Thai VI

คือผมอ่านหนังสือพิมพ์ผ่านๆ เห็นว่า ตลาดออปชั่นในอเมริกาสามารถซื้อขายได้ตั้งแต่สินค้าเกษตร ราคาหุ้นไปจนถึงปริมาณหิมะในบอสตัน แบบนี้มันต่างอะไรกับการพนันละเนี่ย เหมือนพวก แลดโบรก วิลเลียมส์ ฮิลล์ ที่ให้แทงได้สารพัดเหมือนกัน ใช่ไหมครับ

มิน่าบัฟเฟตต์ถึงบอกว่า ฟอร์เวริ์ด ก็คือเศษกระดาษใบนึงที่คนสองคนตกลงกัน สุดท้ายจะมีหนึ่งคนที่ต้องเสียใจอย่างที่สุด

ทั้งที่มันเหมือนกับการพนันแต่ทำไม ต.ล.ท. ยังส่งเสริมมันอยู่อ่ะครับ เข้าใจว่าเป็นเรื่องของการป้องกันความเสี่ยงแต่ก็อย่างที่เห็นส่วนใหญ่เอามาใช้ในการเก็งกำไรกันหมด

ก็ของมันมีไว้ใช้ประกันความเสี่ยง แค่คนที่อยากได้เงินก็เอามาเก็งกำไร ก็ไม่ต่างอะไรกับตลาดหุ้นนี่ครับ มีทั้งนักลงทุน นักเก็งกำไร นักพนัน เหมือนกัน

Option = Speculation
Speculation = Gambling

ความเห็นผมมีเท่านี้แหละ

ที่ ตลท.สนับสนุน เพราะยิ่งมีผลิตภัณฑ์มาก ก็จะมีการซื้อขายมาก ยิ่งซื้อขายมาก ก็จะมีรายได้มาก (ทั้ง บจ. และ ตลท.)

ในฐานะเจ้าของตลาด และแม่ค้า เขาไม่สนหรอกว่าลูกค้าจะซื้อสินค้าไปทำอะไร ขอแค่ขายได้ก็พอแล้ว

แต่จะว่าไปถ้าไม่มีพวกเก็งกำไร ความเคลื่อนไหวตลาดก็คงมีไม่มาก เพียงแต่ผมรู้สึกว่า ตลท. น่าจะส่งเสริมความรู้ให้กับนักลงทุนให้มาก มากกว่าที่จะมัวมาสรรหาของเล่นใหม่ๆ

ผมไม่คิดที่จะไปแตะต้องมันเลยเพราะว่าไม่มีอะไรที่เป็นของจริงๆ เป็นแค่สัญญาที่มีความเสี่ยงมากกว่าการลงทุนในหุ้นอีก และไม่ต่างอะไรกับการพนัน

เพราะเป้าหมายของมันจริงๆคือป้องกันความเสี่ยง
ผมยกตัวอย่างอย่างนี้

บริษัทแรก มีต้นทุนหลักเป็นทองแดงที่ผันผวน แต่ราคาขายได้ตกลงกับลูกค้าไว้แล้วในราคาคงที่
บริษัทที่ 2 มีทุนเป็นทองแดงเช่นกันแต่สต็อกของไว้เยอะมาก แต่ราคาสินค้าตกลงกันว่าจะเป็นแบบปรับราคาทุกเดือน

จะเห็นว่า บริษัทแรกอยากให้ราคาทองแดงคงที่ ขณะที่บริษัทที่สองต้องการราคาทองได้ที่ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

ถ้าทั้งสองทำสัญญากัน โดยที่บริษัทแรกทำ forward สัญญากับบริษัทที่สองก็เรียบร้อย win-win ทั้งคู่
เพราะบริษัทจะทำให้รายได้ของทั้งสองบริษัทมี gross margin ที่คงที่ขึ้น