อยากให้ช่วยวิจารย์

[Mon money]

มิติที่สี่
เสียงดนตรีดังสนั่น...
เสียงผู้คนที่พูดคุยกันเรื่องต่างๆอย่างออกรส...
กลิ่นแอลกอฮอล์ที่อบอวลอยู่รอบๆห้องสี่เหลี่ยมใหญ่ดูแคบไปโดยปริยายเมื่อมีคนมาอยู่รวมๆกันมากมายในคืนวันศุกร์ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมร้านนี้จึงอยู่ได้มานานหนักหนาโดยที่ร้านอื่นๆต่างก็เลิกกิจการกันไปนานแล้ว คงเหลือแต่ร้านนี้ร้านเดียวที่แม้จะมาแต่หัวค่ำยังต้องยืนรอที่นั่งกัน
โต๊ะมุมริมซ้ายที่ผมนั่งอยู่กับเพื่อนสนิทที่มักจะร่วมกันร่ำสุรากันเกือบทุกคืน จะดึกดื่นหนักหนาก็แล้วแต่วันเวลาจะอำนวย สำหรับคนหนุ่มโสดแล้วอะไรๆก็สะดวกไปหมด ไม่มีภาระที่ต้องรับผิดชอบใคร หรือสิ่งใดทั้งสิ้น
คืนนี้เรานั่งดื่มและคุยเรื่องต่างๆทั่วไปกันมาตั้งแต่สองทุ่มเศษๆแล้ว ยังไม่มีสัญญาณของการเลิกราจากเพื่อนร่างเล็กของผมเลยแม้แต่น้อย แต่สำหรับผมแล้วเข้าขั้นเต็มที่ทีเดียว จะกัดฟันนั่งทนมึนเมาต่อไปเห็นจะไม่ไหวเสียแล้ว แต่โชคดีหน่อยที่ที่พักของผมอยู่ห่างจากผับนั้นไม่ไกล เส้นทางที่ต้องใช้ก็เป็นเส้นทางถนนใหญ่ ขับรถมุ่งหน้าไปทางแยกประชานุกูล เลี้ยวซ้ายแล้ววิ่งขึ้นสะพานข้ามถนนวิภาวดีฯ ข้ามแยกรัชโยธิน ผมต้องขับรถผ่านปากซอยมากมายในแถวนั้น ผมอยู่ที่อพาสเม้นต์ ในซอยอาภาภิรมย์ ผมอาศัยเส้นทางนี้ในตอนเช้าเพื่อไปทำงานที่บางนา และกลับเส้นทางนี้หลังจากร่ำสุราในเวลาไม่ต่ำกว่าห้าทุ่มทุกวัน เวลากลับโดยเฉลี่ยน่าจะราวตีหนึ่ง
ซอยดังๆก็ซอยเสือใหญ่อุทิศ  ตรงเกาะกลางถนนรัชดานั้นเชื่อว่าหลายท่านคงเคยเห็น เป็นต้นโพธิ์ขนาดกลางๆไม่ใหญ่นัก พวงมาลัย ผ้าเจ็ดสีเต็มรอบต้น บริเวณดังกล่าวมีลักษณะเป็นโค้งที่สังเกตได้ยาก มันเหมือนไม่โค้ง แต่หลายคนไม่ว่าดาราคนดัง ชาวบ้านทั่วไป ต่างพากันมาจบชีวิตในบริเวณนี้หรือใกล้ๆนี้กันหลายคนแล้ว
ผมอาศัยอยู่ในละแวกนี้มานาน ใช้เส้นทางนี้แถบจะทุกวัน เวลาเช้าที่ออกไปทำงานจะเห็นร่องรอยและซากรถ คราบเลือดบนท้องถนนในบริเวณนั้นเรียกได้ว่าวันเว้นสองสามวันเลยก็ว่าได้
เขาว่าแถบนี้มีอาถรรพ์ มีวิญญาณผู้ที่มาเสียชีวิตที่นี้ไปไหนไม่ได้ต้องหาตัวแทนให้ได้เสียก่อนจึงจะหลุดไปผุดไปเกิดได้
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
ผมบอกขอตัวแยกกับเพื่อน แล้วเดินโยกเยกออกนอกร้านมาขึ้นรถ ติดเครื่อง กำลังจะถอยรถออกไป เจ้าอาร์มเพื่อนนั่งดื่มของผมเดินมาเคาะประตู
มึงไหวแน่นะ? มันไม่เคยเป็นห่วงผมเลยนี่นา
แค่นี้เอง...ขับรถเป็บเดียวก็ถึงแล้ว...ไม่ต้องห่วง ผมตอบแบบรำคาญ อะไรวะ...กินเที่ยวกันมาขนาดนี้ วันนี้เสือกมาห่วง ผมคิดในใจ
เออ...ขับรถดีๆแล้วกัน สีหน้ากังวลผิดปกติ แล้วคุยกันพรุ่งนี้ มันทิ้งท้าย
ผมถอยรถออกไป มุ่งหน้ากลับที่พักให้เร็วที่สุด มึนเหลือเกิน คืนนี้เส้นทางนี้มันช่างยาวไกลเสียจริงๆทั้งๆที่มันก็ไม่น่าจะเกิน7กิโลเมตร
อาการมึนของผมวันนี้มาแปลก ผมไม่เคยมึนขนาดโงหัวไม่ขึ้น ตาจะปิดไม่ปิดแหล่
...เอ...นี่ผมขับรถมาทางไหนนี่... เส้นทางที่แปลกตาไป ถนนที่ยาวสุดลูกหูลูกตา สองข้างทางเป็นท้องนา มีต้นตาลที่ชาวนาปลูกเอาไว้ขึ้นประปรายตามริมคันนา คล้ายขับรถผ่านจังหวัดเพชรบุรีเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว ไม่รู้ผมคิดอะไร มารู้สึกข้างหน้าเป็นทางเล็กๆ พื้นเป็นดินแข็งๆ ไม่มีทางอื่นอีกแล้วนอกจากขับตรงเข้าไป
ผมยังไม่ถึงที่พักนี่หวา...จะฝันได้อย่างไง
หรือว่าเลี้ยวผิดออกมาแถวปทุมฯ ...ไม่น่าเป็นไปได้มาได้ไม่ไกลเลย ไม่น่าใช่
