Thai VI

Nevercry.boy เขียน:มีเงินเหลือ

มีชีวิตเหลือ

มีเวลาเหลือ ไม่ใช่หรือ

เห็นบอกอายุยังน้อย

จะมามัวพิรี้พิไรทำซากอะไร รู้ว่าอะไรผิดก็แก้ไข หุ้นมีห้าหกร้อยตัวทำการบ้านหมดแล้วเหรอ

รีบไปทำการบ้านพรุ่งนี้ตลาดเปิดแล้ว ไป

ปล อ่านแล้วโกรธและด่าผมเต็มที่เลยนะ.

TissueThiti เขียน:ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายใจ เลยอยากมาขอคำแนะนำและเล่าสู่กันฟังครับ
อาจเพราะผมอายุยังไม่มากหรือเพราะยังใหม่กับการลงทุนอย่างไรไม่ทราบ เลยยังทำใจไม่ได้
รอบนี้อดไม่สบายใจไม่ได้จริงๆ เพราะทิ้งหุ้นที่อุตส่ามองมาอย่างดี
เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบและความไม่รอบคอบของตัวเอง
จนพอกลับมาดูอีกครั้งราคาก็ทิ้งไป จนMOSไม่คุ้มที่จะซื้อกลับมาแล้ว

สาเหตุของเรื่องนี้ก็คือพอดีที่ช่วงที่วิกฤติการเมืองกำลังพีค ชีวิตผมก็ยุ่งเข้าจุดพีคเช่นกัน
พอกลับมาถึงบ้านเห็นข่าวอ่าวยึดอำนาจแล้ว ก็เลยไม่รู้จะเป็นอย่างไร เลยตั้งเทขายทั้งหมดออก
ทั้งๆที่ก็รู้แก่ใจ เมื่อไหร่ตลาด panic นี่คือโอกาสของพวกเรา
แต่ก็กลัวเกิดอะไรขึ้นมาเดี๋ยวไม่มีเวลาตามดู (ทั้งๆที่บริษัทที่ผมถือไว้ก็แทบไม่เกี่ยวกับการเมืองอยู่แล้ว และผมก็มั่นใจว่าคงค่อยๆโตต่อไปแน่นอน)
คือเรียกง่ายๆว่า "พื้นฐานไม่เปลี่ยน แต่อารมณ์เปลี่ยน"

โชคยังดีเช้าวันต่อมาตลาดไม่ลง ผมยังขายในราคาที่ไม่ต่ำมาก
แต่สักพักทุกอย่างก็ไปด้วยดี ตลาดสดใสและที่เจ็บใจที่สุด "ผลประกอบการออกมาดีอย่างที่คาดไว้"
ส่วนผมเหมือนพระเอก MV ยืนมองจากมุมตึก ได้เห็นเธอเป็นสุขฉันก็สุขใจ

เลยอยากมาเล่าสู่กันฟังและขอคำแนะนำจากพี่ๆด้วยครับ
ว่าควรทำใจอย่างไรดี เพราะเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็บอกอย่าคิดมาก อย่างน้อยก็กำไรแล้ว
(แต่คือถ้าถือต่ออีกแค่สองสัปดาห์ กำไรเพิ่มมาเท่าครึ่ง จากถือมาเกือบปี)

TissueThiti เขียน: โชคยังดีเช้าวันต่อมาตลาดไม่ลง ผมยังขายในราคาที่ไม่ต่ำมาก
แต่สักพักทุกอย่างก็ไปด้วยดี ตลาดสดใสและที่เจ็บใจที่สุด "ผลประกอบการออกมาดีอย่างที่คาดไว้"
ส่วนผมเหมือนพระเอก MV ยืนมองจากมุมตึก ได้เห็นเธอเป็นสุขฉันก็สุขใจ

picatos เขียน:ชีวิตคนเราก็ผิดพลาดซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้แหละครับ

บางทีเราทำดีที่สุด เต็มความสามารถแล้ว ผลลัพธ์ก็ออกมาเลวร้ายสุดคาดคิดได้เลย

สมัยแรกๆ ก็โกรธ หงุดหงิด รำคาญใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามทำครั้งใหม่ให้ดีขึ้น ทำให้ Prefect ขึ้น ทำไปเรื่อยๆ จนติดนิสัยกลายเป็นพวก Perfectionist ผิดเล็กผิดน้อยเป็นไม่ได้ เครียดกับชีวิตเกินไป กลายเป็นว่าชีวิตก็มีความสุขน้อยลงเพราะผิดไม่ได้ คนข้างๆ ตัวกลายเป็นไม่มีความสุขไปด้วย กลายเป็นว่า ยิ่งพัฒนา ยิ่งผิดทาง การเป็น Perfectionist จึงเป็นทางสุดโต่งที่ไม่ควรเสพ

ได้ปฏิบัติธรรมจึงเห็นว่า เราทำได้แค่สร้างเหตุให้ดีที่สุด ทำทุกอย่างเต็มความสามารถ ทำเสร็จแล้วก็ต้องวางอุเบกขา รับสิ่งที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง คาดหวังเอาไว้เลยว่าสิ่งที่ไม่ได้ดังใจจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน สิ่งที่ไม่คาดคิด สิ่งที่เลวร้ายอาจเกิดขึ้นได้เสมอ เพราะ เหตุปัจจัยในสิ่งๆ หนึ่งมีมากมายหลายอย่างเหลือเกิน การกระทำของเราเป็นแค่เหตุเล็กๆ อันหนึ่ง แต่การได้ทุ่มเททำสิ่งที่เราทำ ณ ปัจจุบันอย่างเต็มความสามารถ เป็นสิ่งเดียว เป็นสุขอย่างเดียวที่เราสามารถหวังได้ สุขจากการได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ สุขจากการมีสติและสมาธิอยู่กับปัจจุบัน พอใจกับการได้ใช้ชีวิตทุกขณะให้คุ้มค่า สมกับที่ได้มีชีวิตเกิดมาเป็นมนุษย์

สติ จะเป็นเครื่องรักษาจิต ไม่ให้โดนความโลภ โกรธ หลง ครอบงำ ปัญญาที่เกิดขึ้นจากการปฎิบัติ ทำให้เมื่อทำสิ่งใดก็ทุ่มเททำสุดความสามารถ เมื่อทำเสร็จก็พร้อมที่จะทิ้ง พร้อมที่จะวางไปพัก ไปทำสิ่งใหม่ เพราะ สิ่งที่ทำเสร็จไปแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว เอาเวลามาสร้างปัจจุบันอันใหม่ที่ไม่ใช่งานอันเก่าจะดีเสียกว่า เมื่อทำเหตุใหม่ๆ ได้ดีมากขึ้นๆ คาดหวังในผลลัพธ์ให้น้อยลงๆ หวังแค่ว่า วันนี้เราจะศึกษาอะไรได้มากขึ้น เราจะคิดอย่างไรให้ดีขึ้น เราจะพูดอย่างไรให้ดีขึ้น เราจะกระทำอย่างไรให้ดีขึ้น เอาแค่เป็นขณะๆ ไป มันกลายเป็นว่า สิ่งดีๆ มันเกิดขึ้นกับตัวเราเองมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีความคาดหวังน้อยลง

ผมพบว่าหลังจากเปลี่ยนความคาดหวังให้ได้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด เป็นความคาดหวังที่จะทุ่มเทความสามารถในการทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้นอีกเยอะเลย และก็ไม่ค่อยต้องโกรธตัวเองอะไรมากๆ อีกต่อไป

picatos เขียน: ↑

จันทร์ มิ.ย. 09, 2014 12:07 pm

ชีวิตคนเราก็ผิดพลาดซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้แหละครับ

บางทีเราทำดีที่สุด เต็มความสามารถแล้ว ผลลัพธ์ก็ออกมาเลวร้ายสุดคาดคิดได้เลย

สมัยแรกๆ ก็โกรธ หงุดหงิด รำคาญใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามทำครั้งใหม่ให้ดีขึ้น ทำให้ Prefect ขึ้น ทำไปเรื่อยๆ จนติดนิสัยกลายเป็นพวก Perfectionist ผิดเล็กผิดน้อยเป็นไม่ได้ เครียดกับชีวิตเกินไป กลายเป็นว่าชีวิตก็มีความสุขน้อยลงเพราะผิดไม่ได้ คนข้างๆ ตัวกลายเป็นไม่มีความสุขไปด้วย กลายเป็นว่า ยิ่งพัฒนา ยิ่งผิดทาง การเป็น Perfectionist จึงเป็นทางสุดโต่งที่ไม่ควรเสพ

ได้ปฏิบัติธรรมจึงเห็นว่า เราทำได้แค่สร้างเหตุให้ดีที่สุด ทำทุกอย่างเต็มความสามารถ ทำเสร็จแล้วก็ต้องวางอุเบกขา รับสิ่งที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง คาดหวังเอาไว้เลยว่าสิ่งที่ไม่ได้ดังใจจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน สิ่งที่ไม่คาดคิด สิ่งที่เลวร้ายอาจเกิดขึ้นได้เสมอ เพราะ เหตุปัจจัยในสิ่งๆ หนึ่งมีมากมายหลายอย่างเหลือเกิน การกระทำของเราเป็นแค่เหตุเล็กๆ อันหนึ่ง แต่การได้ทุ่มเททำสิ่งที่เราทำ ณ ปัจจุบันอย่างเต็มความสามารถ เป็นสิ่งเดียว เป็นสุขอย่างเดียวที่เราสามารถหวังได้ สุขจากการได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ สุขจากการมีสติและสมาธิอยู่กับปัจจุบัน พอใจกับการได้ใช้ชีวิตทุกขณะให้คุ้มค่า สมกับที่ได้มีชีวิตเกิดมาเป็นมนุษย์

สติ จะเป็นเครื่องรักษาจิต ไม่ให้โดนความโลภ โกรธ หลง ครอบงำ ปัญญาที่เกิดขึ้นจากการปฎิบัติ ทำให้เมื่อทำสิ่งใดก็ทุ่มเททำสุดความสามารถ เมื่อทำเสร็จก็พร้อมที่จะทิ้ง พร้อมที่จะวางไปพัก ไปทำสิ่งใหม่ เพราะ สิ่งที่ทำเสร็จไปแล้ว มันเป็นอดีตไปแล้ว เอาเวลามาสร้างปัจจุบันอันใหม่ที่ไม่ใช่งานอันเก่าจะดีเสียกว่า เมื่อทำเหตุใหม่ๆ ได้ดีมากขึ้นๆ คาดหวังในผลลัพธ์ให้น้อยลงๆ หวังแค่ว่า วันนี้เราจะศึกษาอะไรได้มากขึ้น เราจะคิดอย่างไรให้ดีขึ้น เราจะพูดอย่างไรให้ดีขึ้น เราจะกระทำอย่างไรให้ดีขึ้น เอาแค่เป็นขณะๆ ไป มันกลายเป็นว่า สิ่งดีๆ มันเกิดขึ้นกับตัวเราเองมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีความคาดหวังน้อยลง

ผมพบว่าหลังจากเปลี่ยนความคาดหวังให้ได้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด เป็นความคาดหวังที่จะทุ่มเทความสามารถในการทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้นอีกเยอะเลย และก็ไม่ค่อยต้องโกรธตัวเองอะไรมากๆ อีกต่อไป

nut776 เขียน: ↑

เสาร์ ต.ค. 31, 2020 7:07 pm

ของผมน้าจะหนักกว่านะ

ขายเพราะไม่เชื่อตัวเอง
ฟังเซียนแล้ว ใจสั่น
คืนก่อนขายนอนไม่หลับ

แถมสุดท้ายไม่กล้าซื้อคืน ไหวตัวช้า

ของผมคือ 4เด้งในสามเดือน
(มุลค่าถือว่ามากและมีนัยยะสำหรับผมอะ)
ซึ่ง คงไม่ได้เจอบ่อยๆ จริงๆ มีpre และ post ีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีีี ที่ซวยๆเปนซีรี่ย์มาอีก

ถามว่าทำไง 2 3 ปี มาละ ผมกะยังลืมไม่ลงนะ แต่จะให้ทำไง ย้อนเวลาไม่ได้

บางทีวาสนา เรามีแค่นี้ กะก้มหน้าก้มตา สู้กันต่อไป
ถึงเวลากะปลงได้เอง