อาชีพลงทุน/วิวรรณ ธาราหิรัญโชติ

[Thai VI Article]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

   ปัจจุบันมีหนังสือเกี่ยวกับการลงทุนและมีเยาวชนสนใจที่จะลงทุนในหลักทรัพย์ต่างๆมากขึ้น รวมถึงมีตัวอย่างเรื่องราวของเยาวชนที่ประสบความสำเร็จในการลงทุนออกมามากมาย จนทำให้เกิดแนวโน้มอย่างหนึ่งที่ดิฉันอยากนำมาเขียนในวันนี้ คือ แนวโน้มที่จะยึดการลงทุนเป็นอาชีพ
   กลุ่มที่มีอาชีพลงทุน นอกจากผู้ที่เป็นผู้จัดการกองทุนทำหน้าที่บริหารเงินลงทุนให้กับลูกค้า ภายใต้การกำกับดูแลของสำนักงานคณะกรรมการกำกับหลักทรัพย์และตลาดหลักทรัพย์ หรือ สำนักงานคณะกรรมการ ก.ล.ต.แล้ว ยังรวมถึงผู้ลงทุนกลุ่มหนึ่งที่ยึดรายได้จากการลงทุน เป็นรายได้หลัก ซึ่งคือกลุ่มที่จะเขียนถึงในวันนี้ค่ะ
   ส่วนตัวดิฉันไม่ส่งเสริมให้คนหนุ่มสาวยึดการลงทุนเป็นอาชีพตั้งแต่เริ่มทำงาน ด้วยเหตุผลหลายประการ  ประการแรก การให้เงินทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย ตัวเราจะสบายเกินไป จะทำให้ขี้เกียจค่ะ อายุยังน้อยควรจะต้องมีกิจกรรมเดินทางไปทำงาน ใช้แรงงานบ้าง ใช้สมองบ้าง มีกิจกรรมอื่นๆกับเพื่อนร่วมงานบ้าง
   ประการที่สอง การไม่ทำงานอาชีพอื่น ทำให้เราขาดปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ เช่น หัวหน้างาน เพื่อนร่วมงาน หรือผู้ใต้บังคับบัญชา  เมื่อเราทำงาน เราจะทราบว่า มีอะไรหลายอย่างมากมายที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา และเราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับเรื่องต่างๆ รวมถึงแก้ไขปัญหาต่างๆในการทำงานด้วย
   ประการที่สาม สังคมเราต้องการคนทำงานในอาชีพต่างๆที่หลากหลาย  ลองนึกภาพดูสิคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าทุกคนอยากเป็นนักลงทุนกันหมด เวลาไม่สบายก็ไม่มีหมอรักษา ไม่มีวิศวกร ไม่มีช่างก่อสร้าง ไม่มีผู้ผลิตสิ่งของต่างๆมาให้เราใช้ หรือรับประทาน  เศรษฐกิจที่เป็นภาคการผลิตและบริการที่แท้จริงก็จะหายไป และมีหลักฐานปรากฏหลายครั้งหลายคราว่า ประเทศที่พึ่งพาเศรษฐกิจจากภาคบริการการเงินในสัดส่วนสูงนั้น มีความอ่อนไหวต่อเหตุการณ์ต่างๆในโลกมากกว่าประเทศที่กิจกรรมทางเศรษฐกิจมีความสมดุล
   ดังนั้น เราจึงไม่ควรจะส่งเสริมให้เยาวชนหันมาเป็นนักลงทุนอาชีพกันมากๆ เพราะต้องให้มีผู้ที่ทำงานอยู่ในภาคเศรษฐกิจที่แท้จริงด้วยค่ะ
   การเรียนรู้เรื่องค่าของเงินและเรื่องการลงทุนตั้งแต่ยังเยาว์วัย เป็นเรื่องที่ดี แต่ทุกคนควรจะได้ทำงานในอาชีพที่ตนเองชอบและมีความถนัดด้วย ดังนั้นจึงอยากเห็นผู้ปกครองส่งเสริมบุตรหลานให้ได้เรียนและทำงานในสายงานที่ชอบ ส่วนการลงทุนนั้น ทำเป็นงานอดิเรกได้ค่ะ หรือเมื่อทำงานไป 20-30 ปี แล้วนึกอยากเป็นนักลงทุนอาชีพ ก็สามารถทำได้
   หันมาดูการทำงาน หรือการลงทุนระหว่างที่ยังศึกษาอยู่บ้าง  เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ดิฉันได้รับเชิญให้ไปออกรายการ Business Talk ของกรุงเทพธุรกิจทีวี ในหัวข้อ“วัยรุ่นเงินล้าน” เป็นเรื่องราวของเยาวชนไทยที่สามารถทำงานและลงทุนจนมีเงินหนึ่งล้านบาทได้ตั้งแต่อายุ 20 ปี
	การที่วัยรุ่นมีความกระตือรือร้นที่จะทำงานหาเงินมาเพื่อช่วยเหลือแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายของพ่อแม่นั้น เป็นเรื่องที่ดี และดิฉันก็เห็นวัยรุ่นไทยเราทำมากขึ้น  แต่ต้องอย่าลืมแบ่งเวลาไปทำอย่างอื่นด้วย เพื่อให้ชีวิตมีสมดุลนะคะ เป็นเยาวชนก็ควรสนุกกับชีวิต หากสนุกแล้วได้เงินด้วยก็ดี แต่อย่าจริงจังกับการหาเงินจนลืมความสดใสของวัย ลืมสนุกกับการเรียนรู้  
