คนที่ได้อิสรภาพทางการเงิน ทุกวันทำอะไรครับ

[chakasak]

สวัสดีครับ

ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่โชคดีจากเหตุการณ์แฮมเบอร์เกอร์ ประกอบกับผมเป็นคนใช้เงินน้อย มีรายจ่ายต่อปีน้อยมาก ปัจจุบันเงินปันผลมากพอสำหรับเลี้ยงชีพ ผมลาออกจากงานมา 5 ปีแล้ว ใช้แต่เงินปันผลไม่เคยถอนเงินต้นออกมาใช้ ยอมรับว่าเริ่มเบื่อ ไม่รู้ทำอะไรดี จะกลับไปทำงานก็รู้สึกว่างานเงินน้อยกว่าเงินปันผลเราอีก ไม่รุ้จะเหนื่อยทำไม ธุรกิจส่วนตัวก็ไม่รู้ทำอะไรดี ไม่รู้สึกชอบอะไรเป็นพิเศษ อยากถามเพื่อนๆ ในห้องนี้ที่เป็นอิสระทางการเงิน ว่าวันๆ ทำอะไรกันบ้างครับ

ขอบคุณครับ

[neuhiran]

คุณ chakasakมีลูกรึยังครับ ถ้ามีลูกนะ แค่เลี้ยงลูก ทำกับข้าว ไปส่ง-รับที่ โรงเรียน สอนการบ้าน เล่นกับลูก พากันไปเที่ยว
แค่นี้ก็มีเรื่องให้สนุกมากกันทั้งแล้วนะครับ

ถ้ายังหนุ่มโสดนะ ผมแนะนำให้ไปจีบสาวครับ คราวนี้ละมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะเลย

แต่ถ้าอายุมากแล้ว ผมแนะนำให้ไปช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนมากว่าเรา อย่างผมยังมีโปรแกรมไปช่วยทำปั๊มน้ำให้กับชาวเขา ด้วยโซล่าเซลเลย

ชีวิตนี้เรื่องสนุกนี่มันมีอีกเยอะจริงๆครับ ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง


ปล. ผมยังทำงานอยู่นะครับ

[ดำ]

ลองหาคำตอบดูครับ ว่าชีวิตนี้เกิดมาเพื่ออะไร

[cobain_vi]

ไม่รู้ว่าคำว่าอิสระภาพทางการเงินต้องมีเท่าไร ถ้าแบบพอร์ทร้อยล้านพันล้าน ผมคงยังไม่มีแน่ๆ(ชาตินี้คงไม่มีวาสนา) ไม่รู้เรียกว่ามีอิสรภาพทางการเงินหรือปล่าว งานประจำไม่มี (ผมไม่ได้ทำงานมา7ปีแล้ว มีสวนยางราคาก็ไม่ดีเหมือนเดิม ) เงินที่ใช้ก็เอามาจากหุ้นนี่แหละ ได้กำไรก็ใช้ถ้าไม่ได้กำไรก็ไม่ใช้ เงินปันผลปีนึงๆก็นิดเดียว ทุกวันนี้ไม่ได้ใช้เงินอะไรมากมาย และก็ไม่ได้สะสมอะไรมากมาย ใช้เงินก็แค่ค่าอาหาร เสื้อผ้านานๆก็จะซื้อสักตัว รถยนต์ก็ใช้คันเก่า เวลาว่างที่มีบางทีก็ไปอยู่วัด วัดโน้นวัดนี้ ไปอยู่กับครูบาอาจารย์ให้ท่านเขกหัวบ้าง ไปรับใช้ท่านบ้าง ไปทำงานวัดบ้าง(อาทิตย์หน้าจะไปอยู่กับครูบาอาจารย์แถวเชียงใหม่ อยากลองไปแถวๆนั้นดู ไม่เคยไปอยู่วัดทางแถบภาคเหนือ ส่วนใหญ่จะไปทางอีสาน)
เงินที่มีส่วนใหญ่ก็จะเอาไว้เที่ยว ไปทำบุญให้เด็กกำพร้าบ้าง ทำบุญกับครูบาอาจารย์บ้าง ไปเที่ยวบ้าง(เมื่อก่อนเที่ยวบ่อย เดี๋ยวนี้นานๆครั้ง) เดินห้างบ้าง ตอนเย็นก็ออกกำลังกาย กลางคืนก็สวดมนต์ไหว้พระ อ่านหนังสือ วันๆผมก็ทำอยู่แค่นี้แหละครับ
ไม่ได้แสวงหาเงินทองอะไรมากมายเพราะมีจุดมุ่งหมายในชีวิตคือบวช ทุกวันนี้ก็ยังตั้งใจเหมือนเดิม(คงอีกไม่นานตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้เกินอีก3ปี ไม่รู้จะอยู่ถึงหรือป่าว ) อยู่ไปวันๆหมดไปวันๆทำงานบ้านบ้าง ปลูกต้นไม้บ้าง ถ้าอยู่เฉยๆผมคงเบื่อตาย

ไม่ทราบว่าคุณchakasakมีครอบครัวหรือยังครับ ถ้ามีแล้วคงไปไหนลำบากเนอะ

[Nevercry.boy]

บางครั้ง สิ่งที่คุณโคเบน ทำอยู่มันเป็น

อิสระภาพ X

ซึ่งไอ้ X นี่ผมก็ไม่รู้จะเรียกหรือนิยามว่าอะไร

แต่ฟังๆ ดูแล้ว เหนือกว่าอิสรภาพทางการเงินอย่างแน่นอน

เจ๋งอ่ะ

[ptaseeker]

ไปที่ชอบที่ชอบ ครับ เวลาตายไปนะเค้าจะชอบบอกให้เราไปที่ชอบที่ชอบ อันนี้เราถือเคล็ดชิงไปซะก่อน

