้า

ก็พระไตรปิฎกมีตั้งหลายเล่ม แต่งต่อๆกันมา โดยพระผู้ใหญ่

ควรแล้วหรือ ที่คนธรรมดา จะเข้าใจผิด คิดว่า เป็นการแต่งต่อๆกันมา

ถูกกล่าวหาว่าเป็นการปรามาส

เข้าใจผิดก็อธิบายซิ อธิบายให้เข้าใจถูก

[Jeng]

สมัยเด็กๆผมไหว้พระ และเป็นเด็กวัด อาศัยข้าววัด

เดินตามพระไปบิณฑบาตร

ผมไม่เคยรู้นะ ว่าพระพุทธเจ้า เป็นคน ผมไม่รู้จักศาสนาอื่นด้วย

ผมศึกษา ศาสนาวันอาทิตย์

ผมได้เรียนรู้หลายอย่าง เช่น พรหมวิหาร 4 และอื่นๆ

พระอาจารย์ที่สอน พาพวกเราเด็กๆ ไปให้ทาน เด็กพิการ ภาพที่ผมเห็นคือ เด็กๆ กำลังกินอาหาร โดยกัดช้อนอยู่ หลายคนพิการ หัวโต

ผมเห็นแล้วสลดใจมาก

ไม่อยากไปอีก

ผมโตมากับศาสนาพุทธ ไม่เคยคิดว่า มีพระไตรปิฎก ไม่รู้จัก ไม่เคยคิดว่าพระพุทธเจ้าเป็นคน

ตอนเรียน ก็เริ่มรู้ แต่ก็ไม่ได้เชื่อมต่อ ว่าเจ้าชายสิทธัทถะ ทำไมกลายเป็นพระพุทธเจ้าได้

พอดีไม่มีใครมาถามผม หากมีใครมาถามผม ว่า พระพุทธเจ้าคือใคร ผมคงจะตอบ ว่าก็เป็นพระเจ้าไง

เหมือนในศาลของคนจีนไง แต่ ถ้าผมตอบอย่างนั้น รับรองเลย ต่อให้ผมเข้าใจผิด ผมก็ไม่ได้ปรามาส ครับ

[Jeng]

ผมขอสรุปนะ กระทู้จะไม่ร้อน ถ้าไม่ใครกล่าวหาใคร

และถ้าใครผิดตรงไหนก็เสริมไปตรงที่ตนเองคิดว่า คนอื่นเข้าใจผิด โดยอ้างหลักฐานก็พอ

ส่วนเขาจะเชื่อหรือไม่ เราก็ทำดีที่สุดแล้ว

แต่ไม่ต้องไปตัดสินเขา เพราะพวกเราก็ไม่ใช่ศาล

ดีหรือไม่ครับ

[แผ่วเบา]

[quote="por_jai"]8) ไปวิ่งที่ระยองมา

[แผ่วเบา]

อานาปานสตินั้นเป็นวิธีปฏิบัติเพื่อมุ่งสู่นิพพาน  มีส่วนที่เป็นปริยัติด้วยแต่โดยส่วนใหญ่เป็นการปฏิบัติ

ทำไมต้องปฏิบัติ  ก็เพราะ "ความรู้" อย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะเข้าถึงนิพพานถ้าขาดการปฏิบัติ

ท่านพุทธทาสกล่าวว่า  การตระหนักในไตรลักษณ์(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)ที่ถึงขั้นเป็นพระอรหันต์นั้นจะต้องเกิดขึ้นในจิตใจตลอดเวลาและทุกลมหายใจ

อย่างที่ผมบอกในตอนแรกว่า  ไตรลักษณ์นั้น เป็นสัจจะธรรม  ใครๆก็สามารถรู้ได้  แต่รู้แล้วเป็นอย่างไร  รู้แล้วก็เผลอตัวเพราะขาดสติใช่หรือไม่  เมื่อไหร่ที่ขาดสติเมื่อนั้นก็เผลอทำอะไรต่ออะไรวุ่นวายไปหมด ใช่หรือไม่

ดังนั้นจึงต้องมีสติกำกับตลอดเวลา  ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ก็โดยการปฏิบัติ

ยกตัวอย่างง่ายๆ  การปฏิบัติก็เหมือนการฝึกกำลังภายในในนิยายจีน
ส่วนปริยัติก็เหมือนการเรียนรู้เคล็ดวิชาท่าทางกระบวนท่าต่างๆ

กระบวนท่าแม้จะถูกต้องแต่ถ้าไม่มีกำลังภายในคอยขับดันก็ไม่อาจเปล่งประกายวิชากระบี่ให้ประสิทธิภาพได้ถึงขีดสุด

[แผ่วเบา]

ทีนี้ การปฏิบัติที่เรียกว่า อานาปานสตินั้นมี 4 ขั้นตอนหลักๆ

1.กายานุปัสนา ก็มี 4 ขั้นตอนย่อย คือ 1)ยาวก็รู้ว่ายาว(หมายถึงลมหายใจนะครับ  แฮ่..)  2) สั้นก็รู้ว่าสั้น  3) รู้โดยประการทั้งปวง 4) รู้จักทำให้ละเอียด  สงบรำงับลง  ขั้นสี่นี้คือทำให้ละเอียดลงจนเกิด  กายรำงับ ๆ ๆ ๆ ถึงขั้นที่เรียกว่า ฌาน

ในสถาวะแบบนี้  เรียกว่าละสังโยชน์ 1-3 ได้หรือไม่ ละความสำคัญว่าเราเป็นกาย เราเป็นใจ ได้หรือไม่  เพราะว่ากายได้ถูกทำให้รำงับไปหมดแล้ว

และเมื่อฝึกถึงขั้นนี้ก็เป็นการกำราบจิตให้อยู่ในโอวาทและจะเห็น มหัศจรรย์แห่งธรรมชาติของจิต มากมาย  การเห็นภาพโดยที่ไม่ต้องลืมตา(นิมิต) ก็สามารถทำได้ ทำให้เกิดปิติสุขอย่างที่มนุษย์ปุถุชนทั่วไปไม่สามารถเข้าได้ถึง  ก็สามารถทำได้  การตั้งอยู่ในสภาวะ เอกัคคตา  ก็สามารถทำได้

