ผู้ไถ่โทษจักอยู่ในใจเราเสมอ....My Redeemer Lives

เชิญมาพักผ่อน คลายร้อนนั่งเล่น คุยกันเย็นๆ พร้อมเรื่องกีฬา สัพเพเหระ ทัศนะนานา ชีวิตชีวา สุขภาพทั่วไป บันเทิงขำขัน รอบเรื่องเมืองไทย ชวนเที่ยวที่ไหน อยากไปก็นัดมา ...โย่วๆ

โพสต์ โพสต์
กูรูขอบสนาม
Verified User
โพสต์: 987
ผู้ติดตาม: 0

ผู้ไถ่โทษจักอยู่ในใจเราเสมอ....My Redeemer Lives

โพสต์ที่ 1

โพสต์

เห็นรายการโทรทัศน์เมื่อสุดสัปดาห์ถ่ายทอดเรื่องราว
การเดินเท้าสู่สันติ จากศาลายาถึงปัตตานี
ซึ่งตอนจบมีมิวสิควิดีโออุทิศให้กับผู้ที่เสียชีวิตระหว่างการเดินทางครั้งนี้
พร้อมกับเสียงเพลงๆหนึ่งขึ้นมา

ตะแรกคิดในใจว่า เอ..ทำไมไม่เปิดเพลงประเภท
ถ้าหากฉันเกิดเป็นนกที่โผบิน
ติดปีกบินไปให้ไกลไกลแสนไกล
จักขอเป็นนกพิราบขาว
เพื่อชี้ทางขาวประชาสู่เสรี

อะไรทำนองนั้น
พอเพลง My Redeemer Lives ของ Nicole C. Mullen นักร้องผิวสีดังขึ้นมา
ก็รีบมาเปิดกูเกิ้ลหาเนื้อร้องเลย
ฮืมม์...เพราะมากๆ และได้ความหมายครบถ้วน :wink:

คลิปวิดิโอเสนอภาพจากจุดเริ่มต้นก้าวแรกที่เดินออกจากหน้ามหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา
ตัดสลับกับภาพการย่ำเท้าบนถนนคอนกรีต ฝ่าไอแดด กรวดทราย ชายหาด
กรายไกลลงใต้ของกลุ่มคณะเดินสู่สันติ
บนความเหนื่อยล้า แต่ไม่อาจหยุดยั้งความมุ่งมั่น
บนความแปรปรวนของอากาศ แต่ไม่อาจยื้อฉุดกำลังใจ
พร้อมทั้งภาพการลาจากของคุณชาตรี อังอัจฉะริยะ

เพลงนี้กล่าวถึงพระผู้เป็นเจ้าที่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อไถ่โทษให้กับมนุษย์คนบาปหนา
โดยไม่มีข้อกังขาและยกเว้น
(ไม่ทราบว่าเป็นความตั้งใจของคนตัดต่อวิดิโอหรือเปล่า
ที่ต้องการใช้เพลงบ่งชี้สัญลักษณ์ให้เห็นว่า
คณะเดินทางไกลเหล่านี้คือตัวแทนที่มาขอโทษเรื่องราวความรุนแรงต่างๆ
ที่เกิดขึ้นบนปลายขวานทองไทยที่ผ่านมา)
ทั้ง ถ้อยคำ เนื้อร้อง สลวยสละจริงๆ
ไม่อาจแปลเป็นไทยได้ไพเราะเท่า
ให้เพื่อนๆซาบซึ้งกันเองดีกว่า

Who taught the sun where to stand in the morning
Who told the ocean you can only come this far?
Who showed the moon where to hide 'til evening
Whose words alone can catch a falling star?

Well I know my Redeemer lives
I know my Redeemer lives
All of creation testify
This life within me cries
I know my Redeemer lives

The very same God that spins things in orbit
He runs to the weary, the worn and the weak
And the same gentle hands that hold me when I'm broken
They conquered death to bring me victory

Now I know my Redeemer lives
I know my Redeemer lives
Let all creation testify
Let this life within me cry
I know my Redeemer, He lives

To take away my shame
And He lives forever I'll proclaim
That the payment for my sin
Was the precious life He gave
But now He's alive
And there's an empty grave.