...แล้วนี่กูอยู่ไหนวะเนี่ย....
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
ผมไม่มีทางให้เลือกในเมื่อต้องอยู่ในภวังค์ก็ต้องอยู่ต่อไป ใจคอไม่ดีเอาเสียเลย ผมขับเข้าซอยเล็กๆนั้นเข้ามาเล็กน้อยก็มองเห็นแสงไฟริบๆ น่าจะเป็นบ้านคนหรือไม่ก็ร้านค้าริมถนน ดีเหมือนกันจะได้จอดถาม แต่ถ้าเป็นร้านค้าจะได้หาน้ำเย็นๆดื่มให้ซ่างเมาเสียหน่อย
เป็นร้านค้าจริงๆ มีลุงอายุราวห้าสิบกว่าๆนั่งรอลูกค้าที่ร้าน ในร้านไม่มีไฟฟ้า แต่มีแสงเทียนจุดอยู่ แกคงประหยัดมั่ง เอาเถอะน่า ผมจอดรถแล้วลงไปขอซื้อน้ำเปล่าดื่ม
ไม่มีว่ะไอ้หนุ่ม...มีแต่น้ำแดง ไม่เย็นนะ เอาเปล่าล่ะ? ลุงแกบอก ดีกว่าไม่ได้ดื่มอะไรเลย ผมคิดแล้วตอบตกลง จ่ายเงินไปสิบบาท แล้วบอกลุงว่าไม่ต้องทอน
นี่มันที่ไหนครับลุง? ลุงแกมองผมแล้วน่าจะคิดได้ว่าไอ้นี่ท่าจะเมาขับหลงทางมา
ผมจำได้ดีว่าแกตอบว่า ลาดปลาเค้า ไม่น่าผิด ผมหลงทางแน่ๆ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วเห็นถนนด้านนอกนั้นเจริญก็เหอะ ส่วนในๆนั้นก็ยังเป็นสวน เป็นท้องนาอยู่
ผมจะไปออกถนนลาดพร้าวได้อย่างไงครับ ผมคงต้องไปเริ่มต้นใหม่ที่ลาดพร้าวจะดีกว่า เพราะเข้าที่พักตรงปากซอยลาดพร้าว 31 ไม่น่าจะมีทางให้หลงอีกแน่ เพราะเป็นซอยตรงๆไม่มีซอยแยก
ขับตรงไป เห็นทางแยกเล็กๆข้างหน้าเลี้ยวซ้ายไปตามทาง จะเจอถนนใหญ่ เจอแล้วเลี้ยวซ้ายจะมีป้ายบอกทางไปตามนั้นแหละ ลุงแกบอกทางให้
ผมขับรถตามคำบอกของแก ออกมาเจอถนนลาดพร้าวจริงๆ สุดท้ายผมก็กลับเข้าที่พักได้ อาการเมาของผมซ่างไปแล้ว เหลือแต่ความเหนื่อยอ่อนเพลีย ไม่ทันได้อาบน้ำก็หลับไปจนสว่าง
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ผมนึกโมโห ใครวะโทรมากวนแต่เช้า
เฮ้ย...ตื่นยังวะ...เป็นไงบ้าง เสียงเจ้าอาร์มเพื่อนร่างเล็กของผมนั่นเอง
ก็ตื่นตอนนี้แหละ...เป็นไรวะโทรมาแต่เช้า...มีอะไรเด็ดๆหรือ? ผมถามกลับ
เมื่อคืนเห็นอะไรแปลกๆ รอบๆตัวเอ็งนะซิ เลยใจไม่ดี มันว่า
เห็นอะไรวะ...เล่ามาซิโว้ย ชักหงุดหงิด
กูเห็นเป็นหมอกขาวๆแดงก่อตัวรอบตัวเอ็ง ตอนแรกก็คนว่ากูเมา ดูอีกทีก็ยังเห็น เลยเดินตามไปดูเอ็งไง มันเล่าให้ผมฟัง
เออว่ะ...เมื่อคืนมีอะไรแปลกๆเหมือนกัน...เอ็งแต่งตัวแล้วมาหากูที่อพาสเม้นต์หน่อยซิวะ กูจะไปดูอะไรหน่อย
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
บ้านไอ้อาร์มอยู่แถวพงศ์เพชร ขับรถมาไม่นานก็ถึงที่พักผม  ผมเล่าเรื่องที่ประสบมาเมื่อคืนให้มันฟัง และบอกมันว่าผมอยากกลับไปดูเส้นทางที่ผมหลงไปเมื่อคืนนี้อีกทีให้มันไปเป็นเพื่อนผมด้วย
เราเริ่มต้นที่ปากซอยลาดพร้าว31 ไปตามทางที่ผมวิ่งออกมาตามคำบอกทางของลุงเจ้าของร้าน ไปจนถึงปากทางที่ผมเลี้ยวออกมาจากถนนดินเล็กๆนั่น
เอ...หรือว่าผมจำทางผิด ก็ถนนดินนั่นมันเป็นซอยทางเดินเล็กๆ รถมอเตอร์ไซต์วิ่งสวนกันน่าจะพอไหว แต่ไอ้เจ้าอิซูซุสี่เท้าของผมคงเข้าไปไม่ได้แน่ๆ
ผมชวนไอ้อาร์มเดินเข้าไปในนั้น เป็นเส้นทางที่ผมคุ้นๆ เลี้ยวขวาเข้าไป ผมไม่เห็นร้านค้าของลุงเมื่อคืนนี้ แต่ที่ผมเห็นคือ....
ศาลเพียงตาข้างทาง  มีชั้นไม้ขนาดพอวางของเซ่นไหว้ขนาดวางขวดน้ำ วางเทียนแท่งขนาดเล็กสองแท่ง อาหารถ้วยเล็กๆได้นิดหน่อย แล้วที่ทำให้ผมตกใจจนหน้าซีดคือ เศษแท่งเทียนที่เหลือแต่น้ำตาเทียนและขวดน้ำแดงที่มีน้ำแดงเหลือค้างอยู่ครึ่งขวด และเงิน10 บาทวางอยู่บนชั้นไม้นั่นเอง.....
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙

มึงไปทำอะไรมาถึงโดนเข้าแล้วนี่? ไอ้อาร์มซักผมขณะเราขึ้นรถกลับที่พัก
ผมไม่น่าจะขับรถหลงทางมาได้ขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ ผมข้ามสะพานข้ามถนนวิภาวดีฯมาแล้วนี่นา ผมจำได้ แต่มารู้ตัวอีกทีอยู่กลางถนนสายกลางทุ่งอย่างนี้มันแปลกชะมัด ทางเดินแคบๆแล้วผมเอารถเข้าไปวิ่งได้อย่างไง ลุงคนนั้นเป็นใคร ดึกดื่นปานนั้นทำไมยังเปิดร้าน หรือแกมารอผมโดยเฉพาะ...
ผมนิ่งคิดอยู่นาน ผมไปทำอะไรเข้าจึงโดนเข้าแบบนี้ ผมเชื่อว่านี่เป็นแค่การสั่งสอนเท่านั้น เดชะบุญที่เจ้าที่เจ้าทางบริเวณนั้นช่วยเอาไว้แท้ๆ
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
เช้าวันศุกร์ วันที่ผมเมาแล้วขับรถกลับที่พักนั่นเอง ออกจากซอยอาภาฯมารถก็ติดหนัก ผมเป็นคนไม่ชอบนั่งติดอยู่ในรถเป็นเวลานานๆ แถมต้องรีบไปทำงานอีกต่างหาก อารมณ์หงุดหงิด ทำให้พูดออกไปแบบไม่ได้คิด
อะไรกันนักกันหนาโว้ย ไม่มีที่อื่นให้ตายกันแล้วหรือไง มาตายกันอยู่ได้แถวนี้
ครับ เมื่อตอนเช้ามืดวันศุกร์มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นตรงบริเวณหน้าปากซอยเสือใหญ่ฯอีกแล้ว
เขาผู้นั้นไม่ชอบคำพูดของผม เป็นแน่.................