ดังนั้นจะสามารถละการมีศีลแบบไม่รู้เหตุผล ถือโชคลาง ไม่ได้เชียวหรือ  สภาวะจิตที่อยู่ในขั้น ปฐมฌานจะยังเชื่อศีลแบบไม่มีเหตุผล แบบโชคลางอีกหรือ

จะยังสงสัย ทำให้ใจ ผัวผันอยู่กับความสงสัย  อยู่อีกหรือในเมื่อได้ปฏิบัติจนประจักษ์กับตัวเองขนาดนี้แล้ว

[แผ่วเบา]

2. เวทนานุปัสสนา (ตั้งแต่ขั้นนี้จนถึงขั้นสุดท้ายจะเน้นหนักที่วิปัสนาซึ่งจะทำให้เกิดปัญญา ซึ่งแตกต่างจากขั้นที่หนึ่งซึ่งเน้นเรื่องสมาธิ) ประกอบด้วย 1) กำหนดปิติอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก  ปิตินั้นเป็นสิ่งที่ปรุงแต่งจิตจึงเรียกว่าจิตสังขาร หรือภาษาปุถุชนจิตสังขารก็คือสิ่งที่มาปรุงแต่งจิตใจเราให้เกิดอารมณต่างๆทั้งโกรธทั้งเศร้าทั้งโลภทั้งหลง เป็นต้น   2) กำหนดสุขอยู่ทุกลมหายใจ   3)กำหนดความที่ปิติสุขปรุงแต่งจิตจนเกิดวิตกวิจาร เกิดสัญญา เกิดความนึกคิดต่างๆได้  และขั้นที่ 4)ก็กำหนดให้ความที่เวทนานี้ปรุงแต่งจิตน้อยลง ๆ ๆ จนรำงับในที่สุด  

ณ.ตอนนี้ อารมณ์ต่างๆที่เป็นตัวปรุงแต่งไม่ว่าจะรักโลภโกรธหลงจะถูกทำให้รำงับและไม่สามารถมาปรุงแต่งจิตอีกต่อไป

ท่านเรียวบอกเองว่า

ละ 1-3 โลภะ โทสะ โมหะ เบาบาง เป็น สกิทาคามี

แล้วโดยผลลพธ์ถือว่าตรงกันหรือไม่  :?:  :?:  :?:  อิอิ

 :cheers:  :cheers:

[แผ่วเบา]

ทีนี้ก็ขั้น

3 จิตตานุปัสนา ขั้นนี้ถือว่ามีความคล้ายคลึงกันมากกับขั้นเวทนานุปัสสนา

[แผ่วเบา]

4 ธรรมมานุปัสนา ตอนนี้จิตของเราก็บริสุทธิ์ผุดผ่องแล้ว  ก็มาถึงขั้นตอนที่สำคัญที่สุด.ในบรรดาขั้นตอนทั้งหมด  คือพิจารณาสัจจะธรรมของธรรมชาติที่เรียกว่าไตรลักษณ์

1) กำหนดอนิจจังอยู่ทุกลมหายใจเห็นว่า ลมหายใจมันไม่เที่ยง เวทนามันไม่เที่ยง จิตเองก็ไม่เที่ยง เรียกว่าย้อนลำดับการปฏิบัตตั้งแต่ต้นทั้งหมดโดยนำมาพิจารณาในแง่ของความไม่เที่ยง จนเกิดความคลายการยึดมั่นออก 2) กำหนดทุกขังทุกลมหายใจ 3)กำหนดอนัตตาทุกลมหายใจ  4)จนเกิดความเบื่อหน่ายและคลายออก เรียกว่า วิราคานุปัสสี  เกิดการดับหรือหยุดลงของความยึดมั่นถือมั่นทั้งสิ้นทั้งปวง

ท่านเรียวบอกว่า

ละ 1-10 เป็นอรหันต์
6. รูปราคะ พอใจใน รูปฌาน
7. อรูปราคะ พอใจใน อรูปฌาน
8. มานะ ถือตัวว่าเราดีกว่าท่าน หรือท่านดีกว่าเรา
9. ทิฐิ เห็นผิด
10. อวิชชา ไม่รู้ในอริยสัจ และปฏิจจสมุปบาท

เป็นอย่างไรครับ ตรงกันไหมครับ ท่านพุทธทาสท่านว่าอย่างนี้  จะถือว่าท่านมาถึงกรุงเทพได้ไหมครับ

ส่วนตัวผม ผมว่าท่านสำเร็จอรหันต์บรรลุนิพพานด้วยวิธีอานาปานสติเรียบร้อยแล้วครับ

[Jeng]

ดังตฤน หน้า 42 หนังสือ 7 เดือนบรรลุธรรม

เท่าที่ฟังข้อถกเถียงขัดแย้ง ทั้งทางอินเตอร์เน็ต ทางเทปอาจารย์ดัง และทางตาหูของฉันเองเมื่อเจอหน้าสหายธรรมชาวพุทธ ใครๆก็กลัวคนอื่นทำความเสียหายให้พุทธศาสนา แต่ตัวเองทำบ้างหรือเปล่าไม่เคยกล้าสำรวจจริงจัง อาจเพราะลึกๆก็รู้ว่าตนก็เคยเป็นเหตุแห่งความเข้าใจคลาดเคลื่อน หรือมีส่วนร่วมสร้างความร้าวฉานขึ้นในหมู่ชาวพุทธมาเหมือนกัน แทบทุกคนมักสำคัญว่าตนเองดีพอจะติคนอื่น ซึ่งถ้ามองในมุมกลับก็คือคนเราคาดหวังให้ภาระหน้าที่ทำดีจงเป็นของคนอื่น ตัวเองไม่ต้องทำ และอย่าได้มีใครมาคาดหวังในตัวเราให้มาก เนื่องจากเราเป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆควรประพฤติตนในแบบที่เป็นอุดมคติ จะพูดหรือทำอะไรอย่าให้ใครตำหนิได้

