สำหรับคนที่รักและหลงใหล ใน โกะ

[crazyrisk]

พี่หมอเคอยู่เวียงจันทร์ เข้ากระทู้อื่นแต่ไม่เห็นมาเล่นด้วย

ผมเข้าไปเรียกหา ryuga เย้วๆ อยู่ สองรอบ

ไม่มีใครตอบ

ก้อเลย ต้องบ๊าย บาย  พรุ่งนี้ต้องอยู่เวรต่อทั้งวัน

เวรคืนนี้ก็ยังไม่รู้จะยุ่งอีกแค่ไหน...

[Ryuga]

อ้าว งั้นหรอกเหรอครับ เสียดายจัง ผมคงง่วงไม่ทันดู อดเล่นเยย

[MO101]

http://hippogo149.spaces.live.com/default.aspx
เว็บสอนโกะ เข้าใจง่ายดี

[Ryuga]

พักนี้ไม่ได้เล่นโกะเลย  :(  ไม่รู้จะมีใครมาเล่นด้วยรึเปล่า  ผมยังไม่รู้เลยว่า Kisei, Meijin, Honinbo ล่าสุดเป็นใครบ้าง  :roll:  พี่ปุ๊อัพเดทให้ฟังบ้างซิครับ

อยากให้มี review game ในบอร์ดได้จัง

[Tiger]

[quote="Ryuga"]พักนี้ไม่ได้เล่นโกะเลย

[Ryuga]

หมายถึงเกมที่น่าสนใจอย่างของมืออาชีพทั้งหลายน่ะครับ review ในบอร์ดได้ก็จะได้วิเคราะห์วิจารณ์กันได้ โพสกันไป เป็นความรู้ให้เล่นเก่งขึ้น ถ้าใน TBG ก็ดูได้แต่เกมตัวเองกับมือสมัครเล่นอื่นๆ ด้วยกัน ไม่ค่อยอยากดูเท่าไหร่ บางทีเกมมันก็น่าอายนะครับ

[Zionism]

มีแต่บันทึกหมาก อิอิ

[Ryuga]

หมากล้อมเย้ยยุทธจักร

สายลมโหมกระหน่ำพัดหมู่ไม้ไหวเอนลู่ แม้เป็นเพียงยามเซินแต่ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มด้วยพยับเมฆ ตามท้องถนนมีผู้คนสัญจรบางตา แต่ละคนล้วนแฝงแววหวาดหวั่นกลัดกลุ้ม หามีผู้ใดมีสีหน้าแช่มชื่นเบิกบานไม่

ฉับพลันฝนห่าใหญ่พลันตกลงมา ถนนหนทางเริ่มเจิ่งนองไปด้วยน้ำ ฝนที่ตกติดต่อกันมาหลายวันนี้ ล้วนสร้างความลำบากแก่ราษฎรและพ่อค้าวาณิชถ้วนหน้า

เถ้าแก่เฉินเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย มองเห็นผู้คนมากหลายหลบฝนใต้ชายคา ร้านรวงริมถนนหลวงเริ่มปิดลง พลันเกิดความสะทกสะท้อนทอดถอนใจออกมาคราหนึ่ง

"ท่านมีเรื่องกลุ้มใจอันใดหรือ หากท่านไม่ถือโทษว่าข้าพเจ้าล่วงเกิน ชะรอยความกลุ้มใจของท่านอาจต้องกันกับข้าพเจ้าก็เป็นได้"

เถ้าแก่เฉินเหลียวหน้ามา พบว่าผู้พูดเป็นบุรุษหนุ่มท่วงท่าองอาจ เค้าหน้าหล่อเหลาแฝงแววฉลาดเฉลียว แต่ผิวกายกลับคล้ำเข้ม ในมือยังคงถือจอกสุรา ดูจากการแต่งกายทราบว่าเป็นชาวยุทธ์ ด้านข้างยังปรากฏบุรุษอายุเยาว์อีกผู้หนึ่ง ทั้งสองคงเสพสุราสนทนากันในเหลาแห่งนี้ครู่หนึ่งมาแล้ว

เถ้าแก่เฉินเป็นบุคคลกว้างขวาง แต่ไหนแต่ไรมาล้วนนิยมชมชอบคบหาสหาย ทั้งข้าราชการ พ่อค้า และชาวยุทธ์ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นที่รู้จัก บัดนี้อายุเข้าวัยกลางคน กิจการร้านรวงต่างๆ ของตนก็มั่งคั่งยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อน ถือเป็นคหบดีที่ร่ำรวยคนหนึ่งของเมืองหลวง โออิชิเหลาแห่งนี้ก็ล้วนเป็นตนที่ได้ลงแรงลงทุนทรัพย์ดำเนินกิจการมา เมื่อเห็นชาวยุทธ์อายุเยาว์บุคลิกโดดเด่นทั้งสองคนก็เกิดปิติยินดี ทราบว่าทั้งสองคงมีประวัติความเป็นมาใหญ่หลวงไม่น้อย จึงกล่าวว่า

"พี่ท่านทั้งสองสบายดี เกรงว่าร้านอาหารของข้าพเจ้าต้องรับขับสู้บกพร่องแล้ว"

"ท่านกล่าวถ่อมตัวไปแล้ว สุราอาหารร้านท่าน ยากนักจะหาผู้ใดเทียบได้"

เถ้าแก่เฉินยิ้มเล็กน้อย ในพริบตานั้นพยายามใคร่ครวญถึงศักดิ์ศรีความเป็นมาของทั้งสองคน พลันได้คิดต้องอุทานดัง อา กล่าวขึ้นว่า

"ท่านก็คือ องครักษ์ขั้นสี่แห่งวังหลวง จอมยุทธ์ก้อนหินเปล่งปลั่ง อู๋สือเลี่ยง ฉายาก้อนหินหลวงกระมัง บุคลิกของท่านเข้มแข็งองอาจสมคำร่ำลือจริงๆ"

"เพียงปราดเดียวท่านก็คาดเดาความเป็นมาของข้าพเจ้าถูกต้อง สายตาของท่านนับว่าร้ายกาจยิ่ง" องครักษ์อู๋ยิ้มรับคำพลางเชื้อเชิญเถ้าแก่เฉินให้นั่งลงสนทนาด้วยกัน เถ้าแก่เฉินมิเสียแรงที่มีภูมิรู้มากหลาย ทราบว่าจอมยุทธ์ผู้นี้เมื่อร่ำสุราแล้ว ดวงตากลับเรืองแสงเปล่งปลั่งปิ๊งปิ๊งเป็นประกาย บุคคลิกโดดเด่นเช่นนี้ยากจะหาผู้ใดเสมอเหมือน จึงคาดเดาถูกต้องในทันที

เมื่อมองจอมยุทธ์อายุเยาว์อีกคนหนึ่งถนัดตา พลันนึกขึ้นได้ กล่าวว่า "ข้าพเจ้ายิ่งมายิ่งเลอะเลือน ท่านพกแอมป์พกลำโพงสปี๊กเกอร์ติดตัวเช่นนี้ ย่อมเป็นเครื่องเสียงสิบทิศ จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่มแล้ว"

จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่มยิ้มรับคำ กล่าวว่า "ท่านเฉินรอบรู้กว้างขวาง จิตใจโอบอ้อมอารี เราสองผู้น้อยขอคารวะท่านก่อนจอกหนึ่ง"

[Ryuga]

จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่มและองครักษ์อู๋คารวะสุราต่อเถ้าแก่เฉินแล้ว เถ้าแก่เฉินกล่าวขึ้นว่า "ท่านทั้งสองให้เกียรติมายังร้านข้าพเจ้า วาสนาน้อยครั้งได้พบพาน ฟังมาว่าท่านองครักษ์อู๋มีวิชาก้อนหินละเมอ นับเป็นยอดวิชาทำให้ผู้คนหลงละเมอเพ้อพกไปเจ็ดวันแปดคืน วันนี้นับเป็นบุญตาของข้าพเจ้าแล้ว"

