Thai VI

อ่านทีไรก็ได้ข้อคิดดีๆ

ผมไม่ได้เก่งอะไรมากมายหรอก ไม่มีเกียรตินิยม ไม่ได้จบ ป.โท
ไม่ได้จบจากเมืองนอก บ้านก็ไม่รวย ทำงานก็เงินเดือนก็ไม่เยอะ

ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวจุดหมายที่คิดไว้
แต่ผมจะไม่หยุดวิ่ง ไว้อีกสิบปีจะกลับมาดูกะทู้นี้อีกครั้ง (ถ้ายังไม่ลบ)

คนเรามีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่สิบปี อยากทำอะไรควรจะหาเวลาทำ (ต้องไม่เบียดเบียนคนอื่นด้วยนะ) ซึ่งการทำในสิ่งที่รักมักจะทำได้ดี แต่คงต้องสำรวจตัวเองดีๆนะว่าเราเป็นคนที่มีนิสัยใจคอแบบไหน เช่น ใจร้อนหุนหันพลันแล่นหรือเปล่า ไม่เชื่อมั่นในตัวเองหรือเปล่า เป็นนักอ่านหรือชอบศึกษาหาข้อมูลและชอบพัฒนาตัวเองหรือเปล่า รวมทั้งมีเงินสำรองสำหรับความผิดพลาดหรือเปล่า ถ้าสรุปว่าเราพร้อมทั้งกำลังทรัพย์ ทั้งจิตใจ ให้ทำต่อไป และเชื่อมั่นว่าเราได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ปล. อยากให้เจ้าของกระทู้หรือเพื่อนๆที่มีประสบการณ์อย่างนี้มาช่วยแชร์หน่อยครับว่าเมื่อเวลาผ่านไปเป็นอย่างไรกันบ้าง

กระทู้คลาสสิกจริงๆ

เราก็ต้องทำตัวให้คนเค้าเห็นก่อนว่า มันไม่ใช่ มันหาเงินได้

และต้องใช้เวลาพิสูจน์

ว่าแต่

จขกท ตอนนี้เป็นไงแล้วบ้าง

ผมก็เริ่มช่วงปี 45 พิสูจน์มา นานมากแล้ว แต่ก็ยังฝ่าด่านแม่ไม่ได้สักที

ตอนเล่นหุ้นใหม่ๆ ผมก็ว่า ผมก็คิดว่าผมคิดไปคนเดียวซะอีกเรื่องเล่นหุ้นอย่างเดียวเนี่ย
ช่วงหลังรู้สึกว่า มีคนที่คิดแบบนี้ก่อนหน้าเยอะแยะมากมายทีเดียว

ขอเวลาทำงานหนักต่อไปอีกหน่อยครับ ยังรู้สึกไม่มั่นคง
ในวิกฤตมีโอกาส เศรษฐกิจฟื้นรอบนี่ โอกาสเป็นไท ใกล้แค่เอื้อม

เป็นกระทู้ที่ดีมากๆเลยครับ อยากให้ จขกท. กลับมาพูดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาจังครับ

ไม่รู้ว่า จขกท..

จะกลับเข้ามาดูบ้างหรือป่าวหนอ...ว่าแต่ตอนนี้เค้าเป็นงัยบ้างไม่รู้..  :D

เพิ่งเจอกับตัวเองจัง ๆ เลยครับ ลุงของแฟนคุยกับแม่ยายว่าผมไม่เป็นโล้เป็นพาย
ตอนแรกก็คิดมากเหมือนกัน แต่พอมาอ่านเจอความเห็นหลาย ๆ ท่านในกระทู้นี้แล้ว
ก็เริ่มเข้าใจและมีกำลังใจ  พอดีเพิ่งอ่านหนังสือ "ตามรอยวอร์เร็น บัฟเฟตต์"
บทที่ 16  ฝึกที่จะคิดให้เป็นอิสระ
แม้จะพูดถึงเรื่องการลงทุน แต่บางตอนก็ให้ข้อคิดมาปรับใช้กับชีวิตได้ด้วย
ขอคัดลอกส่วนที่ผมคิดว่ามีประโยชน์กับเรื่องนี้คือ

...บัฟเฟตต์เรียนรู้บทเรียนที่สำคัญมาจาก เบน เกรแฮม นั่นคือ  "คุณไม่ถูก และไม่ผิด เพราะว่าคนอื่น ๆ เห็นด้วยกับคุณ
แต่คุณจะถูกเพราะว่าข้อเท็จจริงและเหตุผลของคุณนั้นถูกต้อง" ไม่ว่าคนส่วนมากหรือคนที่มีชื่อเสียงจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับคุณ
มันไม่ได้ทำให้คุณถูกหรือผิด ความคิดที่ถูกนั้นต้องมาจากข้อเท็จจริงที่ถูกต้อง นั่นจะทำให้คุณถูก
นี่คือหัวใจของการคิดอย่างอิสระ และนั่นคือการใช้ข้อมูลและเหตุผลเพื่อหาบทสรุป
แล้วยึดอยู่กับบทสรุปนั้น โดยไม่สนใจว่าจะมีหรือไม่มีคนเห็นด้วยกับคุณ
 :o  :o