ฉันเชื่อว่าชาวพุทธที่รักศาสนาไม่มีใครตั้งใจทำลายศาสนา ทำนองเดียวกับที่ไม่มีบ้านใดทุบหม้อข้าวตัวเองทิ้ง แต่ความที่มัวเพลินเพ่งโทษคนอื่นอยู่ เลยเผลอลืมตรวจดูว่าโทษของเราเพิ่มพูนไพบูลย์ผล ไปถึงไหนแล้ว อย่างเช่นบางคนรู้จักพุทธพจน์มาก แทบเรียกว่าครอบคลุมทั่วถึงทุกประเด็น พูดเรื่องไหนเป็นหยิบจับพุทธพจน์มาอ้างอิงได้หมด แบบนี้มีคุณอนันต์ แต่ในทางตรงกันข้ามอาจจะก่อโทษได้มหันต์ เช่นกัน เช่นยกพุทธพจน์มาเพื่อข่มขี่ หรือสนับสนุนจิตคิดก่นด่าฝ่ายตรงข้ามของตน ผู้ฟังรับพุทธพจน์พร้อมกับกระแสโทสะของผู้อ้างอิง ย่อมเกิดจิตคิดมัวหมองต่อพุทธพจน์ไปด้วย เรียกว่าผู้อ้างอิงผิดกาลเทศะ หยิบจับพุทธพจน์มาใช้เสริมเติมสนับสนุนวจีทุจริต ของตนเองบ่อยๆนั้น นอกจากไม่ได้บุญแล้ว ยังชื่อว่าก่อบาปมหันต์ด้วยการทำให้พุทธพจน์เสื่อมลงอีกด้วย

อ่านมาแล้วเอามาฝาก อย่าปรุงแต่งกันต่อนะ ว่าผมหมายถึงใคร กำลังจะว่าใคร แล้วเอามาฝากทำไม ลองอ่านให้เกิดประโยชน์ ก็จะเกิดประโยชน์ ครับ

[MarginofSafety]

เนื่องจากพี่แผ่วยังถกประเด็นนี้ต่อ ผมจึงขอนำหลักฐานอ้างอิงมาเป็นสังเขป



มหาสติปัฏฐานสูตร
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/s ... 9&bookZ=33

อรรถกถาทีฆนิกาย มหาวรรค   มหาสติปัฏฐานสูตร
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10.0&i=273

สมถะ -- วิปัสสนา ต่างกันอย่างไร ?
http://larndham.net/index.php?showtopic=11408&st=0

[MarginofSafety]

การเจริญสติปัฏฐานหมวดพิจารณาอิริยาบถ ๔
http://larndham.net/index.php?showtopic=23508&st=0

พึงทราบว่า  การที่ทรงวางอริยสัจ ๔  ไว้เป็นหมวดสุดท้าย  ก็เพื่อแสดงว่าการปฏิบัติทุกหมวดจบลงที่การแทงตลอดอริยสัจนั่นเอง
         เท่าที่กล่าวมาเกี่ยวกับเนื้อหาสติปัฏฐานทั้ง ๔  ทุกหมวดนี้  เป็นการกล่าวโดยย่อ  เอาแต่ใจความมาแสดงให้เห็นพอเป็นหลักการเท่านั้น  ผู้ต้องการความละเอียดทั้งหมด  พึงค้นดูในมหาสติปัฏฐานสูตรพร้อมทั้งอรรถกถา  เถิด.
         อนึ่งพึงทราบว่า  ผู้ประสงค์เจริญสติปัฏฐาน  หาจำเป็นต้องเจริญทั้ง ๔ ไม่,  เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง  เช่น  กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน  เท่านั้นก็ใช้ได้  และไม่จำเป็นต้องเจริญครบทุกหมวด  เพียงหมวดใดหมวดหนึ่ง  เช่น  หมวดกำหนดรู้ลมหายใจเข้าและออกเท่านั้น  ก็ใช้ได้  เพราะว่าในตอนท้ายของแต่ละหมวดล้วนจบลงที่คำว่า อนิสฺสิโต  จ  วิหรติ  น  จ  กิญฺจิ  โลเก  อุปาทิยติ  -  เป็นผู้ไม่อาศัยตัณหาและทิฏฐิอยู่ด้วย  ย่อมไม่ยึดมั่นอะไร ๆ ในโลกด้วย ดังนี้  ซึ่งมีความหมายว่า  เป็นผู้หมดจดจากตัณหาและทิฏฐิ  ทำ  พูด  และคิด  และหมดอุปาทาน  ความยึดมั่นในโลก  คือ  ในอุปาทานขันธ์ ๕  ว่า  เป็นเรา  เป็นของเรา  เป็นต้น  คำนี้แสดงถึงผลสำเร็จชั้นสูงสุดแห่งการปฏิบัติที่ถูกต้อง  ในสติปัฏฐานแต่ละหมวดโดยไม่แปลกกันเพราะฉะนั้น  จึงกล่าวว่า  เจริญเพียงหมวดใดหมวดหนึ่งหมวดเดียวเท่านั้นก็ใช้ได้

[oatty]

แต่ละท่าน แม่นหลักการกันทั้งนั้นแฮะ ผมเองดันจำอะไรไม่ค่อยได้เลย
เล่นหุ้นก็ยังอยู่ดิวิชั่น ข. อยู่เลย    :)

เรื่องศาสนาก็ยังเป็นเต่ากินรากบัวอยู่

ตอนนี้เลยเป็นนักลงทุนเต่าดิวิชั่น ข.

