ตาที่สาม

[ดร.โหน่ง]

เรื่องนี้เป็นบันทึกของเหตุการณ์
คัดบางตอนมาให้อ่านขอรับ
ในสมุดส่วนตัว จุดเริ่มต้นแห่งความทรงจำ

วันที่ 5 ต.ค. 2538

.........................................................................................................................................................................
...........................................................................................................................................................................  
.............................เออ! เกือบลืมไป วันนี้ไอ้ต้องแวะผ่านมาเยี่ยมที่บ้าน มันผิดสังเกตุ  
หลังจากคุยเรื่องนั่งสมาธิด้วยกันที่วัดป่าเมื่ออาทิตย์ก่อน  มันเป็นอะไรวะ คุยไปหน้าซีดไป
ถามก็ไม่บอก ในสายตาเราเห็นว่าไอ้ต้องมีความสงบเสงี่ยมผิดปกติ  
(ต้องเป็นคนคุยเก่งมากขอรับ ประเภทไม่ด่าไม่หยุด)  มารู้ก่อนกลับ..........
มันบอกมันจะบ้าแล้ว เห็นทุกวัน  ตอนแรกไม่เชื่อ.......เห็นอะไรวะ?  
มันบอกเมื่อกี้เจ้าที่บ้านนายเดินทะลุกำแพงห้องนั่งเล่นผ่านหน้าไป..............
เป็นแขก!  เฮ้ย! บอกเสร็จมันก็ไป..................ไอ้บ้า! กลัวนะโว้ย!
ไอ้ฉัตร!  เขียนไปมองไป  ขนลุกอยู่เลย ไปเปิดไฟนีออนดีกว่า
เดี๋ยวเจอมันอีกอาทิตย์หน้าบ้านไอ้หมู จะถามมันอีกที มันรู้ได้อย่างไง
ไม่เคยเล่านี่ว่า**

ขออธิบายเพิ่มเพราะฉบับบันทึกเดิมไม่ได้เขียนเอาไว้
**อันนี้พ่อกระผมเคยเห็นมานั่งหน้าบ้าน พอเดินเข้าไปใกล้ ก็หายไป
วันรุ่งขึ้นพ่อเลยไปทำบุญให้ หลังจากนั้น 7 วันก็มีคนมาขอซื้อขายที่
หลังจากประกาศขายมาเป็นปี พ่อบอกรู้สึกจะเป็นแขก มีผ้าโพกหัวด้วย
แต่นอกจากพ่อแล้วไม่เคยมีใครเจอ ปัจจุบันบ้านนั้นไม่มีใครอยู่ นานๆ
พ่อจะกลับไปนอนสักที
(อ่านต่อพรุ่งนี้ขอรับ)

[ดร.โหน่ง]

เสาร์ 14 ต.ค. 2538


         อาม่าแนวฮิปๆ

      สมัยโน้นเพื่อนกระผมก๊งนี้เป็นสิบ  มันส์! ฮ่า ฮ่า คิดถึงมากกก
วันนี้นัดกันไปงานศพ อาม่าเพื่อนชื่อหมู ที่ขอนแก่น บ้านมัน
เมื่อสิบปีก่อนโคตะระบ้านนอกมาก เหตุใดจึงทำให้กระผมและเพื่อนอีกเป็นสิบเชื่อไอ้ต้อง
ก็คือวันนี้!........................