องครักษ์อู๋ยิ้ม กล่าวว่า "นั่นกลับจะทำให้ท่านหัวร่อแล้ว วิชาของข้าพเจ้าหามีอันใดลึกล้ำไม่ สภาพบ้านเมืองตอนนี้สับสนวุ่นวาย ราษฎรอดอยากยากเข็ญ วิชาฝีมือเหล่านี้นับเป็นอย่างไรได้"

เถ้าแก่เฉินได้ฟังเรื่องราวความเป็นไปของบ้านเมืองก็กระทบกับความในใจ ต้องทอดถอนใจออกมาอีกครั้งหนึ่ง องครักษ์อู๋กล่าวว่า

"เวลานี้ข้าวยากหมากแพง ขุนนางอำมาตย์กลับฉ้อราษฎร์บังหลวง สถานการณ์บ้านเมืองระส่ำระสาย ผู้คนไม่พอใจก่อการประท้วงทั้งตงโจว หนานโจว ราษฎรได้รับความลำบากสาหัสนัก"

เถ้าแก่เฉินกล่าวว่า "ท่านกล่าวมิผิด ความกลัดกลุ้มใจของข้าพเจ้าล้วนมาจากเหตุการณ์บ้านเมืองขณะนี้เอง ไม่กี่วันก่อน ยังมีกลุ่มนักลงทุนเน้นคุณฆ่าจะมากินเลี้ยงสังสรรค์ยังร้านข้าพเจ้า เพียงเพราะมีประกาศ พรก.ฉุกเฉิน ก็ถึงกับต้องเลิกล้มกลางคัน สร้างความเสียหายให้กับข้าพเจ้าไปหลายหมื่นตำลึง"

จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่มกล่าวว่า "ตอนนี้ พรก.ฉุกเฉินแม้เลิกไปแล้ว แต่ความวุ่นวายก็ยังคงอยู่ สถานการณ์บ้านเมืองเป็นเช่นนี้ ท่านคิดเห็นเป็นประการใด"

เถ้าแก่เฉินกล่าวว่า "พวกขุนนางถืออำนาจบาตรใหญ่กดขี่ข่มเหงราษฎร เบื้องบนเบื้องล่างยากจะยอมรับนับถือ หากมีวีรบุรุษผู้กล้าประกอบด้วยคุณธรรมความสามารถเข้าช่วยแก้ไข ทุกอย่างย่อมคลี่คลายไปได้ด้วยดี"

"ท่านกล่าวเช่นนี้ ต้องกับใจข้าพเจ้านัก" องครักษ์อู๋กล่าวขึ้น "ในความคิดเห็นท่าน ท่านว่าผู้ใดควรที่จะได้มารับภาระหน้าที่ใหญ่หลวงนี้"

[Ryuga]

เถ้าแก่เฉินทอดถอนใจอีกครั้งหนึ่ง ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ภายนอกฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง อากาศภายในเหลาร่มรื่นชุ่มเย็น โต๊ะอาหารส่วนใหญ่ล้วนมีผู้นั่งจับจองเสพสุราอาหารอยู่ บุคคลเหล่านี้ล้วนเป็นชาวยุทธ์ เมื่อได้ฟังการสนทนาถึงเรื่องวีรบุรุษผู้กล้าในยุทธภพ ต่างคนต่างสนอกสนใจ บ้างเงี่ยหูฟังโดยเปิดเผย บ้างก็เพียงลอบเกร็งลมปราณรับฟัง

ทั้งเถ้าแก่เฉิน จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่ม และองครักษ์อู๋ทั้งสาม ล้วนมีพลังการฝึกปรือลึกล้ำ ชาวยุทธ์ข้างเคียงทั้งหลายพากันเงี่ยหูฟังไหนเลยไม่ทราบ เพียงแต่เรื่องนี้มีความสำคัญลึกซึ้งกับความเป็นไปในบู๊ลิ้มจงหยวน หากได้ชาวยุทธ์ทั้งหลายในที่นี้เป็นกำลังช่วยเหลือก็นับว่าดียิ่ง

เถ้าแก่เฉินพลันเอ่ยขึ้นว่า "ในยุทธจักรเวลานี้ ล้วนกล่าวถึงยอดยุทธ์สองคนคือ เป่ยนริศชง หนานโจโจ้ย้ง (นริศชงทิศเหนือ โจโจ้ย้งทิศใต้) ทั้งสองคนนี้แม้อายุเยาว์แต่ล้วนมีพลังฝีมือลึกล้ำอัศจรรย์ หากคนใดคนหนึ่งขึ้นมาปกครองบ้านเมือง คาดว่าทุกอย่างจะสงบเรียบร้อยแล้ว"

องครักษ์อู๋อุทานดัง อา กล่าวว่า "ท่านหมายถึง โจโจ้ย้งแห่งกูซู เจ้าของยอดวิชาปรับพอร์ตสนองคืนผู้ใช้น่ะหรือ"

เถ้าแก่เฉินกล่าวว่า "ใช่แล้ว ฟังว่านริศเหล็งฮู้ชงอีกคนหนึ่งนั้น ก็ได้รับสืบทอดเก้ากระบี่ตัวเดียวอันเดียวจากผู้อาวุโสฟงชิงหยาง ยอดคนในยุคก่อน ฝีมือย่อมลึกล้ำสุดหยั่งคาดแล้ว"

จอมยุทธ์ในโต๊ะข้างเคียงทั้งหลาย ได้ฟังนามอันยิ่งใหญ่ของจอมยุทธ์ทั้งสองถึงกับแตกตื่น หลายคนรักษากิริยาไว้ได้ แต่บางคนกลับมีเหงื่อแตกโทรมหน้า จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่มกล่าวขึ้นว่า "ถ้านับถึงเรื่องเพลงหมัดเท้า ข้าพเจ้าเห็นว่า โยโย่ไท่ซือ โยโย่กงจื้อ นับว่าสุดยอด ยอดวิชาเพลงมวยหมัดน๊อคของเขานับว่าเป็นเอกในแดนดิน"

"ท่านกล่าวผิดแล้ว"

[Ryuga]

คำกล่าวนี้นับว่าอุกอาจ แทบทุกผู้คนในเหลาล้วนหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงนี้ พบว่าผู้พูดเป็นชายชรารูปร่างสูงใหญ่ เคราขาวยาวจรดอก คิ้วดังไหมเงิน ผมเผ้าขาวโพลนแต่ใบหน้าแดงดังผลท้อ แววตาแฝงความรอบรู้ เค้าหน้าเมตตาปรานีชวนให้ผู้คนรู้สึกสงบ เถ้าแก่เฉินพลันลุกขึ้นคารวะ กล่าวว่า

"ผู้อาวุโสให้เกียรติมายังร้านข้าพเจ้า น่าเสียดายที่ข้าพเจ้าด้อยความรู้ ไม่ทราบความเป็นมาของท่าน ผู้อาวุโสโปรดให้อภัย"

ผู้เฒ่ายกมือขึ้นลูบเคราแย้มยิ้มเล็กน้อย ตอบว่า "มิกล้า เล่าฮู (คำเรียกแทนตัวว่าแก่แล้ว) น้อยนักที่จะเปิดเผยตัวในยุทธจักร วันนี้ทราบว่ามีชาวยุทธ์มากหลายชุมนุมอยู่ที่โออิชิเหลาแห่งนี้จึงเร่งรุดมาชมดูความสนุกสนาน"

