Thai VI

Warren Buffett คิดเรื่องการลงทุนเป้น decision tree ตลอดเวลา
พูดอีกอย่างคือ เขาคิดเป็น expected value analysis ตลอดเวลาครับ

http://www.valueplays.net/wp-content/up ... 4-2011.pdf
Many educational institutions - although not nearly enough - have realized this. At Harvard
Business School, the great quantitative thing that bonds the first-year class together is what they
call decision tree theory. All they do is take high school algebra and apply it to real life
problems. And the students love it. They're amazed to find that high school algebra works in
life...

http://ycombinator.com/munger.html
And it's not Fermat/Pascal. It uses a very crude, shortcut-type of approximation. It's got elements of Fermat/Pascal in it. However, it's not good.

So you have to learn in a very usable way this very elementary math and use it routinely in life—just the way if you want to become a golfer, you can't use the natural swing that broad evolution gave you. You have to learn—to have a certain grip and swing in a different way to realize your full potential as a golfer.

If you don't get this elementary, but mildly unnatural, mathematics of elementary probability into your repertoire, then you go through a long life like a onelegged man in an asskicking contest. You're giving a huge advantage to everybody else.

One of the advantages of a fellow like Buffett, whom I've worked with all these years, is that he automatically thinks in terms of decision trees and the elementary math of permutations and combinations....

As you can see, he was very confident about his abilities on pitches in the middle of the zone and on pitches up in the zone, and was very bearish on his ability to hit pitches low and away. The differential is extreme. In his best zones he hits .400, and in his worst zone he hits just .230, for a difference of .170.

"Ted Williams described in his book, "The Science of Hitting," that the most important thing—for a hitter—is to wait for the right pitch," he said. "And that's exactly the philosophy I have about investing... Wait for the right pitch, and... wait for the right deal. And it will come... It's the key to investing."

An object at rest will remain at rest unless acted on by an unbalanced force.
An object in motion continues in motion with the same speed and in the same direction unless acted upon by an unbalanced force.

This law is often called
"the law of inertia".
http://teachertech.rice.edu/Participant ... /law1.html

What does this mean?

This means that there is a natural tendency of objects to keep on doing what they're doing. All objects resist changes in their state of motion. In the absence of an unbalanced force, an object in motion will maintain this state of motion

Business
- Ability to raise prices
- Scale
- Distribution
- Cost
- Brand
- Improving returns
- Porters 5 forces
- Decision trees
- Diminishing Returns
http://www.farnamstreetblog.com/mental-models/

Economics
- Utility
- Diminishing Utility
- Supply and Demand
- Scarcity
- Opportunity Cost
- Marginal Cost
- Comparative Advantage
- Trade-offs
- Price Discrimination
- Positive and Negative Externalities
- Sunk Costs
- Moral Hazard
- Game Theory
- Prisoners’ Dilemma
- Tragedy of the Commons
- Bottlenecks
- Time value of Money

:http://www.berkshirehathaway.com/letters/1994.html

Nevertheless, we will stick with the approach that got us
here and try not to relax our standards. Ted Williams, in
The Story of My Life, explains why: "My argument is, to be
a good hitter, you've got to get a good ball to hit. It's the
first rule in the book. If I have to bite at stuff that is out
of my happy zone, I'm not a .344 hitter. I might only be a .250
hitter." Charlie and I agree and will try to wait for
opportunities that are well within our own "happy zone."