[chakasak]

ขอบคุณทุกคำตอบครับ

[chakasak]

ไม่รู้ว่าคำว่าอิสระภาพทางการเงินต้องมีเท่าไร ถ้าแบบพอร์ทร้อยล้านพันล้าน ผมคงยังไม่มีแน่ๆ(ชาตินี้คงไม่มีวาสนา) ไม่รู้เรียกว่ามีอิสรภาพทางการเงินหรือปล่าว งานประจำไม่มี (ผมไม่ได้ทำงานมา7ปีแล้ว มีสวนยางราคาก็ไม่ดีเหมือนเดิม ) เงินที่ใช้ก็เอามาจากหุ้นนี่แหละ ได้กำไรก็ใช้ถ้าไม่ได้กำไรก็ไม่ใช้ เงินปันผลปีนึงๆก็นิดเดียว ทุกวันนี้ไม่ได้ใช้เงินอะไรมากมาย และก็ไม่ได้สะสมอะไรมากมาย ใช้เงินก็แค่ค่าอาหาร เสื้อผ้านานๆก็จะซื้อสักตัว รถยนต์ก็ใช้คันเก่า เวลาว่างที่มีบางทีก็ไปอยู่วัด วัดโน้นวัดนี้ ไปอยู่กับครูบาอาจารย์ให้ท่านเขกหัวบ้าง ไปรับใช้ท่านบ้าง ไปทำงานวัดบ้าง(อาทิตย์หน้าจะไปอยู่กับครูบาอาจารย์แถวเชียงใหม่ อยากลองไปแถวๆนั้นดู ไม่เคยไปอยู่วัดทางแถบภาคเหนือ ส่วนใหญ่จะไปทางอีสาน)
เงินที่มีส่วนใหญ่ก็จะเอาไว้เที่ยว ไปทำบุญให้เด็กกำพร้าบ้าง ทำบุญกับครูบาอาจารย์บ้าง ไปเที่ยวบ้าง(เมื่อก่อนเที่ยวบ่อย เดี๋ยวนี้นานๆครั้ง) เดินห้างบ้าง ตอนเย็นก็ออกกำลังกาย กลางคืนก็สวดมนต์ไหว้พระ อ่านหนังสือ วันๆผมก็ทำอยู่แค่นี้แหละครับ
ไม่ได้แสวงหาเงินทองอะไรมากมายเพราะมีจุดมุ่งหมายในชีวิตคือบวช ทุกวันนี้ก็ยังตั้งใจเหมือนเดิม(คงอีกไม่นานตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้เกินอีก3ปี ไม่รู้จะอยู่ถึงหรือป่าว ) อยู่ไปวันๆหมดไปวันๆทำงานบ้านบ้าง ปลูกต้นไม้บ้าง ถ้าอยู่เฉยๆผมคงเบื่อตาย

ไม่ทราบว่าคุณchakasakมีครอบครัวหรือยังครับ ถ้ามีแล้วคงไปไหนลำบากเนอะ

ก็มีแล้วครับ จริงๆ ผมก็แบบคุณแหละครับ ไม่ได้มีเงินมากอะไร ใช้แค่อาหารการกิน ก็ไม่ได้ประหยัดอะไร แต่ก็ไม่ได้ฟุ้มเฟือย ทุกวันก็เดินห้าง ออกกำลังกาย สวดมนต์ นั่งสมาธิ ก้เหมือนกัน แต่ช่วงนี้มันรู้สึกเบื่อๆ น่ะครับ

[ดำ]

ในทางธรรม ความเบื่อก็เป็นเพียงอารมณ์ๆ หนึ่ง ถ้าฝึกให้มีสติรู้ตัวในชีวิตประจำวัน จะขจัดความเบื่อไปได้ครับ

อย่าเพิ่งเชื่อผม ลองค้นคว้าศึกษาดูครับ

[cobain_vi]

ผมไม่เห็นใครที่ประสบผลสำเร็จตามที่ตั้งเป้าหมายแล้วจะหยุดเลยครับ มีแต่ได้เท่านี้แล้วก็หวังต่อไปเท่าโน้น เพลิดเพลินกับตัวเลขที่เพิ่มขึ้น ปรับเป้าหมายเพื่อให้ตัวเองเหนื่อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ได้หน้าได้ตาเพิ่มขึ้น มีคนกดไลค์เพียบ มีแต่คนนับถือว่าเก่ง เจ๋ง มีเงินมากมาย บางคนก็ดีหน่อยมีอิสระภาพทางการเงิน(ตามที่เค้าอ้างกัน)แล้วไปช่วยเหลือสังคม คนด้อยโอกาส มันก็ดีนะครับ ได้ช่วยเหลือผู้อื่น แต่ลืมไปว่าเค้าลืมช่วยตัวเองที่แท้จริง มัวแต่ช่วยคนอื่น สุดท้ายก็เพลิน พลาดโอกาสที่จะช่วยตัวเองให้พ้นอบาย หมดไปชาตินึงๆ อบายนี่น่ากลัวจริงๆนะครับ อย่าคิดนะครับว่าทำทานจะการันตี100%ว่าจะพ้นอบายได้ ผลของกรรมในสังสารวัฏมันมีอะไรซับซ้อนกว่านี้เยอะ ไม่ง่าย อย่าคิดแค่ทำทานแล้วจะช่วยไม่ให้ลงอบาย

การทำทานนี่ดีแต่มันยังไม่ตรงเป้าหมาย ถ้าทำทานไปด้วย รักษาศีล ภาวนาไปด้วยอันนี้สุดยอดเลย แต่ทำทานอย่างเดียวยังไม่พอครับ