องครักษ์อู๋พลันนึกขึ้นได้ กล่าวว่า "ข้าพเจ้าทราบแล้ว ท่านก็คือ ปทานุกรมบู๊ลิ้ม กูรูเล่าโจ้ว ได้มีวาสนาคำนับพบท่านผู้เฒ่า นับเป็นบุญของข้าพเจ้ายิ่ง"

ชาวยุทธ์ทั้งหลายล้วนอุทานดังอา ปทานุกรมบู๊ลิ้มท่านนี้มีชื่อเสียงกระเดื่องดังยิ่ง เรื่องราวความเป็นไปในยุทธจักรมีเช่นไร กูรูเล่าโจ้วท่านนี้ล้วนทราบกระจ่างดังพลิกฝ่ามือ วันนี้ปทานุกรมบู๊ลิ้มปรากฏตัว นับเป็นนิมิตหมายอันยิ่งใหญ่ของยุทธภพ แต่อย่างไรก็ตามชาวยุทธ์ทั้งหลายล้วนรู้สึกว่ากูรูท่านนี้ แก่แล้วจริงๆ นะ

จอมยุทธ์ซิโอนิซึ่ม กล่าวว่า "ข้าพเจ้ายังเยาว์หารู้ความไม่ ท่านผู้อาวุโสโปรดชี้แนะ ยังมีผู้ใดที่มีเพลงหมัดมวยเหนือล้ำกว่าโยโย่กงจื้อเล่า"

กูรูเล่าโจ้วหัวร่อฮาฮา กล่าวว่า "ด้านเพลงมวยหมัด โยโย่กงจื้อนับว่าลึกล้ำพิสดาร แต่สุดยอดของเพลงหมัด ทอดตาทั่วยุทธภพ มีเพียงเทพบุตรหนวดงาม ฉัตรชัยเล่าซือ เท่านั้น"

"อา เทพบุตรหนวดงาม" ชาวยุทธ์ทั้งหลายล้วนอุทานด้วยความแตกตื่น บางคนถึงกับมือไม้สั่นแทบทำจอกสุราร่วงหล่น กูรูเล่าโจ้วกล่าวสืบต่อว่า

"ฉัตรชัยเล่าซือนี้ มีเพลงหมัดขวาทะลวงตับ หมัดซ้ายทะลวงไส้ ซ้ายขวาพร้อมเพรียง ทะลวงตับอ่อนเซี่ยงจี๊ ยากหาผู้ใดต้านทานได้ ผู้ได้รับทราบเพลงหมัดต้องรับบาดเจ็บบอบช้ำภายในสาหัสยิ่ง แม้แต่หมอเทวดา แพรนดี้ซินแส ก็ไม่แน่ว่าจะช่วยรักษาชีวิตไว้ได้"

[Ryuga]

เถ้าแก่เฉินอุทานดังอา กล่าวว่า "หมอเทวดา แพรนดี้ซินแส ฟังมาว่าท่านผู้เฒ่ามีวิชาแพทย์ลึกล้ำ สามารถกลับคนตายให้ฟื้นคืนได้ แต่ท่านผู้เฒ่าเร้นกายมานาน หากได้ท่านผู้เฒ่ามาช่วยกิจการบ้านเมืองก็นับเป็นบุญของยุทธภพ"

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "ถูกแล้ว แพรนดี้ซินแสท่านนี้นอกจากวิชาแพทย์จะลึกล้ำสุดหยั่งคาดแล้ว ยังมีภูมิรอบรู้กว้างขวางหาผู้ใดเสมอเหมือนมิได้ น่าเสียดายที่เร้นกายไม่ถามไถ่เรื่องราวในยุทธภพ ข้าพเจ้าทราบมาว่า บัดนี้แพรนดี้ซินแสได้ฝึกปรือวิชาอันร้ายกาจขึ้น ประกอบด้วยยอดวิชาซ๊อสถั่วเหลือง ซ๊อสพริก เมื่อใช้ออกจะยังให้ผู้คนหิวโหย ท้องร้องโครกคราก น้ำลายไหลยืดยาดจนขาดใจตายเพราะความหิว นับว่าเป็นยอดวิชาที่น่าสะพรึงกลัวนัก"

ชาวยุทธ์ทั้งหลายครั้นได้ฟังก็ขนลุกเกรียวกราว บางคนตื่นกลัวจนฟันในปากกระทบกันดังกึกๆ กูรูเล่าโจ้วกล่าวต่อว่า

"เล่าฮูอายุถึงเพียงนี้ ได้พบเห็นยอดคนมากหลายเร้นกายด้วยความเบื่อหน่ายการแก่งแย่งอำนาจทางโลก ยังมียอดคนผู้หนึ่งที่เราผู้เฒ่ารู้สึกเสียดายยิ่ง"

เถ้าแก่เฉินรับฟังก็คิดคาดเดาออกสักเจ็ดแปดส่วน จึงกล่าวขึ้นว่า

"ท่านผู้เฒ่าคงหมายถึง ท่านเจ้าเมืองทีวีไอ ศรรามซินแสกระมัง"

"เถ้าแก่เฉินท่านรอบรู้จริงๆ เพียงรับฟังเล็กน้อยก็คาดเดาได้ ถูกต้องแล้ว เล่าฮูหมายความถึงศรรามซินแสท่านนี้เอง" กูรูเล่าโจ้วกล่าวตอบ พลางทอดถอนใจเล็กน้อย ชาวยุทธ์ทั้งหลายต่างพากันเงี่ยหูฟังไม่กล้าแบ่งแยกสมาธิ กูรูเล่าโจ้วกล่าวต่อไปว่า

"เราผู้เฒ่าทราบว่า ศรรามซินแสมีพลังการฝึกปรือถึงขั้นไร้ผู้เทียมทาน ปกครองเมืองทีวีไอด้วยความสงบเรียบร้อย เหล่าชาวบ้านชาวเมืองล้วนอยู่เย็นเป็นสุข มิคาด ท่านผู้เฒ่ากลับเร้นกายเพื่อฝึกปรือยอดวิชาเหล็กโครงเหล็กดุ้น แต่ละวันวุ่นวายแต่กับพวกดุ้นแข็งๆ เหล่านี้ ท้ายที่สุดคาดว่าต้องบรรลุถึงขอบเขตยอดวิชาอันน่าตื่นตะลึงยิ่งขึ้นไปอีกเป็นแน่แท้ ศรรามซินแสนั้นดุจมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง เห็นคางไม่เห็นก้น เล่าฮูเองก็ยากจะทราบร่องรอยของเขา ทราบว่าท่านผู้เฒ่ามักปลอมตัวเป็นนอมินี เข้าไปถามไถ่เรื่องราวทุกข์สุขในเมืองทีวีไออยู่หาขาดไม่"

กูรูเล่าโจ้วหยุดเว้นระยะการกล่าว ด้วยสังเกตว่าชาวยุทธ์ทั้งหลายรับฟังรายนามของยอดยุทธ์จำนวนมากจนสมองลั่นอึงอล บางคนที่พลังฝีมืออ่อนด้อยก็แทบจะเป็นลม อย่างไรก็ต้องเว้นระยะให้พวกเขาพักฟื้นสติสตางค์กลับคืนมาก่อน อีกอึดใจหนึ่งจึงกล่าวต่อว่า

"แต่อย่างไรเสีย ยอดฝีมือทั้งหมดที่กล่าวมา ก็ยังหาเทียบเท่ากับเจ้าสำนักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพนี้ได้ไม่"

[Ryuga]