..................  บรรยากาศที่เกิดขึ้นในงาน  เสริฟเพลินมีผู้หญิงให้ดู  คนที่เคยรู้จักทักว่า
ผมทรงนี้น่ารักด้วย  ยิ้มซิคร๊าบ  อร้ายยยย  ไม่ได้วะ  ยิ้มไม่ได้ ควบคลุมอารมณ์ตัวเองหน่อย
เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นตกหลุมรักอีก ท่องไว้ๆ  ฮิ ฮิ  นั่งเหล่ไปกินกระเพาะปลาไปสามชาม............
ส่วนไอ้ต้องกินไปก็ยิ้มหวานไปเหมือนรู้ทัน ก่อนที่แม้งจะบอกว่า ตูไม่ได้ยิ้มให้xxx
ช่างน่ารักเตะไอ้เพื่อนคนนี้  จากนั้นมันเดินไปหาไอ้หมู เดินเสริฟน้ำ  ผมได้ยินชัดเลย
ตรงนั้น 4-5 คนที่ไม่ได้ช่วยยกน้ำได้ยินหมด อามาลื้ออยู่ข้างๆอั๊ว เอ็งเงียบไปเลยนะไอ้ต้อง
ตูรู้ว่าเอ็งจะพูดอะไร ไม่บอกตูก็พอเดาออกไม่ต้องมาย้ำเลย เกือบมีมวยวัดกลางงานศพละครับวันนั้น
ไอ้หมูพูดจบลมจากไหนไม่รู้พัดมาอย่างแรง พัดมาหวือเดียวแล้วก็หาย  อาม่าบอกอย่าพึ่งเผาเบาะ
ซ่อนกุญแจแก๊เอาไว้ ม่าเอ็งขี้เล่นมาก บอกทำไมไม่เปิดคาราบาว ไม่เอาไทยเดิม
แค่นั้นไอ้หมูกึกเลย ตอน 3 ทุ่ม ไอ้หมูกับพ่อมันไปเจอกุญแจจริงๆ
ไอ้หมูเหมือนจะเบลอยังไม่หาย  มองไอ้ต้องอย่างงงๆ
มันพยักหน้าว่านี่แหละกุญแจที่หากันอยู่  ถึงตอนนี้เริ่ม บรื๋อ! กันแล้ว หลังจากงาน
พวกเราสิบกว่าคนเดินเข้าบ้านไอ้หมูด้วยความรู้สึกเดียวกันอย่างแน่นอน ผมยืนยันได้
เพราะสีหน้าและท่าทางของเพื่อนทุกคนไม่ต่างจากกระผมเลย.......................
ไอ้ต้องมันเห็นจริงๆ.......................
       

       ไปสู่ที่ชอบ ที่ชอบ เถอะ ไอ้ต้อง เอ้ย! อาม่าขอรับ นี่ก็ต้องหลายปีแล้ว เอามาอ่านอีกทีลื้อฟื้น
ทุกวันนี้ต้องเป็น พระต้องไปแล้ว ตั้งแต่ปี 45 นานกว่า 4 พรรษาแล้ว บวชอยู่ที่นาราธิวาส
หลังจากบวช มีเรื่องกระผมก็ไมได้ติดต่ออีกเลย  แต่ก่อนต้องบวชประมาณ 2 ปี
กระผมกับต้องทำงานด้วยกัน ช่วงนั้นแหละขอรับ มีอะไรตื่นเต้นแทบทุกวัน................

[Jeng]

โห เรืองผีๆนี่ ไม่ค่อยอยากเห็นเลย ตั้งแต่เห็นคราวนั้น ก็เลยอธิฐานว่า บุญใดที่พอมี และเคยทำไว้ บุญใดที่จะทำต่อไป ผีตนใด มาปรากฎให้เห็น ก็อดนะ

และถ้ายังมาให้เห็นอีก เมื่อผมตายไปเป็นผี จะไปอัดซะให้เข็ด

ตั้งแต่นั้นมาก็มะเห็นอีกเลย

[ดร.โหน่ง]

23 มี.ค. 2543

                              ผีขมวด

               งานเซ็ทโรงงานที่พุทธมณฑลสาย 2 กระผมในปีนี้ บังเอิญต้องใช้ความสามารถ
ด้านโปรแกรมเมอร์ของไอ้ต้อง  (ขออนุญาตไม่เรียกว่าพระต้อง เพราะกระผมรู้สึกจริงๆ
ว่ามันตอนนั้นคือเพื่อนกระผมที่กินนอนเที่ยวด้วยกัน) ไอ้ต้องเลยเข้ามาในชีวิตครอบครัวกระผม
ทุกคนชอบไอ้ต้อง ชอบถามตรงนี้มีไหมตรงนั้นแหละ
โดยเฉพาะมันคุยถูกคอกับพ่อกระผมมาก....................


.......................ต่อจากนั้นพ่อก็กลับโบ๊เบ๊ แต่ในการกลับนั้น พ่อได้ถามต้องพอสมควร  พอ
สอบถามข้อมูลหลายอย่างและให้ไอ้ต้องฉายเอกซเรย์ในโรงงานให้ด้วย  เมื่อมาคิดดู
โดยลักษณะนี้อาจเป็นว่า  ไอ้ต้องคงจะเข้าสมาธิส่วนลึกและละเอียดเพื่อใช้จิต แต่ก็ไม่ใช่
เพราะมันไม่ต้องหลับตาอะไร มันก็เห็น เห็นเหมือนมาเดินปนกะเรา  เพราะเวลา ๑๔ ชั่วโมง
ที่อยู่ในโรงงาน ดูมันบางทียืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่ไหวติงเลย................................................
เมื่อได้พาดูที่สวน (โรงงานกระผมมีเนื่อที่ทั้งหมด 8 ไร่ โดยแบ่งเป็นสวนป่า ประมาณ 2 ไร่)

