เพลงรัก

[MarginofSafety]

โลกไม่เคยว่างเว้นจากเพลงรัก ...

ทุกๆวันเพลงรักใหม่ๆ ลอยล่องในอากาศ
ประโยค "ฉันรักเธอ" ถูกเปล่งนับพันล้านครั้ง

ฉันรักเธอที่สุดในโลก
ฉันไม่ต้องการอยู่ในโลกที่ปราศจากเธอ
ไม่มีเธอ ฉันยอมตายเสียดีกว่า
เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันเป็นฉัน
เธอเติมเต็มชีวิตของฉัน
เธอกับฉันคือบุพเพสันนิวาสที่ผูกพันมาแต่ปางบรรพ์
ฯลฯ

ทุกวันเพลงรักเพลงแล้วเพลงเล่ากรอกหูของเราให้คล้อยตามว่า เราอยู่คนเดียวในโลกไม่ได้
ภาพยนตร์รักโหมใส่เราว่า รักทำให้เราเป็นคนโดยสมบูรณ์
ละครรักตอกย้ำเราว่า คนที่ไร้คนรักน่าสงสารที่สุดในโลก
เป็นเรื่องน่าสนใจยิ่งที่จากประชากรกว่าหกพันล้านคนในโลก
มีเพียงคนคนเดียวที่ทำให้ชีวิตของเรามีความหมาย
เพราะความเชื่อนี้หรือไม่ ที่ทำให้เราต้องดิ้นรนทำตัวให้ใครคนนั้นพอใจ
ใช้ชีวิตตามวิถีของคนคนนั้น แม้ว่าจะขัดกับตัวตนของเราก็ตาม

พลันโลกที่ถูกโหมกระหน่ำด้วยพายุความเชื่อจากสินค้าต่างๆ
ที่ตอกย้ำเราทุกวันทุกคืนว่า ปราศจากพวกมัน ชีวิตของเราก็ไร้คู่และไร้ค่า

ไม่ขับรถคันนี้ เธอจะไม่เหลียวแล
ไม่ใช้น้ำหอมขวดนี้ เขาจะไปสนใจคนอื่น
ไม่สร้างฐานะการเงินที่มั่นคง เธอจะไม่เหลียวแล
ไม่ทำตัวให้ผอม เขาจะสิ้นเยื่อใย
ทันใดนั้นทุกคนก็พากันกลบกลิ่นตัว สวมเสื้อผ้าตามกระแสที่คนกลุ่มหนึ่งสร้าง
กิน ดื่ม เล่น นอน ตามตารางที่ถูกกำหนดมา ราวกับหุ่นยนต์ที่ออกมาจากโรงงานเดียวกัน
จริงหรือ? เราใช้ชีวิตของเรา ด้วยตัวเราเองไม่ได้หรือ?
ถ้าจริงก็เป็นเรื่องแปลก ในเมื่อเราทุกคนเกิดมาในโลกนี้ตัวคนเดียว
และจากโลกนี้ไปคนเดียว เมื่อเราหมดลมหายใจสุดท้าย เราสิ้นใจด้วยตัวเราเอง

ถ้าจริงก็เป็นเรื่องที่น่าขันที่เมื่อถึงวัยหนึ่ง คู่รักมากมายแยกเตียงนอนกัน
กระทั่งหย่าร้าง รักซึ่งเคยเป็นความจำเป็นของชีวิตสามารถจืดจาง
จนเพลงรักสักล้านเพลงก็มิอาจเยียวยา

บางทีถึงจุดจุดหนึ่ง เราก็พบว่า การสวมเงาของคนอื่นเป็นการ
เสแสร้างและความเสียสละอย่างผิดๆ

นักจิตวิทยาด้านความรักบางคนฟันธงว่า ความรักระหว่างหนุ่มสาวคือความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง!
พฤติกรรมที่เรียกว่า "ความเสียสละ" ที่แท้ก็เพื่อตัวเรานั่นเอง
บางทีความรักที่สวยงามที่สุดคือการเข้าใจอีกฝ่าย และไม่พยายามเปลี่ยนอีกฝ่ายหนึ่งมาให้เหมือนกับเรา
หรือเปลี่ยนตัวเราให้เหมือนกับอีกฝ่าย หากเคารพความเป็นมนุษย์ซึ่งกันและกัน