เพียงสิ้นประโยค เสียงอุทานก็ดังขึ้นพร้อมเพรียงจากกลุ่มชาวยุทธ์ บางคนทนทานแรงกดดันไม่ไหว ถึงกับผายลมเหม็นคลุ้งปู๊ดป๊าดออกมา คาดว่าความลับอันยิ่งใหญ่ของแผ่นดินคงจะได้รับการเปิดเผยแน่แล้ว

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "ในผืนแผ่นดินนี้ ค่ายสำนักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ย่อมเป็นสำนัก "นั่งเล่น" ชื่อของสำนักอื่นใดก็มิอาจเทียบเคียงได้"

"อา สำนักนั่งเล่น" เหล่าชาวยุทธ์พากันร่ำร้องด้วยความตระหนก กูรูเล่าโจ้วไม่สนใจกล่าวสืบต่อว่า

"เจ้าสำนักนั่งเล่น ปรมาจารย์พอใจ ผีจิ่วเสิน(เบียร์เทพเจ้า) พอใจโจ้วซือ นับเป็นยอดฝีมือไร้ผู้ต่อต้าน อาศัยยอดวิชาตีแบดสะท้านฟ้า จ๊อกกิ้งสะเทือนดิน ก็สร้างชื่อลือเลื่องไปทั่วยุทธภพ ชื่อของปรมาจารย์พอใจโจ้วซือ เพียงเอ่ยถึงเด็กร้องไห้ยังต้องหยุดร้อง"

ชาวยุทธ์ที่รับฟังอยู่จำนวนมากพากันแตกตื่นแทบขวัญบิน บางคนเพียงได้ยินชื่อปรมาจารย์พอใจก็ถึงกับอวัยวะภายในบอบช้ำ ต้องกระอักโลหิตออกมา ทุกคนล้วนทราบว่าคำที่ปทานุกรมบู๊ลิ้มกล่าวหาเป็นความเท็จไม่ เพราะเด็กๆ จะหยุดร้องไห้มานั่งหัวเราะแทน

กูรูเล่าโจ้วกล่าวต่อว่า "ทราบมาว่าปรมาจารย์พอใจฝึกปรือวิชาบำรุงหยินหยาง ทำให้รูปโฉมภายนอกดูอย่างไรก็มีอายุเพียงยี่สิบแปดปีเท่านั้น (ยี่สิบแปดจะร้อย) ไม่เพียงเท่านี้ แม้แต่รองเจ้าสำนักนั่งเล่น จอมยุทธ์จ้าวอินทรี เอี้ยหวี ก็มียอดวิชาตกแต่งภายใน เจียวไข่ด้วยกระทะไฟฟ้าเป็นที่เลิศล้ำพิสดาร ฟังว่าไม่นานมานี้ ยังเพิ่มพลังการฝึกปรือด้วยยอดวิชาหูทอง ยอดยุทธ์เอี้ยหวีหูทองนี้นับว่ามีฝีมือเป็นที่พรั่นพรึงครั่นคร้ามอย่างแท้จริง"

แทบทุกผู้คนในเหลาล้วนรับฟังจนมือไม้สั่น ตะเกียบร่วงหล่นลงพื้นมากหลาย ชามข้าวปลาอาหารล้วนหกคว่ำเลอะเทอะ มีเพียงส่วนน้อยที่ชามข้าวยังคงปกติสุข

องครักษ์อู๋ระงับขวัญอันแตกตื่น กล่าวถามขึ้นว่า "ในค่ายสำนัก สำนักนั่งเล่นนับเป็นเอกอุ แล้วในบรรดาค่ายพรรคเล่า ผู้อาวุโสได้โปรดประทานบอก"

กูรูเล่าโจ้วยกมือลูบเครา ปากกล่าวว่า "บรรดาประมุขพรรคทั้งหลาย ทั่วทั้งแผ่นดินต้องยกให้ยอดฝีมืออันดับหนึ่ง โมโมปู้ป้ายเท่านั้น"

[Ryuga]

องครักษ์อู๋อุทานดัง อา กล่าวว่า "โมโมปู้ป้าย ประมุขพรรคสุริยันกันดั้มน่ะหรือ"

"มิผิด" กูรูเล่าโจ้วรับคำ "โมโมปู้ป้าย ประมุขพรรคสุริยันกันดั้มนี้ คร่ำเคร่งฝึกปรือพลังลมปราณกันดั้ม เป็นผลให้พลังวัตรแข็งแกร่งลึกล้ำยิ่งกว่ามหาสมุทร หากได้เขามาปกครองบ้านเมือง สถานการณ์วุ่นวายทั้งหลายเห็นทีจะสงบยับยั้งลงได้"

เถ้าแก่เฉินกล่าวขึ้นว่า "ข้าพเจ้าทราบมาว่า ภายในพรรคสุริยันกันดั้ม มีคัมภีร์ยุทธ์ลึกล้ำสุดยอดอยู่เล่มหนึ่งชื่อว่าคัมภีร์ทานตะวัน เป็นประมุขโมโมปู้ป้ายได้ฝึกปรือยอดวิชานี้ด้วยกระมัง"

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "นั่นกลับมิใช่ คัมภีร์ทานตะวันเคยเป็นสมบัติของพรรคสุริยันกันดั้มจริง แต่หลายปีมานี้คัมภีร์กลับสูญหายน้อยคนนักที่จะรู้ แต่นั่นหาใช่เราผู้เฒ่าไม่ ทราบว่าคัมภีร์ทานตะวันในที่สุดกลับปรากฏขึ้นอีกครั้งในมือบุรุษหนุ่มอายุเยาว์ผู้หนึ่ง บุรุษหนุ่มผู้นี้พากเพียรฝึกปรือฝีมือตามคัมภีร์จนในที่สุดก็บรรลุแก่นแท้ของยอดวิชา จึงขนานนามตนเองขึ้นว่า จอมยุทธ์อาทิตย์อุทัย ซันไรส์กงจื้อ"

จอมยุทธ์ทั้งหลายรับฟังจนปากอ้าตาค้าง อุทานจนไม่รู้จะอุทานอย่างไรแล้ว หลายคนใบหน้าบัดเดี๋ยวเขียวบัดเดี๋ยวแดง ธาตุไฟจวนเจียนจะเข้าแทรก กูรูเล่าโจ้วกล่าวต่อไปว่า

"ด้วยพลังแห่งคัมภีร์ทานตะวัน ซันไรส์กงจื้อได้กลายเป็นยอดฝีมือที่น่าตื่นตระหนกยิ่งกว่าผู้ใดในประวัติศาสตร์ พลังซันไรส์เอฟเฟกต์ของเขา ยังมีผู้ใดต้านทานรับได้"

บรรดาชาวยุทธ์เพียงได้ยินชื่อพลังซันไรส์เอฟเฟกต์ บางคนถึงกับอาเจียนโอ้กอ๊าก บางคนอุจจาระแตกเรี่ยราดบันดาลกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วเหลา ยอดวิชาอันโหดร้ายอำมหิตเช่นนี้ ยังมีผู้ใดไม่รู้จัก

บรรยากาศอันตึงเครียดครอบงำไปทั่วทั้งห้อง ฉับพลันกลับบังเกิดเสียงหัวร่อดังสอดแทรกขึ้นมา เหล่าชาวยุทธ์ตกใจแทบลืมกลั้นอุจจาระ ต่างพากันเหลียวมองหาเจ้าของเสียง เถ้าแก่เฉินพลันลุกขึ้นกล่าววาจาดังกังวาน

"ยอดคนสารทิศใดให้เกียรติมายังร้านข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่ได้ออกต้อนรับ ขอให้ท่านโปรดให้อภัย"