And I know my Redeemer, He lives
I know my Redeemer lives
Let all creation testify
This life within me cries
I know my Redeemer lives

http://www.youtube.com/watch?v=9p4G2GbP ... re=related

เปิดไปอีก ก็เจอเพลงนี้ใช้ประกอบคลิปดังของ พ่อ-ลูก Team Hoyt
ที่ช่วยกันเติมเต็มกำลังใจวิ่งคนเหล็กมาราธอน  
รู้สึกจะเคยมีคนโพสในเวปไว้แล้ว เอามาดูอีกที

http://www.youtube.com/watch?v=VJMbk9dt ... re=related

ท้ายสุดขอคารวะจิตใจอันเข้มแข็งของ คุณชาตรี อังอัจฉะริยะ อีกครั้ง :bow:
ชีวิตเกิดและตายเพียงอย่างละหน ส่วนที่เหลือตรงกลางต้องค้นพบเอง
กูรูขอบสนาม
Verified User
โพสต์: 987
ผู้ติดตาม: 0

ผู้ไถ่โทษจักอยู่ในใจเราเสมอ....My Redeemer Lives

โพสต์ที่ 2

โพสต์

วันนี้ กรุงเทพธุรกิจ เซคชั่น จุดประกาย ได้ลงบทสัมภาษณ์ของนักเดินท่านหนึ่ง
ผู้เคยฝากฝีก้าวไว้ใน "เดินสู่อิสรภาพ"
ฟังทัศนคติการเกินจากบรมกูรูท่านนี้ได้บางตอนที่คัดมา
ส่วนฉบับจริง เชิญอ่านเอาในเวปเพราะยาวมากๆ

ก้าวสองของประมวล เพ็งจันทร์

' ก้าวสอง' ของ ประมวล เพ็งจันทร์

เดินเคียงข้างไปกับ "ผู้บรรลุธรรมด้วยปลายเท้า" เพื่อแบ่งปัน "เรื่องราว" ระหว่างทาง
และ "สันติภาพ" ให้เบ่งบานในมโนสำนึกของสังคม

ครั้งที่แล้ว แต่ละก้าวของ ประมวล เพ็งจันทร์
มีความหมายถึงการเข้าไปแสวงหาสิ่งที่ยัง "ติดค้าง" อยู่ภายในจิตใจ
ครั้งนี้ ผู้เจนจบในการเดินให้คำจำกัดความที่ต่างออกไป
"การเดินครั้งนี้มีเป้าหมายชัดเจนว่า เพื่อสร้างสภาวะสันติสุขให้เกิดกับสังคม ...
พูดง่ายๆ ก็คือ ครั้งที่แล้วผมเดินเข้าข้างใน ครั้งนี้ผมเดินออกมาข้างนอก"

53 วันจากศาลายาสู่ปัตตานี ใต้ธงโครงการ "เดินเพื่อสันติปัตตานี"
หลังได้รับคำชวนจาก รศ.ดร.โคทม อารียา
ผู้อำนวยการศูนย์ศึกษาและพัฒนาสันติวิธี มหาวิทยาลัยมหิดล
ที่ต้องการใช้ "การเดิน" เป็นสัญลักษณ์การสร้างความตระหนักรู้ถึงปัญหาความรุนแรง
และสถานการณ์ความไม่สงบในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ให้กับสังคมไทย    
ย่อมไม่เหมือนกับ 66 วันจากเชียงใหม่ถึงสมุย

ในฐานะ "ผู้เดินก่อน" เขาไม่ได้คิดว่านี่เป็นการ "ซ้ำรอย" ทางเก่า
แต่กลับยิ่งทวีคุณค่า และเพิ่มเส้นทางใหม่ๆ ให้กับตัวเอง เพื่อนร่วมเดินทาง และสังคม
เมื่อ 1,200 กิโลเมตรแรก ช่วยให้ค้นพบ "ตัวตน" จาก "ปลายเท้า"
ขณะที่ 1,100 กิโลเมตรต่อมา ทำให้มองเห็น "โลก" ใน "มิติ" ที่กว้างออกไป
และระหว่างก้าวนั้น มี "บางความหมาย" ที่เขานำมาร่วมแบ่งปัน
การเดินครั้งนี้แตกต่างจากการเดินครั้งแรกไหม