การทำทานนี่คาดหมายยาก อานิสงฆ์วัดกันยาก ถามว่าดีไหม มันก็ดีแหละครับ ถ้าไม่ดีพระพุทธเจ้าท่านจะบอกให้ทำทำไม

ก่อนทำ : ต้องมีของที่จะทำ ต้องมีผู้รับ ต้องอยากให้ เงื่อนไขเยอะจริงๆ
ระหว่างทำ : ใจไม่วอกแวก ไม่มีเหตุการณ์มาทำให้ใจเราเขว ใจต้องอยากให้
หลังจากทำไปแล้ว : ต้องไม่ลังเลสงสัย ทั้งของที่ให้(ว่าดีจริงหรือป่าว)ทั้งผู้รับ(ว่าได้ใช้ประโขชน์ตามที่เราให้ หรือเค้าจะดีพอที่จะรับทานของเรา ไม่หลอกลวง) ต้องไม่เสียดาย นึกถึงแล้วอิ่มใจ
เห็นไหมครับว่าเงื่อนไขมันเยอะ ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่า คนทำบุญสิบบาทบางครั้งยังได้อานิสงฆ์มากกว่าคนที่ทำทานหมื่นหรือล้านบาท ไม่เหมือนศีล(และ สมาธิ ปัญญา สติ )ไม่ต้องพึ่งปัจจัยภายนอก แค่มีชีวิตอยู่ก็รักษาได้แล้ว มันจึงมีความสำคัญต่างกันมาก

[sakkaphan]

ผมไม่เห็นใครที่ประสบผลสำเร็จตามที่ตั้งเป้าหมายแล้วจะหยุดเลยครับ มีแต่ได้เท่านี้แล้วก็หวังต่อไปเท่าโน้น เพลิดเพลินกับตัวเลขที่เพิ่มขึ้น ปรับเป้าหมายเพื่อให้ตัวเองเหนื่อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ได้หน้าได้ตาเพิ่มขึ้น มีคนกดไลค์เพียบ มีแต่คนนับถือว่าเก่ง เจ๋ง มีเงินมากมาย บางคนก็ดีหน่อยมีอิสระภาพทางการเงิน(ตามที่เค้าอ้างกัน)แล้วไปช่วยเหลือสังคม คนด้อยโอกาส มันก็ดีนะครับ ได้ช่วยเหลือผู้อื่น แต่ลืมไปว่าเค้าลืมช่วยตัวเองที่แท้จริง มัวแต่ช่วยคนอื่น สุดท้ายก็เพลิน พลาดโอกาสที่จะช่วยตัวเองให้พ้นอบาย หมดไปชาตินึงๆ อบายนี่น่ากลัวจริงๆนะครับ อย่าคิดนะครับว่าทำทานจะการันตี100%ว่าจะพ้นอบายได้ ผลของกรรมในสังสารวัฏมันมีอะไรซับซ้อนกว่านี้เยอะ ไม่ง่าย อย่าคิดแค่ทำทานแล้วจะช่วยไม่ให้ลงอบาย

การทำทานนี่ดีแต่มันยังไม่ตรงเป้าหมาย ถ้าทำทานไปด้วย รักษาศีล ภาวนาไปด้วยอันนี้สุดยอดเลย แต่ทำทานอย่างเดียวยังไม่พอครับ


การทำทานนี่คาดหมายยาก อานิสงฆ์วัดกันยาก ถามว่าดีไหม มันก็ดีแหละครับ ถ้าไม่ดีพระพุทธเจ้าท่านจะบอกให้ทำทำไม

ก่อนทำ : ต้องมีของที่จะทำ ต้องมีผู้รับ ต้องอยากให้ เงื่อนไขเยอะจริงๆ
ระหว่างทำ : ใจไม่วอกแวก ไม่มีเหตุการณ์มาทำให้ใจเราเขว ใจต้องอยากให้
หลังจากทำไปแล้ว : ต้องไม่ลังเลสงสัย ทั้งของที่ให้(ว่าดีจริงหรือป่าว)ทั้งผู้รับ(ว่าได้ใช้ประโขชน์ตามที่เราให้ หรือเค้าจะดีพอที่จะรับทานของเรา ไม่หลอกลวง) ต้องไม่เสียดาย นึกถึงแล้วอิ่มใจ
เห็นไหมครับว่าเงื่อนไขมันเยอะ ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่า คนทำบุญสิบบาทบางครั้งยังได้อานิสงฆ์มากกว่าคนที่ทำทานหมื่นหรือล้านบาท ไม่เหมือนศีล(และ สมาธิ ปัญญา สติ )ไม่ต้องพึ่งปัจจัยภายนอก แค่มีชีวิตอยู่ก็รักษาได้แล้ว มันจึงมีความสำคัญต่างกันมาก

ช่วงนี้ผมก็ว่างๆครับ ขนาดพอร์ตยังไม่เรียกว่าถึงอิสระภาพทางการเงินแน่นอน แต่ที่แน่ๆอย่างนึงคือ ผมชักรู้สึกว่า กิเลส ครอบงำมากขึ้นทุกวัน เริ่มรู้ตัวว่า อิจฉาคนอื่นมากขึ้น อยากได้รับการยอมรับมากขึ้น ผมไม่คิดว่า ถึงผมจะมีขนาดพอร์ตเป็นร้อยล้านพันล้านแล้วผมจะหลุดพ้นจากบ่วงเหล่านี้ไปได้.... ตอนนี้ก็เลยพยายามฝึกจิตให้ตระหนักรู้ ให้ไม่ยึดติดกับสิ่งสมมติ สิ่งปรุงแต่งทั้งหลาย ทั้งครอบครัว คนรัก เพื่อน การงาน ความสำเร็จ รวมถึงตัวตนของตัวเอง คิดว่าคงจะลองฝึกให้รู้เท่าทันสิ่งเล่านี้ไปเรื่อยๆแหละครับ ผมก็งูๆปลาๆไปเรื่อย ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องทางธรรมเท่าไร

