คำว่าให้อภัย คือสิ่งที่ควรจะทำก่อนจะเสียมันไป

[misterjai]

ผมรักเสียงเพลงรักเสียงดนตรีมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ

.

ตอนผม ม.3
พ่อผมซื้อกีต้าร์โปร่งโจโจให้เป็นตัวแรก
ผมนั่งฝึกทั้งวันทั้งคืนเลย
ครับ

เพลงแรกที่ผมฝึกก็คือเพลงสาวเชียงใหม่
มีคอร์ด C Am Dm G7

.

ตอนฝึกใหม่ๆเจ็บนิ้วมากเลยครับ
จับคอร์ดก็บอด
เปลี่ยนคอร์ดก็ยังไม่ค่อยทัน

.

แต่พอฝึกไปนานๆก็เริ่มคล่องครับ
เริ่มจับคอร์ดทาบได้
เริ่มเปลี่ยนคอร์ดเร็วขึ้น

.

หลายเดือนผ่านไปผมตีคอร์ดได้คล่องปรื๋อเลยครับ
แถมยังร้องเพลงได้ดีจนเพื่อนๆในห้องชมอีกด้วย

.

.

.

ตอนผมฝึกกีต้าร์อยู่ที่บ้านมักจะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งฟังเสมอ

เธอชื่อน้องก้อยครับ
เป็นเด็กข้างบ้าน
(เมื่อก่อนผมอยู่บ้านพักข้าราชการครูกับ
พ่อกับแม่
น้องก้อยก็เป็นลูกครูคนหนึ่งในนั้นอาศัยอยู่แฟลตเดียวกัน)

น้องก้อยอ่อนกว่าผมสองปีแถมยังเรียนโรงเรียนเดียวกับผมอีกด้วย

.

พูดตรงๆผมไม่ชอบขี้หน้าเธอเลยครับ

เธอเป็นเด็กที่หน้าตาน่าเกลียดมาก
แถมยังทำตัวน่ารำคาญอีกด้วย

อ้วนเทอะทะยังกะหมูตอน
ผมเผ้ารุงรังไม่ยอมหวี
กินจุ มูมมาม
ตะกระตะกรามเป็นที่
สุด

.

เวลาผมเล่นกีต้าร์เธอก็ชอบมาไล่เปิดหนังสือเพลงจะให้ผมเล่นเพลงนั้นเพลงนี้

บางทีก็ขอให้ผมสอนกีต้าร์ให้โดยไม่ได้ดูตัวเองเลยว่านิ้วใหญ่ยังกะนิ้วหมู
(แค่เอานิ้วเดียวกดสายก็บอดหมดแล้ว)

ผมอึดอัดรำคาญมากครับ
อยากจะไล่เธอไปให้พ้นๆแต่ก็ไม่กล้า
เพราะเกรงใจครูนุ้ย (
คุณแม่ของเธอ)

.

บ้านเราอยู่ติดกันครับ

คุณแม่ของเธอสนิทกับคุณแม่ของผม
(สอนหมวดภาษาอังกฤษเหมือนกัน)

คุณแม่ของเธอมีพูดกับผมเสมอว่าให้ช่วยดูแลน้องด้วย

ผมเลยตกอยู่ในสภาพจำยอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ได้แต่จำใจฝืนทนเรื่อยมา

.

.

.

ที่โรงเรียน...

น้องก้อยแทบไม่มีเพื่อนเลยครับ
(ถึงมีก็น้อย)

เป็นเพราะเธออ้วนมาก
อ้วนจนน่าเกลียด

หน้าตาก็อัปลักษณ์ปานซากศพ

แถมยังทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาอีกด้วย

.

ผมได้ข่าวมาว่าเพื่อนๆในห้องเธอชอบล้อเธอว่า
"อีหมูอวกาศ"

ผมนึกขำในใจครับ
แม่งคิดได้ไงวะ

แต่ผมก็เห็นดีด้วยครับ
เลยตั้งฉายาเพิ่มต่อไปอีกว่า
"อีหมูอวกาศแห่งแกแลคซี่ทาง
ช้างเผือก"


.

