พุธ ส.ค. 08, 2007 12:18 am | 0 คอมเมนต์
อ่า ดิฉันมิใช่หมอน่าคะ แล้วก็ไม่รู้เรียกโฮมซิกอะไรมั้ย
แต่อาการ ฝนพรำ อากาศอึมครึม นั่งเหม่อๆ ไร้สาเหตุ น้ำตาไหลริน หดหู่แบบไม่เหมาะสมกะสถานการณ์ที่เป็นจริง .. ... .... อะไรประมาณนี้ เคยเป็นค่ะ
คำแนะนำที่น่าจะดูดีสุดคือ ควรไปปรึกษาแพทย์ทางด้านจิตวิเคราะห์ อะไรทำนองเนี้ยเลยอาค่ะ
คนไทยยังมีค่านิยมไม่ชอบไปหาหมอจิต เพราะสังคมมักสั่งสมกันมาว่า เดี๋ยวคนจะว่าเป็นบ้า ฉันไม่บ้า เป็นแบบนี้เยอะ
บางที ถ้าสามารถหาสาเหตุเองได้พบ แล้วค่อยๆแก้ไขเองได้ ก็ดีค่ะ
แต่บางทีถ้าค้นเท่าไหร่ก็ไม่พบ อันนี้คงต้องระวังนิดนึง
โรคมันชื่ออะไรไม่แน่ใจ(ศัพท์แพทย์มันยาก
) แต่ทำนองคล้ายๆว่าโรคซึมเศร้านั่นอ่ะค่ะ
คนต่างชาติบางชาติเป็นมาก เช่น คนญี่ปุ่นพบบ่อย(เช่นที่มีข่าว เด็กอนุบาลโดนเพื่อนล้อแซวอะไรเล็กน้อยเอง แต่เขียนจดหมายแล้วฆ่าตัวตายลาโลกไปเลยก็มี)
คือ บางทีไม่ใช่เหตุอะไรที่ชัดเจนเห็นแบบเป็นข้อใหญ่ๆ แต่มันเป็นพฤติกรรมอะไรหยุมๆหยิมๆ ที่บางทีมักจะกระทำไปซ้ำๆ เหมือนคนที่ใช้ชีวิตเดิมๆ ซ้ำซาก จนกลายเป็นแบบโนบอดี้ไปเลย แล้วเอาความที่โนบอดี้มาตอกย้ำกดดันตัวเองให้รู้สึกเหมือนเป็นผักตายแล้ว ผักไม่สด อะไรทำนองนี้ก็เกิดขึ้นได้วันละนิดวันละหน่อย
มันก็มีหลายสาเหตุได้ แต่อาจจะเป็นสาเหตุที่ถูกตัวเราเองที่กลบฝังซ่อนมันไว้ ซึ่งการพบผู้เชี่ยวชาญน่าจะช่วยได้ดีกว่า (กรณีจิตเรากะลังตก มันอาจไม่มีความสามารถเท่าปกติที่จะค้นพบได้เอง)
บางทีบางคน แค่ว่า เคยถูกพ่อตีตอนเด็กๆ ไม่ใช่ประเด็นใหญ่อะไร แต่ดันไปเมมโมรี่ช็อตนั้นเอาไว้จนฝังลืมไปเลย ผ่านมาเติบโตมาเรื่อยก็รักพ่อมาตลอด แต่ลึกๆมีมุมนึงที่มันไม่ได้แก้ไขเมมโมรี่นั้นให้หายไป ...
อันนี้แค่ยกตัวอย่าง ซึ่งมันอาจจะคืออะไรก็ไม่ทราบได้ค่ะ ซึ่งควรต้องหาให้เจอ เช่น เกลียดแฟนคนแรก เธอไปกะชายอื่น ,อิจฉาเจ้านาย มีชีวิตที่ดีกว่า ,...อะไรต่างๆ ต้องค่อยๆค้นขึ้นมาให้เจอก่อน แล้วจึงจะจัดการจะมันได้ถูกจุด
มีพี่คนนึง พ่อตายไปตั้งนานแล้ว ยังรีบขับรถกลับบ้านทุกวัน กลับไปถึง อ้าวพ่อตายแล้วนี่นา รีบมาทำไม เอ้ย ตอนแรกจะขับไปแวะซื้อของนะ เนี่ยจดไว้หมด แต่สุดท้าย รถมันเลี้ยวมากลับบ้านเร็วทุกวันเหมือนว่าพ่อยังอยู่ ...แปลกแต่จริง
แต่......ถ้าพี่ energizer จิตเข้าที่เข้าทางอยู่บ้างแล้ว คือ มั่นใจว่าไม่ได้จิตตกแบบกรณีต้องแก้ไขเร่งด่วน คือราวๆว่ามั่นใจว่ายังเอาอยู่แน่
อยากขอแนะนำให้ฝึกสมาธิค่ะ ศึกษาให้เข้าใจในแก่นของธรรม ฝึกฝนปฏิบัติอาณาปานสติอยู่อย่างเป็นนิจ
สำหรับดิฉัน ต้องขออนุญาติ ใช้คำว่า เหมือนเป็นยาครอบจักรวาล ได้ผลแน่นอน 100%
) แต่ทำนองคล้ายๆว่าโรคซึมเศร้านั่นอ่ะค่ะ 
คิดไว้ตอนนั้นว่าไม่ลงไม่เรียนมันแล้วปริญญาโทเนี้ย เรียนภาษาจบคอร์สจะกลับบ้านดีกว่า(เพราะจ่ายเงินไปแล้ว) แต่พอโรงเรียนภาษาเปิดเรียน ได้เจอคนชาติต่างๆ รวมทั้งคนไทยด้วยกัน ก็เลยมีเพื่อนมีสังคม เวลาว่างก็ไปหางานทำ ความรู้สึกก็ค่อยๆ ดีขึ้น สุดท้ายก็เลยได้อยู่ทำงานด้วยรวมแล้วก็เกือบ 6 ปีเลยครับ (ได้กลับมาเยี่ยมเมืองไทยหนึ่งครั้ง)
ซื้อตั๋วไปกลับไว้เสร็จเลย คิดว่าถ้าอยู่ไม่ได้จะกลับ
เซ็งสุด ๆ
มีความรู้แง่คิดมุมมองดีๆ เยอะเลยครับ 
โพสต์
:shock: :shock:
บันทึกไม่สำเร็จ