           เห็นภาพต้องยืนคุยกับพี่หมวย (พี่สะใภ้คนโตกระผม) ต้องดูสงบอยู่ข้างศาล
และให้อาหารทางสายตาเป็นที่เรียบร้อยพอวางใจได้แล้ว ก็เดินออกมาคุยที่ศาลากลางน้ำ
ความวิตกกังวล ความเคร่งเครียดกระวนกระวายที่มีอยู่ในหัวสมองต้อง เป็นเวลานาน
นับตั้งแต่ออกมาจากสวนก็ได้บรรเทาเบาบางลงและรู้สึกโล่งใจ ผมเกิดความมั่นใจว่าน่าจะถามได้
ในครั้งนี้อย่างแน่นอน ต้องบอกว่า (เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะขอรับ) ที่โรงงานแบ่งเจ้าที่เป็นสามส่วน
ส่วนแรกโรงงาน ส่วนที่สองบ้านพักคนงาน ส่วนที่สามสวนป่า ตรงโรงงานกับบ้านพักเป็นเจ้าที่ดีมาก
เห็นเป็นพลังส่องออกมาเป็นสีเหลืองทองปนเขียว มันบอกว่าแสดงว่าท่านมีความพอใจที่ครอบครัว
เราเข้ามาสร้างโรงงาน  และสีเขียว บอกถึงพลังแห่งความเมตตาต่อคนที่มีจิตศัทธาในการ
สร้างบุญอย่างพ่อ (พ่อของกระผม)

           แต่ส่วนที่สามมันไม่ยอมพูดตอนพี่หมวยอยู่...................ครั้นเวลาตี 3 ล่วงแล้ว
(กระผมช่วงนั้นอยู่กับต้องมาก เลยติดแล่งใต้มา ตี 3 คือ บ่าย 3 ขอรับ ) เจ๊หมวยกลับไปแล้ว
ต้องจึงอ้าปากขึ้นพร้อมกับคำถามประโยคแรกว่า "พี่หมวยไปทำอะไรมา เขาจะมาเอาถึงชีวิต
ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ต้องไม่รู้ ว่าเจ๊เขาพึ่งผ่าซีสที่มดลูกมา ผมถามว่าใคร  ไอ้ต้องเตรียมการไว้หรือ
มันได้พยายามศึกษาและสอบถามผมอีกหลายอย่างก่อนที่ตรงนี้ก่อนโรงงานจะสร้าง
อันนี้ผู้สันทัดกรณีคนอื่นๆ อย่างพ่อคงตอบได้  ไอ้ต้องบอกว่าในสวนมีแต่สัมภเวสี ไม่ใช่เจ้าที่
มีแต่แสงสีขาวอมสีเลือด  (เรื่องสีนี้ไอ้ต้องบอกว่าส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นลักษณะนี้ เป็นตัวนี่นานที
แล้วแต่เค้าจะให้เราเห็นหรือไม่)

         แต่ทีน่ากลัวสุด จนมันบอกมันกลัว แผ่เมตตายังไงก็ไม่ไป แล้วเขารู้ว่าไอ้ต้องมันมีตาที่สามเห็น
เป็นลิงสูงดำทมึนเท่าต้นงิ้ว (ข้างศาลมีต้นงื้วปลูกไว้สูงประมาณตึกแถว 3 ชั้น พี่ชายกระผมปลูกเอาไว้
ดูเวลาออกดอกสีแดงเป็นช่อ สลัดใบทิ้งหมด สวยมาก แต่พ่อชอบแซวว่า เออ! เอาไว้ฝึกปีนกัน)
เหมือนเปรต ไม่ใช่คนแน่นอน ตาแดงมาก ที่รู้เพราะตูเคยเห็นเปรตมาก่อน สงสัยเป็นขโมด
แต่ทำไมมาอยู่ในบ้านคน ลองไปถามพ่อเอ็งดู ตรงนี้เป็นอะไรมาก่อน และทำไมต้องโกรธเจ๊หมวยเค้าขนาดนั้น............
     