บทละคร
นิทานสอนใจการใช้เหตุผล

เรื่อง ไปเป็นนายอำเภอ

มีตัวละคร 3 คน

คนที่หนึ่ง เป็น ผู้เล่าเรื่องบนเวที ให้ยืนที่มุมเวทีด้านใดด้านหนึ่งตลอดเวลา พูดว่า
“ฮุ่ยจื้อ เป็นบัณฑิตสอบจอหงวนได้ และกำลังเดินทางไปรับตำแหน่งนายอำเภอที่เมืองเหลียง เขาเดินทางมาถึงแม่น้ำแห่งหนึ่ง จึงว่าจ้างคนแจวเรือ ให้ช่วยพาข้ามแม่น้ำ”
คนที่สอง เป็น ฮุ่ยจื้อ ทำท่าร้อนรนเดินทาง พูดว่า
“เดี๋ยวไม่ทัน ไม่ทัน จะต้องไปรับตำแหน่งให้ทันก่อนพระอาทิตย์ตก”
ฮุ่ยจื้อ เดินมาพบคนแจวเรือ จึงพูดว่า “พาข้าข้ามไปฝั่งโน้นหน่อย รีบๆ นะ”
คนที่สาม เป็น คนแจวเรือ พูดว่า “เชิญเลยท่าน ค่อยๆ ก้าวลงเรือมา”
ฮุ่ยจื้อ ทำท่าก้าวลงเรือ แต่ด้วยความรีบร้อน ทำให้ตกน้ำ น้ำลึกพอสมควร ฮุ่ยจื้อช่วยตัวเองไม่ได้ คนแจวเรือต้องช่วยฉุดขึ้นจากน้ำ แล้วพูดว่า “ทำไมท่านจึงรีบร้อนนัก”
ฮุ่ยจื้อ “ข้าจำเป็นต้องเดินทางไปรับตำแหน่งนายอำเภอเมืองเหลียง”
คนแจวเรือ “ท่านนะหรือ จะไปเป็นนายอำเภอ แค่ตกลงไปในน้ำเมื่อครู่ ยังช่วยตัวเองไม่ได้ หากข้าไม่ช่วยขึ้นเรือ ก็คงยังอยู่ในน้ำ แล้วเช่นน้ำจะให้ไปเป็นนายอำเภอได้อย่างไร”
ผู้เล่าเรื่องบนเวที พูด
“เอ๊ะ คนแจวเรือ เขาอ้างเหตุผลผิดนะ สงสัยเหลือเกินว่าท่านฮุ่ยจื้อจะตอบอย่างไร”
ฮุ่ยจื้อ “แม้ว่าข้าพเจ้าจะว่ายน้ำไม่คล่อง แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุสำคัญที่จะทำให้ข้าพเจ้าเป็นนายอำเภอไม่ได้นะ ท่านคนแจวเรือ ที่ข้าพเจ้าเป็นที่ยอมรับของทางบ้านเมืองให้รับผิดชอบหน้าที่นี้ เพราะข้าพเจ้ามีความรู้เรื่องการปกครอง การทำนุบำรุงบ้านเมืองนะท่าน”
คนแจวเรือ “ต้องขอโทษด้วยนายท่าน ข้าพเจ้าทราบแล้ว”
คนแจวเรือ ทำท่าแจวเรือจนถึงฝั่ง ฮุ่ยจื้อจ่ายค่าตอบแทน ขณะนั้นเอง ฮุ่ยจื้อเห็นต้นไม้ (คนเล่าเรื่อง ทำตัวเป็นต้นไม้)
ฮุ่ยจื้อ “ท่านๆ คนแจวเรือ ต้นไม้นี้มีคาคบไม้ที่มีน้ำขังอยู่เต็ม มีปลาว่ายน้ำอยู่ด้วย อัศจรรย์แท้ เร็วๆ มาดูกัน”
คนแจวเรือ ทำท่าผูกเรือ แล้วเดินไปสบทบกับฮุ่ยจื้อ ที่ต้นไม้
ฮุ่ยจื้อ “แปลกแท้ๆ ปลาที่ไหนจะมาอยู่ในแอ่งน้ำที่คบไม้นี้ได้ ท่านว่าไหม ท่านคนแจวเรือ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นเลย ข้าพเจ้าว่าปลาตัวนี้จะต้องเป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”
คนแจวเรือ “มิได้ท่าน ปลาตัวนี้เป็นปลาธรรมดา มิได้เป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อคืนนี้ฝนตก น้ำก็ขังอยู่ในคาคบไม้นี้ ข้าพเจ้าเองที่นึกสนุก เอาปลาเป็นๆ ตัวหนึ่งปล่อยลงไป กะว่าเย็นนี้จะนำกลับไปทำอาหารรับประทานที่บ้าน”
คนเล่าเรื่อง ซึ่งทำตัวเป็นต้นไม้ พูด
“เอาล่ะสิ ฮุ่ยจื้อไปอ้างเหตุผลผิดๆ แบบนั้น แล้วจะตอบคนแจวเรืออย่างไรล่ะนี่”
ฮุ่ยจื้อ “ข้าพเจ้านี้ ขาดความรอบคอบนัก ขอขอบคุณท่านคนแจวเรือ ที่เตือนสติข้าพเจ้า”
คนแจวเรือ “ข้าพเจ้าหรือ? ข้าพเจ้ามิกล้าเช่นนั้น!”
ฮุ่ยจื้อ “ท่านได้เตือนสติข้าพเจ้า โดยที่ท่านมิได้ตั้งใจ บัดนี้ข้าพเจ้ารู้แล้วว่า ตนเองยังขาดคุณสมบัติที่เหมาะสมสำหรับการเป็นนายอำเภอ เพราะไปอ้างความไม่รู้ แล้วสรุปว่าปลาต้องเป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์”
คนแจวเรือ “ท่านอ้างความไม่รู้ ไม่เคยเห็น ไม่เคยมีประสบการณ์ แล้วสรุปไปต่างๆ นาๆ นั้นเป็นความเห็นที่ผิด ที่บกพร่องแน่นอน แต่ถึงอย่างไร ข้าพเจ้าก็เห็นว่าท่านยังสามารถเป็นนายอำเภอได้”
ฮุ่ยจื้อ “ทำไมล่ะท่าน”
คนแจวเรือ “เพราะเมื่อท่านรู้ข้อเท็จจริงมากขึ้นแล้ว ท่านก็ยอมรับผิด และพร้อมจะเปลี่ยนความเข้าใจให้ถูกต้องไงล่ะ คุณสมบัตินี้ก็สำคัญเหมือนกันสำหรับผู้ปกครอง ข้าพเจ้าเห็นว่า บัดนี้เวลาล่วงมามากแล้ว ขอให้นายท่านรีบเดินทางเถิด จะได้ไปทันรับตำแหน่ง อย่าได้เปลี่ยนใจล้มเลิกการเดินทางเลย”
ฮุ่ยจื้อ ทำท่าลา แล้วเดินทางต่อ คนแจวเรือเดินไปอีกทางหนึ่ง ทำท่านั่งในเรือ
คนเล่าเรื่อง หยุดทำตัวเป็นต้นไม้ แล้วพูดว่า
“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ว่าใครก็สามารถอ้างเหตุผลผิดได้ ดังนั้น เราทุกคนควรระวังเรื่องการใช้เหตุผลให้มากขึ้น”

