Thai VI

โค้ด: เลือกทั้งหมด

โลกในมุมมองของ Value Investor         22 เม.ย. 55
ดร. นิเวศน์ เหมวชิรวรากร

	เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว วอเร็น บัฟเฟตต์ ออกมาให้ข่าวว่าเขาเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากระยะแรก  เขาบอกต่อว่ามันไม่ได้ลามไปจุดอื่นและไม่อันตรายถึงชีวิตและจะยังคงทำงานต่อไปตามปกติ  แพทย์และผู้เชี่ยวชาญต่างก็ลงความเห็นว่าเขาคงไม่เป็นอะไร  เพราะมะเร็งต่อมลูกหมากระยะแรกนั้นสามารถรักษาและประคองไม่ให้ลุกลามไปได้ยาวนานนับเป็นสิบ ๆ ปี  ส่วนใหญ่แล้วคนที่เป็นมักจะตายก่อนด้วยโรคอื่น  เหนือสิ่งอื่นใด  บัฟเฟตต์เองนั้นอายุ 81 ปีแล้ว  ด้วยความเชื่อและเหตุผลดังกล่าว  หุ้นเบิกไชร์แฮททะเวย์จึงแทบไม่ถูกกระทบเลย  ราคาหุ้นลดลงไปเพียง 1.3%  ในขณะที่ดัชนีดาวโจนส์เองก็ลดลงประมาณ 0.63% อยู่แล้วในวันนั้น
	คำถามที่หลายคนอาจจะนึกขึ้นมาได้ก็คือ  ถ้ามะเร็งที่พบนั้นไม่ใช่มะเร็งต่อมลูกหมากระยะที่หนึ่งแต่มันกลายเป็นมะเร็งตับระยะที่ 3 หรือ 4 และแพทย์ลงความเห็นว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือนล่ะหุ้นเบิกไชร์จะตกลงมาแค่ไหน?  เหตุผลก็คือผู้คนต่างก็เชื่อว่าบัฟเฟตต์กับเบิกไชร์นั้นแทบจะเป็น “สิ่งเดียวกัน”  แทบจะใช้คำแทนกันได้  เพราะบัฟเฟตต์เป็นคนที่พลิกฟื้นเบิกไชร์จากธุรกิจสิ่งทอที่กำลัง “ตาย”  กลายเป็น  “บริษัทลงทุน”  ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกและสร้างความมั่งคั่งให้กับผู้ถือหุ้นมากอย่างที่น้อยบริษัทจะสามารถทำได้ในประวัติศาสตร์ตลาดหุ้น  ถ้าบัฟเฟตต์ตาย  หุ้นเบิกไชร์จะเหลืออะไร?  เหนือสิ่งอื่นใด  บริษัทเบิกไชร์เองนั้นมีคนเพียงสิบกว่าคน  และนอกจากบัฟเฟตต์เองแล้ว  ที่เหลือก็เป็นพนักงานด้าน  “ธุรการ”  ที่ไม่ได้มีความสามารถอะไรในการลงทุนที่ได้รับการพิสูจน์ว่าเก่งใกล้เคียง วอเร็น บัฟเฟตต์  ดังนั้น  ถ้า บัฟเฟตต์ ตาย  บริษัทเบิกไชร์จะ “เหลืออะไร?”  และราคาหุ้นของเบิกไชร์ที่ซื้อขายในราคาหุ้นละประมาณ 121,310  เหรียญในวันนั้นหรือประมาณหุ้นละ  3.8 ล้านบาท จะตกลงมาเท่าไร?
	ในการตอบคำถามนั้น   ผมอยากให้เรามาดูตัวอย่างของหุ้นแอบเปิลคอมพิวเตอร์ที่น่าจะมีเรื่องราวที่ใกล้เคียงกันมากในวันที่มีการประกาศหรือวันที่รับรู้กันว่าผู้บริหารสูงสุด  “กำลังจะตาย” ด้วยโรคร้าย  ประการแรกก็คือ  สตีป จอบส์  ซึ่งเป็นผู้นำหรือผู้บริหารสูงสุดนั้น  มีความสำคัญต่อบริษัทอย่างยิ่งยวดและคนเชื่อว่าสตีป จอบส์ ก็คือแอบเปิล  และแอบเปิลก็คือ สตีบ จอบส์  สองคำนี้แทบจะ  “ใช้แทนกันได้”  เพราะ สตีป จอบส์  นั้น  เป็นคนที่พลิกฟื้นธุรกิจของแอบเปิลจากบริษัทที่กำลัง “พ่ายแพ้” ทุกด้าน  กลายเป็นบริษัทไฮเท็คมือหนึ่งของโลกที่สร้างนวัตกรรมใหม่ ๆ  ที่คนทั้งโลกต่างก็คลั่งใคล้อยากได้ไว้เป็นเจ้าของ  ดังนั้น  ถ้า สตีป จอบส์  ตาย  แอบเปิลจะเหลืออะไร?  