[ดร.โหน่ง]

ไม่กระดุกกระดิก ชักมือกลับ หายใจไม่โล่ง
เรื่องราวย้อนอดีตเรื่องนี้  คนเขียนซ่อนแรงแค้นไว้รอบๆหัวใจตลอดทั้งเรื่อง
ไม่ได้เตรียมตัวเลย  ใครจะไปรู้พี่มนจะเขียนเรื่องอย่างนี้
ถ้ามีอะไรมาจับขาผมใต้โต๊ะคอมพ์ ยิ่งอยู่คนเดียว จะร้องลั่นซอยให้ดู
เหมือนอนุสรณ์สถานสร้างขึ้นเพื่อรำลึกถึงอุบัติภัยเมาแล้วขับในอดีต
แฝงมุมมองตราบใดที่ยังมีคนเมา รับรองได้เลยว่าต้องมีอีกนับไม่ถ้วนเสียชีวิต
เรื่องราวปนเปื้อนความน่าพรั่นพรึง เลี้ยงเรื่องอันวังเวงเก่งมาก
ไม่ใช่พึ่งเขียน อย่างน้อยคืนถิ่นเรื่องลึกลับหลังจากสูญพันธุ์ไปหลายปี
จังหวะเลี้ยงเวลายอดเยี่ยม ทั้งในแง่ชีวภาพและการเมืองของเรื่อง
แต่ละตอนเสนอภาพเหตุการณ์อย่างละเอียดผสมผสานเทคนิคชวนพิศวง
ให้คนอ่านได้ค้นหาความจริง  เสียดายน่าจะมีฉากหายนะ อารมณ์เลยค้างเหมือนไม่สุด
ดินแดนที่คุ้นเคยแถวบ้าน เสียดายไม่เคยได้ยินเรื่องราวพวกเขาถูกดักจับอย่างถูกกฎหมาย
ไม่มีใครได้เจอตัวจริงของพวกเขาผู้รักสันโดษชนิดนี้อีกเลย
เป็นเบาะแสสำคัญที่ชี้ว่าพวกเขายังครองบัลลังก์ เจ้าปฐพีโค้งรัชดา
มาจนทุกวันนี้.........................................
อ่านแล้วอยากอพยพไปอยู่ที่อื่นจริงๆขอรับ

โฉมหน้าใหม่พี่มนฉบับพิเศษ วางจำหน่ายแล้ว
 :B

[NinjaTurtle]

ไม่เคยรู้เลยว่า พี่มน  นอกจากจะเป็นวิศวกร รู้บัญชี ยอดนักลงทุนแล้ว ยังเล่าเรื่องลี้ลับได้น่าติดตามอีกด้วย นับถือครับ นับถือ

[Raphin Phraiwal]

โห ผมอ่านเหมือนถูกมนต์สะกด

[Mon money]

ขอบคุณทุกท่านครับที่วิจารณ์มา ดร.โหน่ง ต้องขอบคุณอย่างมาก

ผมยังมีเรื่องลึกลับอีกมากครับ คนหนุ่ม ขี้เมา คะนอง ชอบเข้าป่า

ช่วงนี้ว่างจะเขียนให้อ่านกันครับ

[CK]

ช่วงนี้ว่างจะเขียนให้อ่านกันครับ

ฮุ ท่านผู้เฒ่าสับเงา

เลิกสับเงาแล้วเหรอครับ เปลี่ยนมาเล่าเรื่องลึกลับให้หลานๆ ฟัง

[bsk(มหาชน)]

เป็นเรื่องจริง+จินตนาการหรือเปล่าคับท่าน..

ผมนึกภาพตามเลยนะนั่น...