ผศ.พกุล แองเกอร์ สรุปและเรียบเรียงจาก เรื่องสั้นของจีน
source:

http://math1.snru.ac.th/UserFiles/File/ ... 20%202.doc

"ดิคโต้ ซิมปลิซิตี้ หมายถึงข้อโต้เถียงที่ตั้งอยู่บนหลักเกณฑ์ของข้อคิดเห็นที่คลุมเครือ ไม่มีอะไรเจาะจง ยกตัวอย่างอย่างเราพูดว่า...กายบริหารเป็นของดี เพราะฉะนั้นทุกๆ คนควรออกกำลังกาย"
"แหม ฉันเห็นด้วยค่ะ" พอลลี่พูดด้วยความจริงใจ "ฉันหมายความว่ากายบริหารเป็นของวิเศษ ช่วยทำให้ร่างกายสมสัดสมส่วน และยังอะไรต่ออะไรอีกมาก"
"พอลลี่" ผมชี้แจงอย่างอ่อนโยน "คำพูดที่ยกตัวอย่างไม่มีทางที่จะถูกหลักตรรกวิทยาได้ การพูดว่ากายบริหารเป็นของดี เป็นการแสดงความเห็นที่คลุมเครือ ดูง่ายๆ ก็ได้ว่า ถ้าหากคุณเป็นโรคหัวใจ กายบริหารจะเป็นของดีไปได้ยังไง