วัยรุ่นควรจะมีชีวิตแบบวัยรุ่น มีความสนุกสนานและมองโลกอย่างสดใส พอถึงวัยผู้ใหญ่ก็ค่อยมองโลกแบบผู้ใหญ่ค่ะ
	น้องนานิ หรือ นิจจรีย์ นิธินวกร เป็นวัยรุ่นไทยอีกคนหนึ่งที่น่าชื่นชมในความเก่งและกล้าแสดงออก เธอเติบโตเรียนหนังสือในต่างประเทศมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปีที่ 3 ปัจจุบันจบปีที่ 1ของ มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีฮ่องกง (HKUST) เธอหาเงินและลงทุนได้หนึ่งล้านบาทตั้งแต่อายุ 19 ปี 6 เดือน และเธอก็ยังสามารถแบ่งเวลาทำกิจกรรม เล่นกีฬา และอื่นๆได้
	วัยรุ่นไทยหลายคนอาจจะอยากเลียนแบบ อยากจะฝากว่า การเปิดรับความคิด การเปิดโลกทัศน์ทำสิ่งใหม่ๆ อย่างที่น้องนานิทำ เป็นสิ่งที่ดี เพราะวัยรุ่นไทยยังมีความเป็นตัวของตัวเองน้อย  แต่อยากจะเตือนว่า ชีวิตคนเราไม่จำเป็นต้องเดินในรูปแบบเดียวกัน  
   น้องนานิมีความพร้อม เพราะเรียนอยู่ต่างประเทศ โปรแกรมการเรียนไม่แน่นมากเหมือนเด็กไทย และเมื่ออยู่หอพัก ไม่ว่าจะในต่างประเทศหรือในไทย ก็ไม่ต้องช่วยงานบ้าน หรือช่วยแบ่งเบาภาระธุรกิจของครอบครัวเหมือนเยาวชนไทยที่อยู่กับพ่อแม่ จึงมีเวลาที่จะทำกิจกรรมต่างๆมากกว่า
   สิ่งหนึ่งที่ดิฉันประทับใจในตัวน้องนานิคือ เธอมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง เด็กที่ได้ไปเรียนต่างประเทศจะมีคุณลักษณะอย่างนี้เกือบทุกคน เป็นที่น่าสงสัยว่าทำไมเราไม่สามารถทำให้เด็กที่เรียนในประเทศมีความเชื่อมั่นอย่างนั้นได้บ้าง
   เธอบอกว่าแต่ละคนต้องค้นหาตัวเอง ซึ่งจริงๆแล้วไม่ง่ายค่ะ  ดิฉันเคยเขียนเอาไว้ว่า ส่วนใหญ่กว่าจะทราบความชอบและความถนัดของตัวเองก็มักจะต้องทำงานไปประมาณ 3-4 ปี ใครสามารถค้นหาความชอบของตัวเองได้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบต้องถือว่าเก่งมาก  หลายคนทำงานไปเป็นสิบปี ยังค้นหาไม่พบเลยค่ะ
   ดิฉันเชื่อว่าผู้ปกครองควรให้บุตรหลานได้มีประสบการณ์ใหม่ๆ การเข้าโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนเป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะเปิดโลกทัศน์ โดยตัวดิฉันเองก็มีโอกาสนั้นเมื่อยังเป็นวัยรุ่น
   การสร้างโอกาสให้กับตนเองก็เป็นเรื่องที่สำคัญค่ะ การไปลองสอบชิงทุน การเข้าร่วมกิจกรรมจิตอาสา ไปทำงานในช่วงวันหยุดภาคฤดูร้อน ฯลฯ ล้วนแต่ทำให้เยาวชนได้มีโอกาสพบปะกันผู้คนที่หลากหลาย มีโอกาสได้สัมผัสปัญหา ได้ฝึกฝนการเข้าสังคม ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และได้เห็นโลกที่กว้างขึ้น
	ข้อมูลของเว็ปไซต์เกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็กที่ดิฉันเคยแนะนำ www.familyeducation.com แสดงให้เห็นว่า การที่วัยรุ่นทำงานระหว่างเรียนมีข้อดีหลายอย่าง โดยมีการทดลองพบว่า กลุ่มที่ทำงานสัปดาห์ละประมาณ 10-15 ชั่วโมง มีผลการเรียนที่ดีกว่ากลุ่มที่ไม่ทำงาน แต่หากทำมากเกินไปคือเกินกว่า 13-20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์จะมีคะแนนเรียนที่ลดลง และไม่มีเวลาทำกิจกรรมอื่นๆ ทั้งนี้ต้องอย่าลืมว่า โรงเรียนมัธยมในต่างประเทศมีชั่วโมงเรียนน้อยกว่าโรงเรียนไทยมากค่ะ
	นอกจากนี้ยังพบว่านอกจากเยาวชนจะสามารถนำเงินที่หาได้ไปซื้อข้าวของที่อยากได้แล้ว การทำงานระหว่างเรียนยังช่วยพัฒนาทักษะ ทำให้เยาวชนมีความมั่นใจ พัฒนาความรับผิดชอบ และทำให้รู้สึกเป็นอิสระมากขึ้นอีกด้วย
	ไม่ว่าจะทำอะไรก็ขอให้ทำแบบพอดีๆ เดินสายกลาง ไม่ทำมากหรือน้อยเกินไปนะคะ

