ธรรมะ ธรรมชาติ

[BeSmile]

[quote="por_jai"][quote="Voldtrest"]

ปวดเมื่อย ก็ต้องรู้ว่า ปวดเมื่อย

[ซากคน]

คุณเคได้รับเกียรติให้เข้าเยี่ยมชม หนึ่งในฐานทั้ง4ของสติปัฏฐาน๔
เชียวนะ
สติปัฏฐาน4 มี กาย เวทนา จิต ธรรม
ปวดเมื่อยนี่เป็นเรื่องของเวทนาครับ
หลวงพ่อสอนว่าการพิจารณาเวทนานั้ืน
มีความจำเป็นต้องนั่งสมาธิก่อนเพื่อให้เกิดฌาณ
จีึงจะมีความสามารถพิจารณาเวทนาได้ครับ
เนื่องจากผมฝึกมาทางดูสภาวะอารมณ์หรือดูจิตที่มันแกว่งไกวไปทั้งวัน
ผมจึงไม่มีความรู้ความชำนาญในสายสมาธิแม้แต่น้อย
มีคนเคยไปถามหลวงพ่อเหมือนกันว่าสายดูจิตอย่างพวกกระผมนี้
เวลานั่งแล้วปวดเมื่อยจะทำอย่างไรดี
หลวงพ่อว่าก็ให้รู้ไปว่าปวด
เห็นไหมว่าร่างกายไม่ใช่ของเรา
มันจะปวดมันจะเมื่อย ก็หาจะไปยุ่งกับมันได้
มันก็มัน
เราก็เรา
ต่างคนต่างแสดงอนัตตาให้จิตได้รับรู้ไตรลักษณ์บ่อยๆ
วันนึงมันจะยอมรับ
ถามหลวงพ่อว่าจิตมันยอมรับแล้วอย่างไรต่อ
ท่านว่าให้มาถามท่านอีกครั้งเมื่อถึงวันนั้น...แฮ่...
แล้วท่านก็ว่าถ้าปวดจะไปทนทำไม
ก็ให้ขยับเสียใหม่ให้สบายจะเป็นการดี
สำหรับพวกจริตอย่างผม
สายผมแม้จะยากจนด้านสมาธิ
แต่เรื่องสุขสบายไม่มีความจำเป็นต้องไปทุกข์กับเรื่องปวดเมื่อยนี่เลยครับ

เพียงเท่านี้  พี่ป้อม (ขออนุญาตเรียกตามท่านอื่นครับ) ได้ตอบคำถามผมแล้ว
ครับ  

ผมคาดคั้นให้ตัวเองทำทุกอย่างให้ได้ตามที่ใจปรารถนา ไม่ได้สนใจใยดีสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจความรู้สึกที่บีบรัดอยู่ข้างใน จนในที่สุดผมก็เบรกแตก ไปไม่ถึงเป้าหมายทางการศึกษาที่ใช้เวลาไปถึง 4 ปี  อีกทั้งยังลืมที่จะใช้เวลาเหล่านั้นในการหา core ให้เจอ

การกระทำของผมในวันวาน ส่งผลให้เป็นอย่างทุกวันนี้ มิใช่ใครอื่น  
มานึกอีกที อย่างน้อยผมคิดว่ายังโชคดีที่ ผมไม่ไปแข่งขันกับใครอีก  ผมเหลือแต่การคุยกับตัวเองทุกวันเพื่อตามหา core ให้เจอ ช้าไปเยอะ  แต่วันนึงเราต้องเจอแน่นอน

จากการคุยกับตนเองทุกวัน ทำให้ผมเป็นคนชอบเขียนให้คนอ่าน อย่างน้อยก็
มีคนช่วยกรองความคิดของเรา

ผมสงสัยในหลายๆเรื่อง  แต่ไม่เคยสงสัยกับคำถามว่าเกิดมาทำไม เลย
เพราะผมมี core ที่ต้องตามหา  อัตลักษณ์ทางความคิดและการกระทำที่ต้องการเน้น  ความเชี่ยวชาญที่ต้องมีและติดตัวไปจนวันหมดอายุขัย  

วันแรกที่ผมเข้ามาเขียนในห้องธรรมะแห่งนี้  ผมเพียงมีเจตนา ไม่ยอมรับ
การบูชารูปเคารพ พระเครื่อง ความเชื่อที่เล่าต่อๆกันมา เท่านั้นครับ  

จากความรู้สึกผม บอกว่าในนี้มีอะไรดีๆมากมายที่ผมยังไม่เคยสัมผัสครับ

[por_jai]

[quote="BeSmile"]

ผมก็เคย ฝึกแนว ๆ นี้ มาก่อนล่ะครับ แต่ผมเองก็ทำได้ไม่น่า จะสำเร็จ

[RONNAPUM]

วิธีทำสมาธิแบบพระพุทธเจ้า โดย Dungtrin
อ่านแล้วโดนใจมากครับ  

http://dungtrin.blogspot.com/2009/10/blog-post_14.html

[BeSmile]

...

ผมเข้าใจว่า การภาวนานั้นหมายว่าให้เรารับรู้
สภาวะที่เกิดขี้นทุกอย่างตามความจริงที่เกิดขี้นเวลาปัจจุบันนั้ืนๆ
สภาวะที่คุณควรจะรู้ในเวลานั้นคือคุณกลัว
พอเราเห็นตัวกลัว มันก็จะดับไปเองครับ
ส่วนว่ามันจะเกิดขึ้นใหม่อีกก็แน่นอน
พราะตราบใดที่ตัวกรอยังทำงานไม่เสร็จ
ก็ถือว่าเหตุยังอยู่
ผมว่าช่วงทำฟันเป็นช่วงเวลานึงที่คุณควรภาวนาได้ดีมากๆตะหาก...
ที่คุณส่งจิตไปอยู่ที่เพดาน
ศัพท์หลวงพ่อท่านว่า ส่งจิตออกนอกครับ
ฟังซีดีบ่อยๆจะได้ยินเรื่อยๆ
ผมก็ชอบส่งจิตออกนอกเวลาไปวิ่งสวนลุมตอนเย็นๆ...ฮ่า...

ครับพี่พอใจ น่าจะเป็นการส่งจิตออกนอก จิตตอนนั้นไปเพ่งที่เพดาน

น่าจะเป็นช่วงที่ภาวนาได้ดีมาก เนื่องจาก สภาวะ ความกลัว กับ ความเจ็บ ตอนนั้นน่าจะชัดเจนมาก น่าจะภาวนาได้ดี

คราวหน้า จะลองเปลี่ยนวิธีดูครับ

แต่... ตอนนั้น มัน กลัวกับ เจ็บ นะครับ


แล้วพี่พอใจ ไปวิ่ง แล้ว สภาวะแวดล้อม มันน่าส่งจิตออกนอกหรือครับ ผมจะได้ไปดู ... เออ ไปวิ่งมั่งครับ  :lol:

(แซวเล่นนะครับ)

[por_jai]

[quote="RONNAPUM"]วิธีทำสมาธิแบบพระพุทธเจ้า โดย Dungtrin
อ่านแล้วโดนใจมากครับ

[oatty]

[quote="RONNAPUM"]วิธีทำสมาธิแบบพระพุทธเจ้า โดย Dungtrin
อ่านแล้วโดนใจมากครับ

[smith_sanguan]

เห็น โทสะ โมหะมากมาย กิเลส ก็มากมาย เกิดดับเกิดดับครับ แต่ยังตัดไม่ขาดครับ พี่พอใจ อัตตาก็เยอะครับ

[smith_sanguan]

ส่งการบ้าน พีพอใจ สองวันก่อนทะเลาะกับแฟน แฟนบอกว่า ผมแอบนาซี 555 นาซีแฝงใน แสดงอาการตอนโมโห สำรวมไม่อยู่ เลยระเบิดพลัง ตอนพลังออก ก็คิดเรานี้อัตตานี้ ยุบยิบยุบยิบ แต่ไม่รู้เป็นอะไร ตู้มๆ แล้วก็มาฟังหลวงพ่อต่อ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฟังแต่เพลง เปลี่ยนลำโพง สนองกิเลส จิตเลยแกว่งตลอด ไม่ตั้งมั่น จีพีเอส กับมือถือยังไม่ได้ซื้อครับ กิเลสแทรกเป็นช่วงๆ เกิดดับเกิดดับ แต่นานไปนานไป มันก็ลดลงครับ ถ้าจะซื้อคงซื้อตอน เครื่องเก่าเสีย สำรวม ผมจะไม่สนองกิเลสครับ

ขอโอกาศครับ ถามนะครับ เวลาโมหะ แทรก ก็รู้ แต่จะมีอารมณ์ จะพูด เอาไม่อยู่ สำรวมไม่อยู่ ตั้งมั่นไม่อยู่ครับ ให้รู้ ไม่กด ไม่แทรกแทรน มันเอาไม่อยู่ ทำไงดีครับ

[oatty]

กิเลส คือ โลภ โกรธ หลง มีไว้ให้ละครับ ไม่ใช่สักแต่ว่ารู้ทันอย่างเดียว  :)

[por_jai]

ขอโอกาศครับ ถามนะครับ เวลาโมหะ แทรก ก็รู้ แต่จะมีอารมณ์ จะพูด เอาไม่อยู่ สำรวมไม่อยู่ ตั้งมั่นไม่อยู่ครับ ให้รู้ ไม่กด ไม่แทรกแทรน มันเอาไม่อยู่ ทำไงดีครับ

อาการอย่างนี้ก็เกิดกับคนทั่วไปทั้งโลก
พวกเราก็ด้วยครับไม่ได้ดีอะไรไปกว่าคนอื่นเขาเท่าไหร่หรอกครับ
จัดอยู่ในกลุ่มที่เพิ่งเริ่มฝึกสติ...เป็นพวกนิวคิดอินทาวน์
ยังไม่ได้สติตัวแท้หรือที่หลวงพ่อเรียกสติอัตโนมัติมา
ในวันนี้จะให้เอากิเลสอยู่คงยากครับ
คาดหวังมากไปหรือเปล่าครับ
หลวงพ่อว่าคนท้องก็ต้อง9เดือนจึงจะครบกำหนดคลอดนะ
ไม่ใช่3เดือนอยากได้ลูกแล้วก็ไปผ่าออกมา
หลวงพ่อเทศน์ผมชอบมากจำได้เลยว่า
โมหะหรือหลงนี่เป็นกิเลสตัวแม่
(โมโหไม่ใช่โมหะนะ)
ราคะนี่เป็นตัวลูก
โทสะที่เกิดกับคุณนี่เป็นแค่ตัวหลาน
แค่เจอหลานยังเหนื่อยขนาดนี้
ถ้าเจอระดับตัวแม่จะทำไงดีล่ะทีนี้....ฮ่า....

[por_jai]

[quote="holidaytours"]

ชีวิตย่อมเป็นไปตามลิขิต (ละชั่วทำดี)

[smith_sanguan]

อาการอย่างนี้ก็เกิดกับคนทั่วไปทั้งโลก
พวกเราก็ด้วยครับไม่ได้ดีอะไรไปกว่าคนอื่นเขาเท่าไหร่หรอกครับ
จัดอยู่ในกลุ่มที่เพิ่งเริ่มฝึกสติ...เป็นพวกนิวคิดอินทาวน์
ยังไม่ได้สติตัวแท้หรือที่หลวงพ่อเรียกสติอัตโนมัติมา
ในวันนี้จะให้เอากิเลสอยู่คงยากครับ
คาดหวังมากไปหรือเปล่าครับ
หลวงพ่อว่าคนท้องก็ต้อง9เดือนจึงจะครบกำหนดคลอดนะ
ไม่ใช่3เดือนอยากได้ลูกแล้วก็ไปผ่าออกมา
หลวงพ่อเทศน์ผมชอบมากจำได้เลยว่า
โมหะหรือหลงนี่เป็นกิเลสตัวแม่
(โมโหไม่ใช่โมหะนะ)
ราคะนี่เป็นตัวลูก
โทสะที่เกิดกับคุณนี่เป็นแค่ตัวหลาน
แค่เจอหลานยังเหนื่อยขนาดนี้
ถ้าเจอระดับตัวแม่จะทำไงดีล่ะทีนี้....ฮ่า....

หลวงพี่พอใจ ไม่แนะนำหน่อยหรือครับ

[por_jai]

อย่างนี้ยังว่าไม่แนะนำอีกหรือ....ฮ่า....

[smith_sanguan]

ขอบคุณครับ เดี๋ยวมีอะไรจะถามใหม่นะครับ ขอบคุณครับ

[por_jai]

ขอบคุณครับ เดี๋ยวมีอะไรจะถามใหม่นะครับ ขอบคุณครับ

ฮ่า...จะบอกให้แบบไม่ต้องอิจฉาว่า
เรื่องกิเลสเจ้าโลกตัวจริงเนี่ย
ผมเองก็ยังรับมือมันไม่ไหวเลยครับ
แต่หลวงพ่อว่า
จะอย่างไรให้ถือศีล5ไว้ให้มั่น
อย่างน้อยตอนโกรธก็จะไม่ไปด่าว่าใคร
ตอนโลภไม่ไปโกหกใคร
เราก็ทุกข์น้อยลงไปเอง
เรื่องก็จะน้อยลงไปเยอะเชียว
...ฮ่า...

[smith_sanguan]

ขอบคุณครับ ศีล5 ครับ ขอบคุณครับ

[ซากคน]

[quote="por_jai"] อย่างนี้ยังว่าไม่แนะนำอีกหรือ....ฮ่า....

[por_jai]

โกรธนี่ใครจะไปมองว่าเป็นสิ่งไม่ดี
      มันเองก็มีเหลี่ยมให้มองว่าเป็นสิ่งที่ดีได้นะ
      ใครโกรธเก่ง
      หลวงพ่อว่าคนนี้ภาวนาง่าย
      (มีข้อแม้นะว่าต้องถือศีล5 ห้ามด่าใคร ทำร้ายใคร)
      เพราะเป็นนามธรรมที่เรา 'รู้' จักหรือ 'รู้' สึกเวลามันมาได้ง่าย
      ไม่เหมือนโมหะ
      โมหะจึงได้รับฉายาจากหลวงพ่อว่าเป็นกิเลสตัวแม่
      เพราะมันมาครอบเราแล้ว
      เรายังไม่ 'รู้' ตัวเลย
      มันมาเนียนๆเนิบๆ

[ซากคน]

[quote="por_jai"]  โกรธนี่ใครจะไปมองว่าเป็นสิ่งไม่ดี
     มันเองก็มีเหลี่ยมให้มองว่าเป็นสิ่งที่ดีได้นะ
     ใครโกรธเก่ง
     หลวงพ่อว่าคนนี้ภาวนาง่าย
     (มีข้อแม้นะว่าต้องถือศีล5 ห้ามด่าใคร ทำร้ายใคร)
     เพราะเป็นนามธรรมที่เรา 'รู้' จักหรือ 'รู้' สึกเวลามันมาได้ง่าย
     ไม่เหมือนโมหะ
     โมหะจึงได้รับฉายาจากหลวงพ่อว่าเป็นกิเลสตัวแม่
     เพราะมันมาครอบเราแล้ว
     เรายังไม่ 'รู้' ตัวเลย
     มันมาเนียนๆเนิบๆ

[por_jai]

เท่าที่ผมจำได้จากซีดีนะ
     โทสะเป็นกิเลส
      กิเลสเป็นของไม่ดีกับชีวิต
      เป็นสาเหตุหลักแห่งทุกข์

      ที่ผมหรือใครๆไปหาหลวงพ่อฟังธรรม
      ก็เพราะหลวงพ่อว่าธรรมของท่านนั้นเป็นธรรมของพระพุทธเจ้า
      ปฏิบัติเพื่อให้ทุกข์น้อยลงได้เรื่อยๆ
      สำหรับผมนะโทสะไม่ดีแน่นอน นอกจากมุมที่ว่าไปแล้ว
      เพราะเป้าหมายผมคือทุกข์ให้น้อยลง
      ดีมานด์ของผมตรงกับซัพพลายที่หลวงพ่อให้พอดี พอดี

      ส่วนน้องโวที่ไปแปรโทสะเป็นพลังไปใช้ทางโลก
      อย่างนี้ผมไม่ทราบแล้วละว่ามันทำได้อย่างไร
      เกินความรู้ผมไปอีกแล้ว
      เพราะแค่มีโทสะ กว่าผมจะรู้ทันมันๆก็แผดเผาผมซะแทบแย่แล้ว
      ผมไม่รู้วิธีเปลี่ยนมันเป็นพลังอย่างน้องครับ
     
      ทุกวันนี้ก็ทำงานกับหุ้นนี่แหละครับ
      ต่อสู้กับความโลภความกลัวซะละมากกว่า
      ที่ทำให้มีเงินใช้ มีข้าวกินอยู่อย่างทุกวันนี้

[smith_sanguan]

ผมดูตัวเอง ไม่รู้ก็ถามผู้รู้ พี่ ถามหลวงพ่อ รู้แค่นั้นครับ ไม่ทำอย่างอื่น ปัญญามีแค่ผิวๆครับ

[ซากคน]

ความโกรธที่ผมเจอมา... ก็แผดเผาเร่าร้อนไม่ต่างกับที่ พี่ป้อม เล่าให้ฟังครับ

ที่เเปรเป็นพลังมาใช้งาน ได้แค่ส่วนหนึ่ง  อีกส่วนที่เหลือก็ทิ่มแทงใจอย่างไม่
ปรานีต่อเราเลย  ผมจงใจหัดแปรความโกรธ ก็ตอนอยู่ ป.6 (ด้วยความที่เป็นเด็ก โกรธง่ายลืมง่าย จึงทำได้ไม่บ่อยมาก) เหตุจูงใจที่ให้ทำมาจากเพื่อนๆ แกล้ง ดูถูกดูแคลน เห็นเป็นตัวตลกบ่อยๆ  ทำให้สรุปว่า เป็นอย่างนั้นจริงๆๆ   ผมเลยต้องการทำให้เพื่อนๆยอมรับผมให้ได้  

ผมเก็บภาพเหล่านั้น เสียงต่างๆเหล่านั้น ไว้ตลอด  ก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่าน  ก็จะนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น  

" กระติกน้ำที่ถูกเตะไปเตะมาเหมือนลูกบอล ท่ามกลางนักเรียน 5 คน
น้ำที่ไหลเอื่อยๆออกมาจากก้นกระติกที่แตก....."

" รองเท้าที่ถูกโยนออกไปนอกระเบียง...พร้อมกับเสียงหัวเราะ "

" แน่จริงมาแข่งเลขกันมั๊ย / แข่งเปิดดิก  แ_ไม่มีวันทำได้หรอก รอชาติหน้า"

" ไปไกลๆ ไอ้หมูเน่า....เหม็น "  

bla bla bla.....

พอเข้าโรงเรียนใหม่ก็โดนอีก  นอกจากเพื่อนล้อแล้ว   อาจารย์ก็ล้อด้วย    

"มีใครรู้จัก robot บ้าง แล้วแกก็ทำหน้าเฉยๆ  ยกไหล่ขึ้น แล้ว เดินเป็นจังหวะ "    

ผมช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นมาก  นี่หรือ อาจารย์ประจำชั้น ที่จะให้คำปรึกษากับลูกศิษย์ในห้องเรียนที่เข้ากับเพื่อนๆไม่ได้  

ภาพที่เก็บเอาไว้ มันเด่นชัดมาก จนแปรมันเป็นสมาธิที่มีต่อ การเรียน+กีฬา

"ผมจะต้องทำให้ทุกคนยอมรับให้ได้..."    ตั้งแต่นั้นมา  อายุ 13 การแปรความโกรธเป็นสมาธิ  เป็นอะไรที่ใช้งานได้ทันทีตามที่ใจต้องการ  

ผลการเรียนที่ดีขึ้นเรื่อยๆ  พร้อมๆกับ การชู้ตบาสที่ไกลขึ้นๆๆ แม่นยำขึ้นๆๆ

....เดี๋ยวมาต่อนะครับ  ไม่มีช่วงไหนที่มีรสชาดเท่าช่วงนี้แล้ว

[ซากคน]

เอาเป็นว่า  โพสต์ที่แล้ว ผมเล่าให้ฟังกันไปแล้วว่า  ผมแปรความโกรธเป็นสมาธิยังไง   และมันติดกลายเป็นความเคยชินเป็นระยะเวลานาน 9 ปี

จนถึงปีที่ 9 ที่ผมเพิ่งมารู้สึกตัวว่า ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เรียนมาจริงๆ แต่กลับมาสนใจเรื่องเงิน (เคยปล่อยเช่าเกมกด, ของเล่นให้เพื่อน สมัยอยู่ ป.5)  หลังจากที่คุณ PazzaHut รุ่นน้องผมนึงปี เข้ามาจุดประกายการลงทุนในหุ้นในปลายปีที่ 8

ผลจากการได้รู้ความจริง ทำให้.....

ปีสุดท้ายกับการเรียน ป. ตรี ได้สร้างความทุกข์ทรมานให้กับผมมาก  โดยเฉพาะการทำ senior project  ที่แทบกินเวลาทั้งเทอมไปจนหมดสิ้น  
ความมุ่งมั่นที่ทำมาตลอดหลายปี เหือดแห้งไป พร้อมๆกับ การที่เราหายโกรธผู้คน  กำลังใจที่ถูกกัดกร่อนจากการพยายามทำเกรดทุกปี   ผลการเรียนจึง
ตกต่ำลงอย่างมาก

ไม่ต่างกับ นักมวยที่การ์ดตก, เข่าอ่อนในยกสุดท้าย  
ไม่ต่างกับ รถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง แล้วเบรกแตก หลุดโค้งลงข้างทาง  

นี่คือ โทษมหันต์ที่ผมได้รับจากความโกรธสะสม + ไม่เก็บเกี่ยว joyful of life

[กูรูขอบสนาม]

พูดถึงการแปรความโกรธเป็นพลัง
ขอแจมด้วย

เคยเขียนนิทานไว้เรื่องหนึ่ง
"สว่านน้อยทอร์นาโด"
เรื่องของเจ้าลมพายุชวนพิโรธ
เวลาสำแดงพลังทีก็กระเทือนไปทั้งเมือง
แต่มีเจ้าทอร์นาโดจิ๋วนี่แหละ
ถึงจะไม่โกรธ ไม่เคืองใครเท่าพี่ๆ
ก็อดไม่ได้ต้องทำลายข้าวของของคนอื่น
เพราะมีพลังเหลือเฟือมากเกินไป

ครั้งหนึ่งไปทำลายพืชไร่ของชาวสวน
ทำให้ต้นไม้ ใบดอกแตกหักเสียหาย
สว่านน้อยนึกเสียใจ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ
เกิดมาเป็นทอร์นาโดควงสว่านแบบนี้
จะทำดีทั้งทีก็ทำไม่เป็น

หากบรรดาต้นไม้ทั้งหลายก็เห็นใจ
เพราะดูๆแล้วสว่านน้อยเองก็ไม่ได้โหดร้ายหรือขี้โกรธนักหรอก
ก็เลยช่วยหาทางออกให้
ด้วยการมาเป็นสว่านเจาะก้นกระถางต้นไม้ให้เป็นรูเล็กๆ
ฉะนั้นเมื่อใดที่รู้สึกว่าตัวเองสะสมพลังความโกรธมากเกินไป
สว่านน้อยก็ค่อยจัดลำเลียงและเรียบเรียงลำดับความโกรธให้แหลมคม
เจาะก้นกระถางเป็นรูให้หมด
แรกๆยังลำดับความโกรธและพลังไม่ได้ดี
ทำกระถางแตกเสียเยอะ
ตอนหลังชำนาญขึ้น(ลำดับความโกรธน่ะ)
รูกระถางจึงสวยงามเป็นระเบียบ
กระทั่งสว่านน้อยหมดแรง สลายตัวเป็นลมเย็นไปในที่สุด

หลังจากนั้น ทุกครั้งที่สว่านน้อยเริ่มรู้ตัวว่าโกรธ
ก็รีบมาหาเหล่ากระถาง
ซึ่งจัดแถวรองรับให้ทอร์นาโดติ๋วเจาะรูที่ก้นอย่างเต็มใจ

[por_jai]

ตอนเย็นฟังซีดีหลวงพ่อ
     ท่านว่าอะไรทำเยอะก็ได้เยอะ
     มนุษย์เคยชินกับสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้นไว้
     มีโมหะหลงไปทั้งวันทุกวัน ก็หลงไปเรื่อย ไม่รู้ตื่นเิบิกบาน
     หลงไปคิด ได้แต่ทุกข์กลับมาอย่างนี้ตั้งแต่เกิดจวบจนปัจจุบัน

     มาภาวนามาอยู่กับ'รู้'บ่อยๆ
     ก็ได้รู้มาเป็นเพื่อนสนิทคนใหม่
     รู้กายรู้ใจ เบิกบานทั้งวัน
     เพราะรู้ ก็เกิดสติ สตินั้นไม่เกิดคู่กับกิเลส
     เป็นคนละพวกกันโดยธรรมชาติ
     ดังนั้นยิ่งรู้ยิ่งมีสติ ยิ่งห่างทุกข์ไปเรื่อยๆ

     ผ่านไปนานๆจะรู้ได้้ด้วยตัวเองว่า
     ตัวเองปัจจุบัน กับต้วเองเ้มื่อก่อน
     แตกต่างกันมากเหลือเกิน
     
     สุโค่ยจริงๆครับหลวงพ่อของผมเีนี่ย...ฮ่า...

[ซากคน]

2 ปีมานี้ ผมยังค้นหาขุมพลังในตัวเองที่จะเอามาแทนที่ความโกรธ ไม่เจอ
พอทำอะไรที  ก็ทำได้ไม่นาน เบื่อง่าย  แม้แต่หนังสือการลงทุน VI ที่เคยอ่าน
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  อ่านได้ไม่นาน ก็รู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก  

ปี 2009 นี้ ผมเหมือนคนที่ปล่อยหลายๆวันผ่านไป โดยไม่มีจุดหมาย ต่างกับ
ทุกปี ที่มีเป้าหมายชัดและวัดค่าได้  โดยเฉพาะเรื่องการลงทุน ที่ปีนี้ผม no idea จริงๆ  และก็แทบไม่ได้ทำอะไรกับมันเลย

ที่ทำทุกวัน ก็เห็นจะมีเพียงสิ่งเดียว (น้อยจัง) คือ

การขยายพอร์ตให้ได้ตามเกณฑ์ ก็เป็นเป้าหมายที่วางไว้ปลายปี 2007
   
ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า รักที่จะเป็นด้านนี้จริงๆ หรือ แค่เหนื่อยมากๆจนอยากพัก

แต่รู้สึกเบื่อหน่าย  ที่หาแรงบันดาลใจ ไม่เจอ..   เหนื่อยใจครับ...

ปล. ความรื่นเริงในชีวิต เอามาแปลงเป็นพลังขับเคลื่อนได้ไหมครับ  :?:

 - ผมไม่มีเพื่อนฝูง  เดินห้างคนเดียว  คิดคนเดียว    
วันอาทิตย์ที่แล้ว ไปเดินห้าง amarin  ไปเดินสยามฯ แบบไม่มีจุดหมาย
เห็นผู้คนมากมาย โดยเฉพาะคนจีน เหมาภัตตาคารทั้งห้อง  นั่งกินเจ
กันอย่างเพลิดเพลิน  ผมล่ะหิวโซเชียว  แต่ไม่กล้าไปขอนั่งร่วมโต๊ะ
พูดจีนไม่เป็น  :oops:

[คนเรือ VI]

เมื่อคืนฝันครับพี่พอใจ

มันรู้ว่าฝัน แต่ก็ฝันไปเรื่อยๆ
แล้วมันก็แทรกมาตลอดว่า

ใจหนีไปแล้วน้าๆ

แต่ก็ฝันไปเรื่อยๆ

มันคือเพื่อนสนิทคนใหม่ครับ
เพราะตอนตื่นตอนกลางวัน จิตบอกตัวเองอย่างนี้เสมอๆ (คือมันพากษ์น่ะครับ) เวลาหนีไปคิด

สุโค่ยจริงๆหลวงพ่อเรา

[por_jai]

เมื่อคืนฝันครับพี่พอใจ

มันรู้ว่าฝัน แต่ก็ฝันไปเรื่อยๆ
แล้วมันก็แทรกมาตลอดว่า

ใจหนีไปแล้วน้าๆ

แต่ก็ฝันไปเรื่อยๆ

มันคือเพื่อนสนิทคนใหม่ครับ
เพราะตอนตื่นตอนกลางวัน จิตบอกตัวเองอย่างนี้เสมอๆ (คือมันพากษ์น่ะครับ) เวลาหนีไปคิด

สุโค่ยจริงๆหลวงพ่อเรา

เล่าตอนไปส่งการบ้านกับหลวงพ่อ
ให้ฟังบ้างสิ

[คนเรือ VI]

หลวงพ่อบอกให้รู้เบาๆครับ
แล้วให้ไปทำต่อ

ช่วงนั้นติดเพ่งครับพี่พอใจ
เพิ่งหลุดมาไม่นานนี้เอง