             กระผมรับปากว่าจะไปถามให้แต่กว่าจะเจอต้องอีกทีก็เป็นอาทิตย์ ช่วงนั้นงานที่แม่สายพอมี
เรื่องพี่สะใภ้ทำอะไร พรุ่งนี้มาเอาเล่าต่อให้ฟังต่อขอรับ  

[Raphin Phraiwal]

พรุ่งนี้มาเอาเล่าต่อให้ฟังต่อขอรับ

โห ต้องรอถึงพรุ่งนี้เลยหรือครับ กำลังมันส์  :)

[Capo]

โอ๊ยยยยยย.....รอติดตามด้วยความระทึกในหทัยพลัน........  :shock:

สวัสดีครับท่านพี่ ดร.โหน่ง  :D

[ดร.โหน่ง]

ขอบคุณขอรับพี่กาโปกะพี่ระพิน      
       
         ต้องใช้คอมพ์นอกเวลาราชการขอรับ รับลูก ทำกลับข้าว คนเล็ก คนโต อาบน้ำ
อ่านนิทาน เอานอน ห่มผ้า หอมแก้ม เสร็จ! กระผมจึงต้องรอลูกหลับเสียก่อน ฉุกเฉิน
ตามที่พี่ท่านทั้งสองเข้ามาบอกอาการ ขอบคุณอีกครั้งขอรับ  ชื่อเพราะมากขอรับทั้งสองคน
เข้าใจว่าชอบทางธรรมทั้งสองท่านเลย ไม่ลองเล่าให้ฟังบ้างขอรับ กระผมรู้ว่าท่านทั้งสอง
ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!

เฉลย :     เพราะเหตุที่เจ๊หมวยเป็นคนสั่งตัดต้นไทรก่อนโรงงานจะสร้างขอรับ
ในบันทึกวันที่   7 เม.ย. 2543 วันศุกร์ เขียนไว้ว่า....................

...........................พึ่งวางหูคุยกับต้อง ต้องบอกไม่ต้องตั้งศาล เค้าไม่ใช่คน ตั้งศาลไม่ได้
แต่เอาของไปวางให้เค้ากินทุกวัน กระดูกเค้าอยู่ในรั๊วบ้านเรา อยู่ใต้ต้นปาล์มหัวมุมสุดรั้วด้านใน
(ในสวน 20 ต้น ต้นนี้แปลกสุด ต้นอื่นข้างๆกันสูง 3-4 ชั้น ต้นนี้เตี้ยไม่ถึง 2 ชั้น แถม
ยังรกครึ้มใบปรกดิน ดูเหมือนคนผมรุงรังมาก กระผมเขียนไปก็ขนลุกไป กลัวเค้าได้ยิน
ตาขาวสุดๆขอรับกระผมนี่). เค้าอยู่มานานแล้วเป็นร้อยๆปีในสมัยก่อนเป็นป่า
และยังไม่ได้ไปผุดไปเกิด (เรื่องนี้ต้องบอกที่รู้เพราะว่า ส่งผีเพื่อนข้างบ้านมาถามขอรับ
กระผมฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ ส่งมาจากนราธิวาส โดยที่บอกกระผมคือวางตังค์ 10 บาท
ไว้ข้างหมอน จากนั้นเค้าจะเอาไปซื้อของกินได้อย่างไรกระผมไม่ได้ถาม) จึงมีโอกาสมาก
ที่จะเจอปรากฏการณ์แปลกๆอีก โดยการกระทำของดวงวิญญาณขโมด ต่อใครที่ทำไม่ดี
และลบหลู่เค้า (พี่คนโตกระผมพึ่งโดนปีก่อน บอกก็ไม่เชื่อ....555 ไปนั่งทับตรงแท่น
วางอาหารให้เค้า กลางคืนมาทับ พี่บอกเชื่อเลย เพราะตัวดำใหญ่มาก เค้ายอมหลุดออก
เพราะเจ๊หมวยไปจับ พี่กระผมบอกเกือบตายแล้ว แกร้องไห้เลย ต้องไปขอโทษเค้า)

           
            ขอย้อนกลับไปกล่าวถึงเหตุการณ์ปี 2527 กระผมไม่ได้จดในบันทึกแต่จำได้แม่น
ปีนั้นอยู่ ม.3 เป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักการนั่งสมาธิ ที่โรงเรียนเทพศิรินทร์ กระผมกะต้อง
จากคำแนะนำของอ.พุทธศาสนา ไปฝึกมโนมยิทธิครั้งแรก ที่ซอยสายลมกับลูกศิษย์โดย..
หลวงพ่อพระราชพรหมยาน หรือที่หลายคนรู้จัก หลวงพ่อฤาษีลิงดำ พวกเราแค่ 4 คน
ต้องแปลกสุด มันมาทำไม เรียนเก่งมากสอบเข้ามาเป็นที่หนึ่ง ชอบอ่าน  enpsycopedia
พูดถึงแต่เรื่อง UFO กระผมซิไม่แปลก ชอบเล่นพระตามพ่อ ตกเย็นไปเดินคลองถม
พ่อส่องพระในกาละมังกระผมมีหน้าที่ส่องมือถือไฟฉาย คือจนใสมากกว่าต้องเยอะ
หลังจากนั้นกระผมสนใจประกวดแต่พระ ต้องไม่รู้ไปต่อที่หลวงปู่ดู่ วัดสะแกได้อย่างไร
หลังจากนั้นก็ไปหลวงพ่อจรัล วัดอัมพวัน  สุดท้ายที่วัดป่าที่จังหวัดนครปฐม
แต่ต้องไม่ยอมบอกวัดอะไร กระผมไม่รู้สาเหตุจนทุกวันนี้  ที่วัดป่านี่เองที่ต้องเปิดตาที่สามได้
โดยไม่รู้ตัว.............
         
