|0 คอมเมนต์
เปรียบเทียบกับคนอื่นจนรู้สึกข้องใจ
มันเป็นอาการหลงติด แบบเส้นผมบังภูเขา
จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย
เคยเล่าให้ฟังในกระทู้นี้ไว้เหมือนกัน
กว่าจะหลุดได้ ไม่เอามาเกี่ยวพันความสุขของเรา
ก็ใช้เวลาตั้ง 10 ปีเศษๆ
จะตัดความรู้สึกแบบนี้ได้ ต้องลองสำรวจความคิด
หาที่มันตอบโจทย์เราได้แบบเดียวกับ ความคิดเก่า
ที่ต้องเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอดเวลา
.......แล้วคนที่เหนื่อยก็คือเราเอง.........
ทุกวันนี้ผมมั่นใจว่า ความสุขของผมเกือบทั้งหมด
ขึ้นกับการแข่งขันกับตัวเอง ในทุกแง่มุม
ผมทำได้เกิน มาตรฐานที่วางไว้ อย่างนี้ต้อง ฉลองลูกเดียว
พาครอบครัวไปกินข้าวนอกบ้าน เปลี่ยนบรรยากาศ
เห็นหน้าตาคนรอบข้าง ทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย
ก็รู้ว่า เขารู้สึกดีกว่าวันอื่นๆ เราก็รู้สึกปิติไปกับสิ่งที่เราทำด้วย
ทำบ่อยๆไป เราก็จะยอมรับ คุณค่าของตัวเรา ด้วยตัวเราเองมากขึ้น
ความรู้สึกดีก็จะเข้ามาแทนที่ความรู้สึกแย่ๆ โดยอัตโนมัติ
ช่วงปี 2005 รุ่นพี่ผมคนนึงที่ผมเคารพนับถือมากกว่า ครูอาจารย์เกือบทั้งหมดที่สอนมา สอนผมว่า ถ้ารู้สึกว่า เราด้อยกว่าเพื่อนอีกคน ก็ให้มองในมุมใหม่ว่าแทนที่จะคิดแข่งกับเค้า ก็ถือว่าเรียนรู้ (ลัด) มุมมองใหม่ๆ ของเขา ด้วยการ
วางตัวเป็นมิตรกับเค้า ไม่ดีกว่าเหรอ คิดดูสิ ระหว่างเรามีใจเปรียบเทียบ
สูง/ต่ำ ทำให้ตัวเราไม่ค่อยมีเพื่อนที่ดี กับ เราอยากได้ยินได้ฟังเรื่องใหม่ๆ
จากคนรอบข้าง ทำให้ตัวเรา มีเพื่อนห้อมล้อมรอบข้างที่ดีและเก่งไปหมด
มีอะไรก็ช่วยเหลือ เตือนกัน ชนะ ก็ ชนะไปด้วยกัน
สมองที่ปลอดโปร่งจากการไม่มีคู่แข่ง ทำให้เราทำผลงานได้ดีขึ้นกว่าที่เรา
คาดคิดมากนัก
ปล. เขียนมาหยั่งงี้ ผมเองก็ยังเผลอเปรียบเทียบกับคนอื่นอยุ่บ้าง แต่พอกลับ
มานึกถึงคำสอนที่พี่เค้าให้ ผมรู้สึกเบาโปร่งโล่งสบาย และรู้สึกตัวเองโชคดี
ที่มีคนเก่งๆ ให้ผมเรียนรุ้ เอาเป็นแบบอย่าง ได้ไม่จำกัด
พี่หมอมุข กับ น้องนีโอ ในสายตาผมเห็นเป็นเพื่อนที่เก่ง ที่น่าเอาเป็นแบบอย่าง และเป็นแรงบันดาลใจให้ผมตั้งใจเริ่มสร้างนิสัยในการเรียนรุ้ให้ดีขึ้น
มากกว่า ที่จะมาคิดอิจฉาว่า เขาเริ่มต้นเร็วกว่า ฉลาดกว่า อย่างนั้นอย่างนี้
ผมสลัดตัวเองหลุดจากความคิดแบบหลังได้ เพราะผมมีเป้าหมายที่ใหญ่
เกินกว่าจะเอามาล้อเล่นได้ และผมคิดว่า อะไรที่คิดแล้ว ทำให้เป้าหมาย
เดินหน้าได้ต่อเนื่อง ผมยินดีทำครับ
โพสต์
บันทึกไม่สำเร็จ