ได้ยินเสียงกล่าวตอบว่า "ข้าพเจ้าเพียงออกเดินทางผ่านมา ได้ยินพวกท่านกล่าวถึงเหล่ายอดฝีมือในยุทธจักร ข้าพเจ้าเพียงอยากถามว่า พวกท่านทราบหรือไม่ ว่าผู้ใดเป็นเลิศในวิชาการจีบอิสตรีทั้งแผ่นดิน"

- - - - - - - - - -

เดี๋ยวค่อยมาต่อ  :8)

[por_jai]

ผมนั่งอ่านแล้วสงสารเ้ถ้าแก่เฉิน
     ร้านแกส่งกลิ่นคละคลุ้งไปหมดแล้ว

"บุคคลเหล่านี้ล้วนเป็นชาวยุทธ์ เมื่อได้ฟังการสนทนาถึงเรื่องวีรบุรุษผู้กล้าในยุทธภพ ต่างคนต่างสนอกสนใจ บ้างเงี่ยหูฟังโดยเปิดเผย บ้างก็เพียงลอบเกร็งลมปราณรับฟัง"

"จอมยุทธ์ในโต๊ะข้างเคียงทั้งหลาย ได้ฟังนามอันยิ่งใหญ่ของจอมยุทธ์ทั้งสองถึงกับแตกตื่น หลายคนรักษากิริยาไว้ได้ แต่บางคนกลับมีเหงื่อแตกโทรมหน้า"

"คำกล่าวนี้นับว่าอุกอาจ แทบทุกผู้คนในเหลาล้วนหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงนี้"

"ชาวยุทธ์ทั้งหลายครั้นได้ฟังก็ขนลุกเกรียวกราว บางคนตื่นกลัวจนฟันในปากกระทบกันดังกึกๆ"

" ด้วยสังเกตว่าชาวยุทธ์ทั้งหลายรับฟังรายนามของยอดยุทธ์จำนวนมากจนสมองลั่นอึงอล บางคนที่พลังฝีมืออ่อนด้อยก็แทบจะเป็นลม อย่างไรก็ต้องเว้นระยะให้พวกเขาพักฟื้นสติสตางค์กลับคืนมาก่อน "

"เพียงสิ้นประโยค เสียงอุทานก็ดังขึ้นพร้อมเพรียงจากกลุ่มชาวยุทธ์ บางคนทนทานแรงกดดันไม่ไหว ถึงกับผายลมเหม็นคลุ้งปู๊ดป๊าดออกมา "

"ชาวยุทธ์ที่รับฟังอยู่จำนวนมากพากันแตกตื่นแทบขวัญบิน บางคนเพียงได้ยินชื่อปรมาจารย์พอใจก็ถึงกับอวัยวะภายในบอบช้ำ ต้องกระอักโลหิตออกมา"

"แทบทุกผู้คนในเหลาล้วนรับฟังจนมือไม้สั่น ตะเกียบร่วงหล่นลงพื้นมากหลาย ชามข้าวปลาอาหารล้วนหกคว่ำเลอะเทอะ มีเพียงส่วนน้อยที่ชามข้าวยังคงปกติสุข"

"องครักษ์อู๋ระงับขวัญอันแตกตื่น"

"จอมยุทธ์ทั้งหลายรับฟังจนปากอ้าตาค้าง อุทานจนไม่รู้จะอุทานอย่างไรแล้ว หลายคนใบหน้าบัดเดี๋ยวเขียวบัดเดี๋ยวแดง ธาตุไฟจวนเจียนจะเข้าแทรก"

"บรรดาชาวยุทธ์เพียงได้ยินชื่อพลังซันไรส์เอฟเฟกต์ บางคนถึงกับอาเจียนโอ้กอ๊าก บางคนอุจจาระแตกเรี่ยราดบันดาลกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วเหลา"

[...]

อ่านจบรวดเดียว ฮาคิสแตกเลยครับ ฮ่าๆๆๆ      

มาต่อไวๆนะ รออยู่ เอิ๊กๆ

[por_jai]

[quote="..."]อ่านจบรวดเดียว ฮาคิสแตกเลยครับ ฮ่าๆๆๆ

[ก้อนหิน]

   

ข้าน้อยนับถือยิ่งนัก

ฮามากๆครับ รออ่านด้วยใจจดจ่อ

[Ryuga]

.........

ได้ยินเสียงกล่าวตอบว่า "ข้าพเจ้าเพียงออกเดินทางผ่านมา ได้ยินพวกท่านกล่าวถึงเหล่ายอดฝีมือในยุทธจักร ข้าพเจ้าเพียงอยากถามว่า พวกท่านทราบหรือไม่ ว่าผู้ใดเป็นเลิศในวิชาการจีบอิสตรีทั้งแผ่นดิน"

เพียงได้ฟังคำถามจบสิ้น กูรูเล่าโจ้วก็แหงนหน้าหัวร่อฮาฮา กล่าวว่า "ได้ยินกิตติศัพท์มานาน วันนี้ได้พานพบนับเป็นวาสนา ท่านต้องเป็นคุณชายมากรัก ซีเหมินเคแล้ว"

ในชั่วพริบตา เพดานห้องก็ถูกทะลวงทะลาย ปรากฏบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเค้าหน้าหล่อเหลากรุ้มกริ่ม แต่งกายล้วนด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรา ในมือโบกพัดจีบ พลันประสานมือเข้าด้วยกัน คารวะต่อกูรูเล่าโจ้ว กล่าวว่า

"ได้ยินชื่อปทานุกรมบู๊ลิ้มมานาน วันนี้พบว่าชื่อเสียงที่เล่าลือกันหาผิดเพี้ยนไม่ ข้าพเจ้าคาสโนว่ามือปืน (ถามหา) คำคุณชายมากรัก มิกล้ารับ"

เหล่าชาวยุทธ์ได้เห็นคุณชายมากรักผู้นี้ถนัดตา ล้วนตื่นตะลึงในรูปโฉมใบหน้า บางคนก็ตื่นเต้นสงสัย องครักษ์อู๋กล่าวถามขึ้นว่า

"คุณชายมากรักท่าน ปกติแต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราเช่นนี้ตลอดเลยหรือ"

คุณชายมากรักแย้มยิ้มเล็กน้อย กล่าวตอบว่า "มิผิด นั่นเพราะข้าพเจ้านิยมชมชอบแต่ของแบรนด์เนมเท่านั้น"

องครักษ์อู๋อุทานดังอา กูรูเล่าโจ้ว กล่าวว่า "ท่านกล่าวถามว่าผู้ใดเป็นเลิศในวิชาการจีบอิสตรี คำตอบย่อมง่ายดายยิ่ง หากมิใช่ท่านยังจะเป็นผู้ใด"

คุณชายมากรักรับฟังจนยิ้มกว้าง ทราบดีว่าด้วยพลังการหว่านเสน่ห์รัดรึงใจหญิงของตัว ในแผ่นดินนี้ล้วนไม่มีใครจะเทียบเทียมได้

ฉับพลันกลับมีเสียงหัวเราะขันดังขึ้นดุจอัสนีบาตยามแล้ง เห็นได้ชัดว่าจงใจเย้ยหยัน คุณชายมากรักสีหน้าแปรเปลี่ยนไปกวาดสายตามองไปยังที่มาของเสียง พบว่าที่โต๊ะมุมห้องยังนั่งด้วยบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง แต่แรกที่มีการสนทนากันไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่สังเกตเห็น มาบัดนี้ค่อยรู้สึกนับว่าเหนือความคาดหมาย คุณชายมากรักลอบสงสัยใจครุ่นคิดขึ้นว่า มันผู้นี้เห็นทีจะมีฝีมืออยู่ไม่น้อย กลับซ่อนคมงำประกายไว้ได้เป็นเวลานาน มาบัดนี้กลับส่งเสียงเย้ยหยันเรา หากไม่กำราบมันเอาไว้นับว่าวันนี้ต้องเสื่อมเสียหน้าต่อเหล่าผู้กล้าชาวยุทธ์ ดังนั้นประสานมือขึ้น กล่าวว่า