          พรุ่งนี้เป็นตอน  โค้งศาลอาญาร้อยศพ มาดูกันขอรับว่าไอ้ต้องเพื่อนกระผม
มันเห็นอะไรตรงนั้น  ตรงต้นโพธิ์มีอะไร ใครอยากรู้ แล้วเจอกันขอรับ

[Jeng]

โค้ด: เลือกทั้งหมด

ที่ซอยสายลมกับลูกศิษย์โดย.. 
หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

โค้ด: เลือกทั้งหมด

ที่วัดป่านี่เองที่ต้องเปิดตาที่สามได้ 
โดยไม่รู้ตัว............. 

เป็นเพราะเหตุไร ทำไมต้องเห็น เห็นเพื่ออะไร ควรถาม หรือควรคิดต่อหรือไม่

หรือว่า  แค่เห็นเพื่อกระตุ้นเตือนว่าภพชาติ อาจจะมีจริง แค่นั้นก็พอแล้ว แต่ถ้ามากกว่านั้น ก็จะเข้าเรืองที่ไม่ควรรู้ 4 ประการ

อืม ว่าแต่ว่า วัดมเยงคณ์น์นี่ ได้ข่าวว่าผีหัวขาดเยอะสุดๆ สมัย พม่ามาเผากรุงศรี แล้วต้องตัดหัวไปเพื่อ ทำผลงานให้ เจ้านายพม่าดู

จริงเท็จ ก็ไม่ทราบเด้อ

[ดร.โหน่ง]

พี่เข้าใจทางโลกและทางธรรม[quote="Jeng"]
เป็นเพราะเหตุไร ทำไมต้องเห็น เห็นเพื่ออะไร ควรถาม หรือควรคิดต่อหรือไม่หรือว่า

[NinjaTurtle]

ดร.  ครับ  เห็นลีลา และฝีมือมาแล้ว

นึกไม่ถึงว่าเรื่องเล่าแบบนี้จะเขียนได้ดึงดูดสุดๆ ดีนะที่อ่านตอนกลางวัน
ต่อครับต่อ อยากรู้ โค้งศาลอาญาผ่านบ่อยมาก

เวลาขับผ่านโค้งนี้รู้สึกว่ามันโค้งยาวเสียจน ลืมไปว่ากำลังเลี้ยวโค้งอยู่ ถ้าคนขับเมาๆกลับมา คงลืมตัวนึกว่าวิ่งทางตรง พลาดก็

[Jeng]

อยากฟังต่อครับ ดร.โหน่ง ส่วนเรืองคนเห็นวิญญาน โดยส่วนตัวเชื่อว่าจริงครับ

ไม่ได้บ้าไรหรอก

ทางคริสเตียนก็บอกว่า ตายตรงไหน ก็อยู่ตรงนั้นนะครับ รอให้พระเจ้ามาพิพากษา แต่ทางคริสเตียนบอกว่า ไม่มีการไปเกิดใหม่เท่านั้นเอง

เท่าที่พอมองเห็นประโยชน์กับการเชื่อเรืองวิญญาน ก็คือ การเชื่อว่ามีการเวียนว่ายตายเกิด

เมื่อเชื่อสนิทใจว่ามีการเวียนว่ายตายเกิด

เราจะไม่อยากทำอกุศลกรรมครับ

เพราะทำไว้ชาตินี้ ชาติหน้า ก็ต้องไปชดใช้อีก

[ดร.โหน่ง]

ขอรับพี่ท่าน.....อยากฟังต่อกระผมดีใจ มือกระผมอ่อนไปหมด
อ่านแล้วรู้สึกอยู่ตรงโน้นสบายกว่าคนเขียนตรงนี้
บันทึกอันนั้นค่าคงมี มากกว่ากลิ้งอยู่กับดิน.........อย่างโหน่ง  โอ้โห.......

ขออภัยกวนสะกิดชวนเตือนโหน่ง.........พี่เจ๋งเป็นที่รักใคร่ของคนมากมาย
ถ้าน้องคนนี้ขึ้นรถลงเรือ กริยาไม่น่าดูชม มีสันดานมูมมามในโลภ โกรธ  หลง
รู้ไม่เท่าทันโอ้มายา คิดไม่ดี พูดไม่ดี เขียนไม่ดี
จริงไม่แท้ย่อมไม่ทนต่อการพิสูจน์ ขอความศัทธาภักดีคงมั่น
ต่อพุทธศาสนาของพี่เจ๋งช่วยตักเตือน ชี้แจงให้เปิดกว้าง
พอนิ่งจิตใจโหน่งจะได้อิ่มเอิบปิติแผ่ซ่านเบิกบาน ไม่หลงทางผิด
กลับลำตั้งเข็มมุ่งสู่ทิศแห่งชีวิต  ขอบคุณขอรับ......................รักนะ!    :B

[Jeng]

อิอิ พี่อยากฟังจริงๆ อ่านดร.แล้ว หนังสือนวนิยายกำลังภายในที่อ่านถึงเช้าได้เลย ต้องวางไว้เลยครับ

อันนี้ต้องบอกว่า เป็นความสามารถพิเศษจริงๆ

[ดร.โหน่ง]

[25 กรกฎาคม 2547] ขับมูลนิธิเมาไม่ขับ

25 ก.ค.2547
อดีตนักศึกษาราชมงคล นายอนุสิทธิ์ ก้อนทอง ฉลองวันเกิดเพื่อนเต็มคราบ
ซิ่งรถแหกโค้งบริเวณ โค้งศาลอาญา รัชดาฯ เป็นเหตุให้นางสาวธัญญลักษณ์ องค์ไทบุรี
เพื่อนสาวเสียชีวิต เจ้าหน้าที่ตำรวจ สน.พหลโยธิน นำตัวนายอนุสิทธิ์ไปตรวจวัด
แอลกอฮอล์ปรากฎว่ามีแอลกอฮอล์ในร่างกายกว่า 97 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ เกินกว่าที่
กฎหมายกำหนดเกือบ 1 เท่าตัว งานนี้โทษสูงสุดจำคุกสูงถึง 10 ปี

พี่ NinjaTurtle

อยากรู้ โค้งศาลอาญาผ่านบ่อยมาก เวลาขับผ่านโค้งนี้รู้สึกว่ามันโค้งยาวเสียจน
ลืมไปว่ากำลังเลี้ยวโค้งอยู่ ถ้าคนขับเมาๆกลับมา คงลืมตัวนึกว่าวิ่งทางตรง พลาดก็  

30 เม.ย 43   วันอาทิตย์

 
              โค้งต้นโพธิ์ศาลอาญา                                



        เรื่องที่จะเขียนวันนี้ส่วนใดที่ท่านพี่นินจาไม่ชอบใจ
โปรดกรุณาวางลง promptly ค่อยๆมาพิจารณาชำแหละกันใหม่
กระผมให้เรื่องนี้ครอบงำถลำเข้าไปติด จนตกเป็นทาสของวิญญาณนิยมนี้เป็นแหตุ
ทุกข์อันนี้แบบกระผม รู้แล้วก็เหมือนอยู่ในกรงขังจิต ไปไหนไม่ได้.
พี่นินจาผ่านทุกวัน กระผมแนะนำไม่รู้เป็นดีที่สุด
ถ้าพี่นินจายังยืนยันจากเที่ยงคืนถึงตีห้า......................
พร้อมแล้วก็ไปกันเลยขอรับ  กระผมหวนชวนระลึกถึงเหตุการณ์ณ์ในวันนั้น..............  


 เจ้าหน้าที่ที่วัดชี้หน้าด่าเลย  ไอ้ต้องของขึ้นละทีนี้  มันสวนกลับว่าไปเลย
 วัดเอาแต่กินอย่างเดียว ครอบครัวเขามาช่วยสร้างวัดตั้งเท่าไร  วัดไม่ช่วยอะไรเลย
หลวงพี่ก็รู้  ผู้หญิง (พี่อ้อย) คนนั้นไม่มีทรง ผีเข้าต่างหาก (ต้องกับกระผมไปดูพี่อ้อย
ที่บ้านในซอยเสือใหญ่ฯ แม่พี่อ้อยขอร้องให้ช่วยไปดูเพราะอยู่ดีๆก็อ้างว่าตัวเองมีองค์เข้าทรง)
เราไม่ได้เข้าไป เลยรออยู่ข้างนอก ไอ้ต้องบอกไม่ยอมขอรับส่วนบุญด้วย แผ่เมตตาให้ก็ไม่เอา
ต้องบอกสวยด้วย  แหม! ถ้าไอ้ต้องมีคาถาจะให้เรียกไป นึกเสียดาย ถ้าเอาไปไว้บ้านก็คงดี
(ตัวจริงปอดแหกขอรับ) มันไล่เขาไม่เป็น พอหลวงพี่ลงมาจากกุฏิ บอกพอวันพระจะไปทำพิธีให้
มีคนมานั่งฟังเทศน์ที่วัดนี้ จะชวนโยมสร้างศาลให้  แค่นั้นต้องเลยยอมกลับ  แล้วไปบอกขอให้แม่
(แม่พี่อ้อย) ทำใจสบายๆ พอออกมาต้องมาบอกทีหลัง สงสัยน่าจะเป็นนางไม้จากในวัดนั่นแหละ
(บ้านพี่อ้อยติดวัดขอรับ).................................
....................................................................
.................จนกระทั่งรถมาจอดใกล้ถึงปากทาง (เสือใหญ่)  
เราก็เลยเอ๋ยขึ้น..............................................
ได้แต่โทษ ตัวเองไม่นาชวนมันคุย เอ็งคิดดูซิวะ เกาะกลางตรงนี้ ต้นไม้ก็มีแต่ต้นโพธิ์นี้  (ปี 2543
มีต้นเดียวจริงๆขอรับ) ข้าว่าต้องมีนางไม้สิงอยู่แน่ๆ เลยวะ บอกมาเลย ตูไม่ตาขาวหรอก
 ช่าย..ย...   เฮ้ย! ไอ้ห้า  เสียงมันพูดโหยหวนและเยือกเย็นมาก ไอ้บ้าต้อง! เล่นยังนี้ทีหลัง
ไม่ต้องชวนตูเลย  เขาไม่ได้อยู่ตรงต้นโพธ์กัน ตรงนั้นไม่มีอะไร  ชัดไหมเราทีนี้
ในเมื่อหลวมตัวปากเหม็นไปแล้ว เรากระซิบถามเบาๆอยู่ตรงไหน ไอ้ต้องบอกให้จบซิวะ
มันทำหน้าเครียดๆ พร้อมกับพูดขึ้น "ไม่เห็นตัว เห็นเป็นควันขาวอมเลือดจับกันเป็นกลุ่ม
ลอยอยู่ตั้งแต่ปากซอย (ตรงวินมอเตอร์ไซค์) ยาวเป็นทางยาวมาก  เหมือนต้องมนต์สะกด
ไม่มีใครพูดไม่มีใครขยับ ไม่มีการเคลื่อนไหว นอกจากรถที่เราขับ เราได้เพียงแค่คิดในใจ
เงียบๆ คงเป็นร้อย ไม่นับรวมวินมอเตอร์ไซค์ที่พึ่งตายตรงนั้น เพราะรถกระบะ วิ่งแหกโค้งพุ่ง
เข้าชน.............................

       
                     พุทธัง อะนันตัง ธัมมัง จักวาลัง สังฆัง นิพพานะ ปัจจะโยโหตู

       (ผลบุญของข้าพเจ้าที่ได้ทำมาแล้วในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ขอปวงสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ที่เวียนว่าย ตาย เกิด ในสังสารวัฏ จงมีส่วนได้รับแห่งบุญของข้าพเจ้าทั้งสิ้นนี้เทอญ.) :

[matrix]

มันทำหน้าเครียดๆ พร้อมกับพูดขึ้น "ไม่เห็นตัว เห็นเป็นควันขาวอมเลือดจับกันเป็นกลุ่ม
ลอยอยู่ตั้งแต่ปากซอย (ตรงวินมอเตอร์ไซค์) ยาวเป็นทางยาวมาก

กระผมใคร่ขอสอบถาม ไม่ทราบว่า หมายถึงยาวเป็นทางไปตามถนนรัชดา
หรือยาวเป็นทางเข้าไปในซอยขอรับ..ท่านโหน่งช่วยเล่าต่อด้วยขอรับ....

[ดร.โหน่ง]

เรียนคุณอาแม๊กซ์

    กระซิบว่ายาวไปตามถนนรัชดาจบตรงปั๊ม แล้วลึกเข้าไปด้านในร้านอาหาร (เจ๊งไปแล้ว)
อ้อมไปด้านหลังตรงป้ายโฆษณาร้าง ตอนนี้มีสร้างอาคารแล้วทับที่แล้ว
กระผมเห็นแล้วก็อดสงสัย จะอยู่กันอย่างไร ทั้งคนและ..........