ตั้งแต่ร้านเหล้าแถวเลียบคลองประปา มาประชานุกูล สะพานรัชวิภา สะพานข้ามแยกรัชโยธินมายังโค้งตรงนั้น เสือใหญ่ อาภาภิรมย์  ขนลุก!!!

รออ่านมิติที่ 5 และที่ 6 อยู่คับ...

รวมเล่มเมื่อไหร่แจ้งให้ทราบด้วยนะคับ

ชอบๆ

[ดร.โหน่ง]

พี่มน..... พิมพ์เป็นเล่มเลยดีกว่าได้ตังค์ด้วย
เอาไว้ support เว็ป ผมเห็นงานเขียนดีๆ ความคิดอัฉริยะ
ของพี่มน และหลายๆคนในเว็ปนี้.......เสียดายพี่
เหมือนอะไรละ.....กระทู้ดีๆหลายๆปี ก็แห้งเหือด
ต้องไปค้นพบในซากปรักหักพังเก่าๆ
บางอันข้อคิดดีมากๆ แต่สนิมเกาะเขรอะ
กระทู้บางอันนี่สาระเหน่งอกเลย
หรือไม่ก็เป็นที่ปลูกตะไคร่น้ำ โตอยู่ตามรอยแยก
ขึ้นดีจริงๆ................
ผมไม่อยากให้กระทู้ดีๆ หยุดเดินไปตลอดกาล
ตั้งแต่วินาทีแรกที่อ่านเจอเลย.......ผับผ่าซิ...

[VIB007]

อ้าว เป็นตอนเดียวจบเหรอ
นึกว่าเรื่องยาว

ทำเป็นตอนสั้นๆก็ดีนะ
เผื่อทีวีจะได้ซื้อไปทำหนังสั้นเป็นตอนๆฉาย
เหมือน Twilight Zone ไง

เมื่อไหร่จะมีตอนสองหละท่านประธาน

[ForrestGump]

ผมคิดว่า เรื่องนี้น่าให้ท่านแม่ยายของท่านประธานอ่านและวิจารณ์น่าจะเวิร์คนะครับ หุหุ :lol:

[por_jai]

8) น้องกั๊มระวังเจอข้อหาตูดหมึกแบบโยโย่นะ

http://www.thaivi.com/webboard/viewtopic.php?t=18592

[Oh+]

อ่าน ๆ ไปเพลินนึกว่าเข้าเว็บ blog นิยายของผู้จัดการ

สนุกดีครับพี่ ตอนจบอ่านแล้วขนลุกเลย อืยย์

จะติดตามตอนต่อไปน่ะครับ

[Doraemon]

หนุกดีคับ รอติดตามอ่านเรื่องต่อไป

เป็นหลุมหลบภัยจากตลาดหุ้นตอนนี้ได้อย่างดี  8)

[Raphin Phraiwal]

เรื่องจริงหรือเปล่าครับอาจารย์

[naris]

สุดยอด จิงๆ อาจารย์ผม

[Mon money]

เรื่องจริงหรือเปล่าครับอาจารย์

ท่านคิดว่าเป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องจริงครับ

ผมเขียนเรื่องนี้ด้วยเกิดแรงบันดาลใจจากเรื่องตาที่สามของอ.โหน่งครับ

ผมเขียนเรื่องนี้ตอนกลางวันแสกๆ เขียนไปขนลุกไป

[ปุย]

อ่านแล้ว ขนลุกดีทีเดียว

เรื่องนี้เส้นทาง ใกล้ตัวผมมาก เพราะบ้านผมอยู่ ลาดพร้าว บ้านแฟนอยู่ ซอย อาภา ซอยเดียวกับ อพาร์ตเทนท์ พี่มน เด๊ะเลย

เส้นทาง ไป-กลับ ได้ 2-3 ทาง แต่ผมชอบ ถ.รัชดา มาก เพราะใช้ความเร็วได้ เลยใช้เส้นนี้เป็นประจำ ขับกลับบ้านคนเดียว ก็ 5 ทุ่ม- เที่ยงคืน เป็นประจำ

แต่ไม่เคยใกล้ชิดกับอุบัติเหตุเลย  8)

เค้าว่า โค้งทั่วไป ถนนมันจะต้องเป็น slope เพื่อให้รถเข้าโค้งได้ แต่โค้งนั้นไม่เป็น รถเลยหลุดโค้งประจำ ครั้งนึง ผมเคยรู้สึกรถสไลด์เบาๆเหมือนกัน แต่ไม่มีอะไร