รออ่านท่านผู้รู้มาถกเถียงกันต่ออยู่นะครับ (แต่อย่ายัดยาบ้าผมนา.. )

[แผ่วเบา]

จะสื่อว่าอะไรเหรอครับท่านหวี

[MarginofSafety]

ผมติดใจอยู่ไม่กี่ประเด็น

1. สิ่งที่พี่แผ่วยกมานั้นอยู่ในหมวดธรรมชื่อ "มหาสติปัฏฐานสูตร" ไม่ใช่ "อานาปานสติ"
ส่วนคำอธิบายธรรมในแต่ละหมวด ผมได้ยกหลักฐานจากพระไตรปิฏกขึ้นมาแสดงไว้แล้ว
ซึ่งผู้อ่านสามารถตรวจสอบได้
ดังนั้นสิ่งที่พี่แผ่วยกมากล่าวซ้ำจะผิดถูกประการใดผมไม่ขอวิจารณ์

2.

1. บรรลุขั้นกายานุปัสสนา เท่ากับ บรรลุโสดาบัน
2. บรรลุขั้นเวทนานุปัสสนา เท่ากับ บรรลุสกิทาคามี
3. บรรลุขั้นจิตตานุปัสสนา เท่ากับ บรรลุอนาคามี
4. บรรลุขั้นธรรมมานุปัสสนา เท่ากับ บรรลุอรหันต์ เลยนะครับนั่น

จากหลักฐานที่ยกมานั้นกับสิ่งที่พี่แผ่วได้กล่าวตอนต้น
อันเป็นเหตุให้พี่โยเรกล่าวแย้งซึ่งผมก็เห็นด้วยนั้น
จะเห็นได้ว่า ขัดกับหลักฐานที่ผมยกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

3. เรื่องสีแดงสีเขียว หรือ ทางไปกรุงเทพไปหลายทาง
ต่างเป็นความคิดเห็น ซึ่งต่างคนคิดต่างกันได้ผมไม่ขอขยายความต่อ

4. ผมเป็นคนเปิดกว้าง พร้อมที่จะเชื่อในสิ่งใหม่ หากมีเหตุผลเพียงพอ
ดังนั้นหากพี่แผ่วจำไม่ผิดจริง
ก็อยากให้ค้นมายืนยันว่าท่านพุทธทาสกล่าวไว้ที่ไหน
หรือเขียนไว้ในหนังสือเล่มไหน
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงผมก็จะได้รับทราบไว้เป็นข้อมูล

และเมื่อมีหลักฐานประจักษ์ชัดแล้วผมก็พร้อมที่จะขอโทษเช่นกัน
เพราะผมก็มนุษย์ปุถุชน ผิดได้เหมือนกัน

สำหรับผม การยกขึ้นกล่าวแย้ง
ผมพยามให้เกียติผู้ที่ถูกแย้งเสมอ และคิดว่าเป็นประโยชน์ถึงได้แย้งออกไป
หากมีความคิดในเชิงยัดยาบ้าอยู่เช่นนี้ การสนทนาธรรมในที่นี้หาได้มีประโยชน์ไม่

ผู้ที่มีความรู้จริง ศึกษาจริง ก็คงไม่อยากจะกล่าวแย้งใดๆให้เปลืองตัว (ไม่ได้พูดถึงตัวเอง)

ส่วนที่พี่ริวกล่าวคำว่า "ปรามาส" นั้น สำหรับผมก็รู้สึกว่าแรงไปซักหน่อย
แต่พี่ริวก็ได้ขอโทษแล้ว และมีเจตนาดี (ในความรู้สึกผม)
ดังนั้นการที่จะมารื้อฟื้นหรือกล่าวโทษใครยัดยาบ้าให้ใคร ผมเห็นว่าไม่สมควร

ผมก็ขอยุติเพียงแค่นี้แล้วกัน ผมมองไม่เห็นประโยชน์เท่าไหร่กับการเข้ามาพูดคุยในกระทู้นี้
ทั้งๆ เป็นกระทู้ที่ดีมากและชอบมาก

แต่เนื่องจากเราไม่พูดคุยกันด้วยปัญญาและเหตุผล
แต่คุยกันด้วยอัตตาที่ใหญ่คับโลกด้วยกันทั้งนั้น

ผมตามอ่านกระทู้ธรรมใน web อื่นแล้วรู้สึกใจสงบ มีจิตน้อมในธรรม
แต่เสียดายที่ไม่ใช่กระทู้นี้

กระทู้นี้อ่านดูแล้วก็รู้สึกว่า เป็นการโต้แย้งโต้เถียงกัน โดยใช้ธรรมมะเป็นอุปกรณ์แค่นั้นเอง

ท้ายที่สุดแล้ว ผมคิดว่าแม้แต่ผู้ที่ไม่รู้ศัพท์เช่น อานาปานสติหรือสติปัฐฐาน 4
แต่น้อมนำธรรมมะไปปฏิบัติให้เกิดประโยชน์ ก็ถือว่าเป็นผู้ที่น่าเลื่อมใสกว่าผู้ที่ท่องจำพระไตรปิฎกได้เป็นเล่ม
แต่เป็นการรู้เพียงแค่ในระดับสัญญาแต่ไม่เคยประพฤติปฏิบัติธรรมแต่ประการใด
(ผมกล่าวเป็นกลางๆ ไม่ได้กล่าวกระทบใคร และผมก็อาจจะจัดอยู่ในกลุ่มหลังนี่ก็ได้)

[Ryuga]

ผมกล่าวหาว่าทั้งท่านเรียวท่านหวีนั้นยึดตามทฤษฎีเดียวคือทางไปกรุงเทพจะต้องมีทางเดียวเท่านั้น

อันนี้ไม่เกี่ยวกับผมครับ ต้องให้พี่หวี กับพี่ Eyore ตอบ :lol:

ท่านเรียวบอกเองว่า
แล้วโดยผลลพธ์ถือว่าตรงกันหรือไม่  :?:  :?:  :?:  อิอิ

อันนี้ก็ไม่เกี่ยวกับผมครับ :lol:

ท่านเรียวบอกว่า

อันนี้ก็ไม่เกี่ยวนะ :lol:

[Ryuga]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

จึงได้ยกความขึ้นอธิบาย ว่าเราจะเห็นต่างเห็นค้านก็ได้ จะเชื่อก็ได้ ไม่เชื่อก็ได้ และยกตัวอย่างว่าผมเองก็มีที่ที่ไม่เชื่อ 