เมื่อนั้นประโยค "ฉันรักเธอ" อาจจะมีความหมายมากกว่านี้
และ "การใช้ชีวิตด้วยตัวของเราเอง" อาจจะไม่เงียบเหงาอย่างที่คิด

14 กันยายน 2547

จากหนังสือ "รอยเท้าเล็กๆของเราเอง"
วินทร์ เลียววาริณ

----------------------------

หนังสือที่ทำให้ผมหลงรักตั้งแต่อ่านได้ไม่กี่ตอน
หลายๆตอนผมรู้สึกราวกับว่าถูกตีแสกหน้า
ผมเปิดกลับไปดูลายเซ็นของผู้แต่งอย่างทึ่งๆ
ชื่นชมกับความคิดที่ตกผลึก และเปิดโลกทัศน์ใหม่ๆให้เรา
แง่มุมการมองโลก ในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง
ไม่ตกอยู่ใต้อิทธิพลใดๆ และกล้าคิดสิ่งที่แตกต่าง
ผมละเมียดอ่านจากหน้าแรกไปจนหน้าสุดท้ายราวกับตัวหนังสือมีชีวิต
เป็นหนังสือที่ผมกลัวว่าจะอ่านจบเร็วเกินไป
และเมื่ออ่านจบแล้วผมอยากที่จะอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
น่าทึ่งจริงๆ ผมคงต้องเป็นแฟนพันธุ์แท้นักเขียนท่านนี้เสียแล้ว ...

[Boring Stock Lover]

เป็นภาษาที่ชอบอ่านเหมือนกัน

ลองแวะไปเวบคุณวินได้ http://www.winbookclub.com/

[por_jai]

จริงหรือ? เราใช้ชีวิตของเรา ด้วยตัวเราเองไม่ได้หรือ?
ถ้าจริงก็เป็นเรื่องแปลก ในเมื่อเราทุกคนเกิดมาในโลกนี้ตัวคนเดียว
และจากโลกนี้ไปคนเดียว เมื่อเราหมดลมหายใจสุดท้าย เราสิ้นใจด้วยตัวเราเอง

8) แต่มนุษย์เป็นสัตว์สังคมนะครับ
    วิชาจิตวิทยาที่เรียนมาเขาก็ว่าอย่างนั้น


นักจิตวิทยาด้านความรักบางคนฟันธงว่า ความรักระหว่างหนุ่มสาวคือความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง!
พฤติกรรมที่เรียกว่า "ความเสียสละ" ที่แท้ก็เพื่อตัวเรานั่นเอง

8) ที่เสียสละก็มี ที่ยึดมั่นถือมั่นก็เยอะ

บางทีความรักที่สวยงามที่สุดคือการเข้าใจอีกฝ่าย และไม่พยายามเปลี่ยนอีกฝ่ายหนึ่งมาให้เหมือนกับเรา
หรือเปลี่ยนตัวเราให้เหมือนกับอีกฝ่าย หากเคารพความเป็นมนุษย์ซึ่งกันและกัน

เมื่อนั้นประโยค "ฉันรักเธอ" อาจจะมีความหมายมากกว่านี้
และ "การใช้ชีวิตด้วยตัวของเราเอง" อาจจะไม่เงียบเหงาอย่างที่คิด

8) 2ประโยคนี้เห็นด้วยหมดหัวใจเลยครับ

[Ryuga]

เพลงรักก็นี่เลยครับ

ดวงใจกับความรัก      

ผมชอบหนังสือคุณวินทร์ นะ ชอบกระถางชะเนียงริมหน้าต่างในสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนมากเลย  :lol:

[macarian]

คุณวินทร์ ชอบตั้งคำถามแปลกๆครับ มีเล่มนึงก็ถามว่า
ถ้าเราไม่ชอบที่ที่นี้ เราก็สามารถเดินออกไปได้
ถ้าเราดูหนังอยู่แล้วไม่ชอบ เราก็สามารถเดินออกจากโรงหนังได้
แล้วถ้าไม่ชอบโลกๆนี้ ทำไมจึงขอลาโลกนี้ไม่ได้
ทำไมเราจึงไม่มีสิทธิ และ เป็นความผิด