[/size]

[ลูกอิสาน]

ผมเคยอ่านประเด็นนี้หลายครั้ง
หลายคนเป็นห่วง เยาวชนเล่นหุ้นกันหมด จะมีใครไปทำอาชีพอื่น
เรื่องนี้ผมไม่เคยห่วงเลย
อย่าลืมว่าในระบบทุนนิยม เรามี "มือที่มองไม่เห็น"
ถ้าเมื่อไหร่หมอมาเล่นหุ้นกันหมด
ความต้องการหมอจะมหาศาล เงินเดือนหมอจะเป็น หนึ่งล้าน แทนที่จะเป็น หนึ่งแสน
หมอที่เล่นหุ้นได้เงินน้อยกว่านี้ ก็จะกลับไปทำงานรักษาคนไข้
วิศวกรที่เล่นหุ้นไม่เก่ง จะกลับไปทำงานวิศวกร
คนขับแท็กซี่ จะกลับไปขับแท็กซี่
สังคมประกอบด้วยความหลากหลาย
ทุกคนหาเลี้ยงชีพ ตามความรู้ ความถนัด ความชอบ
อาชีพนักลงทุนเป็นหนึ่งในนั้น ทำไมหลายคนตั้งแง่...

13 ปีที่แล้วตอนผมทำงานประจำ ได้เงินเดือน 7 พันบาท
ต้องขับรถไปทำงาน ค่าน้ำมันก็เกือบๆเงินเดือนแล้ว
ทำงาน 6 วัน เลิกงานประมาณ 6 โมงเย็น
ถ้าผมมีทางเลือก ทำงานเป็นนักลงทุน ได้เงินดีกว่า สบายกว่า
ผมควรจะเลือกแบบไหนล่ะ
ผมไม่ได้จบมหาลัยดีๆ ที่จบออกมาเงินเดือนสูงๆ
ได้งานสบายๆ ทำงานแค่ห้าวัน มีสวัสดิการพร้อม
บางคนจบมาเป็นข้าราชการ เงินอาจจะน้อย แต่ที่เหลือสบายหมด
ไม่มีเจ้านาย ไม่มีใครไล่ออกได้
ทุกคนมีต้นทุนทางสังคม ไม่เท่ากัน
ใช้มุมมองของเรา อาจเป็นมุมมองที่คับแคบก็ได้

[ดำ]