ครับ ถึงแม้นว่าท่าน Ryuga ไม่เชื่อ ก็ไม่มีใครว่าท่าน ปรามาส พระรัตนไตรนะ

ไม่มีใครว่า แต่ผมต้องว่าตัวเองครับ

[Ryuga]

[quote="Jeng"]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

หากเอาพระสูตรเรื่องนี้ไปเล่าให้เด็กอนุบาลฟัง เด็กมันก็คงได้หัวเราะฟันหัก

[Ryuga]

สำหรับความเห็นของผมเรื่องนี้ (ความเห็นนะครับ) ผมถือว่าผู้ใหญ่ผิด ผิดในส่วนที่แสดงข้ออรรถข้อธรรมนั้นไม่รอบคอบ (ผมเองก็ด้วย ) เป็นเหตุให้เด็กไม่เข้าใจนัยอื่นที่แฝงไว้ เด็กนั้นไม่ทันฟังความรู้เรื่อง เจตนาไม่มี ถือว่าเด็กปรามาสผู้ใหญ่นั่นเอง (ว่าเล่าเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ฟัง) ไม่ได้ถือเป็นการปรามาสพระพุทธเจ้า

[Ryuga]

จะปรามาสรึไม่นั้นก็ขอให้ถือซึ่งเจตนานั้นเองเป็นผู้ชี้กรรม ที่จริงพี่สายลับมิได้มีเจตนาแต่ผมก็ไปฟื้นฝอยหาตะเข็บเอาเลยยุ่งวุ่นวายไปแบบนี้

ในทางกฎหมาย ความไม่รู้กฎหมายไม่สามารถนำมาอ้างให้พ้นผิด
แต่ในทางธรรม เมื่อไม่มีเจตนาย่อมไม่ผิด

เหตุที่ใส่วงเล็บ เพราะเห็นว่าเป็นการปรุงแต่งของผู้โพสเอง

ถูกต้องครับ ผมแต่งขึ้นเองโดยยืมคำคล้ายๆ พวกเดียรถีย์ทั้งหลายที่กล่าวตู่พระองค์แต่ครั้งพุทธกาลมาใช้ ผมแสดงไปในรูปแบบแห่งการไปวิพากษ์วิจารณ์พระพุทธเจ้า แต่เนื่องจากไม่มีใครอาจจะไปหยั่งพระทัยของพระองค์ได้ หากคิดฟุ้งซ่านด้วยประการต่างๆ ว่าความคิดของพระองค์เป็นอย่างไร เช่นนี้ ย่อมเป็นการปรามาสพระพุทธองค์ด้วยใจ กล่าวออกมาด้วยก็เป็นปรามาสด้วยวาจาด้วย

แม้ประโยคต้นด้านนอกวงเล็บนั้นก็เป็นการปรามาส เพราะคิดว่าพระพุทธเจ้าแต่งเอาเอง เป็นการหมิ่นพระญาณของพระองค์

[Ryuga]

ผมโตมากับศาสนาพุทธ ไม่เคยคิดว่า มีพระไตรปิฎก ไม่รู้จัก ไม่เคยคิดว่าพระพุทธเจ้าเป็นคน

ตอนเรียน ก็เริ่มรู้ แต่ก็ไม่ได้เชื่อมต่อ ว่าเจ้าชายสิทธัทถะ ทำไมกลายเป็นพระพุทธเจ้าได้

พอดีไม่มีใครมาถามผม หากมีใครมาถามผม ว่า พระพุทธเจ้าคือใคร ผมคงจะตอบ ว่าก็เป็นพระเจ้าไง

เหมือนในศาลของคนจีนไง แต่ ถ้าผมตอบอย่างนั้น รับรองเลย ต่อให้ผมเข้าใจผิด ผมก็ไม่ได้ปรามาส ครับ

เข้าใจผิดต้องดูว่าเข้าใจผิดแบบไหน เช่น

มีคนบอกเราว่าพระพุทธเจ้าเป็นพระเจ้า เราก็เชื่อตามนั้น นำไปกล่าวต่ออย่างนั้น โดยอรรถของพระเจ้า การกล่าวว่าพระพุทธเจ้าเป็นพระเจ้าไม่ถึงซึ่งการลบหลู่ติเตียน เป็นเพียงการเข้าใจผิด ซึ่งควรจะแก้ให้ถูก
แต่หากมีคนบอกเราอีกอย่างว่า พระพุทธเจ้าไม่ดี ไม่ดีแบบนั้นแบบนี้ เราก็เชื่อตามนั้น นำไปกล่าวต่ออย่างนั้น โดยอรรถของความไม่ดี ย่อมเป็นการปรามาสพระพุทธเจ้า เป็นการเข้าใจผิดด้วย ซึ่งจำเป็นต้องแก้ให้เข้าใจถูก

อย่างไรก็ตาม ไม่มีเจตนาย่อมไม่ผิดครับ

[Ryuga]

เข้าใจผิดก็อธิบายซิ อธิบายให้เข้าใจถูก

เห็นด้วยครับ

ก็พระไตรปิฎกมีตั้งหลายเล่ม แต่งต่อๆกันมา โดยพระผู้ใหญ่

ควรแล้วหรือ ที่คนธรรมดา จะเข้าใจผิด คิดว่า เป็นการแต่งต่อๆกันมา

ถูกกล่าวหาว่าเป็นการปรามาส

ประเด็นที่ผมกล่าวก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าแต่งต่อๆ กันมาเป็นการปรามาส แต่อยู่ที่ว่าแต่งต่อๆ กันมาโดยใช้ความเห็นเป็นการปรามาส