ปล. เพิ่งเริ่มฝึกได้วันนี้แหละครับ ฮ่าๆๆๆ

[chakasak]

กลายเป็นกระทู้ธรรมะซะแล้ว ขอบคุณสำหรับคำตอบนะครับ

[ddoo7]

ผมเองก็เกษียณแล้ว ก่อนกำหนดเพราะเจ้านายจัดให้
พอออกมาจากงานประจำก็มีเวลามากมาย เพราะลูกก็โต ภรรยายังทำงานอยู่ วันๆเลยได้เฝ้าบ้าน ลัลล้าคนเดียว
ความเป็นอิสระ มันทำให้เคว้งคว้าง หลักลอย... มากทีเดียว ว่าเราจะทำไรอีก....จนตายไปเนี่ย
ก็ทำสิ่งที่เราอยากจะทำนะแหละ ตื่นเช้าจิบกาแฟ อ่านข่าวข่าง ไปเดินออกกำลังกาย กินข้าวโนน่นี่นั่น
ไปเดินห้าง ไปทำกิจกรรม เจอเพื่อนฝูง นานๆทีก็มีเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัด ต่างประเทศ
หรือเยี่ยมลูกบ้าง ไปทำบุญวัดนั้น วัดนี่ ดูอะไรไปตามเรื่อง
................................
ผมก็พยายามตั้งโปรแกรมให้เป็นเรื่องเป็นราว เพื่อไม่ให้เลื่อนลอย ปีนี้ ปีหน้าจะไปไหนทำไร
ผมกลัวว่า สมองจะฝ่อ อัลไซเมอร์นะครับ ..ถ้าไม่คิดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว
ต้นปีผมก็ไปเที่ยวอินเดีย ศึกษาประวัติศาสตร์ศาสนาด้วย ความรู้ชาวบ้าน บ้านเมืองด้วย
กลับมาผมเลยเพิ่มเติมด้วยการเรียนสมาธิเสาร์ -อาทิตย์เสียเลย
นี่เรียนมา 4 เดือนกว่าแล้ว ครอสที่เรียนมีสอนความรู้ ปฏิบัติในชั้น แล้วกลับมาทำต่อที่บ้าน
เรียกว่าได้รู้ ได้ทำ จบแล้วทำสมาธิได้ สอนคนอื่นได้ทีเดียว
หากคุณสนใจ ไปลองดูก็ได้นะ น่าจะมีสาขาใกล้บ้าน
สำหรับผม เห็นว่าดีทีเดียว ....อาจจะเข้าจริตผม55
http://samathi.com/
.....................................
ผมว่าตอนนี้เรามีเวลาแล้ว ก็ทำ ที่เราอยากทำเถิดครับ
กิจกรรมอะไรที่เราไฝ่ฝัน ที่คนมีงานประจำเคยแค่คิดอยากจะทำ
เราก็ทำไป เรามีโอกาสแล้ว มีเวลาที่จะทำแล้ว
วางแผนทำให้ได้ ให้ดี ทั้งการเล่น การงาน การลงทุน
ทำให้ดีที่สุด กับวันเวลาของเราที่มี ที่เหลืออยู่....

[picatos]

ผมว่าความเบื่อนี่เป็นแรงขับที่ดีนะครับที่จะใช้มันเป็นแรงบันดาลใจในการหาคุณค่าความหมายในชีวิตของตัวเอง

เมื่อมีอิสรภาพทางการเงิน ก็หมายถึงการไม่มีภาระมากในการที่จะหาปัจจัยมาใช้ในการดำรงชีพ ภาระยังมีอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่หนักมากเหมือนคนที่ไม่มีอิสรภาพทางการเงิน

สำหรับผม ผมคิดว่าอิสรภาพขั้นต่อไป นี่จะเป็นอิสรภาพของจิตใจ คือ เรามีอิสระที่จะทำสิ่งต่างๆ ที่มีคุณค่าความหมายต่อตัวเราเอง ต่อคนที่เรารัก

คนบางคนมีอิสรภาพทางการเงิน แต่ก็มีภาระทางครอบครัว ทางสังคม ทางธุรกิจ ภาระทางกรอบความคิดบางอย่าง ทำให้ไม่สามารถใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากใช้ได้ แม้จะมีเป้าหมาย มีความปรารถนาอะไรบางอย่างเป็นพิเศษ แต่ไม่สามารถทำได้เนื่องด้วยภาระ หรือข้อจำกัดบางประการที่ไม่ใช่เงิน

ถ้าหลุดพ้นจากภาระต่างๆ แล้ว ความมีอิสระภาพในการเลือกใช้ชีวิตก็จะมีมากขึ้น บางครั้งมันมากซะจนไม่รู้ว่าจะเลือกทำอะไรดี

ถ้าพูดถึงบันไดของมาชโลว์ ขั้นนี้คงต้องหาคุณค่า ความหมายบางอย่างกับชีวิต ที่ตัวเองภาคภูมิใจ มีความสุข กับเนื้องานและผลงานจริงๆ ไม่ใช่เพื่อเงิน ไม่ใช่เพื่อเกียรติยศ ไม่ใช่เพื่อหน้าตา

อย่างไรก็ตาม มันก็ยังนำมาซึ่งสุขและทุกข์อยู่ เมื่อเราคาดหวังในผลงาน คาดหวังในสิ่งใดแล้วมันไม่เป็นไปตามที่หวัง เมื่อนั้นเราก็ทุกข์เป็นธรรมดา