	เรื่องราวต่อมาก็คือ  สตีป จอบส์ เองได้สร้างความมั่งคั่งมโหฬารให้แก่ผู้ถือหุ้นแอบเปิลอย่างที่น้อยบริษัทในตลาดหุ้นจะทำได้มาก่อนในประวัติศาสตร์เช่นเดียวกับที่บัฟเฟตต์ทำให้กับผู้ถือหุ้นเบิกไชร์  ในช่วงเวลาประมาณ 46 ปี  นับจากปี 1966 ถึงปัจจุบัน  ราคาหุ้นเบิกไชร์ปรับตัวขึ้นจากราคา 17.5 เหรียญเป็นกว่า 120,000 เหรียญ  คิดเป็นผลตอบแทนทบต้นปีละถึง 21.2% และทำให้ผู้ถือหุ้นจำนวนมากที่ถือหุ้นบริษัทมาตลอดกลายเป็น  “มหาเศรษฐีเบิกไชร์”  โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย  ส่วนในกรณีของแอบเปิลเองนั้น  ในช่วงประมาณ 8 ปี  นับจากที่ สตีป จอบส์  กลับเข้ามาบริหารแอบเปิลที่ “กำลังจะตาย” อีกครั้งหนึ่งในช่วงกลางปี  2546 ถึงกลางปี 2554 ในช่วงที่เขา  “กำลังจะตาย”  หุ้นแอบเปิลปรับตัวขึ้นจากราคาประมาณ 7 เหรียญ  เป็น 374 เหรียญ หรือเป็นการเพิ่มขึ้นถึง กว่า 50 เท่า  คิดเป็นผลตอบแทนทบต้นถึงปีละประมาณ 77%  คนที่ถือหุ้นแอบเปิลโดยไม่ขายเลยน่าจะต้องกลายเป็น  “มหาเศรษฐีแอบเปิล”  จำนวนไม่น้อยจากราคาหุ้นที่ขึ้นไป  ที่น่าสังเกตยิ่งกว่านั้นก็คือ  ทั้งหุ้นเบิกไชร์และแอบเปิลเองนั้น  ต่างก็ไม่จ่ายปันผลเลยตลอดช่วงเวลาอันยาวนานดังกล่าวแม้ว่าธุรกิจจะได้กำไรมหาศาลทุกปี
	วันที่ สตีป จอบส์ ตายในวันที่ 5 ตุลาคม 2554  หุ้นแอบเปิลแทบไม่ตกลงมาเลยจากราคา 378 เหรียญต่อหุ้น  จริงอยู่  ข่าวความเจ็บป่วยของจอบส์นั้นได้ออกมาเป็นระยะ ๆ  และตลาดอาจจะรับรู้ข่าวมาตลอด  ดังนั้น  ราคาหุ้นก็อาจจะสะท้อนมาตลอดอยู่แล้ว   แต่กรณีนี้ก็น่าจะเป็นแบบเดียวกับหุ้นเบิกไชร์เช่นกัน   เพราะแม้ว่าจะไม่เคยมีข่าวว่าบัฟเฟตต์เจ็บป่วยด้วยโรคร้ายใด ๆ  แต่ด้วยอายุที่ขึ้นต้นด้วยเลข 8  บัฟเฟตต์ก็อาจจะต้องตายในไม่ช้าอย่างแน่นอน  หรือไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะต้องปลดเกษียณเพราะทำงานไม่ไหวได้ในเวลาอาจจะไม่เกิน 10 ปี  ดังนั้น  การที่หุ้นเบิกไชร์แทบไม่กระทบกระเทือนเลยในวันที่เขาให้ข่าวเรื่องมะเร็ง  จึงเป็นเรื่อง  “ปกติ”  เหมือนกับหุ้นแอบเปิลในวันที่จอบส์ตาย
	ประเด็นต่อมาที่น่าสนใจก็คือ  เบิกไชร์จะเหลืออะไรถ้าไม่มีบัฟเฟตต์   นี่ก็อาจจะคล้าย ๆ  กับแอบเปิลที่ไม่มี สตีป จอบส์    หลังจาก จอบส์ ตายหรือกำลังจะตาย  ทิม คุก คือคนที่มาแทน  เขาอาจจะไม่มีบารมีหรือความสามารถเท่าจอบส์  แต่เขาไม่ได้เริ่มต้นจากศูนย์  เขาเริ่มต้นเมื่อบริษัทแอบเปิล  “มีทุกอย่างยกเว้นจอบส์”  ดังนั้น  การทำงานของเขาก็ง่ายขึ้นเยอะ  