ยิ้มกันไว้นะ

[RONNAPUM]

อ่าน นิตยสารธรรมะใกล้ตัวฉบับที่ ๖๖ ประจำวันที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๕๒‏
เขียนโดย ดังตฤณ อ่านแล้วชอบมากเลยครับ ลองอ่านดูนะครับ

สมัยนี้คนไทยกลัวที่จะยิ้มทักคนแปลกหน้าใกล้บ้านแม้จะเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นอาจเพราะไม่พร้อมจะฝืนยิ้มหรืออาจเพราะเกรงจะต้องพูดคุยทำความรู้จักกันยืดยาว สมัยก่อนคนไทยอยู่ในอารมณ์พร้อมจะยิ้มมากกว่านี้แม้จะหลีกทางให้กันตอนเดินสวนก็ยิ้มถ้อยทีถ้อยอาศัยได้อาจเพราะชีวิตไม่เคร่งเครียดเท่าปัจจุบันหรืออาจเพราะสนุกที่จะทำคนแปลกหน้าให้เป็นคนคุ้นเคย ในอดีตพอยิ้มให้ใครแล้วเขาทำเมินผมก็เขินเป็นเหมือนกันจะแกล้งทำเป็นยิ้มด้วยเหตุอื่นก็ไม่ทันเสียแล้วเขาเห็นเสียแล้วว่าเรายิ้มให้เขาสุดท้ายคือต้องลดรอยยิ้มลงเป็นเจื่อนๆรู้สึกเก้อคล้ายเราไม่มีค่าพอให้เขายิ้มตอบ ทว่าเมื่อเห็นค่าของการยิ้มมากขึ้นมองเข้ามาที่ความรู้สึกภายในของตัวเองยิ่งกว่ามองสีหน้าคนอื่นความเก้อเขินหรืออารมณ์อับอายขายหน้าก็หายไปทุกครั้งที่เรายิ้ม เราเป็นฝ่ายได้ ไม่เคยเสียโดยเฉพาะถ้าอยากยิ้มออกมาจากใจจริงๆไม่ใช่แค่แกล้งฝืนยิ้มเพื่อเอาใจใครเดี๋ยวนี้ถ้าผมยิ้มให้ใครแล้วเจอใบหน้าปั้นปึ่งไม่รู้ไม่ชี้ตอบผมจะยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นแต่เบนสายตาไปทางอื่นและหันเหใจมาอยู่กับความสุขของตนเองแบบไม่ให้กระแสความสุขขาดสาย ผมพบความจริงว่าหลังจากเต็มใจยิ้มเพื่อตัวเองไม่ใช่ยิ้มเพื่อให้เกิดการยอมรับไมตรีจากใครอื่นชีวิตเราก็มีความสุขได้โดยไม่มีข้อจำกัดเช่น ไม่ต้องรอคนอื่นยิ้มทักเสียก่อน ใจถึงจะปลื้มว่าเรามีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของเขาในเมื่อใจเราเองมีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของตัวเองอยู่แล้ว

ดังตฤณ  เมษายน ๕๒
นิตยสารธรรมะใกล้ตัวฉบับที่ ๖๖ ประจำวันที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๕๒‏

[Ano]

[quote="RONNAPUM"]หลังจากเต็มใจยิ้มเพื่อตัวเองไม่ใช่ยิ้มเพื่อให้เกิดการยอมรับไมตรีจากใครอื่นชีวิตเราก็มีความสุขได้โดยไม่มีข้อจำกัดเช่น ไม่ต้องรอคนอื่นยิ้มทักเสียก่อน ใจถึงจะปลื้มว่าเรามีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของเขาในเมื่อใจเราเองมีคุณค่าควรแก่รอยยิ้มของตัวเองอยู่แล้ว

ดังตฤณ

[MarginofSafety]

[noooon010]

http://www.japantoday.com/category/pict ... ot-teacher

A humanoid robot named Saya speaks to school pupils as she takes on the role of teacher, during a demonstration at an elementary school in Tokyo on Thursday

ดูภาพข่างแล้ว
ถ้าผมเป็นเด็ก ผมคงตื่นเต้นน่าดูนะครับ  :D