"พี่ท่านนี้มีชื่อสูงส่งนามยิ่งใหญ่ใด เหตุไฉนจึงมาเสพสุราอาหารในที่นี้แต่เพียงผู้เดียวเล่า"

[Ryuga]

บุรุษหนุ่มยืดกายขึ้นกล่าวว่า "ข้าพเจ้าชื่อเสียงต่ำต้อย จะกล่าวไปให้เป็นที่ระคายหูไยกัน บัดนี้ข้าพเจ้าอิ่มแล้ว กำลังคิดจะไปปลดทุกข์"

คุณชายมากรักเห็นบุรุษหนุ่มผู้นี้กล่าววาจาอย่างปลอดโปร่งเขื่องโข ไหนเลยยินยอมให้จากไปโดยง่ายดาย เมื่อสังเกตถนัดตาจึงพบว่า มันผู้นี้เป็นหนุ่มน้อยรูปร่างสันทัดองอาจ เค้าหน้าหล่อเหลาสง่างามยิ่ง แต่ชุดแต่งกายกลับเก่าคร่ำคร่า มีรอยขาดเปรอะเปื้อนมากหลาย แต่อย่างไรไม่ได้พกพากระสอบผ้าคาดว่าคงมิใช่ศิษย์พรรคกระยาจก ดังนั้นไม่เกรงใจอีก กล่าวว่า

"เราท่านพึ่งพบพานไยต้องรีบหลบลี้หนีหน้า เชิญท่านมาดื่มสุรากับข้าพเจ้าก่อนเป็นอย่างไร"

บุรุษหนุ่มหัวร่อฮิฮะ จากนั้นกลับผินหน้าจากไปโดยไม่แยแส คุณชายมากรักงงงันวูบ เห็นว่ามันผู้นี้ไม่รับสุรามิตรภาพใคร่รับสุราจับกรอก ดังนั้นโคจรลมปราณหยิบฉวยจอกสุราที่มีสุราเต็มใบหนึ่งซัดขว้างออกไปด้วยสภาวะเผ็ดร้อน ท่วงท่าที่ใช้รวดเร็วลี้ลับกลับแฝงด้วยเคล็ดวิชาดรรชนีไร้ลักษณ์ บรรดาชาวยุทธ์ทั้งหลายแทบไม่มีผู้ใดเห็นกระบวนท่าชัดถนัดตา มีเพียงปทานุกรมบู๊ลิ้มที่เอ่ยปากชมเชยขึ้นว่า "กระบวนท่าอันประเสริฐ"

จอกสุราอันอุ้ยอ้ายเมื่อถูกซัดขว้างโดยคุณชายมากรักกลับปรากฏดังอาวุธลับเกาทัณฑ์ ยิ่งไปกว่านั้นน้ำสุราที่บรรจุอยู่เต็มกลับไม่มีที่กระเซ็นออกแม้แต่น้อยนิด นับเป็นวิชาฝีมือที่น่าตื่นตระหนก

บุรุษหนุ่มผู้นั้นเพียงเดินไปไม่กี่ก้าว พลันรู้สึกถึงกระแสพลังคุกคามทางด้านหลัง คาดว่าอีกฝ่ายลงมือทำร้าย ดังนั้นโคจรลมปราณสู่มือขวา เบี่ยงตัวไปทางซ้ายเล็กน้อยพลันสะบัดมือกลับหลังคว้าจับจอกสุราไว้ได้ แต่สภาวะที่ซัดขว้างมามีความเร่งร้อนยิ่ง ในฉับพลันไม่ได้คลี่คลายทั้งหมด บุรุษหนุ่มบังเกิดปฏิภาณจึงเบี่ยนเบนทิศทางของพลังอย่างแยบคาย บังคับจอกสุราหมุนคว้างละลิ่วกลับไปทางคุณชายมากรัก

การซัดขว้างกลับไปครั้งนี้ยังแฝงพลังวัตรของตนเข้าไปไม่น้อย สภาวะนับว่าดุดันแกร่งกร้าว คุณชายมากรักพลันคลี่กางพัดจีบโบกสะบัดเข้าปะทะ จอกสุราพลันลอยละลิ่วออกไปเจ็ดเชียะก่อนที่จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำสุราภายในล้วนกระเซ็นซ่านกระจายออกดังละอองพิรุณ กระทบถูกชาวยุทธ์ตามโต๊ะระหว่างกลางจนเปียกปอนทั่วหน้า

กูรูเล่าโจ้วพลันกล่าวว่า "วิชาคลื่นซึนามิซัดหัตถ์โลหิต เจ้าเป็นอะไรกับสิบคนโสด"

[Ryuga]

เพียงได้ยินชื่อ "สิบคนโสด" เหล่าชาวยุทธ์มากหลายต่างพากันครั่นคร้ามหวาดเสียว มีไม่น้อยที่พากันห่อปากขนลุกซู่ๆ

บุรุษหนุ่มยิ้มเล็กน้อย คาดว่าเป็นช่วงที่ตนโคจรพลังแล้วทำให้มือขวาแดงขึ้นดุจโลหิต แม้เพียงวูบหนึ่งก็จางหายไปแต่ปทานุกรมบู๊ลิ้มกลับมองออก แม้อายุจะปูนนี้แล้วแต่สายตาก็ยังหาฝ้าฟางไม่ ดังนั้นประสานมือคารวะต่อกูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า

"ผู้อาวุโสสายตาร้ายกาจยิ่ง ข้าพเจ้าได้ร่ำเรียนวิชาฝีมือมาจากสิบคนโสดจริง พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นอาของข้าพเจ้า"

ได้ยินดังนั้นบรรดาชาวยุทธ์ก็พากันร่ำร้องด้วยความตระหนก ด้วยทราบว่าประวัติความเป็นมาของ "สิบคนโสด" ล้วนใหญ่หลวงนัก ต่างคนต่างมีวิชาฝีมือลึกล้ำอำมหิตแต่กระนั้นกลับต้องประสบกับภาวะอกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน มีรักคราใดล้วนต้องอกหักดังเป๊าะ ดังนั้นจึงประชดชีวิตเข้ามารวมตัวปลอบใจกันเองเป็นหมู่คณะ ครั้นครบสิบคนก็ลอบเร้นกายอยู่แต่ภายในหุบเขาอันลี้ลับแห่งหนึ่งจึงขนานนามสถานที่นั้นว่า "หุบเขาคนโสด" มาบัดนี้ เหล่าคนโสดหวนคืนสู่ยุทธภพ นับว่าต้องเกิดเภทภัยร้ายแรงใหญ่หลวง

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "มิน่าเล่า เมื่อเจ็ดวันก่อน เล่าฮูกลับพบร่องรอยของคนผู้หนึ่ง คลับคล้ายว่าจะเป็นหนึ่งในบรรดาสิบคนโสด ตอนนั้นยังไม่แน่ใจนัก แต่มาบัดนี้นับว่าปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว คนที่เล่าฮูพบร่องรอยเห็นจะเป็นซ่อนดาบในยิ้ม สามจุดยี้ เป็นแน่แท้"



บุรุษหนุ่มกล่าวว่า "ท่านอาฮาฮาสามจุดยี้เพิ่งแยกทางกับข้าพเจ้าเมื่อไม่กี่วันก่อน นั่นเพราะท่านอาเบื่อหน่ายหุบเขาคนโสดที่อยู่เดิม จึงแสวงหาที่อยู่ใหม่"