พระอภิธรรมแต่เดิมไม่ได้มีเจ็ดคัมภีร์ มาครบเจ็ดก็เมื่อพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระเจ้า รวบรวมกถาวัตถุขึ้นภายหลังพุทธปรินิพพานสองร้อยกว่าปี โดยแบ่งเป็นฝ่ายสกวาทีและปรวาทีถามตอบกัน เนื้อหามีครอบคลุมกว้างขวางเพื่อจะแก้ความเข้าใจคลาดเคลื่อนต่างๆ ให้ตรงกันไม่แตกแยกแบ่งเป็นฝักฝ่าย และเนื่องจากพระพุทธองค์ทรงตั้งมาติกาไว้แล้ว โดยการรวมนี้ก็ถือว่าทำเพื่อจำแนกความพระอภิธรรมตามมาติกานั้นให้ครอบคลุม

การใช้ความเห็นเข้ามาแต่งพระไตรปิฎกนั้นเป็นเรื่องน่ากลัว ดังที่ปรากฏต่อมาว่า พระพุทธเจ้าพึ่งปรินิพพานไปเพียงร้อยปี สมัยนั้นสื่อที่ทันสมัย สื่ออิเล็คโทรนิคอันรวดเร็วฉับไว ตลอดจนหน่วยเก็บความจำแบบดีๆ อย่างในปัจจุบันนี้ยังไม่มี อาศัยแต่เพียงการมุขปาฐะพระธรรมวินัยต่อกันมา

ฉะนั้น ภิกษุรูปใด กว่าจะได้เรียนรู้ซึ่งพระธรรมวินัยก็ต้องไปเข้าสำนักอาจารย์ ให้อาจารย์ท่านบอกกล่าวพระธรรมวินัยให้ฟัง ความไม่สะดวกนั้นมีมากมายมหาศาล ฟังรอบเดียวอาจจะไม่จำ ก็ต้องฟังหลายรอบ เป็นเช่นนั้นอาจารย์ท่านก็ต้องเหนื่อย ภิกษุผู้นวกะกลับไปยังที่อยู่ของตน เกิดลืมข้ออรรถข้อธรรมที่ได้ฟังมาก็ไม่รู้จะทบทวนอย่างไรเพราะไม่กล้าจะไปรบกวนอุปัชฌาย์อาจารย์แล้ว หากเป็นภิกษุสมัยปัจจุบันย่อมสะดวกกว่ามาก เพราะหนังสือหนังหาตำรับตำรามีมากมาย

เพราะความรุ่งเรืองของพระศาสนาแต่ครั้งพระบรมศาสดายังทรงพระชนม์ ทำให้ต่อมามีกุลบุตรจำนวนมากเข้ามาบวชเรียน แต่อุปัชฌาย์อาจารย์ที่มีความรู้จะสั่งสอนให้ทั่วถึงนั้นไม่สมดุลกัน หลังพุทธปรินิพพานแล้วพระศาสนาจึงเสื่อมลงอย่างรวดเร็ว

[Ryuga]

พระศาสดาล่วงลับไปเพียงร้อยปี เกิดมีกลุ่มภิกษุผู้ไม่ละอาย ย่อหย่อนในพระวินัย อาจหาญไปตู่พระวินัยขึ้นใหม่ เป็นต้นว่า ตะวันบ่ายไปแล้วสองนิ้วก็ยังฉันอาหารได้ ภิกษุอยู่ในอาวาสเดียวกันจะแยกกันทำสังฆกรรมก็ได้ ภิกษุไม่รอฉันทานุมัติทำอุโบสถก็ได้ ภิกษุดื่มสุราอ่อนๆ นั้นก็ยังได้ ฯลฯ ครั้นภิกษุผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบว่ากล่าวตักเตือนแล้วก็ไม่ฟัง อาศัยแต่ความเห็นของตัว ประกาศว่าสิ่งที่พวกตนยึดถือปฏิบัตินั้นถูกต้อง จากนั้นก็รวบรวมพวกที่เห็นด้วยกับตัวได้เป็นหมื่นรูป ออกไปตั้งเป็นนิกายใหม่เรียก มหาสังฆิกะ (แปลว่ามีพวกมาก)

ฝ่ายมหาสังฆิกะนั้นมีทิฏฐิอันแปลกแยกเลวร้ายจนไม่อาจจะสังฆกรรมได้กับฝ่ายเดิมซึ่งยึดถือพระธรรมวินัยอย่างเหนียวแน่น เป็นต้นว่า พระอรหันต์เองนั้นก็ยังมีความสงสัยเหลืออยู่ พระอรหันต์ยังจะต้องอาศัยผู้อื่นอีกจึงจะรู้ว่าตนบรรลุมรรคผลแล้ว ฯลฯ เมื่อความเห็นไม่ตรงกัน อธิกรณ์เกิดขึ้นในหมู่สงฆ์ ฝ่ายมหาสังฆิกะจึงให้ที่ประชุมสงฆ์ลงมติ ซึ่งฝ่ายเดิมที่มีพวกน้อยกว่าเป็นฝ่ายแพ้

จากนั้นฝ่ายมหาสังฆิกะก็อาจหาญ ทำการรวบรวมเนื้อหาของพระธรรมวินัยขึ้นมาใหม่โดยอาศัยเพียงความเห็นความชอบของตัวเข้าตัดสิน พระวินัยใด พระสูตรใดที่ไม่ชอบก็ตัดทิ้ง มีทั้งแต่งวินัยเทียม แต่งพระสูตรเทียม เพิ่มเติมลงไป ยึดเอาแต่ที่ถูกใจตน เข้ากันกับทิฏฐิของตน การรวบรวมเนื้อหาของพระธรรมวินัยขึ้นมาใหม่ครั้งนี้เรียก มหาสังคีติ นับเป็นการทำลายสังคายนาเดิมแต่ครั้งพระมหากัสสปะนั้น

ต่อมาได้เพียงไม่นาน ฝ่ายมหาสังฆิกะเองก็แตกออกเป็นสองพวกคือฝ่ายโคกุลิกะ และฝ่ายเอกัพโยหาริกะ
ต่อมาอีกไม่นาน ฝ่ายโคกุลิกะก็แตกกันเองอีก เป็นสองฝ่ายคือ ฝ่ายบัญญัติวาทะ และฝ่ายพหุลิยะ
ต่อมาฝ่ายพหุลิยะเกิดแตกพวกออกไปตั้งนิกายใหม่อีกคือฝ่าย เจติยวาท

