Thai VI

ผมขอส่งกำลังใจ และ อาราธนา คุณพระ และสิ่งศักดิ์สิทธิ จงดลบรรดาลให้คุณแม่ของพี่หายป่วยไวไว อยู่เป็น ร่มโพธิ์ ร่มไทร กับครอบครัวของพี่ นานนานครับ

Solo เขียน:ผมขอส่งกำลังใจ และ อาราธนา คุณพระ และสิ่งศักดิ์สิทธิ จงดลบรรดาลให้คุณแม่ของพี่หายป่วยไวไว อยู่เป็น ร่มโพธิ์ ร่มไทร กับครอบครัวของพี่ นานนานครับ

หมดสิทธิ์ครับ

ท่านหลงลืม จำลูกจำใครไม่ได้แล้วกลายเป็นเหมือนเด็ก

วันปีใหม่ไปเยี่ยมซื้อนมเปรี้ยวให้ทาน คุณแม่ทานเสร็จก็จับขวดหมุนเล่น

ลูกถามกินแล้วอร่อยไหม ท่านตอบยังไม่ได้กินอะไรเลย

คุยกันเป็นชั่วโมงถามทางซ้ายตอบทางบนฟ้า ชีวิตหนอชีวิต

ไว้พวกเราอายุ80ขึ้นก็คงเหมือนอย่างนี้ ปลงแล้วครับคุณSolo

ขอบคุณที่ให้กำลังใจ และอวยพร

แต่ผมปลงแล้วว่าอะไรจะเกิดก็คงต้องเกิดตามเวรตามกรรม

ที่ทำกันมาแต่ชาติก่อนครับ

ผมอยากโชคดีอย่างคุณแม่ เฮียปรัชญา จังเลย

คือต้องบอกก่อน เดี๋ยวเฮียลืม ว่าผมเคยเรียนแพทย์ มา 4 ปี

คือเราก็เห็นคนจากไปแบบไม่ยอมกลับมาเยอะ

เราก็มักจะถามกันเองในหมู่เพื่อนๆ ว่าเราอยากไปแบบไหน

สุดท้าย หลายๆคนชอบไป แบบคาอก(สาว) ต่อมาพอโตขึ้น อิอิ

รู้สึกว่า ไปแบบนั้น ไมดี คล้ายๆ ตายคาที่ จิตไม่สงบ

ผมก็คิดว่า ก็มีอีกแบบนี่แหละ ที่ดูเหมือนว่า ไม่ค่อยจะดี เพราะแก่แล้ว หลงๆลืมๆ แต่อีกมุมหนึ่งที่ดีมากๆ คือให้โอกาสลูกหลาน ในการทำ กตัญญูต่อบุพการี ครับ

ผมคิดแบบนี้ครับ

Jeng เขียน:ผมอยากโชคดีอย่างคุณแม่ เฮียปรัชญา จังเลย

คือต้องบอกก่อน เดี๋ยวเฮียลืม ว่าผมเคยเรียนแพทย์ มา 4 ปี

คือเราก็เห็นคนจากไปแบบไม่ยอมกลับมาเยอะ

เราก็มักจะถามกันเองในหมู่เพื่อนๆ ว่าเราอยากไปแบบไหน

สุดท้าย หลายๆคนชอบไป แบบคาอก(สาว) ต่อมาพอโตขึ้น อิอิ

รู้สึกว่า ไปแบบนั้น ไมดี คล้ายๆ ตายคาที่ จิตไม่สงบ

ผมก็คิดว่า ก็มีอีกแบบนี่แหละ ที่ดูเหมือนว่า ไม่ค่อยจะดี เพราะแก่แล้ว หลงๆลืมๆ แต่อีกมุมหนึ่งที่ดีมากๆ คือให้โอกาสลูกหลาน ในการทำ กตัญญูต่อบุพการี ครับ

ผมคิดแบบนี้ครับ

คนแก่คนจำอะไรไม่ได้คนหลงลืม

เฝ้าดูเขาไม่เป็นสุขเป็นทุกข์ เหมือนหมดความรู้สึก

คนดีดีซิครับเห็นแล้วเป็นทุกข์มากกว่าคนป่วยอีกไม่รู้ผมคิดถูกหรือเปล่า

พี่ปรัชญาครับ

คุณแม่ของเพื่อนผมคนหนึ่ง ก็อายุมาก แล้ว และบางครั้ง ก็มีอาการ แบบ ไม่ยอมทานข้าว ด้วยครับ เช่นเดียวกับคุณแม่ของพี่ครับ

จนบางครั้ง เพื่อน ของผม ก็ จะเล่าให้ผมฟังว่า ไม่รู้ ท่านเป็นอะไร เกิดอาการงอนไม่ยอมทานข้าว เป็นวัน สองวัน เช่นกันครับ แต่ท่านกลับมาทาน เป็นปรกติได้ในภายหลังครับ