มันต่างกันในแง่ของวัตถุประสงค์ เพราะครั้งแรกผมเดินเพื่อเรียนรู้ฝึกฝนจิตใจตัวตนของผมเอง
ไม่ได้สัมพันธ์กับผู้อื่นที่เป็นเพียงฉากประกอบ
ดังนั้นการเดินครั้งแรกเป็นการเดินเพื่อเข้าถึงหรือเข้าใจตัวตนของตนเอง
แต่ครั้งนี้เป็นการเดินในมิติทางสังคม เป้าหมายชัดเจนว่า
การเดินครั้งนี้เพื่อจะสร้างสภาวะที่เรียกว่าสันติสุขกับกับสังคม
ซึ่งมันจะเกิดเราผู้เดินจะต้องสัมผัสได้ เข้าถึง เข้าใจอะไรบางอย่าง
เพราะตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย ก็เหมือนการเรียนรู้สังคม
คือ ประชาชน สภาพแวดล้อม สภาพชุมชน สภาพปัญหาต่างๆ
ถ้าจะพูดง่ายๆ ครั้งแรกเดินเข้าไปข้างใน ครั้งนี้เดินออกมาข้างนอก

ระหว่างก้าวเดิน ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศ สภาพแวดล้อม
หรือผู้คน คุณตีความออกมาแบบใด


มันเหมือนกับว่า ผมมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในใจแล้ว ผมมีความเชื่อมั่นว่า
เมื่อจิตใจของเรานิ่งสงบพอก็จะสามารถเชื่อมโยงความสงบนี้ไปสู่เพื่อนร่วมเดินทางได้
สิ่งนี้เป็นประเด็นแรกสุด เพราะขณะที่ผมเดินออกมา
ก็มีเพื่อนร่วมทางจำนวนหนึ่งที่เขารู้ว่าผมเคยเดินมาแล้ว
ดังนั้น ทำอย่างไรให้ความสงบที่ผมได้สามารถแบ่งปันไปสู่เพื่อนร่วมเดินทางได้ด้วย
มันไม่ใช่การนั่งพูดนั่งคุย ได้ยินคนอื่นคุย แต่เมื่อเราเดินร่วมกัน
เมื่อเกิดอะไรขึ้นในใจของเพื่อน ผมสามารถเอาความหมายที่เกิดขึ้นในใจเขามาพูดคุยได้
อย่างเมื่อเราเดิน เราเหนื่อย มีบางคนถามผมว่า อาจารย์ เดินครั้งนี้เราจะได้อะไรบ้าง
ผมตอบว่า เดี๋ยวเราจะรู้เอง
การเดินครั้งนี้เรามาเผชิญความเหนื่อยและมันก็กลายเป็นบางสิ่งที่ท้าทาย
ผมบอกให้เขาฟังว่า เมื่อก่อน ผมเคยเดินเข้าหาความกลัว
เดินเข้าหาความไม่แน่นอน เดินเข้าหาความไม่มั่นคงที่ปกติเราจะกลัวมาโดยตลอด
ครั้งนี้เราจะเห็นภาพเลยว่า เราไม่รู้ว่าจะกินอะไร รู้ว่าเหนื่อยแน่ๆ
แต่ก็ยังเดินไม่หยุด นี่เป็นภาพ แต่สิ่งที่อยู่ข้างหลังภาพนี้คืออะไร
ระหว่างเราเดินแล้วเราจะรู้ ตรงนี้ผมกำลังเชื่อมตัวผมกับเพื่อนร่วมทางแล้ว
ยกตัวอย่าง ตอนเช้าที่อำเภอบ้านแหลม จังหวัดสมุทรสงคราม  
เราเดินหันหน้าหาทะเลในทางทิศตะวันออก
ช่วงที่พระอาทิตย์โผล่แสงสีเงินสีทองมาจากท้องฟ้า
เพื่อนหลายคนบอก โห สวยจริงๆ อาจารย์ พวกเราเกิดมากันตั้งไม่รู้กี่ปี
เพิ่งจะรู้ว่าท้องฟ้ายามรุ่งอรุณที่พระอาทิตย์สอดแสงสีทองสวยที่สุด
และความสวยนี้คือความหมายที่ยิ่งใหญ่ของการเดินทาง
ผมสามารถบอกเล่าความหมายนั้นกับผู้ร่วมเดินทางได้
ไม่ต้องใช้คำพูดเลย ใช้ความรู้สึกที่ปรากฏขึ้นพร้อมๆ กัน