Scale
Distribution
5 Forces of Porter
Pricing Power
Brand
Business Model
Business Metric (Hedgehog concept)
Max/Min of 1 or 2 variables:
"Early Bird" / "surfing":
Specialization
Disruptive Technology.
Experience Curve
Moat.
Economies and Dis-economies of scale

Opportunity Cost
Creative Destruction
Gresham’s Law
Comparative Advantage
Invisible Hand
Tragedy of Commons
Tobin’s Q

๏ ความรู้ผู้ปราชญ์นั้น นักเรียน
ฝนทั่งเท่าเข็มเพียร ผ่ายหน้า
คนเกียจเกลียดหน่ายเวียน วนจิต
กลอุทกในตระกร้า เปี่ยมล้นฤามี๚ะ๛

imerlot เขียน:เรื่อง
fallacy
หรือ เหตุผลวิบัติ นั้น
ไม่ได้ อยู่ ใน
100 + mental model
แต่จุดประสงค์ของ latticework ก็คือดูดเอาความรู้ จาก multiple disciplines
ผมจำเอามาลงด้วย
ชอบมากอันนี้

บทละคร
นิทานสอนใจการใช้เหตุผล

เรื่อง ไปเป็นนายอำเภอ

มีตัวละคร 3 คน

คนที่หนึ่ง เป็น ผู้เล่าเรื่องบนเวที ให้ยืนที่มุมเวทีด้านใดด้านหนึ่งตลอดเวลา พูดว่า
“ฮุ่ยจื้อ เป็นบัณฑิตสอบจอหงวนได้ และกำลังเดินทางไปรับตำแหน่งนายอำเภอที่เมืองเหลียง เขาเดินทางมาถึงแม่น้ำแห่งหนึ่ง จึงว่าจ้างคนแจวเรือ ให้ช่วยพาข้ามแม่น้ำ”
คนที่สอง เป็น ฮุ่ยจื้อ ทำท่าร้อนรนเดินทาง พูดว่า
“เดี๋ยวไม่ทัน ไม่ทัน จะต้องไปรับตำแหน่งให้ทันก่อนพระอาทิตย์ตก”
ฮุ่ยจื้อ เดินมาพบคนแจวเรือ จึงพูดว่า “พาข้าข้ามไปฝั่งโน้นหน่อย รีบๆ นะ”
คนที่สาม เป็น คนแจวเรือ พูดว่า “เชิญเลยท่าน ค่อยๆ ก้าวลงเรือมา”
ฮุ่ยจื้อ ทำท่าก้าวลงเรือ แต่ด้วยความรีบร้อน ทำให้ตกน้ำ น้ำลึกพอสมควร ฮุ่ยจื้อช่วยตัวเองไม่ได้ คนแจวเรือต้องช่วยฉุดขึ้นจากน้ำ แล้วพูดว่า “ทำไมท่านจึงรีบร้อนนัก”
ฮุ่ยจื้อ “ข้าจำเป็นต้องเดินทางไปรับตำแหน่งนายอำเภอเมืองเหลียง”
คนแจวเรือ “ท่านนะหรือ จะไปเป็นนายอำเภอ แค่ตกลงไปในน้ำเมื่อครู่ ยังช่วยตัวเองไม่ได้ หากข้าไม่ช่วยขึ้นเรือ ก็คงยังอยู่ในน้ำ แล้วเช่นน้ำจะให้ไปเป็นนายอำเภอได้อย่างไร”
ผู้เล่าเรื่องบนเวที พูด
“เอ๊ะ คนแจวเรือ เขาอ้างเหตุผลผิดนะ สงสัยเหลือเกินว่าท่านฮุ่ยจื้อจะตอบอย่างไร”
ฮุ่ยจื้อ “แม้ว่าข้าพเจ้าจะว่ายน้ำไม่คล่อง แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุสำคัญที่จะทำให้ข้าพเจ้าเป็นนายอำเภอไม่ได้นะ ท่านคนแจวเรือ ที่ข้าพเจ้าเป็นที่ยอมรับของทางบ้านเมืองให้รับผิดชอบหน้าที่นี้ เพราะข้าพเจ้ามีความรู้เรื่องการปกครอง การทำนุบำรุงบ้านเมืองนะท่าน”