โอเคล่ะ หากเราวางจิตในตำแหน่งที่ถูก สุขจะมากกว่าทุกข์ แต่มันก็ยังเป็นสุขที่เจือด้วยทุกข์อยู่ ยังมีสุขที่ละเอียดยิ่งกว่าอยู่

หากเรามาย้อนดูเป้าหมายของชีวิต ผมคิดว่าสิ่งมีชีวิตโดยทั่วไปแล้ว มันเป็นไปเพื่อแสวงหาความสุขและหลีกหนีความทุกข์ และถ้าหากเข้าไปศึกษาโดยแก่นแล้ว สุขทุกข์เป็นกระบวนการปรุงแต่งของจิตขณะหนึ่งๆ การเท่าทันการปรุงแต่งของจริงต้อง จะนำไปสู่ความเข้าใจสุขและทุกข์อย่างละเอียดถึงที่สุด การเข้าใจอย่างลึกซึ้งจะนำไปสู่การบริหารจัดการได้ (สร้างเหตุปัจจัยที่เหมาะสม)

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหลายๆ คนจึงหันเข้าสู่ศาสนาพุทธฯ จริงๆ แล้วผมเชื่อว่าเค้าไม่ได้ specific ที่จะเป็นพุทธฯ หรอก แต่พอดีพุทธฯ มีทั้งคำอธิบาย ตลอดจนถึงกระบวนการ ที่จะเข้าใจถึงสุขและทุกข์ จนก้าวข้ามผ่านสุขและทุกข์ ตลอดจนแม้ว่าเราจะจัดการสุขทุกข์ในชาตินี้ได้ พุทธฯ ยังตอบโจทย์ไปถึงการจัดการขั้นเด็ดขาดที่จะดับสุขและทุกข์อย่างสมบูรณ์ไปจนถึงชาติต่อๆ ไป

กลับมาตอบให้ตรงคำถาม ถามว่าวันๆ ผมทำอะไร
สำหรับผม ผมพยายามเรียนรู้ สังเกตสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับกายใจไปทีละขณะๆ สิ่งใดไหลมาตามเหตุปัจจัยอย่างไร เรียนรู้ โต้ตอบ กระทำ ในระดับที่เหมาะสมที่สุดตามกำลัง ความสามารถ ที่มีในขณะนั้น

มองภาพนอกในมุมหนึ่งอาจจะเรียกได้ว่าหายใจทิ้งไปวันๆ รอคอยความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

[mrdew]

เรียนต่อสิครับ ได้เพื่อน ได้ความรู้

[sakkaphan]

ผมเคยอ่านบทความนี้ เมื่อประมาณ 2 ปีกว่าๆที่แล้ว โชคดีที่ยังเก็บมันไว้ เอามาให้อ่านกันครับ

ชีวิตที่ต้องมีความอ้างว้างเป็นเพื่อน...

https://www.facebook.com/note.php?note_ ... 6488010093

[chakasak]

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบครับ โดยเฉพาะบทความจากคุณ sakkaphan บางทีที่ผมเบื่ออาจเป็นเพราะความอ้างว้างจริงๆ ก็ได้ครับ รู้สึกมีหลายอย่างขัดแย้งในตัวเอง เช่น ผมไม่มีความรู้สึกอยากปราถนาอะไรเป็นพิเศษ ไม่ได้รู้สึกอยากรวย มีเงินมากมาย แค่ทุกวันนี้ขนาดแค่เงินปันผล ผมก็ใช้ไม่หมดแล้ว เพราะแต่ละปีผมใช้น้อยมาก แต่เห็นผู้คนทั่วไป พอมีมากก็ใช้มากขึ้น เช่น ไปกินหรูขึ้น ซื้อของแบรนด์เนมมาใช้ ไปเที่ยวเมืองนอกบ่อยๆ มีทั้งโพสรูปผ่านเฟสบ้าง ออกสื่อต่างๆ บ้าง ถามว่าผมอยากเป็นเหมือนพวกเค้าไหม ด้วยใจลึกๆ แล้วผมเฉยๆ ผมก็เคยไปเที่ยวเมืองนอก ไปก็สนุกดี แต่พอกลับมาทุกอย่างก็เหมือนเดิม ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เคยไปกินหรูๆ บางครั้งเสียอารมณ์ด้วยซ้ำ ทำเองอร่อยกว่า ซื้อของมียี่ห้อยิ่งแล้วใหญ่ เอามาก็รกบ้าน รู้สึกตัวเองต่างจากคนอื่น ทำไมเราไม่มีความอยากเหมือนคนรอบข้าง แต่ผมคิดแค่นี้จริงๆ มีข้าวกินสามมื้ออร่อยๆ มีที่นอนสบาย เตียงนุ่มๆ ก็พอแล้ว

หลายคนก็ชอบมาบอกให้เราทำงาน พอเราบอกว่าทำทำไม แค่เงินปันผลเราก็พอใช้ชั่วชีวิตแล้ว แถมมันมีแนวโน้มมากขึ้นทุกปีด้วย ทำงานได้เงินน้อยกว่าหรือพอๆ กับเงินปันผล ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นทำไมต้องเหนื่อยด้วย อยู่เฉยๆ ก็ได้เงิน เค้าก็หาว่าเราขี้เกียจ หลายครั้งที่เราพยายามหาอะไรอย่างอื่นทำ ตามที่คนอื่นพูด แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ หรือลองทำดูก็เจ็ง บางทีอาจเพราะแรงปราถนาเราไม่มากพอ ส่วนลึกๆในใจเราบอกว่ามันพอแล้ว และไม่มีเหตุผลที่ต้องหาเพิ่ม หรืออะไรอย่างอื่นที่จะทำ มันมีความเสี่ยงมากกว่า และรายได้น้อยกว่าหุ้น แถมเหนื่อยกว่า เราเลยคิดไม่ออกจริงๆ เพื่อนๆ กับคนที่บ้านก็รุมว่าเราทุกครั้งที่เจอกัน