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "นั่นกลับทำให้ชาวยุทธ์ทั้งหลายต้องครั่นคร้ามหวาดเกรงแล้ว สถานที่ใหม่นั้นคงมิใช่..." กล่าวได้เพียงนี้กูรูเล่าโจ้วกลับหยุดคำกลางคัน นัยว่านี่ต้องเป็นสถานที่ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุดจนแม้แต่ชนชั้นยอดฝีมือยังไม่กล้าเอ่ยชื่อโดยเปิดเผย

บุรุษหนุ่มกล่าวว่า "ท่านย่อมทราบดี ถูกแล้ว สถานที่นั้นก็คือ ผาหำหด"

เหล่าชาวยุทธ์เมื่อได้ยินต้องร่ำร้องแทบไม่เป็นภาษา ต่างคนต่างหวาดกลัวจนออกนอกหน้าพากันคิดไปว่า ปกติก็มีแค่เล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว ครั้นไปอยู่ผาหำหด ยังจะมีอะไรเหลืออยู่อีกเล่า

กูรูเล่าโจ้วกล่าวว่า "เจ้าอายุเพียงแค่นี้กลับรับสืบทอดวิชาฝีมืออันร้ายกาจมาจากเหล่าคนโสด เล่าฮูทราบมาว่าสิบกว่าปีก่อนเหล่าคนโสดได้อุปการะเลี้ยงดูทารกน้อยคนหนึ่ง ชะรอยเห็นจะเป็นเจ้ากระมัง"

บุรุษหนุ่มกล่าวว่า "เมื่อผู้อาวุโสคาดเดาได้ข้าพเจ้าก็มิกล้าปิดบัง ถูกต้องแล้วข้าพเจ้าคือ ลูกปลาน้อย เซียวริวงะ"

[Ryuga]

คุณชายมากรักแต่เดิมที่ซัดขว้างจอกสุราออกไปก็หมายจะหยั่งทดสอบแนวทางฝีมือของเซียวริวงะ คาดว่าหากฝีมือของมันอ่อนด้อย จอกสุราย่อมกระทบถูกจุดเส้นชีพจร น้ำสุราย่อมราดรดบนตัวจนแปดเปื้อนสร้างความอับอายแก่มัน มิคาดเซียวริวงะกับสวนกลับด้วยวิชาฝีมืออันลึกล้ำ หากเมื่อครู่ตนหักหาญรับไว้ จอกสุราจะแตกระเบิดราดรดตนเองจนเปียกชุ่ม สร้างความอัปยศใหญ่หลวงแล้ว ดังนั้น จึงโบกพัดใช้ออกด้วยเคล็ดวิชาสองสลึงปาดพันชั่ง คลี่คลายสภาวะร้ายกาจเบนเบี่ยงจอกสุรากลับไปได้ระยะหนึ่งจึงค่อยแตกระเบิด วันนี้นับว่าพบคู่ต้องสู้อันตึงมือ เห็นทีต้องทุ่มเทพลังฝีมือทั้งหมดจึงจะสามารถเอาชนะได้ เมื่อคิดใคร่ครวญชั่วครู่ก็เปล่งเสียงหัวร่อออกมา กล่าวว่า

"เจ้าเป็นลูกปลาน้อย ลูกเต่าน้อยอันใด มีฝีมือแค่นี้ก็คิดมาอวดโอ่ ช่างสร้างความขบขันให้กับผู้คนนัก"

เซียวริวงะแค่นเสียงดังเฮอะ กล่าวว่า "ข้าพเจ้ามีฝีมืออยู่อีกหลายท่า แต่จะเทียบกับคุณชายมากรักท่านที่มีสารพัดท่า เกี้ยวพาแทะโลมสตรีดีงาม ประพฤติเป็นโจรราคะอันประเสริฐได้อย่างไร"

คุณชายมากรักร้องเพ้ย เห็นว่าถ้อยคำที่กล่าวมากึ่งชื่นชมกึ่งต่อว่า จะอย่างไรยากปฏิเสธ ดังนั้นกล่าวขึ้นว่า

"นับว่าศัตรูหนทางคับแคบ วันนี้ข้าพเจ้าจะขอรับทราบฝีมือของจอมโสดน้อยดู ว่าวิชาของข้าพเจ้ากับวิชาของสิบคนโสด ผู้ใดจะเหนือล้ำกว่ากัน"

เซียวริวงะกล่าวว่า "นั่นเป็นท่านตอแยหาความอัปยศใส่ตัวแล้ว เข้ามาเถอะ ข้าพเจ้าหาเกรงกลัวไม่"

เถ้าแก่เฉินนั่งรับฟังอยู่ตั้งแต่ต้น เห็นว่าเรื่องราวยิ่งมายิ่งหวาดเสียว สุดท้ายเกิดจะต่อยตีกันเข้าจนได้ ต้องรีบกล่าวว่า "ท่านทั้งสองโปรดเห็นแก่หน้าข้าพเจ้าเฉินยึสุ่ย หากพวกท่านประลองฝีมือกันในที่นี้ กระทบถูกโต๊ะเก้าอี้ข้าพเจ้าเสียหาย ข้าพเจ้าจะเก็บเงินกับพวกท่านแล้ว"

คุณชายมากรักกล่าวว่า "เถ้าแก่เฉินมิต้องลำบากใจ ข้าพเจ้าเพียงคิดประลองในเชิงยุทธ์ เมื่อจี้ถึงก็หยุดมือ จอมโสดน้อยรับกระบวนท่า"

[Ryuga]

คุณชายมากรักพลันจี้พัดปราดออกด้วยท่วงท่างดงามพิสดาร แม้ในมือเป็นพัดแท้จริงกลับเป็นเพลงกระบี่ ภายในกระบวนท่าแฝงความเปลี่ยนแปลงนานับประการ กูรูเล่าโจ้วกล่าวขึ้นว่า "ประเสริฐ เป็นเพลงกระบี่บุปผาร่วง"

เพลงกระบี่บุปผาร่วงเป็นภูตบูรพาแห่งเกาะดอกทอ ยอดคนในยุคก่อนบัญญัติขึ้น คุณชายมากรักมักนิยมเด็ดดอมบุปผา เห็นเพลงกระบี่นี้มีชื่อถูกใจจึงได้นำมาฝึกปรือ



เซียวริวงะเห็นกระบวนท่าของคุณชายมากรักที่ใช้ออก ต้องลอบร้องหวาดเสียวในใจ แม้ภายนอกจะเห็นเป็นเพียงบุรุษเจ้าชู้กรุยกรายแต่แท้จริงก็มีฝีมือกล้าแข็ง เพียงเริ่มต้นก็หมายใช้กระบวนท่าอันร้ายกาจกำราบตนเอาไว้ หากแม้นชะล่าใจเพียงน้อยนิดก็อาจพ่ายแพ้อย่างอดสู ดังนั้นไม่ว้าวุ่น โคจรลมปราณเข้ารับมือ กระบวนท่าที่ใช้คล้ายรับคล้ายไม่เชิงรับ ภายนอกไม่โดดเด่นแท้จริงกลับคลี่คลายความพิสดารด้วยความเรียบง่าย เหล่าชาวยุทธ์ชมดูอยู่ด้านข้างล้วนโห่ร้องชมเชยออกมา

[Ryuga]

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมิอาจตอบโต้ คุณชายมากรักแย้มยิ้มเล็กน้อย พลันกลับแปรเปลี่ยนท่าร่างอย่างรวดเร็ว กลับเป็นวิชาตัวเบาที่มีท่าเท้าสลับซับซ้อน คล้ายแฝงเคล็ดความในคัมภีร์อี้จิงทั้งหกสิบสี่ประการ เซียวริวงะร่ำร้องขึ้นว่า "นั่นเป็นวิชาของสำนักสราญรมย์"