[Ryuga]

ภายหลังพวกมหาสังฆิกะแยกออกไปแล้ว ภิกษุกลุ่มเดิมที่เหลือจึงเรียกเป็นฝ่ายเถรวาทเพราะยังคงยึดถือพระธรรมวินัยเดิมไว้อย่างเหนียวแน่น ยังคงยึดถือตามพุทธพจน์ของพระผู้มีพระภาคที่ตรัสแก่พระอานนท์ว่า

ธรรมและวินัยอันใดเราแสดงแล้ว บัญญัติแล้วแก่พวกเธอ ธรรมและวินัยอันนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอ โดยกาลล่วงไปแห่งเรา

แต่ฝ่ายเถรวาทเองใช่ว่าจะไม่มีการแตกแยก อาศัยแต่ความเห็นที่ต่างกันนั้นเอง ดุจเดียวกับการแยกออกไปของฝ่ายมหาสังฆิกะ กลุ่มภิกษุผู้ไม่เห็นด้วยกับการยึดถือพระธรรมวินัยเดิมก็ประกาศความเห็นต่างของตัวบ้างจนที่สุดก็แตกออกมาสองฝ่ายคือ ฝ่ายมหิสาสกะ และ ฝ่ายวัชชีปุตตกะ

ฝ่ายวัชชีปุตกะนั้นต่อมาก็ได้แตกออกไปอีกถึงสี่ฝ่าย คือ ธัมมุตตริยะ ภัทรยานิกะ ฉันนาคาริกะ และ สมิติยะ
ฝ่ายมหิสาสกะเดิม ก็แตกออกไปอีกเป็นฝ่ายสัพพัตถิกวาทะ และฝ่ายธัมมคุตติกะ
ต่อมาฝ่ายสัพพัตถิกวาทะก็แตกกันเองภายใน แยกพวกออกมาใหม่คือ ฝ่ายกัสสปิกะ
ฝ่ายกัสสปิกะต่อมาก็แตกกันเองอีก เกิดฝ่ายใหม่แยกออกมา คือ ฝ่ายสังกันติกะ
ฝ่ายสังกันติกะต่อมาก็แตกกันอีก จนแยกพวกใหม่ออกมาเป็นฝ่ายสุตตวาทะ

[Ryuga]

ฉะนั้นเพียงสองร้อยปีหลังพระศาสดาดับขันธปรินิพพาน พระพุทธศาสนาก็เกิดการแตกแยกออกไปแล้วรวมจำนวนถึง 18 นิกาย สาเหตุที่แตกแยกกันได้ถึงเพียงนี้ ก็เพราะอาศัยแต่ความเห็น อาศัยความเห็นที่ปรุงแต่งกันไปเองของแต่ละฝ่ายว่าเราเท่านั้นที่ถูกผู้อื่นผิด  ละเลยพระธรรมวินัยเดิม อาจหาญใช้ความเห็นของตัวแต่งเติมพระธรมวินัยขึ้นเองใหม่ อะไรที่ชอบก็เก็บไว้ อะไรไม่ชอบก็ตัดออก คงเหลือแต่ฝ่ายเถรวาทเดิมเท่านั้นที่ยังคงยึดมั่นในพระธรรมวินัยเดิมด้วยมิอาจจะก้าวล่วงละเมิดพระศาสดา

ที่จริงโบราณจารย์ท่านว่ามีนิกายแยกออกไปมากกว่านี้เสียอีก เพียงแต่พระคันถรจนาจารย์เจ้าท่านไม่ประสงค์จะกล่าวเท่านั้น

จากนั้นพระพุทธศาสนาก็ถึงคราวย่ำแย่ มีภิกษุผู้ไม่ละอายจำนวนมากที่ไม่เคยเรียนข้ออรรถข้อธรรมอันใด ตลอดจนพวกปลอมปนเข้ามาบวชก็มีจำนวนมาก ต่อมาก็ได้พระเจ้าอโศกนั้นเองได้ช่วยชำระพระศาสนา จับสึกนักบวชผู้ไม่ละอายและผู้ปลอมเข้ามาบวชจำนวนมากนั้นออกไป พุทธกาลล่วงแล้ว 218 ปี ก็ได้พระโมลคัลลีบุตรติสสเถระเจ้านั่นเองเป็นประธานการสังคายนาครั้งใหม่เพื่อให้พระธรรมวินัยเป็นปึกแผ่นมั่นคงอีกครั้งสืบทอดจนมาถึงพวกเราในปัจจุบัน

ตามเรื่องราวเหล่านี้ดังเล่ามา การวิจารณ์พระไตรปิฎกว่าเป็นแต่เพียงความเห็น หรือใช้ความเห็นแต่งเติมเอาเองจึงเป็นเรื่องไม่ควร ด้วยพระเถรานุเถระเจ้าทั้งหลายแต่ครั้งโบราณมาในฝ่ายเถรวาทนี้ ท่านพึงสำรวมระวังตลอดมาในอันที่จะสืบทอดพระธรรมวินัยนี้ให้คงความเดิมที่สุด ไม่ได้แต่งเติมเอาโดยความเห็นของท่านเองว่าความเห็นนี้ของเราถูก ความเห็นนั้นของผู้อื่นผิดไม่

     

[Ryuga]

ผมขอสรุปนะ กระทู้จะไม่ร้อน ถ้าไม่ใครกล่าวหาใคร

และถ้าใครผิดตรงไหนก็เสริมไปตรงที่ตนเองคิดว่า คนอื่นเข้าใจผิด โดยอ้างหลักฐานก็พอ

ส่วนเขาจะเชื่อหรือไม่ เราก็ทำดีที่สุดแล้ว

แต่ไม่ต้องไปตัดสินเขา เพราะพวกเราก็ไม่ใช่ศาล

ดีหรือไม่ครับ

เห็นด้วยครับ สิ่งที่ผมกล่าวไปเป็นเพียงความเห็นของผมเท่านั้น ซึ่งก็ตามที่กล่าวมาข้างต้นก็เห็นแล้วว่าเพราะความเห็นนั้นเองเป็นสิ่งทำให้พระพุทธศาสนาแต่ครั้งก่อนต้องแตกออกไปถึง 18 นิกายภายหลังพุทธปรินิพพานเพียง 200 ปี