บางคนถามหุ้นเรา พอเราบอกไปซื้อแล้วราคาลดลง ก็ด่าเรา หรือหาว่าเราโม้ ทำจริงไม่ได้ แต่จริงๆ ความเข้าใจในหุ้นมันต่างกัน เราซื้อเพราะเงินปันผล และราคาที่เราซื้อก็ถูกกว่า ถึงราคาลงแต่ปันผลเท่าเดิม เราเฉยๆ ถึงปันผลลดลง แต่ลดลงชั่วคราวเราก็เฉยๆ เพราะเรายังเชื่อมั่นในธุรกิจนั้น และที่สำคัญความคาดหวังมันต่างกัน เงินปันผลจะให้กำไรน้อยมากอย่างมากแค่ 10% ก็ถือว่าดีแล้ว แต่คนที่เข้ามาเล่นหุ้นโดยมากหวังเท่าสองเท่า ซึ่งเป็นไปไม่ได้ แม้หลายปีที่ผ่านมา ผมจะกำไรมากกว่า 10 เท่า แต่นั่นเป็นเพราะจังหวะจากปี 50 ต่างหาก ตอนนี้แค่เท่าเดียวก็หรูแล้ว

บางทีเหตุผลที่เบื่อ อาจเป็นเพราะความอ้างว้างจริงๆ เพราะตอนนี้เหมือนไม่มีใครเข้าใจผมเลย ไม่มีใครรอบตัวได้เงินจากหุ้นเป็นหลักเหมือนผม เลยอยากลองถามผู้คนในนี้ดูบ้างมั้งว่า ใครเป็นเหมือนผมบ้าง

[sakkaphan]

ที่คุณ chakasak พูดมา ทำให้ผมนึกอะไรได้หลายอย่าง

ผมขอแปะ เรื่อง ทฤษฎีของ มาสโลว์ ไว้ก่อนนะครับ

http://topicstock.pantip.com/wahkor/top ... 24602.html

ผมแนะนำว่า ลองอ่านไปเรื่อยๆทุกเม้น โดยเฉพาะเม้นที่ 29 และ 31 จะได้เข้าใจ

โดยเฉพาะเม้นที่ 31 ผมนี่ขำก๊ากเลยครับ 55555

และเพิ่มเติมด้วยว่า ทฤษฎีของมาสโลว์นั้น ตั้งอยู่บนสมมติฐาน 3 ข้อ
1. มนุษย์มีความต้องการอยู่เสมอและไม่มีที่สิ้นสุด
2. ความต้องการของบุคคลจะถูกเรียงลำดับตามความสำคัญ หรือเป็นลำดับขั้นความต้องการพื้นฐาน
3. ความต้องการที่ได้รับการตอบสนองแล้ว จะไม่เป็นสิ่งจูงใจของพฤติกรรมนั้นๆ ต่อไป

สาเหตุที่ผมแปะทฤษฎีนี้ เพราะผมเห็นว่า มีความเกี่ยวข้องกับสิ่งที่คุณ chakasak พูดมา ขอแสดงความเห็นในช่องถัดไปนะครับ

[sakkaphan]

ขออนุญาติแสดงความเห็นคุณ chakasak นะครับ

เท่าที่อ่านแล้วฟังๆดู ดูเหมือนความเบื่อของคุณ อาจจะมีที่มาจากพื้นฐานของมาสโลว์ ข้อที่ 4

คือ ตอนนี้ คุณมีอิสรภาพทางการเงิน ปัจจัยข้อ 1-2 ก็คงไม่ใช่ปัจจัยสำคัญละ ส่วนปัจจัยข้อ 3 ผมก็ไม่ทราบ แต่ถ้าตามกฏแล้ว คุณก็ต้องมีปัจจัยข้อ 3 แล้ว ถึงจะกำลังต้องการข้อ 4 ได้

ทีนี้ปัจจัยข้อ 4 มีคนให้ทัศนะไว้ในเวบที่ผมแปะข้างบนแล้วว่า(เม้น 31) ความต้องการได้รับความยอมรับนับถือ นั้น สาระสำคัญอยู่ที่"การนับถือตัวเอง เห็นคุณค่าของตัวเอง" แต่ส่วนใหญ่แล้ว คนเราจะยึดติดว่า ต้องได้รับการยอมรับนับถือจากผู้อื่น ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองมีค่า หรือจริงๆแล้วมันอาจจะเป็น requirement อันนึงเลยก็ได้ ที่มนุษย์เราต้องการให้มีคนนับถือบ้างจึงจะเริ่มรู้สึกนับถือตัวเองขึ้นมา

เท่าที่ฟังคุณ chakasak พูด ดูเหมือนว่า คุณ จะไม่ได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง ทั้งที่สิ่งที่คุณทำนั้น มันเป็นสิ่งที่คุณเห็นว่า มันดีอยู่แล้ว ทำให้คุณรู้สึกเหมือนว่า เอ๊ะ ตัวเองเป็นอิสรภาพทางการเงินแล้ว แต่ทำไม่ยังเบื่อ ยังว้าเหว่ คุณต้องถามตัวเองแล้วล่ะว่า"ลึกๆ"แล้วคุณกำลังต้องการการยอมรับอยู่หรือเปล่า