คนแจวเรือ “ต้องขอโทษด้วยนายท่าน ข้าพเจ้าทราบแล้ว”
คนแจวเรือ ทำท่าแจวเรือจนถึงฝั่ง ฮุ่ยจื้อจ่ายค่าตอบแทน ขณะนั้นเอง ฮุ่ยจื้อเห็นต้นไม้ (คนเล่าเรื่อง ทำตัวเป็นต้นไม้)
ฮุ่ยจื้อ “ท่านๆ คนแจวเรือ ต้นไม้นี้มีคาคบไม้ที่มีน้ำขังอยู่เต็ม มีปลาว่ายน้ำอยู่ด้วย อัศจรรย์แท้ เร็วๆ มาดูกัน”
คนแจวเรือ ทำท่าผูกเรือ แล้วเดินไปสบทบกับฮุ่ยจื้อ ที่ต้นไม้
ฮุ่ยจื้อ “แปลกแท้ๆ ปลาที่ไหนจะมาอยู่ในแอ่งน้ำที่คบไม้นี้ได้ ท่านว่าไหม ท่านคนแจวเรือ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นเลย ข้าพเจ้าว่าปลาตัวนี้จะต้องเป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”
คนแจวเรือ “มิได้ท่าน ปลาตัวนี้เป็นปลาธรรมดา มิได้เป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อคืนนี้ฝนตก น้ำก็ขังอยู่ในคาคบไม้นี้ ข้าพเจ้าเองที่นึกสนุก เอาปลาเป็นๆ ตัวหนึ่งปล่อยลงไป กะว่าเย็นนี้จะนำกลับไปทำอาหารรับประทานที่บ้าน”
คนเล่าเรื่อง ซึ่งทำตัวเป็นต้นไม้ พูด
“เอาล่ะสิ ฮุ่ยจื้อไปอ้างเหตุผลผิดๆ แบบนั้น แล้วจะตอบคนแจวเรืออย่างไรล่ะนี่”
ฮุ่ยจื้อ “ข้าพเจ้านี้ ขาดความรอบคอบนัก ขอขอบคุณท่านคนแจวเรือ ที่เตือนสติข้าพเจ้า”
คนแจวเรือ “ข้าพเจ้าหรือ? ข้าพเจ้ามิกล้าเช่นนั้น!”
ฮุ่ยจื้อ “ท่านได้เตือนสติข้าพเจ้า โดยที่ท่านมิได้ตั้งใจ บัดนี้ข้าพเจ้ารู้แล้วว่า ตนเองยังขาดคุณสมบัติที่เหมาะสมสำหรับการเป็นนายอำเภอ เพราะไปอ้างความไม่รู้ แล้วสรุปว่าปลาต้องเป็นมัจฉาศักดิ์สิทธิ์”
คนแจวเรือ “ท่านอ้างความไม่รู้ ไม่เคยเห็น ไม่เคยมีประสบการณ์ แล้วสรุปไปต่างๆ นาๆ นั้นเป็นความเห็นที่ผิด ที่บกพร่องแน่นอน แต่ถึงอย่างไร ข้าพเจ้าก็เห็นว่าท่านยังสามารถเป็นนายอำเภอได้”
ฮุ่ยจื้อ “ทำไมล่ะท่าน”
คนแจวเรือ “เพราะเมื่อท่านรู้ข้อเท็จจริงมากขึ้นแล้ว ท่านก็ยอมรับผิด และพร้อมจะเปลี่ยนความเข้าใจให้ถูกต้องไงล่ะ คุณสมบัตินี้ก็สำคัญเหมือนกันสำหรับผู้ปกครอง ข้าพเจ้าเห็นว่า บัดนี้เวลาล่วงมามากแล้ว ขอให้นายท่านรีบเดินทางเถิด จะได้ไปทันรับตำแหน่ง อย่าได้เปลี่ยนใจล้มเลิกการเดินทางเลย”
ฮุ่ยจื้อ ทำท่าลา แล้วเดินทางต่อ คนแจวเรือเดินไปอีกทางหนึ่ง ทำท่านั่งในเรือ
คนเล่าเรื่อง หยุดทำตัวเป็นต้นไม้ แล้วพูดว่า
“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ว่าใครก็สามารถอ้างเหตุผลผิดได้ ดังนั้น เราทุกคนควรระวังเรื่องการใช้เหตุผลให้มากขึ้น”