เธอเป็นตัวโจ๊กประจำโรงเรียนให้คนอื่นล้อเสมอครับ

เวลาเธอเดินไปไหนมาไหนเธอมักจะเดินคนเดียว

พอผ่านกลุ่มผู้ชายก็มักจะมีคนตะโกนแซวเธอว่า
"อีหมูอวกาศ"
,"อีเชื้อแบคทีเรีย"
,"อีเชื้อจุลินทรีย์" ฯลฯ

.

แต่ผมไม่กล้าแซวเธอนะครับ...

เพราะกลัวว่าเธอจะเอาไปฟ้องครูนุ้ย
(คุณแม่ของเธอ)

เลยได้แต่แอบขำในใจเรื่อยมา

.

ตอนอยู่โรงเรียนผมจึงทำเป็นไม่รู้จักเธอครับ

เวลาเห็นเธอเดินมาใกล้ๆทีไรผมจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำทุกที

.

.

.

สำหรับเธอแล้ว...เพื่อนที่สนิทที่สุดก็คงจะเป็นผมนี่แหละครับ
(จริงๆแล้วผมไม่ได้อยากสนิทกับเธอเลยสักนิด)

แต่ติดตรงที่เธอเป็นลูกครูนุ้ยและบ้านเราอยู่ข้างๆกัน
ทำให้ผมต้องฝืนใจคบเธอ

หลายครั้งที่เธอร้องไห้ปรับทุกข์กับผมเรื่องที่โดนล้อ

แต่ผมก็ได้แต่ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา
เอาแต่นั่งเล่นกีต้าร์อย่างเดียวไม่สนใจ

.

แต่เธอก็ยังพอมีเรื่องดีอยู่บ้างครับ

เธอชอบเช็ดกีต้าร์ให้ผม

เวลาสายกีต้าร์ขึ้นสนิมเธอก็ซื้อมาเปลี่ยนให้ใหม่

พอมีหนังสือเพลงอะไรออกใหม่เธอก็จะซื้อมาให้ผมตลอด

เธอบอกว่าเธอชอบเสียงกีต้าร์มาก

เธอฝันอยากเล่นกีต้าร์เป็นบ้าง
อยากมีกีต้าร์ดีๆสักตัว

อยากออกเทป
อยากมีงานแสดงคอนเสริตเป็นของตัวเอง

ทำเอาผมขนลุกซู่เลยครับ
นึกภาพหมูอวกาศกำลังเล่นกีต้าร์อยู่บนเวที
(มันจะ
อุบาทว์ขนาดไหนนะ)

.

.

.

พูดถึงความฝัน...

ผมเองก็มีความฝันครับ

ผมฝันอยากเป็นนักดนตรีมืออาชีพ

อยากมีกีต้าร์ดีๆสักตัว
(ที่เล็งไว้มี GIBSON รุ่น SLASH ,FENDER
RICHI
SAMBORA STRATOCASTER USA
,IBANEZ JEM รุ่น STEVE VAI ฯลฯ)

อยากออกเทป
อยากออกคอนเสริต....ไม่ต่างอะไรกับความฝันของน้องก้อยเลยสักนิด
.

ผมจึงหมั่นฝึกฝนตัวเองอยู่ตลอดเวลาครับ

พอผมขึ้น ม.4
ผมก็ไปเรียนที่โรงเรียนสอนดนตรียามาฮ่าสยามกลการ

มีงานประกวดดนตรีที่ไหนผมไปหมดทุกงาน

ฝีมือผมพัฒนาอย่างรวดเร็วครับ

พอขึ้น ม.5
ปุ๊บผมก็เล่นเพลงของนูโว ,ไมโคร
,อัสนีย์-วสันต์ ,แบล๊คเฮด ,โลโซ
รวมถึงเพลงเพลงร๊อคสมัยนั้นได้แทบทุกเพลง

ที่โรงเรียน
พอมีงานประจำปีทีไรผมจะได้ขึ้นไปเล่นกีต้าร์และร้องเพลงโชว์เป็น
ประจำ

สาวๆงี้กรี๊ดตรึม!!

.

ยิ่งตอนวันวาเลนไทน์นะ
(พวกคุณจำกันได้ไหมครับ)
ที่พวกผู้หญิงชอบเอาสติ๊กเกอร์รูปหัวใจไล่แปะคนที่ตัวเองชอบน่ะ

.

ผมไม่อยากจะคุยเลยครับ...
ว่าเสื้อนักเรียนผมถูกแปะสติ๊กเกอร์มากที่สุด

บางคนก็เอาช่อดอกกุหลาบมาให้
บางคนก็เอาช๊อคโกแลตใส่กล่องรูปหัวใจผูกโบว์สวยๆมาให้

.