ไม่ขับรถคันนี้ เธอจะไม่เหลียวแล
ไม่ใช้น้ำหอมขวดนี้ เขาจะไปสนใจคนอื่น
ไม่สร้างฐานะการเงินที่มั่นคง เธอจะไม่เหลียวแล
ไม่ทำตัวให้ผอม เขาจะสิ้นเยื่อใย
ทันใดนั้นทุกคนก็พากันกลบกลิ่นตัว สวมเสื้อผ้าตามกระแสที่คนกลุ่มหนึ่งสร้าง
กิน ดื่ม เล่น นอน ตามตารางที่ถูกกำหนดมา ราวกับหุ่นยนต์ที่ออกมาจากโรงงานเดียวกัน
จริงหรือ? เราใช้ชีวิตของเรา ด้วยตัวเราเองไม่ได้หรือ

นักจิตวิทยาด้านความรักบางคนฟันธงว่า ความรักระหว่างหนุ่มสาวคือความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง!
พฤติกรรมที่เรียกว่า "ความเสียสละ" ที่แท้ก็เพื่อตัวเรานั่นเอง

เป็นความหลงมากกว่าครับ เป็นการขวนขวายหาอะไรมาเติมเต็มเพราะจิตใจไม่แข็งแรง

บางทีความรักที่สวยงามที่สุดคือการเข้าใจอีกฝ่าย และไม่พยายามเปลี่ยนอีกฝ่ายหนึ่งมาให้เหมือนกับเรา
หรือเปลี่ยนตัวเราให้เหมือนกับอีกฝ่าย หากเคารพความเป็นมนุษย์ซึ่งกันและกัน

เมื่อนั้นประโยค "ฉันรักเธอ" อาจจะมีความหมายมากกว่านี้
และ "การใช้ชีวิตด้วยตัวของเราเอง" อาจจะไม่เงียบเหงาอย่างที่คิด

ท่อนนี้เริ่มเป็นความรักอย่างกัลยาณมิตร คือตัวเองเต็มอยู่แล้วแล้วจึงแผ่ความรักออกไป

[macarian]

ปล. ผมก็เคยสงสัยเหมือนกัน
ผมคิดว่า ไม่ต่ำกว่า 70-80% ของเพลงทั้งหมดเกี่ยวกับความรัก
แล้วก็ส่วนมากของเพลงรักต้องอกหัก ผิดหวัง
แล้วเพลงแนวนี้มักจะโดน แสดงว่าคนเราชอบอกหัก รักคุด???
ไม่งั้นอกหัก รักคุดก็เป็นเรื่องธรรมดามากที่คนเราต้องเจอ???
ไม่รู้วุ๊ย

[por_jai]

ปล. ผมก็เคยสงสัยเหมือนกัน
ผมคิดว่า ไม่ต่ำกว่า 70-80% ของเพลงทั้งหมดเกี่ยวกับความรัก
แล้วก็ส่วนมากของเพลงรักต้องอกหัก ผิดหวัง
แล้วเพลงแนวนี้มักจะโดน แสดงว่าคนเราชอบอกหัก รักคุด???
ไม่งั้นอกหัก รักคุดก็เป็นเรื่องธรรมดามากที่คนเราต้องเจอ???
ไม่รู้วุ๊ย

8) ให้เลือกระหว่างรักคุด กับ ฟันคุด เอาแบบไหนดีครับพี่มาคาเรี่ยน

    ส่วนเรื่องเพลงรักอกหักของประเทศสารขัณฑ์บ้านเรา

    นี่คงเหมือนละคร่ไทยมั๊งครับ

    คนที่ดีนี่ก็ดีซะ คนไม่ดีก็ไม่ดีซะ

    ตัวละครแบ๊นแบนครับ ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป

    ที่มีทั้งส่วนดีและส่วนไม่ดีในตัวเอง

    ดูแล้วไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะดำเนินเนื้อเรื่องไปยังไง

    พอไปว่าคนสร้างว่าน้ำเน่า คนสร้างก็บอกคนดูนั่นแหละบังคับให้ทำเช่นนี้

    เหมือนไก่กับไข่ ไม่รู้อะไรเกิดก่อนกัน...