ตอนนี้เอาแค่เรื่องสาเหตุก่อนละกันครับ ถ้าหากไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากว่ามันใช่ เรามาคุยกันต่อนะครับ ว่าจะหาวิธีทำอย่างไรต่อไป เพราะผมจะบอกว่า ผมก็ไม่ต่างจากคุณมากมายเท่าไรเหมือนกัน 5555

[ดำ]

บางทีเหตุผลที่เบื่อ อาจเป็นเพราะความอ้างว้างจริงๆ เพราะตอนนี้เหมือนไม่มีใครเข้าใจผมเลย ไม่มีใครรอบตัวได้เงินจากหุ้นเป็นหลักเหมือนผม เลยอยากลองถามผู้คนในนี้ดูบ้างมั้งว่า ใครเป็นเหมือนผมบ้าง

ผมอ่านดูแล้ว ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่า ประเด็นมันอยู่ตรงที่คุณไม่เข้าใจตัวเองมากกว่ารึเปล่าครับ
ลองหยุดสนใจความคิดเห็นรอบข้าง เปลี่ยนเป็นมาตามดูความคิด ความรู้สึกของตัวเองครับ
ลองทำความเข้าใจตัวเองดู แบบว่า ถ้าเราเป็นคนอื่น แล้วมองดูหมอนี่ (ตัวเอง) ว่าเค้ามีปัญหาอะไร ตรงไหน ไม่แน่ว่าทางแก้ไขมันจะเฉลยออกมาเองครับ

[ดำ]

อีกอย่างนึงที่ผมรู้สึกได้นะครับ (ไม่แน่ว่าอาจผิดหรือถูกจากความเป็นจริง) เหมือนกับว่าคุณ chakasak จะมองจากตัวเองเป็นศูนย์กลางของปัญหาที่เจอ ลองเปลี่ยนใหม่มั้ยครับ ถ้าตัวเองรู้สึกเหมือนว่าชีวิตไม่ต้องการอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ ทำไมไม่ลองใช้ทรัพยากรที่มีเหลือเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นล่ะครับ ในโลกนี้มีคน (และสัตว์) จำนวนมากมายที่รอคอยความช่วยเหลือไม่ว่าจะเป็นการให้สิ่งของ ให้เงิน ให้ความรู้ ให้กำลังใจ เริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็ได้ครับ

ถ้าเรามองว่าตัวเราเองก็เป็นแค่ส่วนเล็กๆ ส่วนนึงในธรรมชาติ เป็นเพื่อนร่วมโลกของสิ่งมีชีวิตอื่นๆ อีกมากมาย และเราเองก็โชคดี มีโอกาสดีกว่าคนอื่นตั้งมาก ก็น่าจะใช้โอกาสนี้เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นดูนะครับ

เชื่อในคำกล่าวนี้มั้ยล่ะครับ "ยิ่งให้ ยิ่งได้"

[chakasak]

ขอบคุณคุณ sakkapan ครับ ผมกำลังตามอ่านข้อความที่คุณแนะนำอยู่

สำหรับคุณดำ ก็ขอบคุณเช่นกันครับ แต่เกรงว่าจะเข้าใจผิดเล็กน้อยตรง ที่ว่า ผมมีทรัพายากรเหลือเพือ ผมยังไม่รวยขนาดนั้นครับ แค่พอกินพอใช้ แค่พอเลี้ยงตนเองและครอบครัว ซึ่งตรงนี้แหละที่โดนว่า มีแต่คนคอยยุว่าทำไมไม่หางานทำเพิ่ม หรือทำอย่างอื่นเพิ่ม จะได้รวยกว่านี้อีก แต่ผมมองไม่เห็นประโยชน์ที่จะรวยกว่านี้แล้ว ก็แค่นั้น ส่วนเรื่องการบริจาคทุกปีผมก็บริจาคบางส่วนของรายได้ผมอยู่แล้วครับ ตามสมควร

[tanoppan]

ลองเข้าวิปัสสนา หลักสูตรของ "โกเอ็นก้า" ดูนะค่ะ
search ดูได้ค่ะ

[picatos]

...บางทีที่ผมเบื่ออาจเป็นเพราะความอ้างว้างจริงๆ ก็ได้ครับ รู้สึกมีหลายอย่างขัดแย้งในตัวเอง...

ผมว่าน่าจะหาโอกาสเข้าไปศึกษาความรู้สึกตัวเองลึกๆ นะครับ เข้าไปศึกษาความสุข ความทุกข์ ความเบื่อ อารมณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับใจตัวเองในเชิงลึก เพื่อที่จะได้เข้าใจธรรมชาติของตัวเองมากขึ้น เข้าใจถึงอารมณ์แต่ละขณะ ตลอดจนเหตุปัจจัยของอารมณ์แต่ละขณะ

ผมคิดว่ายิ่งเข้าใจมันมากเท่าไร ปัญหาต่างๆ ที่พี่ chakasak เจอ ก็จะยิ่งน้อยลง นำไปสู่ความเข้าใจ และจัดการตัวเองได้ดีขึ้น

[chakasak]

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบครับ

[chakasak]

อ่านจากหลายความเห็น แล้วมาคิด บางทีผมอาจจะปล่อยวางไม่ได้อย่างที่บางท่านว่า แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ได้ต้องการการนับถือขนาดอย่างที่คุณ sakkapan ว่า ผมแค่รำคาญคำวิจารณ์ ขอแค่ไม่ด่าก็พอ ตรงนี้ยอมรับเลยครับ ว่าปล่อยวางไม่ได้ วันก่อนโดนอีกแล้ว

"หุ้นเอ็งไม่เห็นขึ้นเลย ตอนตลาดขาขึ้น ใครๆ ก็โม้ได้ว่ากำไรเท่านั้นเท่านี้ ถ้าเป็นเซียน VI จริง ต้องทำกำไรได้แม้ตอนขาลงเว้ย"

