โพสต์
ท่ามาตรฐานเวลานั่งอึ ก็ต้องหันหน้าออกไปนอกภูเขาเพื่อชมนกชมไม้และดูต้นทาง จากภาพจะเห็นว่าก้นจะหันเข้าหาแนวลาดชันของภูเขาทำให้มีระยะช่องว่างระหว่างก้นและพื้นดินไม่มากนัก จึงต้องระวังตัว อาจจะต้องโหย่งๆ ก้นเล็กน้อย มิเช่นนั้นก้นอาจจะไประพื้น หรือระอะไรบางอย่างที่ปล่อยออกมาจากก้น
แล้วถามว่า ถ้านั่งท่านี้มันลำบากนัก ทำไมไม่หันไปอีกทางล่ะ ? ระยะห่างจะได้เพิ่มขึ้น
จากภาพจะเห็นว่า เมื่อนั่งหันหน้าเข้าภูเขา แม้ระยะห่างระหว่างก้นกับพื้นจะมากขึ้นก็จริง แต่จุดศูนย์ถ่วงของร่างกาย ( Center of Mass; CM) บริเวณสะโพกจะรั้งน้ำหนักให้ตกไปทางด้านหลัง กอปรกับสรีระของเท้ามนุษย์เราไม่เหมาะกับการยกปลายเท้าขึ้นนานๆ (ไม่เชื่อก็ลองยกปลายเท้าขึ้น เทียบกับการเหยียดปลายเท้าลงสิ) แต่! ที่สำคัญคือนี่ต่างหาก ก็ถ้าคุณนั่งอึเพลินๆ แบบไม่ระวังตัว...
ก็อาจเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้... (กรุณาไปจินตนาการเองว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป)
ยังครับ! ปัญหายังไม่หมดเพียงเท่านี้
แม้จะนั่งอึอย่างถูกทิศถูกท่าแล้ว แต่ในกรณีที่เป็นวันมามาก (กินเข้าไปมาก ก็ออกมามาก) การนั่งยองอึอยู่เฉยๆ ก็อาจทำให้ของที่ออกมากองสุมจนล้นขึ้นมาท่วมก้นได้
ดังนั้นจึงต้องใช่วิธีอึไปพลางเคลื่อนที่ไปข้างหน้าไปพลาง เพื่อกระจายปริมาณของที่ออกมาไม่ให้กองสูงขึ้นมาชนกับก้น
ในกรณีที่อึแบบเคลื่อนที่ไปข้างหน้าจนชำนาญแล้ว อาจทดลองฝึกนั่งอึแบบ Moonwalk โดยการเคลื่อนที่ถอยหลังก็เท่ห์ไม่หยอก เพียงแต่ต้องรอบคอบหน่อย ควรระวังหลังมิให้ใบหญ้าด้านหลังบาดก้น หรือดีไม่ดีอาจเคลื่อนที่ตกเหวแบบไม่รู้ตัว.... เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้
ใครที่กำลังจะไปเที่ยวเขาเที่ยวภู เอาเทคนิคนี้ไปใช้ได้นะครับ ไม่ว่ากัน
บันทึกไม่สำเร็จ