เพราะว่าคนส่วนใหญ่จะประเมินโดยอาศัยตัวเองเป็นที่ตั้งไงครับ

ถ้าอาชีพลงทุนมันง่ายจนใครๆก็ออกมาหาเลี้ยงชีพได้ผลตอบแทนระยะยาวดีกว่าอาชีพอื่นจริง ทำไมอดีตที่ผ่านมาทั้งหมอ วิศวะ นักธุรกิจ อาจารย์ เจ๊งหุ้นกันเต็มไปหมด

[Nevercry.boy]

ผมคิดตรงข้ามเลย เราควรสนับสนุนให้มีการศึกษาเรื่องการลงทุนให้มากกว่านี้ ให้คนรุ่นใหม่มีส่วนร่วมมากกว่านี้ โดยสื่อควรให้ข้อมูล "อาชีพนักลงทุน" ที่ถูกต้องต่อสังคม ควรเป็นอาชีพที่ได้รับการยอมรับได้มากกว่า ไอ้นี่มัน "คนเล่นหุ้น"

ผมเองก็สนับสนุนให้ นายกโจและไทยวีไอ ทำหน้าที่นั้น ผมก็จะช่วยทำด้วย

ผลตอบแทนการลงทุนที่สมเหตุสมผล นั่นก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ สื่อ ควรตั้งเป้า หมอ วิศวะ ฯลฯ ได้เงินเดือนเท่าไร ก็พอจะคะเนกันได้ ผลตอบแทนการลงทุนเฉลี่ยที่สมเหตุสมผลเช่น 10% ต่อปี ก็น่าจะเป็นอะไรที่ดูดีและเหมาะสม

ปัจจุบันสิ่งที่สื่อ สื่อสารออกไปคือ "นักลงทุนผู้ประสบความสำเร็จ" นักลงทุนผู้ร่ำรวย ฯลฯ ซึ่งมันไม่ใช่ ไม่ใช่เลย จิบเครื่องดื่ม รวยหุ้น รวยง่าย ๆ ออนไลน์ก็ประสบความสำเร็จ พ่อมด แม่มด มันไม่ใช่ มันมอมเมาเยาวชน เล่นหุ้นรายวัน เดย์เทรด ทำให้ผมหวนคิดเรื่องชายปริศนาผู้ร่ำรวยจากเวกัสและหายไปยามค่ำคืน

ผมไม่ปฏิเสธค่านิยมเหล่านี้เพราะผมมีวุฒิภาวะมากพอจากวัยวุฒิ การศึกษาและหลายสิ่งอย่าง แต่ค่านิยมที่ว่า อาชีพนักลงทุน เป็น ง่าย ๆ สบาย ๆ นั่ง ๆ นอน ๆ เงินทองไหลมาเทมา มันผิด มันผิดครับ สังคมควรได้ยิน

กระดุมเม็ดแรกอย่ากลัดผิด ถ้าผิดมันเข้าใจกันผิด ผิดหมด ชีวิต นลท. มันไม่ง่าย เป็นเม่าน่ะง่าย เป็น นลท. น่ะยาก แต่ถึงกระนั้น เป็น นลท. ให้ประสบความสำเร็จจริง ๆ มันรากเลือดของความลำบาก ต้องใช้ความรู้และความพยายามมากมายแถมไม่มีใครมาจ่ายเงินเดือนให้

การวิเคราะห์ธุรกิจ การศึกษาวิชา Investment การบริหารพอร์ต จิตวิทยาการลงทุน การเป็นนักลงทุนผู้มุ่งมั่นยังน้อยในสังคมไทย ช่วยกันเถิดสร้างสรรค์ไปเถิดได้โปรด

นักลงทุนที่แท้จริงและมุ่งมั่นจริง ๆ เป็นส่วนน้อยของสังคมประเทศไทย ถึงจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่ผมชอบที่จะเรียนรู้อยู่กับมัน

ผมฟินกับการเป็นวีไอ (เป็นไงใช้ศัพย์วัยรุ่นด้วย)

[AleAle]

สุดท้ายทุกอย่างมันจะค่อยๆจัดสมดุลของมันเองครับ

[harikung]

ผู้เขียนมองอะไรสุดกู่เกินไป เอาง่ายๆครับว่า ต่อให้เด็กเองอยากจบมาทำอาชีพนักลงทุนเลย ถามว่าในความเป็นจริงจะมีสักกี่คนที่สามารถทำได้ถ้าไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่มีเงินอยู่แล้ว พรัอมให้เงินลูกมาลงทุนมากพอขนาดเงินปันผลเลี้ยงชีพได้เลย(ต้องเป็นครอบครัวที่เข้าใจการลงทุนด้วยนะ ถ้ามีทัศนคติเป็นลบต่อการลงทุนในหุ้นก็อดอีกต่อให้มีเงิน) ฉะนั้นผมว่าแทบไม่ต้องห่วงเลยว่าเด็กจบใหม่จะไม่ไปทำอาชีพอื่น อย่างน้อยๆก็ต้องประกอบอาชีพเพื่อเป็นsource of fundเอาเงินมาลงทุน