ป่านนี้เจ้าของกระทู้คงอายุราว36ปีแล้ว หวังว่าคงประสบความสำเร็จในชีวิตการลงทุนนะครับ

เป็นกำลังใจให้ค่ะดิฉันกเป็นแบบเดียวกัน T_T

อ่านกระทู้แล้วคิดถึงตัวเองเหมือนกัน
ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด(ภูมิลำเนาแฟน)
เพราะผมย้ายไปครั้งนี้ทำให้ผมเป็นคนไม่มีหนี้ และก็มีงานประจำที่ต่างจังหวัดรออยู่
แถมยังมีเงินเหลือมาลงทุนเพิ่มอีก แต่ก็มิวายโดนคนรอบข้างหาว่าถอยหลัง...???
OK..เรื่องการศึกษามาตรฐานต่างจังหวัดอาจสู้กรุงเทพไม่ได้(ลูกผม 1 ขวบกับ 9 เดือน)
แต่ผมกับแฟนคิดว่าเราน่าจะหาเพิ่มเติมให้ลูกได้ และอีกอย่างลูกจะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตเร่งรีบในเมืองด้วย
เพราะถ้าอยู่กรุงเทพแล้วเป็นหนี้..??..ก็คงไม่ดีเท่าไรกับการจะไปถึงคำว่าอิสรภาพทางการเงิน
ฉะนั้นผมตั้งเป้าหมายว่าอีกสัก 5-10 ปีจากนี้ผมจะพิสูจน์ให้คนรอบข้างได้เห็นว่าการลงทุนในหุ้นนั้น
ระยะยาวนั้นสามารถเลี้ยงครอบครัวเราได้

เคยคิดอยู่นานว่าจะโพสดีไม่ดี แต่สุดท้าย ขอโพสและเป้นการปฏิญาณตนเอง ด้วย
ส่วนตัวขอให้เพื่อน ๆ และ เจ้าของกระทูประสบความสำเร็จ นะครับ และ วิถีทางที่เจ้าของกระทู้เลือก อาจเป็นความฝันของคนหลาย ๆคน และเป็นของผมด้วย ต้องบอกเลยว่าทางสายนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนที่คิดไว้จริง ๆ ต้องทำการบ้านที่หนักและ อดทนต่อเนื้อง ถึงทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จในระยะยาวได้หวังว่าทุกท่านที่เลือกเดินทางสายนี้จะประสบความสำเร็จนะครับ สู้ สู้ ^ ^
โดยส่วนตัว หวังไว้ ว่าก่อนอายุ 35 จะประสบความสำเร็จ เดิมตามทางที่ฝันไว้ ได้ ช่วงนี้อีก 7ปีขอทำงานและ วางแผนการเงิน ก่อน สู้ สู้

นี่ก็ผ่านมา 12 ปีแล้วนับจากวันที่ จขกท มาตั้งกระทู้นี้ไม่ทราบ จขกท เป็นอย่างไรบ้างครับ เงียบหายไปเลย

ผมเคยอ่านกระทู้นี้นานแล้ว และกลับมาอ่านอีกครั้ง รู้สึกดีจริงๆ ที่รู้สึกดีคือคนในนี้ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ซึ่งเข้าใจตรงกันว่าเส้นทางนี้มันไม่ง่ายและไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป ต้องพบเจอทั้งความเครียดปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ ฯลฯ สังคมทุกวันนี้หากคุณไม่ได้ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน หรือเป็นเจ้าของกิจการ คุณจะถูกตราหน้าจากสังคมว่า เป็นคนไม่เอาถ่านมั่ง ว่างงานมั่ง ขี้เกียจมั่ง ไม่ทำอะไรมั่ง ต่างๆนาๆ แต่หากคุณไม่แคร์ตรงนี้ก็ผ่านไป แต่บางครั้งเราไม่แคร์ แต่ครอบครัวอาจจะแคร์และมองเราในแง่ไม่ดีหรือให้เราไปทำงาน ตรงนี้ต้องพยายามพูดให้เข้าใจ ซึ่งผมคิดว่าค่อนข้างยาก สำหรับคนที่เดินเส้นทางนี้ สู้สู้นะครับ สุดท้ายแล้ว เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เอง ชีวิตคนเรามันสั้นมากๆสำหรับผม สุดท้ายแล้วผมขอเลือกสิ่งที่ผมรักดีกว่าแคร์สายตาคนอื่น เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนน่ะครับ