ช่วงนี้ตลาดเป็นขาลงอย่างที่ทุกคนเผชิญอยู่ ผมเลยโดนแขวะอีกแล้ว ผมควรปล่อยวางใช่ไหมครับ

บางคนอาจจะตอบว่าผมไปโม้ก่อนว่ากำไรเยอะ เลยโดนแขวะ แต่จริงๆ ที่ผมบอกเค้าว่าผมกำไรเยอะในช่วง 7 ปีที่ผ่านมา เพราะผมโดนอัดเรื่องไม่ได้ทำงานเยอะ จนหลุดตอบโต้ไป จริงๆ ผมไม่อยากคุยกับใครเรื่องหุ้นมาก ถ้าไม่เหลืออดจริงๆ เพราะผมรู้ดีว่าผมแค่โชคดี ลงทุนถูกจังหวะ ตอนตลาดขาลง พอร์ตหุ้นผมก็ลดลงไปเยอะเหมือนกัน

ผมรู้หลายคนพยายามบอกให้ผมปล่อยวาง แต่ผมอยากรู้ว่าคนทั่วไปโดนอย่างผมรึเปล่า ไม่ได้ทำงาน เล่นหุ้นอย่างเดียว ก็โดนด่า ให้ไปทำงาน พอบอกว่าเราสามารถหาเลี้ยงตัวด้วยหุ้นได้ เราทำกำไรได้นะ ก็โดนด่าขี้โม้ โดยเฉพาะเวลาราคาหุ้นร่วง หรือผมควรปล่อยวาง เงียบ ปล่อยให้คนรุมด่าผมไปเรื่อยๆ

อีกคำถามนึงครับ ขอถามเกี่ยวกับ VI หน่อย ผมเข้าใจผิดรึเปล่าครับว่า "VI ตัวจริง ต้องทำกำไร (จากราคาหุ้น) ได้แม้ยามตลาดขาลง" ผมคิดว่าไม่ใช่ ผมคิดว่า "VI ตัวจริง คือคนที่ไม่สนใจราคาหุ้น สนใจแต่ธุรกิจของหุ้น"

ขอบคุณครับ

[ดำ]

ถ้าคุณเอาความสุข-ทุกข์ไปผูกไว้กับคนอื่นแบบนี้ลำบากครับ เพราะเราไม่สามารถที่จะรู้ได้เลยว่า วันดีคืนดีจะมีใครมาชมหรือมาตำหนิติเตียนเรา

ในทางพุทธภาคปฏิบัติ เวลาเจอแบบนี้ ท่านให้คอยตามดูความรู้สึก "ของตัวเอง" ครับ ไม่ใช่ไปมองคนอื่น เมื่อมีคนด่าว่าหรือพูดจาไม่เข้าหูเรา ให้คอยสังเกตว่า ความรู้สึกไม่ชอบใจ อึดอัด กำลังเกิดขึ้นกับเราใช่หรือไม่ ลมหายใจเรากำลังหนักหน่วง อึดอัดกว่าปกติรึเปล่า ร่างกายเรากำลังเกร็งใช่มั้ย

ดูที่ร่างกาย ดูที่ความรู้สึกของเรานะครับ ไม่ต้องไปดูคนอื่น ลองทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ครับ คำตอบของปัญหาจะค่อยๆ โผล่ออกมาเอง

[leky]

ผมว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะไปตอบโต้เค้าหรอกครับ ยังไงเค้าก็คงจะไม่เชื่อเราอยู่ดี ยกเว้นคุณจะไปกางพอร์ตให้เค้าดูว่าคุณกำไรอยู่เท่าไหร่ ซึ่งผมว่ามันก็ไร้สาระถ้าเราจะไปทำแบบนั้น

คุณอย่าให้คนอื่นมาทำให้คุณเป็นทุกข์ ผมก็ไม่ทราบว่าข้อเท็จจริงมันเป็นอย่างไรนะครับ วันนี้เค้าอาจจะพูด แต่ผมคิดว่าเค้าคงไม่พูดกับคุณไปเรื่อย ๆ จนถึงสิบปีกระมัง ถ้าคุณยังทำให้เค้าเห็นได้ว่า คุณเองไม่ได้ทำงานแต่ก็มีรายได้หาเลี้ยงตัวเองได้

เพียงแต่ผมอยากจะบอกอยู่เรื่องหนึ่ง ว่าชีวิตคนเราเกิดมีโอกาสเกิดมาหนึ่งครั้งมันยากเย็นนัก เกิดมาแล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเกิดมาเป็นอะไร คนที่ยากจน คนรวย ราชา ยาจก ฉะนั้น จงใช้ชีวิตให้มีคุณค่า คุณค่าแก่ตัวเอง แก่คนอื่น แก่สังคม ครับ

[leky]

อีกอย่าง ถึงคุณจะไม่ได้ยินเค้าว่าคุณ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าลับหลังเค้าไม่นินทาคุณ อย่าไปใส่ใจกับลมปากของคนอื่นครับ

[ดำ]

ส่วนเรื่องปล่อยวาง พูดน่ะง่ายแต่ทำจริงมันยากนะครับ

เปลี่ยนเป็นเลิกยึดจะง่ายกว่า เลิกอยากให้คนไม่มายุ่งกับเรา เลิกอยากให้คนไม่มาตำหนิเรา ปากมันอยู่กับเค้า เราจะไปห้ามได้หรือครับ เอาว่าที่ใจเราหงุดหงิด ไม่ชอบใจน่ะ เราห้ามมันไม่ให้หงุดหงิดน่ะ แค่นี้ทำได้รึเปล่า?