จุดเริ่มต้นของการลงทุนของผมอยู่ที่ ธนาคารออมสิน

[teetotal]

เห็นรูปเก่าๆ เดินทางจากความหลัง มาวางขายที่ ข้างถนน
ทำให้หวน คิดถึงความหลัง เมื่อสมัย 6-7 ขวบ

ผมเคยมีนะครับ ไม่รู้ตอนนี้ไปไหนหมดแล้ว
ตอนเด็กๆ เช้าวันเสาร์ ประมาณปี 2527-8
ผมจะไปฝากเงิน 10 บาท
เพราะอยากได้รูป มีชุด พระที่นั่ง แต่มีไม่ครบ
ข้างหลังจะมีเลข 5 หลัก ลุ้นรางวัลได้อีกต่อหนึ่ง

เขียนใบฝากมาจากบ้านเพื่อ ลดเวลา แนบแบงค์สิบ ยัดใส่สมุด
เขย่งขา ยื่นให้ช่อง รับฝาก แล้วรอ
ป้าเสมียน พิมพ์ดีด ลงนามกำกับ เพราะไม่มี computer
ต้องยืนรอกับเพื่อนๆ วัยเดียวกัน
เมื่อไหร่หนอ ป้าเขาเรียกชื่อผมสักที  
ซึ่ง ผม ก็รอที่จะต้อง ขานเป็น นามสกุลด้วย เมื่อป้าเรียกชื่อผม
ระหว่างรอ ก็มองอ่านอะไรไปเรื่อย

ตอนนั้น เผื่อเรียก ดอกร้อยละ 10
ประจำ 6 เดือน ร้อยละ 11
ประจำ 12 เดือน ร้อยละ 12

ออมสิน สมัยนั้นไม่มีแอร์ คนเยอะ  ร้อน รอนาน

นานจน จะฝากจะถอน ต้องเอาหมอนไปด้วย
แล้วปีหนึ่ง ฝันก็เป็นจริง ออมสิน แจกหมอนเป่าลม  :D

คิดถึงความหลังจัง

บัญชีนั้น ผมก็ยังอยู่ ถึงวันนี้ แต่มีการใส่เลข ข้างหน้าข้างหลัง ให้ยาวขึ้น
เดี๋ยวนี้ พนักงาน ก็เป็นสาวสวย แอร์ก็เย็น และมีบัตรคิวด้วย
การรอเหรอ ก็ไม่นานเท่าสมัย ขานนามสกุล รับสมุด

[naris]

เสียดายนะครับสมุดผมนั้นหายไปแล้ว ตั้งแต่น้ำท่วมใหญ่คราวปี2528 ที่เมืองเลย :lol:

แปลกนะครับ ประสบการณ์วัยเด็ก ยิ่งสูงอายุ ยิ่งจำแม่นขึ้น :lol:

ปล.ผมว่าตัวเองนะครับ

[Dech]

ผมทันยุคที่มีของแถมตอนวันเด็กเป็นกระปุกออมสิน

เรื่องการออมสำหรับผมแล้ว เริ่มต้นจากพ่อกับแม่ครับ
ท่านสอนให้รู้จักเก็บมาตั้งแต่เด็กครับ ต้องขอบคุณท่านครับ

ลูกแต่ละคนจะมีกระปุกใส่เงินคนละใบ
เล่มสมุดออมสินคนละเล่ม

เมื่อยอดตังค์เต็มแล้วก็เอาแล้วก็เก็บตังค์ไปฝาก
ถ้ายังไม่เต็มแต่ถึงวันเด็กพอดีก็จะไปทุบกระปุกกันที่ออมสินเลยครับ