บางคนก็เขียนจดหมายมาสารภาพรักกับผม

.

แหม...

ช่างเป็นอะไรที่ประทับใจมากเลยครับ

นึกขึ้นมาทีไรผมยิ้มกับตัวเองทุกที

ตอนนั้นผมเป็นดาวจร้สแสงของโรงเรียนเลยล่ะ

.

.

.

พอผมขึ้น ม.6
ผมก็มีกีต้าร์ไฟฟ้าตัวแรกเป็นของตัวเอง

เป็นกีต้าร์ที่ผมเก็บเงินซื้อมาด้วยความยากลำบาก

ต้องเก็บเงินค่าขนมเกือบปีถึงจะซื้อได้

มันคือ IBANEZ ROADSTAR II SEREIS
(เสียงดีมากครับขอบอก)

ถึงจะไม่ใช่รุ่นที่ผมชอบที่สุดแต่ผมก็พอใจครับ

.

ผมเห่อกีต้าร์ตัวนี้มาก
นั่งเล่นทั้งวันทั้งคืนเลยครับ

เล่นเสร็จก็เช็ดถูจนเงาวับแล้วเก็บเข้ากล่องไม่ให้ใครแตะต้องเด็ดขาด

ผมรักกีต้าร์ตัวนี้มาก...

คิดว่าจะเก็บมันไว้เป็นสมบัติของผมตลอดไป

.

.

.

.

.

แต่มาวันหนึ่ง...

ผมต้องเอากีต้าร์ตัวนี้ไปเล่นออกงานที่โรงเรียน

พอดีวันนั้นช่วงเช้าผมต้องไปสอบ
รด.
ที่ศูนย์ฝึกนักศึกษาวิชาทหาร

ผมเลยต้องฝากกีต้าร์ไว้ที่น้องก้อยให้เธอเอาไปโรงเรียนก่อน

พอผมสอบเสร็จผมก็รีบกลับมาแล้วเดินไปเอากีต้าร์ที่ห้องเธอ

.

ปรากฎว่า...

เธอทำกีต้าร์ผมตกครับ...ตอนกำลังเดินขึ้นบันไดชั้นสอง

.

กีต้าร์ผมคอหักไม่มีชิ้นดี
บอดี้ร้าว สีถลอกปอกเปิก

.

ผมโกรธเธอมากครับ...

โกรธจนไม่รู้จะโกรธเธอยังไง...

เธอทำลายความภูมิใจของผม...

ผมจำได้ว่าผมชี้หน้าด่าเธอโดยไม่ไว้หน้าใคร

ด่าว่าเสียๆหายๆ
ด้วยถ้อยคำหยาบคาย จนเธอร้องไห้
ยืนตัวสั่นเหมือนลูกนก

สุดท้ายผมก็เขวี้ยงกีต้าร์พังๆลงจากชั้นสองแล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับไป
มองเธออีกเลย

.

.

.



ผมนึกในใจและสาบานกับตัวเองว่าจะเกลียดเธอไปตลอดชีวิต

.

.

.

หลังจากนั้นมาผมก็ไม่พูดกับเธออีกเลย

ไม่รู้ว่าเธอจะเอาเรื่องที่ผมด่าเธอไปฟ้องครูนุ้ยรึเปล่า

แต่ก็ช่างมันปะไร...

ก็เธอทำกีต้าร์ผมพังนี่

ถ้าฟ้องผมก็จะเรียกค่าเสียหายจากแม่เธอซะเลย

.

.

.

พอจบ ม.6
ผมก็ย้ายออกจากบ้านพักครูไปอยู่บ้านที่พ่อสร้างขึ้นใหม่

ผมดีใจมากครับที่จะไม่ได้เจอเธออีก

คนอย่างนี้ผมไม่ขอเจออีกเลยตลอดชีวิตจะดีกว่า

.

เวลาผ่านไปนานมากจนผมลืมเรื่องของเธอไปแล้ว

.

ปัจจุบันผมอายุ 26 ปี

เรียนไม่จบ...โดนไทร์ตอนปีสาม

ตอนนี้เรียนรามอยู่...แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะจบเลย

หนังสือหนังหาก็ไม่ยอมอ่าน
เอาแต่กินเหล้าสูบบุหรี่เที่ยวเตร่
เสเพลไปวันๆ

.