ความเห็นก็เป็นเพียงความเห็น มิใช่คำพิพากษา ใครจะเห็นต่างก็ได้โดยยกเหตุผลขึ้นอธิบายความเห็นนั้น ถ้าเรากล่าวอย่างมีเหตุผลก็จะไม่ร้อน แต่นั่นก็ต้องไม่เป็นการใช้ความเห็นไปวิพากษ์วิจารณ์เนื้อหาของพระธรรมวินัย

หากเราไม่ถือเหตุผลเป็นหลัก แต่กลับใช้อารมณ์มันก็จะร้อน เหมือนการซื้อหุ้นนั้นเอง หากเราไม่ถือเหตุผลใช้แต่อารมณ์ก็จะถึงแก่ความเร่าร้อน จนที่สุดก็อาจจะได้ความหมดเนื้อหมดตัวเป็นอานิสงส์

[Eyore]

ถ้าผมจำผิดก็ขออภัยเพราะผมหาหนังสือเล่มดังกล่าวไม่เจอแล้ว  จึงไม่รู้จะเอาอะไรมายืนยัน

แต่ถ้าจำไม่ผิดจะแปลว่าอะไรครับ :lol:

และถ้าจำไม่ผิด  ท่านพุทธทาสเป็นผู้พูดเองปฏิบัติได้เองเลยนะครับนั่น

ขอยืนยันอีกที

พี่แผ่วเบาจำผิดแน่ๆครับ เปิดหนังสือดูได้

รายละเอียดตามที่พี่หวี post ครับ

ดังนั้นจะสามารถละการมีศีลแบบไม่รู้เหตุผล ถือโชคลาง ไม่ได้เชียวหรือ  สภาวะจิตที่อยู่ในขั้น ปฐมฌานจะยังเชื่อศีลแบบไม่มีเหตุผล แบบโชคลางอีกหรือ

จะยังสงสัย ทำให้ใจ ผัวผันอยู่กับความสงสัย  อยู่อีกหรือในเมื่อได้ปฏิบัติจนประจักษ์กับตัวเองขนาดนี้แล้ว

แล้วโดยผลลพธ์ถือว่าตรงกันหรือไม่  Question  Question  Question  อิอิ

พอจะเทียบเคียงผลลัพธ์กันได้ไหมครับ  น่าสังเกตนะครับว่าผลลัพธ์เรียงตามลำดับไหล่กันมาเลย

เป็นอย่างไรครับ ตรงกันไหมครับ ท่านพุทธทาสท่านว่าอย่างนี้  จะถือว่าท่านมาถึงกรุงเทพได้ไหมครับ

อันนี้เป็นการตีความของพี่แผ่วเบาเองทั้งหมดครับ

ในหนังสือของท่านพุทธทาสหรือที่ไหนๆก็ไม่มีแน่นอนครับ

การอนุมานแบบนี้ โบราณท่านว่า

post hoc ergo propter hoc reasoning
= after the thing, therefore on account of the thing

ฟังดูเหมือนเป็นเหตุเป็นผลกัน
แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นครับ

ถ้าจะเทียบเคียงแบบนี้ ท่านพุทธทาสชอบใช้คำว่า "นิพพานชิมลาง" คือยังไม่ใช่ของจริง แต่อารมณคล้ายๆกันแบบนี้แหละ

ฝึกปั่น freekick แบบเบ็คแฮ่ม
อาจมีบางครั้ง โค้งสวยเหมือนเบ็คแฮ่ม
ยังไงก็ยังไม่ใช่เบ็คแฮ่ม
นอกจากจะฝึกจนกลายเป็นเบ็คแฮ่มอีกคน
ปั่นแบบเบ็คแฮ่มได้ทุกครั้ง
ถึงจะเรียกได้ว่า "ถึงขั้นเบ็คแฮ่ม"
ไม่ใช่ว่าวางเท้าได้เหมือนเบ็คแฮ่มทุกประการแล้วจะเป็นเบ็คแฮ่มครับ

แต่ผมว่าจะไม่ post แล้วล่ะ เดี๋ยวจะว่าใช้ธรรมะเป็นอุปกรณ์ 555

แต่ผมเจตนาดีจริงๆนะครับ
อยากให้เข้าใจตรงกัน
ไม่ได้มีเจตนาจะว่าใครทั้งสิ้น
ขอโทษพี่สายลับด้วยครับถ้าทำให้ขุ่นเคืองใจ

เจริญในธรรมทุกคนครับ

[MarginofSafety]

แต่ผมว่าจะไม่ post แล้วล่ะ เดี๋ยวจะว่าใช้ธรรมะเป็นอุปกรณ์ 555

อ่า...ก่อนจะไปมาขออภัยพี่โยเรก่อน
ผมกล่าวแบบหว่านแหไปหน่อย
แล้วก็ขอบคุณที่สะกิดแบบอ้อมๆครับ 555

สิ่งที่พี่โยเรยกมากล่าวทั้งหมดในกระทู้นี้ผมเห็นว่าถูกต้องเหมาะสมแล้ว

[Jeng]

อ่านแล้วยาวมาก เอาเป็นว่า 007-s ยังปรามาส พระรัตนไตร หรือไม่

ตามความเห็นของท่าน Ryuga

ถ้าใช่ ยกตรงนั้นมา แล้วผมจะแก้ให้ ว่า เป็นการปรุงแต่งของท่านเอง ต่างหาก

จะได้เคลียๆ

ตอบมาตรงๆเลย ไม่ต้องเกรงใจ ทุกฝ่ายจะได้เข้าใจถูกตรงกันไป