Thai VI

มาแนะนำหนังสือน่าอ่านครับ (ฝาก mod ย้ายห้องให้ด้วยครับ)

ชื่อเรื่อง : แม่ผมเก็บขยะขาย

เป็นหนังสือแปลขายดีในไต้หวัน

เนื้อเรื่องย่อๆ (Credit : http://www.first-mag.com)
http://www.first-mag.com/showstory.php? ... toryid=134

เรื่อง ราวของเด็กผู้ชายสองคนที่เติบโตมาในครอบครัวที่ยากจน หลังพ่อตาย แม่ของพวกเขาเก็บขยะขาย และส่งเสียพวกเขาเรียนอย่างสุดกำลังสามารถ

               บ่อยครั้งที่ความรักอันยิ่งใหญ่ถูกบดบังไว้ด้วยความอาย

               คุณเคยอายมั้ย ที่จะบอกกับใครๆ ว่ามีแม่เป็นแม่ค้า เป็นแม่บ้าน เป็นคนล้างห้องน้ำ เป็นคนกวาดถนน เป็นคนเก็บขยะ ฯลฯ ที่มันดูต่ำต้อย

               ผม เชื่อว่าในโลก มีแม่ไม่กี่คนหรอก ที่ต่ำต้อย ขอเพียงเธอเพียรพยายามทำทุกอย่างในทางที่ถูก เพื่อให้ลูกๆ ของเธอเป็นคนดี มีความรู้ และมีคุณธรรม จะประกอบอาชีพอะไร เราก็ควรเห็นความรักที่ยิ่งใหญ่ในหัวใจของเธอ และรักนั้นเอง ที่ทำให้เธอยิ่งใหญ่

               อาหนานในเรื่องแกอ๊ายอาย ที่จะให้เพื่อนๆ รู้ว่าแม่ของแกเป็นคนเก็บขยะ ฉะนั้นหัวใจแกจะตุ๊มๆ ต่อมๆ ทุกครั้งที่ครูนัดประชุมผู้ปกครอง

               แต่ในที่สุดด้วยอุบายของครู และด้วย ‘ความจริง’ ใน ทุกๆ สิ่งที่แม่ทำเพื่อเขากับพี่ชาย แผ่นหลังที่แสนเดียวดายของแม่ยามที่แม่เข็นรถขยะ แล้วพวกเขาย่องไปเห็น มันทำให้อาหนานได้เห็นความรักที่ยิ่งใหญ่ และความอับอายก็หายไป กลายเป็นความรัก

               เพื่อนของผมคนหนึ่งมีแม่ทำงานอยู่ในโรงงานสับปะรด เขาไม่เคยรู้เลยว่าแม่รักเขาแค่ไหน  เพราะเขาเอาแต่น้อยใจที่เช้าตื่นมาก็ไม่เจอแม่ ดึกดื่นกว่าแม่จะกลับจากโรงงานเพราะมัวแต่ทำงานล่วงเวลา เขาก็หลับไปแล้ว

               ทุกขณะที่เขาอยู่บ้านคือทุกขณะของความเปล่าเปลี่ยว

               วันหนึ่งแม่ไม่ไปทำงาน มันเป็นวันเดียวที่แม่อยู่บ้านกับเขา ในรอบหลายปี

               เขาเพิ่งรู้ รักที่แม่มีต่อเขาไม่ใช่วันที่ท่านอยู่กับบ้าน

               เขาเพิ่งเห็น ว่ามือของแม่อักเสบ ติดเชื้อ กลัดหนอง และนิ้วแทบไม่มีสภาพเป็นนิ้วเพราะถูกสับปะรดกัด

               เขาจึงได้รู้ว่าวันที่แม่ไม่อยู่บ้าน คือวันที่แม่รักเขาแค่ไหน

               เพราะที่แม่ทำงานอย่างหนักนั้นไม่ใช่เพื่อใคร เพื่อเขาคนเดียว

               ราย ได้ของแม่ที่เกิดจากงานหนักไม่เคยถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่ แม่ไม่เคยมีสร้อยทอง ไม่มีกำไล แม้กระทั่งรองเท้าที่ใส่แม่ซ่อมมันแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง

               เขาเพิ่งรู้ ว่าเขาเป็น ‘ต้นรัก’ และแม่ก็คอยปกปักเขาในฐานะ ‘ใบเลี้ยง’

               ไม่มีอะไรในชีวิตที่แม่สูบกินไปจากเขา แม่มีแต่สังเคราะห์ให้ ไม่เคยรับเอาไป และไม่เหลือสักวินาทีที่จะมีความสุขก่อนลูก

               เหมือนแม่ของอาหนานในหนังสือเล่มนี้  รักบางรักไม่ต้องดิ้นรนไขว่คว้า แค่รู้ให้ได้ว่ามีคนให้มา และเป็นสุขหัวใจกับมันก็พอ

ไม่ว่าพ่อแม่ จะทำอาชีพสุจริตใดๆ ไม่เห็นรู้สึกต่ำต้อยตรงไหนเลยครับ ขึ้นอยู่กับการคิดของตัวเราเองทั้งนั้น ไม่มีใครมาบังคับให้คิดลบนะครับ

รักคุณพ่อ คุณแม่ครับ

 :'O  :'O

ตอนยังเป็นเด็กก็คงอายเพื่อนแหละครับ เพราะคิดแบบเด็กๆ

แต่เมื่อโตขึ้นๆ เชื่อว่าคงไม่มีใครอายหรอกครับ น่าจะภูมิใจเสียด้วยซ้ำ