ความฝันอยากเป็นนักดนตรีก็ไปไม่ถึงดวงดาว

ทำวงไปออดิชั่นร้านไหนก็ไม่เอา

บางร้านเล่นได้เพลงเดียวก็โดนไล่ลง

สุดท้ายก็วงแตกจนต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง

หมดหนทางเข้าจริงๆก็เลยต้องขายกีต้าร์กับเอฟเฟคที่ใช้อยู่เอาตังไปกินเหล้า

.

ชีวิตผมเปลี่ยนไปมากเลยครับ...

จากเมื่อก่อนที่เคยมีสาวๆห้อมล้อม...มาวันนี้กลับไม่มีเลยสักคน

ดอกไม้ที่เคยเป็นฝ่ายได้รับ...มาวันนี้กลับเป็นฝ่ายต้องให้
(แต่ก็ถูกสาวเจ้า
ทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี)

ความฝันอยากเป็นนักดนตรีมืออาชีพ...อยากออกเทป...อยากเล่นคอนเสริต...มาวันนี้
กลับเลือนลาง...มองไม่เห็นอ
ะไรเลยสักอย่าง

.

ผมเริ่มท้อแท้กับชีวิต...

.

ผมถามกับตัวเองว่า...ความฝันที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันดีแน่แล้วหรือ?

.

ในขณะที่ผมกำลังสับสนกับตัวเองอยู่นั้น

ผมเริ่มคิดถึงใครบางคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต...

ผมคิดถึงน้องก้อย...

.

ป่านนี้เธอจะเป็นไงบ้างนะ...

ผมลองมาคิดดูแล้วผมไม่น่าไปด่าว่าเธอซะขนาดนั้นเลย...

ดูๆไปเธอก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น...

.

ผมเสียใจครับ...

ผมยังจำแววตาที่ผิดหวังของเธอในวันนั้นได้ดี...

.

เธอก็คงเสียใจเหมือนกัน...

ที่คนที่เธอเคยศรัทธาทำกับเธอแบบนั้น...

.

.

.

มาวันนี้...

ผมอยากขอโทษเธอครับ...

แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว...

ตอนนี้ผมคงเป็นได้แค่จุลินทรีย์ตัวที่เหงาที่สุดตัวหนึ่งในแกแลคซี่ทางช้างเผือก
เท่านั้น...

.

.

.

.

.

จนเมื่อเดือนก่อน...

ผมได้มีโอกาสไปงานเกษียณข้าราชการครูกับแม่ที่โรงแรมโลตัสปางสวนแก้ว

ปีนี้ครูนุ้ย
(คุณแม่ของน้องก้อย) ก็ปลดเกษียณด้วย

.

พอครูนุ้ยเห็นผมก็เดินเข้ามาทักทายผมอย่างคนคุ้นเคย

ครูนุ้ยถามถึงสารทุกข์สุขดิบและเล่าถึงน้องก้อยว่าเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ได้ 3 ปีแล้ว

.

น้องก้อยจบ ป.โท
แล้วและตอนนี้กำลังต่อ ป.เอก
อยู่ที่อเมริกาและทำงานในบริษัทซอล์ฟแวร์ชื่อดังแห่งหนึ่งไปด้วย

ตอนสุดท้ายของการสนทนา...ครูนุ้ยบอกให้ผมไปหาที่บ้านพรุ่งนี้
พร้อมทั้งบอกที่
อยู่ใหม่ให้เสร็จสรรพ

ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ว่าทำไมต้องให้ไปหาด้วย



.

.

.

วันรุ่งขึ้น...ผมก็ไปหาครูนุ้ยที่บ้านใหม่

มันเป็นคฤหาสดีๆนี่เองครับ

เป็นหมู่บ้านกึ่งรีสอร์ทชื่อหมู่บ้านกุลพันธ์วิว
(หมู่บ้านที่พวกคนรวยชอบอยู่
กัน
แถวๆถนนเส้นเชียงใหม่-หางดง)

.

พอไปถึง...ครูนุ้ยเดินออกมาพร้อมกับหิ้วกล่องกีต้าร์ออกมาใบหนึ่ง

ครูนุ้ยยื่นกล่องกีต้าร์ให้ผมพร้อมกับจดหมายฉบับเล็กๆใบหนึ่ง

.