เขาสามารถออกผลิตภัณฑ์ที่  “ทุกคนรอคอย” ได้แบบเดียวกับที่จอบส์ทำ  สินค้าของแอบเปิลขายดีเหมือนเดิม  ว่าที่จริงขายดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ  กำไรไม่ต้องพูดถึง ดีขึ้นมาก  ตอนนี้  แอบเปิลก็คือแอบเปิล  มันไม่จำเป็นต้องมีจอบส์หรือทิมคุก  มันแข็งแกร่งและดีพอที่จะต่อสู้และเอาชนะคู่แข่งได้โดยที่ผู้บริหารสูงสุดไม่จำเป็นที่จะต้องโดดเด่นอีกต่อไป  และผมเองก็เชื่อว่าในวันที่บัฟเฟตต์ไม่อยู่แล้ว  เบิกไชร์ก็จะยังยิ่งใหญ่อยู่เหมือนเดิม  เพราะเบิกไชร์ในวันนั้นจะ  “มีทุกอย่างยกเว้นบัฟเฟตต์”  เบิกไชร์ยังมีหุ้นของบริษัทที่เป็นซุปเปอร์คอมพานีหรือซุปเปอร์สต็อกระดับโลกที่จะยังสร้างผลงานโดดเด่นไปอีกนานเท่านาน  นอกจากนั้น  เบิกไชร์ก็จะยังสามารถหาบริษัทที่โดดเด่นลงทุนเพิ่มได้ตลอดเพราะชื่อเสียงและเม็ดเงินมหาศาลที่เบิกไชร์ควบคุมอยู่ที่จะดึงดูดให้บริษัทที่ต้องการเงินเข้ามาหา  และด้วยปรัชญาและแนวทางการลงทุนที่ถูกกำหนดและปฏิบัติมานานโดยบัฟเฟตต์  ผมคิดว่าเบิกไชร์น่าจะยังสามารถรักษาผลงานของตนเองไปได้อีกนานแม้ไม่มีบัฟเฟตต์แล้ว
	ราคาหุ้นของแอบเปิลหลังจากจอบส์ตายจนถึงวันนี้เป็นเวลาประมาณกว่า  6 เดือน ได้ปรับตัวขึ้นจาก 378 เป็น 573 เหรียญหรือเพิ่มขึ้นราว 52%  ในขณะที่ดัชนีดาวโจนส์ปรับเพิ่มขึ้นเพียง 19% ในเวลาเดียวกันและทำให้หุ้นแอบเปิลเป็นหุ้นที่มีมูลค่าตลาดสูงที่สุดในโลกทิ้งห่างอันดับสองไปมาก  นี่เป็นเครื่องยืนยันว่าธุรกิจที่ดีเยี่ยมและเป็นซุปเปอร์สต็อกนั้น   มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผู้บริหารมากนัก  แม้ว่าการที่บริษัทกลายเป็นซุปเปอร์สต็อกได้นั้น  ก็เพราะมีผู้บริหารที่ดีสุดยอดที่สามารถสร้างบริษัทขึ้นมาเหนือคู่แข่งทั้งมวล  โดยนัยนี้  ผมก็คิดว่าหากบัฟเฟตต์เป็นอะไรไป  ราคาหุ้นเบิกไชร์ก็อาจจะไม่ถูกกระทบมากนัก  ดังนั้น  ใครที่ถือหุ้นเบิกไชร์ก็ไม่ต้องกลัวว่าบัฟเฟตต์จะเป็นอะไร  เพราะเขาต้องเป็นแน่ในวันใดวันหนึ่ง  แต่หุ้นเบิกไชร์นั้นอาจจะไม่เป็นอะไร  และก็  แน่นอน  เรื่องทั้งหมดนี้  สามารถประยุกต์ใช้ได้กับหุ้นในทุกตลาดรวมถึงตลาดหุ้นไทยด้วย  โดยข้อสรุปรวบยอดของผมก็คือ  ในช่วงที่บริษัทยังเล็ก และ/หรือ อ่อนด้อยอยู่  ฝีมือของผู้บริหารสูงสุดนั้นอาจจะมีความสำคัญชี้เป็นชี้ตายได้  แต่เมื่อบริษัทก้าวหน้ามาจนถึงจุดสุดยอดหนึ่งแล้ว  มันก็สามารถเดินได้ด้วยตนเอง  และความสามารถของผู้บริหารเองก็อาจจะไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนัก