โพสต์
โค้ด: เลือกทั้งหมด
โลกในมุมมองของ Value Investor 30 ตุลาคม 2554
ดร. นิเวศน์ เหมวชิรวรากร
ความคิดต่อไปนี้ เกิดขึ้นเมื่อผมต้องย้ายข้าวของภายในบ้านจากที่ต่ำไปสู่ที่สูง เพราะนั่นทำให้ผมพบว่ามีสิ่งของมากมายที่ผมแทบจะไม่เคยได้ใช้ หรือใช้เพียง 2-3 ครั้ง แล้วก็ถูกเก็บเอาไว้จนผมลืมไปแล้วว่ามีอยู่ เครื่องใช้หลายอย่างนั้น ผมซื้อมาเพราะคิดว่ามันน่าใช้ มีประโยชน์ แต่หลังจากนั้นผมก็พบว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำจริง ๆ เช่น เครื่องออกกำลังกาย เครื่องมือทำความสะอาดบ้านแบบหรูหรา เป็นต้น ส่ิงของบางอย่างน้ัน ผมได้รับมาจากคนอื่นเป็นของขวัญ หรือเป็นของรางวัล ของเหล่านั้น ผมไม่ต้องการใช้ในขณะนั้น จึงเก็บไว้ แล้วก็ลืมว่ามันมีตัวตนอยู่ สิ่งของทั้งหมดนั้น ผมเรียกมันว่า NPA หรือ Non-performing Asset หรือ “ทรัพย์สินที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์” ทั้ง ๆ ที่มันอาจจะมีประโยชน์สำหรับคนอื่น
ลองสำรวจตัวเองแล้ว ผมก็คิดว่าตนเองไม่ใช่คนที่ซื้อหรือเก็บของอะไรมากมายนัก ดังนั้น คนอื่นจำนวนมากก็น่าจะมี NPA อยู่มากโขเหมือนก้นโดยเฉพาะคนที่มีบ้านใหญ่โตเก็บของได้มาก และเมื่อย่ิงคิดไปอีกก็พบว่า ในความเป็นจริง ผมหรือคนจำนวนมากนั้น ไม่ได้มี NPA เฉพาะที่เป็นของใช้ต่าง ๆ ที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ในบ้านเท่านั้น แต่ยังมี NPA ที่เป็นทรัพย์สินรายการใหญ่ ๆ อีกไม่น้อย และ NPA เหล่านั้น น่าจะมีส่วนทำให้ความมั่งคั่งของเขาถดถอยลงเนื่องจากมัน “ดูด” เงินของเราให้ “จม” ไปกับมันโดยไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์หรือรายได้กลับมา
NPA ที่เคยเป็นรายการทรัพย์สินใหญ่ของผมตัวหนึ่งก็คือ ที่ดินแถวบางบัวทองที่ผมซื้อมาตั้งแต่เมื่อประมาณ 15 ปีก่อนในช่วงวิกฤติปี 2540 ที่แปลงนั้นมีราคากว่า 5 ล้านบาท ซึ่งถือเป็นทรัพย์สินที่สำคัญในขณะนั้นของผมและผมต้องก่อหนี้ถึงกว่า 3 ล้านบาทเพื่อที่จะซื้อมาและพบว่าผมไม่สามารถใช้มันได้เลยเนื่องจากอาณาบริเวณนั้นถูกน้ำท่วมตั้งแต่วันแรกที่ซื้อและท่วมต่อมาอีกเกือบทุกปี การที่จะขายทิ้งแทบเป็นไปไม่ได้ยกเว้นว่าจะขายถูกมากแบบครึ่งราคาซึ่งผมไม่ยอมทำ ผมปล่อยให้มันเป็น NPA มาเป็นสิบ ๆ ปีและนั่นคือความผิดพลาด เพราะถ้าผมขายทิ้งตั้งแต่แรก ๆ แม้ในราคาเพียงครึ่งเดียวและนำเงินมาลงทุนในทรัพย์สินที่ก่อให้เกิดรายได้ ป่านนี้มันคงกลายเป็นเงินก้อนโตไปแล้ว
คนที่ซื้อคอนโดมิเนียมไว้ โดยเฉพาะที่อยู่ตามสถานที่ท่องเที่ยวในต่างจังหวัด แต่ไม่ค่อยได้ไปพัก เช่นปีหนึ่งอาจจะใช้เพียง 4-5 วัน ในกรณีอย่างนี้เขาอาจจะไม่ตระหนักว่า มันได้กลายเป็น NPA เรียบร้อยแล้ว เหตุผลก็เพราะว่า ด้วยเม็ดเงิ นลงทุนที่ต้องเสียไปเปรียบเทียบกับผลตอบแทนหรือประโยชน์ที่ได้รับนั้น มันไม่สัมพันธ์กันเลย ตัวอย่างเช่น ถ้าคอนโดมีราคา 2 ล้านบาท และเราสามารถสร้างผลตอบแทนได้ปีละ 10% เราก็จะได้เงินปีละ 2 แสนบาท เทียบกับการใช้คอนโดของเราประมาณ 4-5 วันต่อปี เท่ากับว่าเราเสียค่าที่พักคืนละ 4-5 หมื่นบาท ดังนั้น ต้องถือว่า คอนโดที่เราซื้อมากลายเป็น NPA ไปแล้ว
หุ้นหลายตัวที่เราถือมานานหลายปี แต่เมื่อมองย้อนหลังกลับไป พบว่ามันให้ผลตอบแทนน้อยมาก ทั้งจากปันผลที่น้อยนิดและราคาหุ้นที่ไม่ไปไหนมานาน เหตุผลที่เราไม่ขายทิ้งก็อาจจะเป็นเพราะว่าราคาหุ้นต่ำกว่าต้นทุนมาก เราขายไม่ลง หรือเราอาจจะมองว่าหุ้นตัวนั้นมีราคาถูกเป็นหุ้น Value และหวังว่าในที่สุดมันก็จะปรับตัวขึ้นมาเอง ดังนั้นเราจึงไม่ขาย ในกรณีแบบนี้ เราอาจจะกำลังถือหุ้นที่เป็น NPA หรือถ้าจะพูดให้ถูกต้องยิ่งขึ้นก็คือ เป็น NPS หรือ Non-performing Stock ซึ่งยิ่งถือนานก็ยิ่ง “ขาดทุน” เพราะถ้าเราขายหุ้นไปแล้วเอาเงินมาลงทุนในหุ้นอื่นที่ดีกว่า เราจะได้ผลตอบแทนที่ดีกว่ามากในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านไป
สุดท้ายที่ผมเห็นว่าคนจำนวนมากไม่ตระหนักก็คือ การที่เราฝากเงินไว้ในธนาคารจำนวนมากกว่าความจำเป็นเพราะเราไม่รู้เรื่องการลงทุนดีพอ จริงอยู่ การฝากเงินนั้นแม้ว่าจะปลอดภัยแต่มันก็ให้ผลตอบแทนน้อยมาก ช่วงเวลากว่าสิบปีที่ผ่านมาเราได้ผลตอบแทนเฉลี่ยปีละไม่เกิน 2-3% ต่ำยิ่งกว่าอัตราเงินเฟ้อ ดังนั้น ในความคิดของผม เงินฝากธนาคารในช่วงกว่าสิบปีที่ผ่านมานั้นเป็น NPA โดยที่คนจำนวนมากไม่รู้ตัว
ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมด นั่นก็คือ เราต่างก็มีทรัพย์สินที่เป็น NPA จำนวนมาก ดังนั้น วิธีที่จะสร้างความมั่งคั่งที่น่าจะมีประสิทธิภาพที่สุดอย่างหนึ่งก็คือ การตระหนักถึง NPA ที่อาจจะอยู่ในพอร์ตของเราอย่างไม่รู้ตัว การไม่สร้างหรือซื้อทรัพย์สินที่มีโอกาสที่จะกลายเป็น NPA สูง และการแก้ไขทรัพย์สินที่เป็น NPA โดยวิธีการต่าง ๆ ซึ่งแน่นอน รวมถึงการขาย NPA นั้นทิ้งแม้ว่าจะได้ราคาน้อยกว่าที่เราคาดหรือคำนวณไว้มาก ถ้าทำได้แบบนี้ หนทางสู่ความมั่งคั่งคงจะราบเรียบขึ้นเยอะโดยที่เราอาจจะไม่ต้องใช้ความพยายามมากเกินไป
ถ้าแต่ก่อนได้มาศึกษาเรื่องการลงทุนใน stock asset ตั้งแต่แรก ก็คงไม่เป็นแบบนี้
บันทึกไม่สำเร็จ