Thai VI

ผมเห็นจานข้าวตามร้านอาหาร  มักมีข้าวเหลือ เกือบทุกโต๊ะกัน

หรือมันเป็นประเพณี  การแสดงฐานะ  ว่าต้องกินข้าวไม่หมดจาน


ฮิ  


เห็นแม่ผมเล่าถึงความลำบากสมัย  สงครามโลกครั้งที่2
ที่เมืองจีน  ที่นั่นคนแก่  ตัวแห้ง  จนตัวบวมเหลือ  เด็กเด็ก
ก็แห้ง เหมือน  นก ตัวเล็ก    แม่ของแม่  ด้วยความลำบาก
หาข้าวมาให้แม่ผมกินและพี่น้อง  อมไว้ปากเพราะกลัวว่า
จะมีคนมากแย่ง  พอปลอดคนก็อ้วนออกมาต้ม เป็นข้าวต้ม
ให้ลูกลูกกิน  พอ  ทุกวันนี้มีฐานะที่ซื้อข้าวกินได้  
แม่มักกินข้าว และอร่อยทุกครั้ง และหมด ทุกครั้ง

ผมว่าคนสมัยนี้ถ้ากลับไปลำบากแบบคนสมัยก่อน คิดว่าไม่น่าทนได้กัน

ยิ่งรุ่นลูกรุ่นหลานเราแล้วจะไหวหรือ

ผมไหวเพราะกินหมดทุกเมล็ดเป็นนิสัยแต่เล็กเสียดายข้าวคับ
แม่เล่าว่าเมืองจีนอดหยากมากใครกินอมข้าวแบบคุณฮ้อทแล้วตาย
จะมีคนมาเปิดปากเอาข้าวไปกินต่อ ฟังแล้วไม่กล้าเหลือข้าว
กินน้อยตักน้อยกินมากตักน้อยแล้วค่อยตักใหม่จะได้ไม่เหลือ

ผมไหวเพราะกินหมดทุกเมล็ดเป็นนิสัยแต่เล็กเสียดายข้าวคับ
แม่เล่าว่าเมืองจีนอดหยากมากใครกินอมข้าวแบบคุณฮ้อทแล้วตาย
จะมีคนมาเปิดปากเอาข้าวไปกินต่อ ฟังแล้วไม่กล้าเหลือข้าว
กินน้อยตักน้อยกินมากตักน้อยแล้วค่อยตักใหม่จะได้ไม่เหลือ

เหมียนกัน แสดงว่าคุณเจย์ ต้องอ้วนเหมือนผมหรือเปล่าครับ

ผมจะกินตามDemand Supplyครับ
ถ้าช่วงไหนซัพพลายเยอะ
ก็กินเหลือหน่อย
:lovl:

ลูกค้าของร้านดิฉัน สามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม

1.  คนที่สั่งอาหารแต่พอดี และกินอาหารที่สั่งนั้นหมดจาน
2.  คนที่สั่งหลายอย่าง แล้วกินอย่างละนิดละหน่อย

กลุ่มแรก มักเป็นคนค้าขาย หาเงินมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงาน หรือข้าราชการที่สุจริต
กลุ่มที่สอง มักเป็นคนใส่เสื้อท่อนบนสีขาว ข้างล่างสีน้ำตาล

สรุป คนที่เค้าหาเงินมาได้จากน้ำพักน้ำแรง (กาย+สมอง) มักจะกินแบบพอดี
ในทางตรงข้าม คนที่หาเงินแบบง่ายๆ (อำนาจ+ทุจริต+ของฟรี) มักกินทิ้งกินขว้าง

  ในสังคมไทยจะมีคนแบบไหนเยอะกว่ากัน ก็ลองดูนะคะ