ผศ.พกุล แองเกอร์ สรุปและเรียบเรียงจาก เรื่องสั้นของจีน
source:

http://math1.snru.ac.th/UserFiles/File/ ... 20%202.doc

kraikria เขียน:ขออ่านก่อนครับ

คุณ Chaitorn สรุปทุกอย่างได้ดีมากเหมือนเคยครับ ผมมั่นใจว่าถ้าผมนั่งข้างคุณ Chaitorn สมัยเรียน ผมต้องขอ Note ของคุณ Chaitorn ไป Copy อ่านแน่นอน

สมัยเด็กๆคุณครูเคยสอนว่า หัวใจนักปราชญ์ ประกอบด้วย สุ จิ ปุ ลิ ได้แก่

1. สุ ( ตัวเต็มจำไม่ได้ครับ ) หมายถึง การฟัง( ปัจจุบันผมขอเพิ่มการอ่านเข้าไปด้วย ) ผมคิดว่าผมฟังแล้วก็ไม่ได้เข้าใจทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สมมติว่าได้สักห้าส่วน เพราะหลายอย่างผมฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ จึงต้องต่อด้วยข้อ 2.

2. จิ ( ตัวเต็มจำไม่ได้แล้วเดาว่าเป็นจิตตะ อ้อ..ตัวแรกเดาว่าสุตะครับ ผู้รู้ช่วยแก้ไขด้วยนะครับ ถ้าผิด ) จิ หมายถึงจินตนาการ หรือคิดนั่นแหละครับ ความรู้ที่ได้จาก สุ มาห้าส่วนเมื่อผ่าน จิ อาจจะเพิ่มเป็นหกส่วน ถ้าอยากได้มากขึ้นต้องตามไปทำข้อ 3. ครับ

3. ปุ ( อันนี้จำแม่นครับ ย่อมาจาก ปุจฉาครับ ) หมายถึงตั้งคำถาม ถ้าไม่เข้าใจก็ถาม ความรู้เพิ่มมาเจ็ดส่วนเลยครับ และอาจจะเพิ่มถึงแปดส่วนก็ได้ สำคัญที่ข้อสุดท้ายครับ ผมมองข้ามมานาน

4. ลิ ( ย่อมาจากลิขิตที่แปลว่าเขียนนี่แหละครับ ) เดิมทีผมเข้าใจว่าการเขียนมีประโยชน์ในแง่การบันทึกความจำ ซึ่งจริงๆแล้วก็ใช่ครับ แต่ผมรู้สึกบ่อยๆว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

ถ้าประโยชน์มันเป็นแค่บันทึกความจำก็หมายความว่าความรู้เจ็ดถึงแปดส่วนมันก็ยังคงอยู่อย่างนั้น และไม่มากกว่านั้น ถ้าเราไม่บันทึกนี่สิ ความรู้อาจจะลดลงเหลือสี่ส่วนหรือไม่เหลือเลย แต่กลายเป็นว่าช่วงที่บันทึกเจ้าตัวความรู้มันเพิ่มขึ้นเป็นแปดส่วนครึ่ง หรือเพิ่มเป็นเก้าส่วนเลย ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น