ผมขนลุกซู่...

เย็นวาบไปทั้งตัว...

ค่อยๆแกะซองจดหมายออกมาอ่านด้วยมือสั่นเทา...

.

.

.

"พี่หนุ่มค่ะ...

ก้อยขอโทษนะคะที่ทำกีต้าร์พี่พัง...

ก้อยรู้ดีค่ะ
ว่ามันเป็นกีต้าร์ที่พี่รักมาก...

ก้อยเลยเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้...

ก้อยขอโทษนะคะ...ก้อยขอโทษจริงๆ

ก้อยสำนึกถึงความผิดของตัวเองอยู่ตลอดเวลา...

มันกลายเป็นแผลใจของก้อยเสมอมา...

หลังจากที่พี่หนุ่มย้ายออกไปจากบ้านพักครูก้อยก็ไม่รู้จะไปตามหาพี่หนุ่มที่
ไหน...

แต่ก้อยก็คิดมาตลอด...ว่าจะต้องไปขอโทษพี่หนุ่มสักวัน

.

กีต้าร์ตัวนี้...

ถึงมันจะไม่ใช่รุ่นเดิมที่พี่ชอบ...

แต่ก้อยก็ขอคืนมันแทนตัวเก่าที่เสียไปละกันนะคะ...

หวังว่าพี่หนุ่มคงยกโทษให้ก้อยนะคะ...

.

สุดท้าย...

ก้อยมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกพี่หนุ่มค่ะ...

ตอนแรกก้อยว่าจะเก็บมันไว้ในใจตลอดไป...

แต่เวลามันผ่านมานานแล้ว...ก้อยกลัวว่าพี่หนุ่มจะลืมก้อยค่ะ

.

ก้อยอยากบอกว่า...

ก้อยชอบพี่หนุ่มค่ะ...

แม้ตอนมาเรียนอยู่ที่อเมริกาก้อยก็ยังคงคิดถึงพี่หนุ่มอยู่เสมอ...

บางครั้งถึงกับฝันเห็นเลยนะคะ...

ฝันเห็นตอนที่พี่เล่นกีต้าร์ร้องเพลงอยู่ที่บ้านพักครู...

.

ฝันถึงทีไรก้อยเหงาขึ้นมาทุกทีเลยค่ะ...

ก้อยเลยตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้หาพี่...

.

ต่อจากนี้ไป...ก้อยคงจะไม่ฝันอีกแล้วนะคะ

เพราะก้อยได้ทำสิ่งที่อยากทำหมดทุกอย่างแล้ว...

สุดท้ายนี้...ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะคะ...จาก...น้องก้อย"

.

.

.

อ่านจบ...หยดน้ำตาของผมก็ไหลริน

ผมค่อยๆเปิดกล่องกีต้าร์ออกดูปรากฎว่า...

มันเป็นกีต้าร์ GIBSON รุ่น SLASH
ที่ผมชอบที่สุดเลยครับ...

[bsk(มหาชน)]

ขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งคับ..

[por_jai]

8) การให้อภัยเป็นทานอันสูงสุด
    ที่เราจะมอบให้ใคร ในโลกกลมๆใบนี้แล้วครับ
    ตังก็ไม่เสีย จิตใจก็สบายเมื่อทำ
    แต่ที่เห็นนี่ ความยึดมั่น ถือมั่น
    ทำให้เราให้อภัย ใครที่ทำไม่ดีกับเราได้ยาก นักกกก

    ไอ้หนุ่มในเรื่องนี้โชคร้ายครับ
     ไม่ได้มาปรึกษาท่านแม่ทัพเรื่องการใช้ชีวิต
     ไปออดิชั่นมา20ครั้งไม่ผ่านก็ท้อแท้ ทำตัวเหลวไหล
     ผมจำได้ว่าแม่ทัพสุมาอี้ บอกว่ามันจะสำเร็จในครั้งที่21 นี่แหละ
     ดั๊นไม่ไป........

     ชอบหลายกระทู้ที่พี่ MJ ไมเคิล จอร์แดน มานำเสนอในห้องนี้ครับ
     มาบ่อยๆนะครับ จะรออ่าน
     ผมรอคนมาล้ม พี่บี มหาชนแก้ว มานานแล้วครับ