นั่งคิดอยู่นานค่ะ ว่าจะเล่าดีไหม : เรื่องดีๆจาก pantip

[Accidental Hero]

คิดไป คิดมา เล่าดีกว่า เพราะเจอกับตัวเองสดๆร้อน ตะกี้นี้เองค่ะ   แต่ก่อนอื่น อยากจะถามคุณๆด้วยค่ะ ว่า ถ้าเหตุการณ์ในอดีตที่นานมาก มีผลมาหาคุณในตอนนี้เหมือนกับป้า  คุณจะทำไง

   ที่หน้าเซเว่น   ตะกี้ ขับมอไซด์ออกไปเซเว่น ซื้อของเสร็จ ออกมาข้างหน้า ก่อนจะขึ้นรถ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง เรียกชื่อ ป้าก็หันไปมอง ผู้หญิงคนนนั้นรีบข้ามถนนมา แล้วรีบยกมือไหว้ ป้าก็รับไหว้ตอบ  แต่ในใจตอนนั้นสาบานได้เลยว่า ไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน

  เธอบอกว่าเธอชื่อก้อย เธอมารอป้า 2 วัน แล้ว หลังจากที่เธอเคยเห็นป้าแถวๆนี้ เธออายุน้อยกว่าป้านิดหน่อย เธอเรียกป้าว่าพี่  เธอเข้ามากอดป้าอย่างแน่นๆ (เราก็ยืนตัวแข็ง) แล้วบอกว่า รอแปบนะ แล้วเธอก็วิ่งข้ามถนนไปที่รถเก๋งคันงามของเธอ  เอากระเช้าของขวัญใบโตมายื่นให้ป้า  เธอกล่าวขอบคุณ และ สวัสดีปีใหม่

    ก้อยบอกว่า ขอบคุณในบุญคุณที่ป้ามีให้ (ตอนไหนหว่า)  เมื่อในอดีต  30 ปีก่อน  (ว๊ากก  ตรูไม่ได้เมา)   ก้อยบอกว่าป้าเป็นคนที่เอาข้าวสารไปแขวนให้เค้าที่รั้วบ้าน เมื่อ 30 ปีก่อน ตอนที่เค้ากับตา ไปอาศัยทำสวนอยู่แถวๆหลังบ้านป้า

    และแล้ว เหมือนใครมาจุดพลุในหัว ความทรงจำเมื่อสมัยเด็กๆ เริ่มย้อนกลับมาในสมองแก่ๆตอนนี้

   เมื่อก่อนแถวบ้านป้าเป็นป่าเต็มไปหมด  พ้นจากป่าก็เป็นภูเขา แถวๆนั้นก็จะมีคนมารับจ้างทำสวนทั่วไป  แถวหลังบ้านป้าก็จะป่าทึบๆ  และในป่าทึบๆแถวนั้นก็จะมีหนำ (กระต๊อบ) เล็กๆ ซึ่งเจ้าของสวนปลูกไว้สำหรับให้คนรับจ้างทำสวนอาศัย   เลยจากปากทางบ้านป้าออกไปนิดหน่อยก็จะมีร้านขายของชำ แถวบ้านป้าสมัยก่อนยังใช้ตะเกียงจุดน้ำมันก๊าซ  หรือไม่บางวันก็จุดตะเกียงเจ้าพายุ

  มีอยู่วันหนึ่ง ป้าก็สังเกตุเห็นว่าหนำหลังที่ไม่มีเคยมีคนอยู่  ก็เห็นคนมาอยู่  แต่เห็นแวบๆ ไม่ค่อยได้สนใจ เพราะคิดว่าคงเป็นพวกคนรับจ้างทำสวนมาอาศัย   และตอนเย็นวันนั้นเอง ป้ากะลังซื้อขนมอยู่ที่ร้านขายของชำ (ร้านเดียวในละแวกนั้น) ก็เห็นผู้ชายแก่ๆ อายุประมาณ 60 กว่า ผอมๆ สูงๆ  เดินเข้ามาในร้านขายของชำ   ยกมือไหว้เจ้าของร้านแล้วบอกกับเจ้าของร้านว่า "ผมมาอยู่ที่หนำหลังป่า กับหลานสาว 2 คน แต่ผมไม่มีไม้ขีดไฟ แล้วผมก็ไม่มีเงิน ผมขอติดไม้ขีดไฟสักกล่องนะครับ "

   เจ้าของร้าน (เค็มมาก แถวนั้นมีร้านเดียวด้วย) บอกว่า ไม่ได้หรอก  พวกคนที่มาทำสวนน่ะ เดี๋ยวๆก็ไป ติดอะไรไม่เคยจ่าย   ลุงคนนั้นก็เดินหันหลังกลับเงียบๆ  

     ในความรู้สึกของป้าในตอนนั้น ป้าสงสารลุงคนนั้นมากนะ  ป้าแอบไปโผล่ๆดู ก็เห็นมีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วยคนนึง ไกล้มืดเต็มที่แล้ว พวกเขาจะอยู่กันอย่างไร  ป้ากลับเข้ามาในบ้าน เอาเสื้อยืดตัวที่ไม่ได้ใส่แล้ว   เอายางมัดไว้ด้านนึง  แล้วตักข้าวสารใส่  เอาไข่ไก่ใส่  แล้วเอาไม้ขีดไฟใส่ลงไปด้วย อีก 1 กล่อง แล้วอุ้มเสื้อที่ใส่ข้าวนั่นแหละค่ะ เดินไปเกือบถึงหน้าหนำของลุงคนนั้น แล้วเอาไปกองให้เค้าเห็น แล้วรีบเดินออกมาแอบดู  สักพักก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวผอมๆ ท่าทางขี้โรคเดินออกมาเอา