ผู้สูงอายุ หลายหลายท่าน พอมีอายุมากขึ้น ก็จะกลับกลายเป็นเหมือนเด็ก ครับ

อีกหน่อย ผมเองก็ คงไม่พ้น กฎธรรมชาติของชีวิตครับ

อ๋อ เฮียครับ ผมขอโทษ จริงๆแล้วผมอยากจะสื่อว่า ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม

เป็นธรรมดาครับ ที่คนที่เรารัก มาเป็นแบบนี้ เราก็หมดแรงไปเลย

ผมเอง ก็ดูแลคุณแม่ ในวาระสุดท้าย เช็ดอุจาระ ดูดเสมหะ คือเราเตรียมเครื่องดูดเสมหะไม่ทัน ลงท้าย ผมก็ใช้สายยาง แล้วผมก็เอาปากผมดูดแทนเครื่องดูดไปเลย

ดูดไปดูดมา ท่านก็เสียตอน ตี 3 . 45 ซึ่ง ผมเองก็รู้สึกดี ที่ได้ทำบางสิ่งบางอย่าง

เพราะถ้าผมไม่ดูด เสมหะก็จะอุดทำให้หายใจไม่ได้

ลมหายใจท่าน ก็ค่อยๆ แผ่ว ไป แผ่วไป

พี่น้อง ทั้งหลาย ของผม หมดแรง กันหมดเลย ไม่มีแรงเข้ามาดู มีผมยืนดูดอยู่คนเดียว

เฮียปรัชญา ทำใจครับ คิดว่า เป็นธรรมดา ที่เราต้องเสียใจ เพราะว่าเรากำลังจะเสียสิ่งที่เรารักมากที่สุด ก็คือคุณแม่

ผมขอให้เฮียพักผ่อนมากๆนะครับ สำคัญมากครับ

ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ และกำลังใจ พร้อมตัวอย่างอันมีค่าเป็นบทเรียนครับขอบคุณ

ขอร่วมภาวนาให้คุณแม่ของพี่ปรัชญาหายวันหายคืนด้วยครับ
และที่สำคัญไม่น้อยกว่า ขอให้พี่ปรัชญารักษาสุขภาพด้วยครับ

เข้าใจว่า ตอนนี้คุณปรัชญาคงกำลังเดินทางไปราชบุรี และได้ทำใจไว้นานแล้ว
ยังไงก็ช่วยส่งข่าวคราวให้ทราบด้วยครับ
แม่ผมมักจะพูดเสมอว่า
"ต๋อก่อโอ่ยเกียเห่า
ซี่ขื่อมิงลอเข่า"

เป็นภาษาแต้จิ๋ว แปลเป็นไทยได้ว่า

ตอนอยู่รู้จักกตัญญู
ตายไปไม่ต้องร่ำไห้

ขอฝากข้อความถึงคุณธราธิปในกระทู้นี้ด้วยครับ
หุ้นแฟนซี
ผมไม่สามารถตัดสินใจให้ได้
ปัญหาที่เคยคุยกันตั้งแต่ตอนต้นๆ
เรื่องจุดอ่อนในการคัทลอส
ตอนนี้คุณธราธิปคงได้เจอด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก
ลองอ่านกลยุทธของคุณชอบอ่าน อาจจะนำมาประยุกต์ใช้ได้ครับ
สำหรับผมก็คงเลือกถือต่อ ซึ่งไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องอย่างแน่นอน

ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคุณแม่ของพี่ปรัชญาให้หายเร็วๆครับ

อย่าลืมรักษาสุขภาพตัวเองนะครับ พี่ปรัชญา

มาเข้าแถวส่งกำลังใจไปด้วยคนครับ ท่านพี่

เป็นกำลังใจอีกคนครับพี่ปรัชญา

อาการน่าจะคล้ายๆกับย่าของผมคือหลงๆลืมๆ อายุมากแล้วครับแต่ลูกหลานอยู่ใกล้ๆเลยอาการดีขึ้นมากพูดคุยรู้เรื่อง ขนาดไปนอนICUอยู่เป็นเดือนครับ กำลังใจจากลูกหลานจะดีสำหรับผู้เฒ่าของพวกเราครับ อย่าถ้อถอยครับ

ขอเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งแรงใจด้วยครับ

ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองให้ดีวันดีคืนนะครับ

มาลงชื่อเยี่ยมด้วยคนครับ

ผมคนบ้านนอกหลงกรุงพูดไม่เก่งครับ

มาเป็นกำลังใจครับพี่ปรัชญา

เราเข้าใจคนที่อยู่ในเหตุการ์ณที่บุพการีเจ็บป่วยได้เป็นอย่างดีค่ะ
เพราะความรักและความผูกพันที่ป๊าและหมะเลี้ยงดูพวกเราพี่น้องมาจนเติบใหญ่ มีอยู่วันหนึ่งเรากลับจากทำงานและพบว่ามีรถพยาบาลจอดอยู่หน้าบ้าน ใจเราหายวาบเลย รีบวิ่งขึ้นไปเหล่าเต้ง พบบุรุษพยาบาลกำลังพาหมะนอนในเปลเตรียมพาไปโรงพยาบาล เราเห็นพี่น้องที่ล้อมหมะอยู่ เราสัมผัสได้ถึงความร้อนใจและตกใจของทุกคนได้ดี แต่โชคดีที่หมะไม่เป็นอะไรมากนอนโรงพยาบาลอยู่ประมาณ1อาทิตย์ก็กลับมาบ้านได้ โดยมีลูกๆไปเฝ้าทั้งบ้าน แบบว่าเปิดห้องอีกห้องอยู่เป็นกำลังใจ ทำบรรยากาศให้เหมือนอยู่บ้าน แม้แต่หลานๆที่กลับจากโรงเรียนก็ยังเอาเสื้อผ้ามาอาบนำที่โรงพยาบาลทำการบ้านและนอนกับอาม่า แต่สิ่งที่เราและพี่น้องตระหนักคือ ถ้า..วันนั้นเราเสียหมะไป เราทั้งหมดยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ตั้งใจทำให้ชื่นใจแต่ยังไม่ได้ทำ ตั้งแต่นั้นเราก็พยายามทำทุกอย่างเท่าที่เราจะมีสติปัญญาและความสามารถทำได้เพื่อที่จะไม่เสียใจและภูมิใจว่าได้ทำดีที่สุด ถ้าวันนั้นมาถึงจริง(อีกนาน..นน)
เราขอส่งกำลังใจให้คุณปรัชญาให้มีกำลังใจเข้มแข็งและขอภาวนาให้คุณแม่หายดีเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรไปอีกนาน..นน..นๆๆ

มาให้กำลังใจพี่ปรัชญาครับ

เพิ่งรู้ว่าคุณแม่พี่ปรัชญาป่วย
คงเป็นอาการสมองเสื่อมซึ่งพบบ่อยในผู้สูงอายุ
แต่อยากบอกพี่ว่าถึงดูเหมือนเราจะสื่อสารกับท่านไม่ค่อยรู้เรื่อง
พูดคนละเรื่องก็จริง แต่ลักษณะการพูด การกระทำอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล
แสดงความรักความห่วงใยต่อคุณแม่...
เชื่อว่าคงจะทำให้ท่านรู้สึกสบายใจได้ค่ะ
แม้ท่านจำไม่ได้ว่านี่ใคร ก็จะแปลกอะไรในเมื่อพี่ยังรับรู้ว่าทำให้แม่
อย่าลืมว่าต้องปล่อยวางบ้างนะคะ อย่าหงุดหงิด
ถ้าผู้ดูแลเครียด ผู้รับการดูแลก็อาจสื่อความเครียดนั้นไปด้วย

ขอให้พี่ได้ปฎิบัติคุณแม่สมความปรารถนาค่ะ

อ-ริน เขียน:เพิ่งรู้ว่าคุณแม่พี่ปรัชญาป่วย
คงเป็นอาการสมองเสื่อมซึ่งพบบ่อยในผู้สูงอายุ
แต่อยากบอกพี่ว่าถึงดูเหมือนเราจะสื่อสารกับท่านไม่ค่อยรู้เรื่อง
พูดคนละเรื่องก็จริง แต่ลักษณะการพูด การกระทำอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล
แสดงความรักความห่วงใยต่อคุณแม่...
เชื่อว่าคงจะทำให้ท่านรู้สึกสบายใจได้ค่ะ
แม้ท่านจำไม่ได้ว่านี่ใคร ก็จะแปลกอะไรในเมื่อพี่ยังรับรู้ว่าทำให้แม่
อย่าลืมว่าต้องปล่อยวางบ้างนะคะ อย่าหงุดหงิด
ถ้าผู้ดูแลเครียด ผู้รับการดูแลก็อาจสื่อความเครียดนั้นไปด้วย

ขอให้พี่ได้ปฎิบัติคุณแม่สมความปรารถนาค่ะ

ได้ข้อคิดความเห็นดีมีสาระมากเลยครับ
ท่านป่วยแบบนี้มา4-5ปีแล้ว แต่ครั้งนี้นั่งไม่ได้เป็นหนักไม่ทานอาหารฯ
ทำใจ กำลังจัดการวางแผนงานที่ร้านโชว์ห่วยที่ขอนแก่น แล้วจะได้ไปเยี่ยมท่าน งานก็เยอะ หุ้นก็กำลังให้หาเงินยุ่งใจไปหมด

สู้คุณหมอไม่ได้นะครับ ได้เห็นคนเจ็บป่วย-ตายมาเยอะ
ขอขอบพระคุณคำอวยพรของทุกท่าน

แต่ผมว่า....ถึงเวลาก็ต้องเป็นไปตามวาระ

ขอเป็นกำลังใจพี่ปรัชญาอีกคนครับ

อายุมากขึ้นก็ยิ่งเห็นสัจจะธรรม ดังคำสอนของพระพุทธเจ้า คนเรามี เกิด แก่ เจ็บ และ ตาย เป็นของธรรมดา.......แต่จะทำอย่างไรให้ใจสงบ ผจญกับอุปสรรคต่าง ๆ ได้ ต้องคอยค้นคว้ากัน

เอาใจช่วยอีกคนครับพี่