[MarginofSafety]

คุณวินทร์ ชอบตั้งคำถามแปลกๆครับ มีเล่มนึงก็ถามว่า
ถ้าเราไม่ชอบที่ที่นี้ เราก็สามารถเดินออกไปได้
ถ้าเราดูหนังอยู่แล้วไม่ชอบ เราก็สามารถเดินออกจากโรงหนังได้
แล้วถ้าไม่ชอบโลกๆนี้ ทำไมจึงขอลาโลกนี้ไม่ได้
ทำไมเราจึงไม่มีสิทธิ และ เป็นความผิด

แล้วจบยังไงครับ
ผมว่าผู้เขียนคงไม่ตั้งประเด็นแบบนี้ค้างไว้
โดยไม่ให้อะไรกับผู้อ่านในตอนจบเป็นแน่

เพราะคนที่ไม่ชอบโลกนี้
อาจจะพลอยคิดว่า
เออ.. จริงอย่างว่า
เลยขอใช้สิทธิซะเลย

[macarian]

น่าเสียดายที่คุณวินทร์ แกไม่มีคำตอบครับ สำหรับคำถามนี้
จาก สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน บท คน+สิ่งเร้าภายนอก เรื่อง การฆ่าตัวตายกับการเป็นเจ้าของ

แต่คำถามแกก็จำกัดอยู่แต่เรื่องสิทธินะครับ
ไม่พูดถึงเรื่องหน้าที่เลย
ถ้าตั้งคำถามให้แกว่า คนเรามีหน้าที่ในการฆ่าตัวตายหรือเปล่า แกคงมีคำตอบนะครับ
แต่ส่วนตัวผมว่าไม่ใช่หน้าที่ของคนเรานะ ฆ่าตัวตายเนี่ย

[MarginofSafety]

น่าเสียดายที่คุณวินทร์ แกไม่มีคำตอบครับ สำหรับคำถามนี้
จาก สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน บท คน+สิ่งเร้าภายนอก เรื่อง การฆ่าตัวตายกับการเป็นเจ้าของ

แต่คำถามแกก็จำกัดอยู่แต่เรื่องสิทธินะครับ
ไม่พูดถึงเรื่องหน้าที่เลย
ถ้าตั้งคำถามให้แกว่า คนเรามีหน้าที่ในการฆ่าตัวตายหรือเปล่า แกคงมีคำตอบนะครับ
แต่ส่วนตัวผมว่าไม่ใช่หน้าที่ของคนเรานะ ฆ่าตัวตายเนี่ย

เล่มนี้อ่านเมื่อนานมากๆ แล้วครับ
จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตื่นตาตื่นใจเหมือนกัน
แต่หนังสือตอนนี้สงสัยจะอยู่บ้าน ตจว.

เป็นไปได้มั้ยว่า ผู้เขียนต้องการให้เราฉุกคิด
เหมือนที่พี่มาคาเรี่ยน ว่ามานั่นแหละ

คิดดูง่ายๆก็ได้ว่า
จะมีสัตว์ชนิดไหนมั่งที่คิดฆ่าตัวตายได้
มีแต่สัญชาตญาณรักตัวกลัวตายทั้งนั้น
(เข้าใจว่า)มีแต่คนนี่แหละที่สามารถปรุงแต่งใจไปถึงขนาดนั้นได้

ถ้าพี่มาคาเรี่ยนไม่ชอบใจ
ลองเขียนไปแชร์กับคุณวินทร์ได้
ที่ link ที่ท่าน BSL บอกมาได้นะครับ ...  :lol:

[MarginofSafety]

ขาวกับดำ

                                  -1-

เศรษฐีคนหนึ่งชอบใจลูกสาวชาวนายากไร้ผู้หนึ่ง เขาเชิญชาวนา
กับลูกสาวไปที่สวนในคฤหาสน์ของเขา เป็นสวนกรวดกว้างใหญ่ที่มีแต่
กรวดสีดำกับสีขาว

เศรษฐีบอกชาวนาว่า "ท่านเป็นหนึ้ข้าจำนวนหนึ่ง แต่หากท่านยก
ลูกสาวให้ ข้าจะยกเลิกหนี้สินให้ทั้งหมด"