[kjarrung]

การจะเป็นนักลงทุนเต็มเวลาที่ประสบความสำเร็จได้นั้น ต้องใข้ระยะเวลา ซึ่งผมว่าเป็นไปตามหลัก Demand และ Supply ไม่ใช่ว่าทุกคนอยากจะเป้นแล้ว ได้เป็นนะครับ อาชีพนักลงทุนเต็มเวลา ไม่ง่ายนะครับ

[Tibular]

อิอิ คุณคนเขียน กลัวไม่มีลูกค้าหรือป่าวคับ ถ้าทุกคนลงทุนเองได้หมด 55

ผมเชื่อว่านักลงทุนอาชีพหลายๆท่าน มีความรอบรู้ในการลงทุน
ไม่แตกต่างจากมืออาชีพ ที่ทำหน้าที่ในการบริหารเงินเลย
โดยไม่เกี่ยวข้องกับใบปริญญาบัตรแต่อย่างใด

แล้วก็อย่างที่พี่ลูกอีสานว่า สุดท้ายมือที่มองไม่เห็น ก็จะจำแนกให้เองว่า
คนไหนทำอะไรได้ดีกว่า ในสภาวะนั้นๆ ได้อย่างเหมาะสม
คนที่ลงทุนได้ดี ก็จะอยากทำด้านนี้ ส่วนคนที่ไม่ถนัด ก็จะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น

แต่สิ่งที่ผมเป็นห่วงก็คือ เรื่องของความเสียหายที่เกิดขึ้นในขณะที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองถนัดหรือไม่ถนัด

ปู่ Charlie Munger มือขวาของปู่ Warren Buffet เคยบอกไว้ว่า
"ถ้าการลงทุนมันไม่ยากสักหน่อย ใครๆ ก็รวยแล้วสิ"

[อินทรีย์ทองแดง]

อืมม... ใจเย็นครับ ผมว่าที่ผู้เขียนกล่าวมา อาจจะมีsomething wrong อันเนื่องจากการใช้ภาษาและตัวอย่างประกอบ
และอันเนื่องมาจากเราทุกคนในที่นี้เป็นนักลงทุนตัวจริง ทุ่มเทและอุทิศเวลาให้กับการศึกษาวิเคราะห์ธุรกิจ ดังนั้นเราจึงอาจจะรู้สึกไม่ใคร่จะดีนัก. เมื่อมีใครว่ากล่าวในเชิงที่ไม่เป็นบวกต่ออาชีพนี้

[quote="Thai VI Article"][size=150][code]
ส่วนตัวดิฉันไม่ส่งเสริมให้คนหนุ่มสาวยึดการลงทุนเป็นอาชีพตั้งแต่เริ่มทำงาน ด้วยเหตุผลหลายประการ ประการแรก การให้เงินทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย ตัวเราจะสบายเกินไป จะทำให้ขี้เกียจค่ะ อายุยังน้อยควรจะต้องมีกิจกรรมเดินทางไปทำงาน ใช้แรงงานบ้าง ใช้สมองบ้าง มีกิจกรรมอื่นๆกับเพื่อนร่วมงานบ้าง
ประการที่สอง การไม่ทำงานอาชีพอื่น ทำให้เราขาดปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ เช่น หัวหน้างาน เพื่อนร่วมงาน หรือผู้ใต้บังคับบัญชา เมื่อเราทำงาน เราจะทราบว่า มีอะไรหลายอย่างมากมายที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา และเราต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับเรื่องต่างๆ รวมถึงแก้ไขปัญหาต่างๆในการทำงานด้วย
ประการที่สาม สังคมเราต้องการคนทำงานในอาชีพต่างๆที่หลากหลาย ลองนึกภาพดูสิคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าทุกคนอยากเป็นนักลงทุนกันหมด เวลาไม่สบายก็ไม่มีหมอรักษา ไม่มีวิศวกร ไม่มีช่างก่อสร้าง ไม่มีผู้ผลิตสิ่งของต่างๆมาให้เราใช้ หรือรับประทาน เศรษฐกิจที่เป็นภาคการผลิตและบริการที่แท้จริงก็จะหายไป และมีหลักฐานปรากฏหลายครั้งหลายคราว่า ประเทศที่พึ่งพาเศรษฐกิจจากภาคบริการการเงินในสัดส่วนสูงนั้น มีความอ่อนไหวต่อเหตุการณ์ต่างๆในโลกมากกว่าประเทศที่กิจกรรมทางเศรษฐกิจมีความสมดุล
ดังนั้น เราจึงไม่ควรจะส่งเสริมให้เยาวชนหันมาเป็นนักลงทุนอาชีพกันมากๆ เพราะต้องให้มีผู้ที่ทำงานอยู่ในภาคเศรษฐกิจที่แท้จริงด้วยค่ะ
การเรียนรู้เรื่องค่าของเงินและเรื่องการลงทุนตั้งแต่ยังเยาว์วัย เป็นเรื่องที่ดี แต่ทุกคนควรจะได้ทำงานในอาชีพที่ตนเองชอบและมีความถนัดด้วย ดังนั้นจึงอยากเห็นผู้ปกครองส่งเสริมบุตรหลานให้ได้เรียนและทำงานในสายงานที่ชอบ ส่วนการลงทุนนั้น ทำเป็นงานอดิเรกได้ค่ะ หรือเมื่อทำงานไป 20-30 ปี แล้วนึกอยากเป็นนักลงทุนอาชีพ ก็สามารถทำได้ [/code] [/size][/quote]