แล้วพ่อกับแม่ก็จะเพิ่มตังค์ให้ไปฝากด้วย

แล้วตอนประถมที่แม่ก็ให้ตังค์ไปกินขนมที่โรงเรียนเป็นสัปดาห์ครับ
พอเป็นมัธยมก็ให้เป็นรายเดือนเลยครับ
ตอน ม1 ถ้าจำไม่ผิดจะได้วันละ 12 บาทมั้งครับ เดือนนึงไปโรงเรียนเฉลี่ยแล้ว 25 วัน ก็ได้เดือนละ 300 บาท (เงินเท่ากันเดี่ยวนี้ออกจากบ้านไปวันเดียวก็หมดแล้วครับ ถ้าเป็นวันหยุดไม่พอด้วย)  ตอนนั้นค่ารถเมล์ยังถูกไปกลับวันละ 4 บาท ที่เหลือก็ไว้ซื้ออะไรทานเล่น ตอนมัธยมข้าวเที่ยงไม่ต้องเอาปิ่นโตไปครับ ข้าวเช้าทานจากบ้าน ข้าวเย็นก็กลับไปกินบ้าน
มีตังค์เหลือทุกวันละครับ อยากได้อะไรก็เก็บตังค์ซื้อเอง เด็กสมัยนี้ทำกันบ้างมั้ยเนี้ย มีอะไรก็แบมืออย่างเดียว

ตอนปริญญาตรี มาอยู่เมืองกรุง ปีสุดท้ายได้เดือนละ 4000 รวมค่าหอพักเรียบร้อยแล้วนะครับ จบมาได้เงินเดือน เดือนแรก 15000 บอกตัวเองทันทีเลยว่ารวยแล้วเรา จะใช้ยังไงหมดเนี้ย เยอะจริงๆ ถึงตอนนี้ถ้าได้เท่าเดิมไม่พอแล้วครับ ติดลบกระจายแน่

....บ่นเป็นคนแก่จริงๆเลยเรา...

แต่ก็ดีนะครับ ทำให้รู้สึกดีๆได้ย้อนกลับไปคิดว่าเมื่อก่อนมีกะตังค์ไม่กี่บาทเราก็อยู่ได้ เราบ้าสมบัติกันเกินไปหรือเปล่าเนี้ย

นึกต่อกำลังมัน...

วันที่เก็บของออกจากหอแถวมหาลัย มาอยู่ apartment ให้ใกล้ที่ทำงานมากขึ้น มีพัดลม 1 ชั้นวางหนังสือเล็กๆ 1 กระติกน้ำร้อน 1 เตารีด 1 เบาะรองนอนบางๆขนาดพอดีตัว 1 หมอน 1 หมอนข้าง 1 กระเป๋าเสื้อผ้า 1  ลังหนังสือหลายลังครับจำไม่ได้ มีเท่านี้จริงๆ

มีสินทรัพย์ประเมินราคาแล้วเต็มที่ทั้งหมดเลย ตีราคาให้สูงสุดๆ คงไม่เกิน 5000 บาท

ตอนนี้มีเพียบเลย ว่าไปแล้วเราก็มาได้ไกลกว่าเดิมโขอยู่แล้วนะ

แต่ทำไงได้ มนุษย์ ยังมีกิเลส....ไม่มีความพอใจอยู่แล้ว..........
สังคมทุนนิยม อย่างนี้ด้วย แถมประเทศไทยยังมีค่านิยมประหลาดๆอยู่ด้วย...

เฮ้อ...จะดิ้นรนกันไปทำไมเนี้ย ...

....บ่นยิ่งกว่าคนแก่จริงๆซะอีก พอดีก่า...

[cha]

ในวัยเด็ก มีพ่อเพื่อนเป็นผู้จัดการออมสิน ได้ไปอาศัยอยู่ที่พักของออมสิน
วันเสาร์ช่วยพนักงานหาการ์ดรายตัวเพื่อแนบคู่กับสมุดเงินฝาก ตอนลงบัญชี
วัยเด็กยากจนมากไม่เคยมีเงินฝากหรือสมุดออมสินเลย  แต่จะได้กระป๋องออมสินบ่อย ๆ (มีเส้นไง)  เคยได้ยินไหมคะ เพลงนี้
ออมสิน ออมสิน ออมสิน อดออมไว้กินนานเนื่อง ช่วยชาติ ช่วยตนพลเมือง ฟูเฟื่องสุขสันต์มั่นคง    
ตอนนี้พ่อเพื่อนก็ไปอยู่สวรรค์แล้ว  แต่มีเพื่อนเป็นผู้จัดการออมสินหลายคน