ชาวนาไม่ตกลง

เศรษฐีบอกว่า "ถ้าเช่นนั้นเรามาพนันกันดีไหม ข้าจะหยิบกรวด
สองก้อนขึ้นมาใส่ในถุงผ้านี้ ก้อนหนึ่งสีดำ ก้อนหนึ่งสีขาว ให้ลูกสาว
ของท่านหยิบก้อนกรวดจากถุกนี้ หากนางหยิบได้ก้อนสีขาว ข้าจะยก
หนี้สินให้ท่าน และนางไม่ต้องแต่งงานกับข้า แต่หากนางหยิบได้ก้อน
สีดำ นางต้องแต่งงานกับข้า และแน่นอนข้าจะยกหนี้ให้ท่านด้วย"

ชาวนาตกลง

เศรษฐีหยิบกรวดสองก้อนใส่ในถุงผ้า หญิงสาวเหลือบไปเห็นว่า
กรวดทั้งสองก้อนนั้นเป็นสีดำ
เธอจะทำอย่างไร?

หากเธอไม่เปิดเผยความจริง ก็ต้องแต่งกับเศรษฐีขี้โกง หาก
เธอเปิดเผยความจริง เศรษฐีย่อมเสียหน้า และยกเลิกเกมนี้ แต่บิดา
ของเธอก็ยังคงเป็นหนี้เศษษฐีต่อไปอีกนาน

                             -2-

เราส่วนใหญ่ถูกสอนมาให้มองปัญหาแบบขาวกับดำ
แต่ไม่ใช่ทุกปัญหาสามารถแก้ไขได้อย่างขาวกับดำเสมอไป
ในทางตรงข้าม หากเราลองมองต่างมุม จะพบว่าหนทางการแก้
ปัญหามีมากกว่าหนึ่งสายเสมอ และการยืดหยุ่นพลิกแพลงไปตาม
สถานการณ์เป็นวิธีการหนึ่ง

บางครั้งในการแก้ปัญหา เราอาจต้องสร้างเครื่องมือในการแก้
ปัญหาขึ้นมาใหม่

ในยุคสงครามเย็นที่กินเวลานานหลายสิบปี สูญเสียชีวิตและ
ทรัพยากรโลกอย่างมหาศาล ไม่มีใครกล้าเชื่อว่า ในยุคของ มิคาอิล
กอร์บาชอฟ สงครามเย็นสามารถยุติลงได้ หรือสิ้นสุดเร็วเช่นนี้

กอร์บาชอฟกล่าวว่า "เป็นเรื่องที่เขลาที่คิดว่า ปัญหาที่รุมเร้า
มนุษยชาติในวันนี้ สามารถแก้ไขได้ด้วยเครื่องมือและวิธีการที่เคยใช้ได้
ผลในอดีต"

หากเขาไม่ได้คิดเช่นนี้ บางทีวันนี้สังคมนิยมโซเวียตยังไม่เปิด
ประเทศ และสันติภาพระหว่างฝ่ายขาว-ฝ่ายแดงคงล้าหลังไปอีกหลายปี

โลกไม่มีสีขาวกับดำ

                                 -1-

ลูกสาวชาวนาเอื้อมมือลงไปในถุงผ้า หยิบกรวดขึ้นมาหนึ่งก้อน
พลันเธอปล่อยกรวดในมือร่วงลงสู่พื้น กลืนหายไปในสีดำและขาวของสวนกรวด

เธอมองเศรษฐี เอ่ยว่า "ขออภัยที่ข้าพลั้งเผลอปล่อยหินร่วง
หล่น แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อท่านใส่กรวดสีขาวกับสีดำ อย่างละหนึ่งก้อน
ลงไปในถุงนี้ ดังนั้นเมื่อเราเปิดถุงออกดูสีกรวดก้อนที่เหลือ ก็ย่อมรู้ทันที
ว่ากรวดที่ข้าหยิบไปเมื่อครู่เป็นสีอะไร"

ที่ก้นถุงเป็นกรวดสีดำ

"...ดังนั้นกรวดที่ข้าทำตกย่อมเป็นสีขาว"
ชาวนาพ้นสภาพลูกหนี้ และลูกสาวไม่ต้องแต่งงานกับเศรษฐีขี้โกง
คนนั้น

จากหนังสือ "ความฝันโง่ๆ"
วินทร์ เลียววาริณ