โพสต์
ไม่รู้เป้นเพราะว่าผมเป็น chiristian เหมือนท่านหรือปล่าว แต่อย่างน้อย การมีอะไรบางอย่างเหมือนฮีโร่ของเราบ้าง นั่นเป้นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับผม
วันนี้ผมก็ประทับใจที่อ่านงานเขียนของท่านใน นสผ. ผู้จัดการ เรื่องขนมปีง 2 แป่น หน้า
เรื่องย่อมีอยู่ว่า มีผู้หญิงท่านชื่อแอนประสบความลำบากในช่วง Economic ของ America ตกต่ำ เธอคิดอยู่นานก่อนไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาว ซึ่งพี่สาวบอกคือเคล็ดลับของการอยู่รอดจากสถานการรืเลวร้ายเหล่านี้คือ
"ให้น้องคิดถึงการให้มากกว่าการรับ"
แอนเคืองมากที่พี่สาวพูดอย่างนั้น ขณะนั้นแอนได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าบ้าน เธอจึงไปเปิดแล้วก็พบกับชายแก่เร่ร่อนทีมาขอเสษอาหารกินท่ามกลางหิมะที่ตกอย่างหนัก เธอนึกถึงสิ่งที่พี่สาวพูด จิตในที่ดีงานตอนนั้นได้ต่อสู้อย่างหนักกับความอยู่รอดเพราะเธอก็เหลือปังอยู่ไม่มาก ถ้าเธอให้ไปหมด เธอก็ไม่อะไรกินแล้ว แต่เธอเห็นสภาพที่น่าสงสารของชายชรา ในที่สุดจิตในที่ดีงานก็ชนะ เธอหยินขนมปังในครัวให้ไป 1 แผ่น แล้วรีบปิดประตูไล่ชายคนนั้นไป ทันใดนั้นอแนก็รู้สึกถึงสิ่งประหลาดที่กำลังเกิดขึ้นในใจเธอ เมื่อให้แล้ว แทนที่จะรู้สึกกลัว กบลับรู้สึกปลอดโปร่งเปี่ยมใจขึ้นมา เธอรีบเปิดประตูวิ่งตามชายคนนั้นออกไป พร้อมกับเอาขนมปังที่เหลือไว้กินตอนเย็นห่อรวมกันให้ไปหมด
ประตูใจของเธอพ้อมเปิดสำหรับผู้มาเคาะเสมอแล้ว
ต่อมามีผู้มาเคาะประตูอีก เธอกำแอบเปิลวิ่งออกไปทันที พร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมล้น แต่คราวนี้มีเพื่อนบ้านเอาขนมปังมาให้ วันถัดมาแอนได้รับเงินปันผลจากบริษัทที่เธอซื้อไว้ ซึ่งไม่เคยปันผลเลย อแนจึงเอาเงินส่วนหนึ่งให้เพือนบ้านไปอีกเช่นเคย ท้ายสุดแล้วอแนได้รู้เคล็ดลับจากพี่สาว
การให้เป้นสิ่งที่ดีงาม
ก่อนหน้านั้นแอนเต็มปด้วย ใจที่หดหู่ มองโลกในแง่ร้ายเสมอ แต่เมื่อแอนกล้ามากขึ้นที่จะให้ กลับรู้สึกดีขึ้น และสิ่งดีงามก็หลั่งไหลเข้ามาแทนที่ ยามที่อแนนึกถึงแต่ตัวเอง นึกแต่ความยากลำบาก จิตใจก็คับแคบ ไม่มีแม้แต่ประตูจะเปิดรับสิ่งดีงาม เมื่อเราจ่ายอย่างพอเพียงแล้ว เหลือเก็บอาจไปลงทุน หรือ บริจาค เหมือนกับ บิล เกต วอเร็น ทีมีความมั่งคั่งแล้ว ก็แงปันให้ผู้อื่นเสมอ
การที่เรามีทัศนคติที่ดี มองโลกในแง่บวกเสมอ ทำให้เราคอยมองสิ่งดี ๆในสถานการร์ที่เลวร้าย และพยายามหาทางออกอย่างไม่ยอมแพ้ และเรามจะหาทางออกเจอในที่สุด
ผมแถมต่อด้วย รองเท้าหนึ่งข้างของคานธีครับ
คานธีขึ้นรถไฟครั้งหนึ่ง รถไฟเกิดออกตัวเร็วกว่าที่เคย ท่านรีบขึ้นรถทันที แต่ขาข้างหนึ่งก้าวตามไม่ทัน รองเท้าจึงล่วงตกลงพื้น ซึงเก็บไม่ทันแล้ว ท่านรีบโญนรองเท้าอีกข้างตามไปทันที
ลูกสีญย์ของท่าเห็นจึงร้องอุท่านว่า "ทำไมโยนไปละท่าน"
ท่านยิ้มและตอบว่า
"เกิดมีคนจนมาหยิบไป ข้างเดียวเอาไปทำอะไรก็ไม่ได้ ถ้ามี 2 ข้างยังไปใส่ได้ หรือไม่ก็เอาไปขาย อยู่กับฉันก็ไม่มีประโยชน์""
เพื่อนๆ คงเห้นความมีเมตตาของคานธีแล้ว การให้เป็นคุณสมบัติที่น่ายกย่องเสมอ
สมัยเรียน 2529 ผมเคยไปเดินตลาดประตูน้ำตอนหน้าฝน แล้วเห็นขอทานไม่มีขา ลแวลากเดินไปกับพื้น ในตลาดสด ลองนึกเอาดูครับ ว่าหน้าฝนในตลาดสดเป็นอย่างไรบ้าง ผมกวักเงิน 500 บาท ที่มี เพราะตอนนั้นไม่มีสดศจริงๆ ครับ ไม่ใช่หน้าใหญ่ แลวเดินกลับบ้านไปโบเบ็จากประตูน้ำ
เรื่องนี้ผ่านไป 20 ปีแล้ว ผมนัดเจอเพื่อนๆ ทีไร เพือน ๆ ที่อยู่ในเหตการณืครั้งนั้น ยังจำเรื่องนี้ได้อยู่เลย แต่ผมลืมไปแล้ว แต่ทุกคนยังจำได้อยู่ ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่า ความดีนั้น ไม่ลืมเลือนไปจากใจคนจริงๆ แม้เวลาผ่านไปนานมากแล้ว
การให้เป็นสิ่งที่สำคัญของชีวิต เป้นการแสดงออกถึงความรักและเป้นสิ่งดีงาม อย่างน้อยความสุขทางใจที่ได้มา
สุขสันต์วันหยุดครับ
บันทึกไม่สำเร็จ