ผมตัดเอามาบางส่วนที่น่าจะเป็นประเด็น กรณีนี้ผู้เขียนยกตัวอย่างสุดโต่งมากเกินไป และแถมยังไม่ส่งเสริมให้คนวัยเริ่มทำงานยึดเป็นอาชีพ ซึ่งแน่นอนว่าในฐานะนักลงทุนเราอ่านแล้วย่อมขัดสายตาเป็นแน่แท้
ถ้าสื่อให้ผู้เขียนได้ยินได้ อยากจะบอกว่าครับว่า "คนเราสามามารถทำงานประจำหรืออาชีพที่รักที่ถนัดพร้อมๆกับการเป็นนักลงทุนอาชีพได้ในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่แค่งานอดิเรกครับ และควรอย่างยิ่งที่จะทำทั้งสองสิ่งตั้งแต่อายุน้อยๆ"

ทีนี้มาถึงประเด็นที่ผู้เขียนเป็นห่วง คือโดยธรรมชาติมนุษย์เรารักสบาย งานอะไรที่ทำให้สบายย่อมเป็นที่หมายปอง ผมเข้าใจว่าผู้เขียนทำงานอยู่ในแวดวงสายการเงิน คงจะได้ยินเรื่องราวผู้คนที่ต้องการผันตัวเองสู่ตลาดหุ้น ซึ่งดูผิวเผินเป็นงานที่สบายทำเงินได้ง่าย ซึ่งผู้เขียนเป็นห่วงเรื่องค่านิยมที่ผิดๆ และกลัวสันดานรักสบายของคนไทยจะระบาด
การรักสบายไม่ใช่เรื่องผิดครับ แต่ก่อนที่จะสบายเราควรจะต้องผ่านการเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต ซึ่งสถานที่ๆจะให้เราได้เผชิญชีวิตได้ดีก็คือที่ทำงานนี่แหละครับ ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายขี้บ่น เพื่อนร่วมงานช่างประจบ ลูกน้องจอมอู้ ลูกค้าขี้วีน เจ้าของบริษัทและคุณนายที่ทำตัวเหมือนราชาราชินี ฯลฯ การได้เผชิญปัญหาหลายรูปแบบก็เหมือนร่างกายได้รับเชื้อโรคต่างๆ ร่างกายก็จะสร้างภูมิคุ้มกัน ได้เรียนรู้วิธีแก้ปัญหา

ผมเคยอ่านเส้นทางชีวิตของคุณลูกอีสาน ก็ให้รู้สึกเลื่อมใสครับกับการต่อสู้ชีวิต แต่ในทางกลับกันถ้ากลายเป็นว่าคุณลูกอีสานเป็นผู้มีอันจะกิน จบโทเมืองนอกด้วยทุนทางบ้าน แล้วออกมาประสบความสำเร็จกับอาชีพนักลงทุน ผมก็คงจะเฉยๆ ถึงแม้ปลายทางจะเป็นนักลงทุนร้อยล้านเหมือนกัน แต่คุณค่ามันต่างกันครับ