วบคุมจังหวะของการก้าวอย่างไร

ไม่ได้ควบคุมเลยครับ (ตอบทันที) เพราะแรกๆ เดินเขาจะให้เกียรติผม
ในฐานะที่ผมเดินมาแล้ว ให้ผมเดินนำ แต่ปรากฏว่ามีปัญหามาก
เพราะผมเดินเร็ว แล้วเพื่อนร่วมเดินบางคนถนัดเดินช้า
บางคนถนัดเดินเร็ว เมื่อเราเรียนรู้ตรงนี้ว่า
จังหวะของการก้าวเดินนี้ไม่ได้เป็นจังหวะของผมแล้ว
ผมต้องฝึกเดินเป็นจังหวะของเพื่อนผู้ร่วมเดิน
นี่เป็นความหมายที่สำคัญมาก

วันหนึ่งที่เราเดินคนเดียวจังหวะก้าวมันสัมพันธ์กับตัวเราคนเดียว
ก้าวอย่างไรทำให้เราทำสมาธิได้มั่นคง ก้าวอย่างไรทำให้จิตเราอยู่กับปัจจุบัน  
แต่การเดินครั้งนี้ไม่ใช่ ก้าวอย่างไรให้การเดินครั้งนี้มีความหมายกับเพื่อนๆ
ก้าวอย่างไรถึงจะทำให้เพื่อนร่วมเดินทางมีความเบิกบานกับการเดิน
ซึ่งถือเป็นโอกาสของผมจะได้ค้นพบ ตอนหลังผมจึงฝึกเดินช้า
ต่อมาผมจึงฝึกเดินข้างหลัง ขอให้เพื่อนผู้ร่วมเดินทางเดินก่อน
แต่เขาก็จะบ่นว่า อาจารย์ประมวลเดินข้างหลังทำให้เขาเกร็ง
เพราะเหมือนกับว่าผมกำลังมองเขาอยู่ (หัวเราะ) ผมก็เลยเรียนรู้ว่า
ถ้าอย่างนั้นเรามาเดินเสมอกัน หลังๆ เรานิยมที่จะเดินคุยกัน
ซึ่งปกติผมไม่เคยปฏิบัติเช่นนี้

ที่สำคัญ พอเราเดินคุยกันกลับมีเรื่องราวสารพัด
เราพูดคุยเรื่องเหล่านั้นในความหมายที่เราก้าวเดินได้ การเดินในครั้งนี้
จังหวะก้าว ความหมายของการก้าว ทำยังไงจึงจะให้จังหวะก้าวของเรา
และจังหวะก้าวของเขาเป็นจังหวะเดียวกัน และเราเดินพร้อมๆ กัน
ถ้าเป็นดนตรีก็คือ ท่วงทำนองแห่งการเดิน หรือลีลาผสานกัน
เครื่องดนตรีทุกๆ ชิ้นกลายเป็นเสียงอันไพเราะเพราะการผสานกัน
นี่เป็นการเรียนรู้ที่สำคัญ และรู้สึกดีมาก

สิ่งที่คุณค้นพบในจังหวะก้าวเดินตั้งแต่ การเดินนำ การเดินตาม
ไปจนถึงการเดินด้วยกัน มีอะไรบ้างและเชื่อมโยงกันได้อย่างไร


เวลาเดินนำ เราต้องกำหนดความหมายว่าเราจะเดินอย่างไร
เพื่อให้เพื่อนที่เดินตามเขาสามารถเดินได้ง่ายและดี ดังนั้นเราต้องคอยใส่ใจดูแล
ปกติถ้าเดินคนเดียว ผมไม่เคยหันหลังกลับมามองข้างหลัง
แต่ครั้งนี้ ผมเป็นผู้นำ ผมต้องหันมองข้างหลังตลอดเวลาว่า
เพื่อนร่วมเดินของผมเขาเหนื่อยล้า หรือห่างจากผมไปแล้วหรือยัง
ถ้าห่างไป ผมก็ต้องชะลอความเร็วลง

ถ้าเราเดินตาม เราก็ดูไปว่าเพื่อนเขาเดินเร็วเดินช้าแล้วปรับจังหวะของเราให้เข้ากับเขา
แต่ขณะที่เราเดินเคียงคู่กันเราไม่ต้องดู ซึ่งมันเป็นความหมายที่ดีมากเลยนะ   (ยิ้ม)
เวลาเราเดินเคียงคู่กัน ไม่มีใครนำใคร ต่างฝ่ายต่างเดินเคียงคู่ซึ่งกันและกัน  
ถ้าเราอยากเดินเร็ว เขาก็เร็วตามเรา ถ้าเราอยากเดินช้าเขาก็ช้าตามเรา
นี่เป็นความหมายที่ลึกล้ำกว่าความหมายเชิงกายภาพ
ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจความหมายของการเดินด้วยกัน
ที่ไม่มีใครเป็นผู้กำหนดนอกจากคนสองคน

ในการเดินครั้งแรกคุณเห็นอะไร

ครั้งแรกนี่มันมากจนต้องบอกว่าตั้งแต่วันแรกที่ออกจากบ้าน
ภาพความเป็นไปในชีวิต ความหมายของชีวิต
ภาพของความรู้สึกที่มันเป็นปัญหาอยู่ในอดีต อยู่ในปัจจุบันตอนนั้น
มันค่อยๆ รื้อฟื้นขึ้นมา ตัวตนของผมถ้าเปรียบเป็นบ้านหลังหนึ่ง
มันต่อเติมมาเรื่อยๆ โดยที่เราไม่เคยตรวจสอบเลยว่า
บ้านหลังนั้น มีห้อง มีมุม ประตูหน้าต่างเป็นยังไง
แต่ละวันที่เดินจึงเหมือนการที่เราค่อยๆ เปิดประตู สำรวจซอกมุม
จนกระทั่งผมเรียนรู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านี้

ช่วงเวลาการเดินครั้งนั้น ไม่มีเรื่องข้างนอกเลย ผมไม่สนใจเรื่องเวลา
ไม่สนใจเรื่องระยะทาง ไม่สนใจสภาพที่เรียกว่าเป็นกายภาพ
แต่ผมสนใจเพียงอย่างเดียวว่า ตัวตนของผมในขณะนั้นถ้ามีความขุ่นมัวขึ้นมา
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความกลัวเกิดมาอย่างไร
ดูจนกระทั่งมันเกิดสภาวะ "การเกิด-ดับของความกลัว ความต้องการ"  
เช่นความหิว ความอ่อนแรง

ขณะเดียวกันผมก็เห็นคุณค่าของความอิ่มอาหารที่ได้มา
บางครั้งผมจึงกินอาหารแล้วร้องไห้ว่า ทำไมเกิดมาตั้งนานกว่าห้าสิบปีแล้ว
กินมานับมื้อไม่ถ้วน เรารู้สึกว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อย
แต่เราไม่เห็นค่าของมันเท่ากับตอนกำลังเดิน เพราะเวลาที่เรากินอาหารเข้าไป
ชีวิตก็ฟื้นขึ้นมาอีก ทั้งหมดก็ทำให้เรารู้ว่า ชีวิตมีอยู่ มันมาจากปัจจัยแวดล้อมธรรมชาติ
เพื่อนมนุษย์ที่เกื้อกูลเราตลอดเวลา แต่เราไม่เคยตระหนักรู้ ถึงคุณค่า
และบุญคุณของสิ่งเหล่านี้ เห็นตัวเองที่ค่อยๆ เล็กลง


แล้วครั้งนี้?


มันมีความหมายไปอีกแบบหนึ่ง เมื่อเราเดินมา
ผมเห็นความทุกข์ของเพื่อน เป็นความทุกข์ของผม
หมายความว่า เมื่อเราเป็นเพื่อนกันปกติเราจะเห็นคนอื่นเป็นคนอื่น
เขาสุข เขาทุกข์ เราก็รู้สึกสงสารในบางครั้ง
แต่มันก็เป็นความรู้สึกสงสารในความหมายของคนอื่น
แต่ครั้งนี้ เราเป็นคนเดียวกัน เพียงแค่ว่าเราเห็นใครคนใดดนหนึ่งในกลุ่มเราเจ็บ
ก็เอาเท้าของเพื่อนมานวดมาเฟ้น ในทางกลับกัน เพื่อนก็ช่วยเรา
สภาวะเช่นนี้ มันทำให้ความรู้สึกของเราที่เมื่อก่อนก็จะเป็นส่วนๆ
ถูกเขย่าจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ความสุขความทุกข์ของคนแต่ละคน
เป็นสิ่งที่เรารับรู้ร่วมกัน รายละเอียดที่ต่างไปจากเดิมเหล่านี้
ทำให้ผมกระจ่างชัดขึ้นว่า ที่ผ่านมาเราทำให้ตัวเองเป็น ปัจเจกบุคคล
และคิดแบบแยกส่วน

วันหนึ่งเมื่อเพื่อนเราคนหนึ่งเสียชีวิต
มันบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกของทุกคนคืออะไร
เหมือนกับว่าการเดินทางครั้งนี้เราต้องเสียสละอวัยวะบางส่วนของเราไป  
แต่สวนที่เหลือมันจะเกิดพลังในการเดินต่อไป
ซึ่งเรามีความรู้สึกแบบนี้ในสังคมน้อยมาก เพราะเราต่างคนต่างแยกกันอยู่
เราต่างมุ่งหวังที่จะเอาตัวเองให้รอด เลยทำให้เราไม่ใส่ใจเพื่อนมนุษย์ในสังคมเท่าที่ควร

การเดินครั้งนี้ทำให้ผมเข้าใจว่า เราต้องร่วมกันอยู่
เหมือนอย่างที่ได้เห็นเป้ของคุณชาตรี (ชาตรี อังอัจฉะริยะ)
ที่วันหนึ่งเขาได้จากพวกเราไป แต่วันนี้เป้ใบนี้กลับมามีความหมายขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อลูกชายกลับมาสะพายต่อ มันยิ่งใหญ่มาก

ต่างจากเป้าหมายที่วางไว้แต่แรกไหม ?

ไม่ได้วางเป้าอะไรเลยตั้งแต่แรก  ผมใส่ใจว่า การเดินครั้งนี้
ผมจะเดินกับเพื่อนร่วมทางของผม ผมจะรับใช้เขา
ผมจะทำให้การเดินทางของเรามีความหมายร่วมกัน ซึ่งคืออะไรผมไม่รู้
แต่จะมีคำตอบเองในหนทางข้างหน้า
และผมเชื่อว่าการเดินครั้งนี้จะทำให้เกิดความหมายที่ดีงามขึ้นในใจของพวกเราทุกคน

คำตอบของการเดินครั้งนี้ไม่ได้กระจ่างชัดในวันที่เราก้าวผ่านประตูรั้วมัสยิดกลาง?

ผมพูดเสมอว่า เป้าหมายเชิงกายภาพมันคือปัตตานี
แต่เป้าหมายที่สำคัญคือ เป้าหมายทางความรู้สึก ซึ่งอยู่ในใจเราทุกคน
และต้องเดินกันต่อไป สันติไม่ได้รอเราอยู่ที่มัสยิดกลาง ปัตตานี
แต่สันติรออยู่ในใจเรา เพียงแค่เราเดินไปหาสันติในใจเราให้เจอ
และเมื่อเราเจอสันติที่อยู่ในใจ เราจะพบสันติในสังคม
เมื่อใดที่ใจหนึ่งดวงสัมผัสความสงบ สังคมก็สงบ

แน่นอน ใจทุกดวงสัมผัสความสงบไม่ได้ แต่ถ้ามีใจบางดวงเกิดความสงบ  
 อย่างน้อยๆ ก็ทำให้เกิดความหมายในเชิงสงบขึ้นในสังคมนั้น :wink
:
ชีวิตเกิดและตายเพียงอย่างละหน ส่วนที่เหลือตรงกลางต้องค้นพบเอง
โพสต์โพสต์