คุณชายมากรักกล่าวว่า "เด็กน้อยเจ้า ยังมีฝีมืออยู่ท่าสองท่า" พลางสาวเท้าก้าวเข้ากลับออก แต่ละท่าล้วนแยบคายไร้ร่องรอยสืบสาว นี่เป็นยอดวิชาท่าเท้าท่องดอยของสำนักสราญรมย์ เจ้าสำนักสราญรมย์ผู้บัญญัติขึ้นนั้นเป็นบุรุษรูปงามหล่อเหลา วิชาของสำนักจึงล้วนมีท่วงท่าอันสง่างามรื่นรมย์ ครั้นใช้ออกโดยผู้หล่อเหลามากรักเช่นนี้ นับว่าสอดคล้องกับแก่นแท้ของยอดวิชา



เพื่อจะรับมือกับกระบวนท่าร้ายกาจ เซียวริวงะจึงผนึกกำลังใช้ออกด้วยวิชาสองมือพันตูกันเอง วิชานี้แต่เดิมเป็นของเฒ่าทารกจิวแป๊ะทง คาดว่าหากตนเองไม่แยกมือทั้งข้างเข้าต้านทาน คงไม่อาจตอบโต้พลิกกลับมากำราบอีกฝ่ายได้ เห็นคุณชายมากรักยิ่งสืบเท้ายิ่งพิสดาร แสดงให้ชาวยุทธ์ทั้งหลายเห็นทั่วกันว่าตนเองเป็นผู้จัดเจนเรื่องท่อนล่างยิ่ง

[Ryuga]

คุณชายมากรักต้องเผชิญรับมือกับกระบวนท่าสองแขนงพร้อมกัน ในใจลอบตื่นตระหนก แต่พื้นฐานกำลังภายในของตนหนักแน่นเข้มแข็ง ไหนเลยหวั่นหวาดกับกระบวนท่าอันสับสนของอีกฝ่าย ดังนั้นรวบรวมลมปราณขึ้นที่แขนทั้งสองข้าง บันดาลให้แขนเสื้อทั้งสองเบ่งพองดังลูกหนังใบใหญ่ เป็นวิชาจักรวาลในแขนเสื้อ เมื่อใช้ออกก็ครอบงำกระบวนท่าของอีกฝ่ายจนมิอาจเปล่งอานุภาพอันร้ายกาจออกมา



เซียวริวงะลอบหลั่งหงื่อเย็นเยียบ เห็นอีกฝ่ายมีลมปราณกล้าแข็ง หากต้านปะทะโดยตรงคงไม่เกิดผลดี ดังนั้นโคจรพลังใช้ออกด้วยดรรชนีกระบี่ไร้สภาพ กลับเป็นเพลงกระบี่ขุนเขายอดดอยอันลือชื่อ จี้ปราดออกยังจุดที่อีกฝ่ายมิอาจไม่ต้านรับ รักษาสถานการณ์อันปลอดโปร่งหนักแน่นของตนเอาไว้

[Ryuga]

คุณชายมากรักยกพัดจีบปัดป่ายพลังกระบี่ ในพริบตาพลันสะบัดพัดจีบทิ่มปราดกวัดแกว่งเป็นวงกลม กลับเป็นเพลงกระบี่ไท้เก๊กประกอบด้วยวงกลมบ้างใหญ่บ้างเล็ก บ้างรีบ้างเฉียง ล้วนแล้วแต่ด้วยวงกลมยิ่งเสริมด้วยสภาพตัวกลมพุงกลมก็จะสมบูรณ์พร้อมในเคล็ดความกลมหมุนวนไม่ขาดตอนของยอดวิชานี้ ยิ่งใช้ยิ่งก่อเกิดพลังหยุ่นเหนียวรัดรึงกระบวนท่าของอีกฝ่ายจนอานุภาพย่อหย่อน



เซียวริวงะใจหายวาบ เห็นอีกฝ่ายใช้พลังฝีมือลึกล้ำพิสดาร อ่อนหยุ่นสยบแข็งกร้าว สงบสยบความเคลื่อนไหว ในผืนแผ่นดินยังมียอดวิชาเช่นนี้ ดังนั้นเกร็งพลังใช้ออกด้วยกระบวนท่าหักหาญ กลับเป็นสิบแปดฝ่ามือขยำขยี้มังกร อานุภาพร้ายกาจดุจมังกรร้องฟ้าคำรณ

[Ryuga]

มิคาด คุณชายมากรักกลับไม่สนใจ หากแต่ฉวยโอกาสรุกกลับอย่างรุนแรงด้วยกระบวนท่าหยกศิลาล้วนแหลกลาญ กระบวนท่าใช้ทีหลังบรรลุถึงก่อน นับว่าวิธีการลี้ลับจนถึงที่สุด  



เซียวริวงะร่ำร้อง ผิดท่า ในใจ ด้วยมิอาจหลบหลีกได้ทันจำต้องรับมือด้วยหักหาญ บันดาลให้เลือดลมพลุ่งพล่านแทบกระอักโลหิตออกมา

[Ryuga]

คุณชายมากรักไม่ปล่อยให้โอกาสเสียเปล่า แม้กระบวนท่ายังไม่เผด็จศึกกลับรวมรวมกำลังฝีมือรุกไร่อีกฝ่ายมือไม้เป็นพัลวัน พลันทิ่มปราดออกด้วยกระบวนท่าสองมังกรจิ้มมุก ท่วงท่าเปิดเผยแกร่งกร้าวยิ่ง



เซียวริวงะกลับต้องคลี่คลายกระบวนท่าด้วยความลำบาก อาศัยวิชาตัวเบาทะยานบันไดเมฆพลิ้วกายล่าถอยเพื่อตั้งหลัก ลมปราณที่อึดอัดขัดข้องค่อยได้แก้ไข

[Ryuga]

คุณชายมากรักร้องว่า "เพียงนี้เจ้าก็ไม่อาจต้านทานรับได้ ยอมรับความพ่ายแพ้เสียเถิด" พลันจี้พัดออก มือขวาเปิดเผย มือซ้ายกลับซ่อนเร้น บังเกิดคลื่นพลังรุนแรงหนักแน่นโถมทลายออกมา กลับเป็นวิชาพลังวชิระหนึ่งในเจ็ดสิบสองยอดวิชาของวัดเส้าหลิน



เซียวริวงะทราบว่าคุณชายมากรักมีลมปราณหนักแน่นแกร่งกร้าว เพียงเบี่ยงเบนพลังโดยไม่ต้านรับตนเองจะเป็นฝ่ายมีเปรียบ ดังนั้นรวบนิ้วมือต่างกระบี่ใช้ออกด้วยกระบวนท่า สนโบราณลงแขก นับเป็นกระบวนท่าอันเลิศล้ำร้อยเปลี่ยนพันแปลงของสำนักกระบี่หัวซาน ทิ่มแทงยังทรวงอกท้องน้อยของคุณชายมากรัก

[Ryuga]

คุณชายมากรักเห็นสภาวะกระบี่ร้ายกาจ ดังนั้นจี้พัดใช้ออกด้วยกระบวนท่าต้นกำเนิดไท่ซาน กลับคลี่คลายเพลงกระบี่ด้วยเพลงกระบี่



ฉับพลันเซียวริวงะกลับพบเห็นช่องโหว่จุดอ่อนในกระบวนท่า คาดว่าคุณชายมากรักรุ่มรวยกรุยกราย เน้นความสวยงามในกระบวนท่ามากไป ดังนั้นใช้ออกด้วยเคล็ดวิชามือเด็ดลูกบวยเขาเทียนซาน จี้ปราดไปยังจุดอ่อนพลิกกลับสถานะเป็นฝ่ายรุก