    ค่ำวันนั้นป้าเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข  และหลังจากนั้น ป้าก็เอาไข่ไก่ (ที่บ้านเลี้ยงไก่)  ห่อไปในเสื้อ หรือกางเกงที่ป้าไม่ได้ใส่แล้ว เอาไปแขวนไว้แถวๆหน้าหนำหลังนั้นบ่อยๆ   มีแม้กระทั่ง ยาหม่อง ยาพารา สบู่นกแก้ว (นี่ขโมยจากบ้านน้าค่ะ) น้ำมันก๊าซก็เคยเอาไปให้   แต่ป้าเคยเห็นเด็กคนนั้นแค่แวบเดียวตอนที่เค้าไปขุดปูนา ที่จำได้ก็เพราะว่าเค้าใส่เสื้อที่เราให้เค้าไป

    ป้าคิดว่าเด็กคนนั้นคงไม่ได้เรียนหนังสือ (สมัยก่อนเป็นเรื่องปกติของคนที่มารับจ้าง)  ประมาน 5 -6 เดือนที่ป้าแอบเอาของที่บ้านไปแขวนไว้ให้เด็กคนนั้น   แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พอป้าจะเอาของไปให้ตามปกติ เสาที่เคยเอาของไปแขวนก็มีกระดาษผูกห้อยเขียนด้วยถ่านดำๆบอกไว้ว่า  ไม่อยู่แล้ว ตาป่วย ขอบคุณที่ให้ของกิน

   ตอนนั้นรู้สึกใจหายนิดๆ  มาเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าเค้าคงกลับต่างจังหวัดแล้วล่ะ ทางบ้านเค้า อาหารการกินหาง่ายกว่าทางบ้านเรา   ป้ารู้สึกเสียดายที่ไม่รู้ว่าเค้าจะกลับ ไม่งั้นจะเอาเสื้อผ้าให้เค้าไปอีก

    หลังจากนั้น  หนำหลังนั้นก็ถูกรื้อ มีการกั้นรั้ว ไม่ให้ชาวบ้านผ่าน   ป้าก็ไม่เคยผ่านแถวนั้นอีกเลย



  และวันนี้  ตะกี้นี้ มีคนมาบอกว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้น  ไม่อยากเชื่อเลย   ก้อยเล่าคร่าวๆว่า วันแรกที่ป้าเอาข้าวสารใส่เสื้อไปให้เค้านั้น    เค้าน้ำตาไหลเลยนะ  เค้ากับตามาตามหาแม่เค้า  และระหว่างนั้นก็รับจ้างทำสวนไปด้วย  แต่มาช่วงหลังๆตาเค้าป่วยบ่อยๆ พอดีกับที่ได้รับค่าจ้าง เค้าเลยกลับไปอีสาน  ไปได้ไม่กี่เดือนตาเค้าก็ตาย  ก้อยบอกว่า เสื้อผ้าทุกชิ้นที่ป้าเคยให้เค้า   ทุกวันนี้เค้ายังเก็บไว้    พอโตเป็นสาวก้อยกลับมาที่จังหวัดนี้อีกครั้ง  มารับจ้าง ได้แต่งงานมามีครอบครัวที่นี่  บ่อยครั้งที่ก้อยแวะมาแถวๆนี้  แต่ก็ไม่เคยเจอป้า

   จนเมื่อตอนคริสมาสตร์  เค้าขับรถผ่านมากับเพื่อน เห็นป้าอยู่แถว เซเว่น ก็คิดว่า ป้าคงอยู่ไม่ไกล เลยมาลองดักรอ ก็ได้มาเจอวันนี้  ตะกี้นี้

       ก้อยพร่ำขอบคุณอีกมากมาย (ป้ายังเอ๋อ) แล้วให้เบอร์โทรไว้ แล้วบอกว่าให้ทำตัวว่างๆสักวัน ก้อยจะพาไปรู้จักกับครอบครัวของก้อย   ก้อยหันมากอดแรงๆอีกทีด้วยคราบน้ำตา แล้วบอกว่าต้องรีบไป  ป้าพยักหน้า  แล้วสัญญาว่าจะโทรหา

     ก้อยไปแล้ว กับรถเก๋งคันงาม ป้าก็ขับมอไซด์กลับบ้านด้วยความสุข มานั่งนึกเรื่องราวดีๆ  แล้วก็เอามาเล่าให้คุณๆได้อ่านกันนี่ล่ะค่ะ


   ปีใหม่ปีนี้   ช่างเป็นปีที่ป้ามีความสุขที่สุดจริงๆค่ะ

จากคุณ : เจ้าป้ามหาภัย  - [ 2 ม.ค. 50 22:26:31 ]

http://www.pantip.com/cafe/isolate/topi ... 13723.html

[สามัญชน]

ซึ้งครับ....

[moo]

[ply33]

 :D  ซึ้งและดีใจคับ

[Raphin Phraiwal]

ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่าน  :D

[javidol]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ  

[กระทิงแดง]

นแล้วซึ้งมากครับ ขอบคุณที่หามาให้อ่าน....