ผมเดาเอาว่า ระหว่างที่เราเขียน สมองของเราได้ทบทวนความรู้เก่าๆ หลายสิ่งหลายอย่างที่ยังคลุมเครือ หาข้อสรุปไม่ได้ว่ามันเป็นยังไงแน่ แต่เมื่อเราเริ่มเขียน มันกลับเริ่มชัดขึ้นๆ ของมันเอง แปลกไหมครับ .???... สุดท้าย..บางทีเราได้ความรู้ใหม่ๆที่เราคิดไม่ถึงก็มี


ผมก็เลยสรุปและขอเสนอแนะเพื่อนๆว่า การได้มาเขียนโพสท์ในกระทู้บ่อยๆ นอกจากจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันแล้ว มันยังช่วยให้เราสะสางความคิดของเราเองด้วย

Studebaker had enjoyed earlier success and was the first independent automaker to produce a V8 engine,[9] a 232.6 cubic inch, 120 hp unit, the first low-priced V8. The company's peak year was 1950, when it produced and sold 329,884 units.[10] Studebaker struggled during the first half of the decade. The cars had styling ahead of their time but were overpriced when compared to the offerings of the Big Three. Low sales and financial difficulties led to a merger with Packard in 1954, itself in financial trouble.[10] The new company, Studebaker-Packard Corporation, retired the Packard name in July 1958,[11][12] but continued marketing automobiles under the Studebaker name until 1966.[13]

http://en.wikipedia.org/wiki/American_a ... _the_1950s
In American automobile parlance, the Big Three refers to General Motors (GM), Ford and Chrysler, each of which had bought out other companies to become conglomerates earlier in the 20th century. Together they accounted for 70 percent of auto sales.[4] Their combined market share grew over the following decades, declining only slightly after World War II, but the Big Three soon came to dominate the industry, claiming 94 percent of all automobile sales in 1955, 1956 and 1959.[5] The industry grew at a pace never before seen, and the broader industry soon employed one-sixth of the entire American workforce.[6]

A total of almost 58 million cars were produced and sold during the 1950s by the American manufacturers. Compared to the total population of the United States by the end of the decade, 179,323,175,[15] that is almost one new vehicle for every three living persons of all ages.

source:
http://www.joshuakennon.com/im-working- ... -analysis/

An excellent illustration is the detailed discussion concerning the measurement of safety of preferred stock dividends.

Simply calculating the number of times the earnings cover the dividend is not sufficient.

A business earning $10 million with $1 million in preferred stock dividends is not necessarily more secure than another business earning $3 million with $1 million in preferred stock dividends, even though the margin of safety appears larger in the former.

The authors draw a real-world case study from First National Stores vs. Studebaker. Between 1922 and 1930, a fairly long time period, Studebaker enjoyed preferred dividend coverage of 26.2x, while First National Stores only 6.3 times.

Yet, First National Stores was a large retail operation with a diversified geographic footprint, a diversified retail mix, and a diversified customer base.

Studebaker designed and sold cars, with the fashion of a particular model having a great influence on the profits in any given fiscal year. When the Great Depression hit, First National Stores continued to service its preferred stock dividend, with the owners’ wealth remaining fully intact despite some large quotation losses in the interim, while Studebaker ended up resulting in a near total loss of principal.

Today,
you see investors repeat this mistake in ways that might not seem evident at first.

Consider the utility industry. Every intelligent analyst in the utility sector knows that a diversified power generating company, with multiple plants operating under multiple regulatory agencies, is inherently safer than a rock-solid, single-power generating facility that could be wiped out in a natural disaster or catastrophic accident, even if the former has a higher debt load and a lower net worth per share, yet the shares of each will often trade at roughly the same valuation.

In this case, the more profitable, financially stronger enterprise is actually a riskier holding because it contains within it the possibility of wipe-out risk. (Some, but not all, of this can be explained by the investor’s ability to diversify himself across multiple utility companies.)