[matrix]

[quote="ดร.โหน่ง"] เรียนคุณอาแม๊กซ์

[ดร.โหน่ง]

เรียนคุณอาแม็กซ์  

             ด้วยความเคารพ ต้องบอกแค่นั้นเท่าที่คุณอารู้จริงๆ วันนั้นไม่ได้ถามเริ่มจากไหน
เรา2คนอยู่ในรถออกมาปากซอย พอเริ่มเลี้ยวซ้าย กระผมก็เริ่มถาม
ขับไปต้องหันไปมองทีเดียวแล้วก็หันกลับเลย คุณอาดูเหมือนจะสนใจเป็นพิเศษ
กระผมไม่ค่อยอยากเขียนแล้วขอรับ ยิ่งเขียนก็เหมือนไปสะกิดให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ
เมื่อกี้กระผมก็ผ่าน ลืมไปนานแล้ว.....................................................................
พอเอาเรื่องนี้มาเขียน ผ่านตรงต้นโพธิ์ก็....อารมณ์หดหู่เดิมๆก็กลับมาอีก เสียงใสๆก็ทัก
ทำไมพ่อหน้าบึ้งจัง ยังหัวเราะอยู่ดีๆ ผ่านไปตรงไหนที่กระผมรู้ กระผมก็จะเงียบกริบเลย
กระผมรู้แล้วแต่ก่อนทำไมพยายามลืม กระผมจะซึมทั้งวัน หน้าเหมือนคนอมทุกข์
กระผมว่าข้อดีข้อเดียวที่กระผมรู้เรื่องเหล่านี้คือ  การสำรวม ไม่หลบหลู่ ไม่ประมาท
เวลาไปไหน ไปวัด ไปอยุธยา ขับรถต่างจังหวัด โดยเฉพาะไปตามโรงพยาบาลนี่สำคัญนัก
หรือสถานที่ศักสิทธ์ทั้งหลาย  ถ้ามีสติก็จะเงียบ กำหนดลมหายใจที่ท้อง

                   เข้าพุทธท้องพอง ออกโธท้องแฟบ พอนิ่งกระผมก็แผ่เมตตา  

                 พุทธัง อะนันตัง ธัมมัง จักวาลัง สังฆัง นิพพานะ ปัจจะโยโหตู

ด้วยความที่อยู่กับคนที่เห็นนานๆ เลยพอรู้เมื่อมีพวกเขาอยู่ใกล้ กระผมจะปวดต้นคออัตโนมัติ
ถ้าปวด ก็แผ่เมตตาไปครบสูตร ไม่รู้เขาตักดื่มบุญกันอย่างไร รู้แต่ว่าบางทีต้องแผ่หลายครั้ง
ดื่มไปหลายอึกจนพุงกางอิ่มบุญเมื่อไร คอที่ปวดก็หาย..............
เอวังด้วยอาการสบายใจโชคดีสมปรารถนาทุกคนขอรับ.......................................

[por_jai]

พุทธัง อะนันตัง ธัมมัง จักวาลัง สังฆัง นิพพานะ ปัจจะโยโหตู

      (ผลบุญของข้าพเจ้าที่ได้ทำมาแล้วในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ขอปวงสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ที่เวียนว่าย ตาย เกิด ในสังสารวัฏ จงมีส่วนได้รับแห่งบุญของข้าพเจ้าทั้งสิ้นนี้เทอญ.) :

8) บทนี้ท่าทางจะเป็นท่าไม้ตายหนึ่งในร้อยแปดท่า
    พิชิตมังกรที่ดร.โหน่งมี
    ยืมไปใช้บ้างนะ
    รออ่านบันทึกชำระกระบี่เอ๊ยใจ ของดร. ต่ออยู่...

[matrix]

[quote="ดร.โหน่ง"]เรียนคุณอาแม็กซ์

[ดร.โหน่ง]

สวัสดีขอรับพี่พอใจ........

                 บันทึกคัมภีร์ชำระใจ
   
    ฟังดูน่าสนใจดีขอรับ ดูไม่น่ากลัวเหมือนเลือด ไม่น่าสงสารเหมือนน้ำตา
แต่จริงใจเหมือนเหงื่อ เพราะมากนะขอรับ! กระผมจองชื่อจดลิขสิทธิ์ตามนี้ก็แล้วกัน......

                    ขอบคุณขอรับ
       
     
 สวัสดีขอรับพี่แม๊กซ์.......
     
         

อ้อ..ถ้าไม่เล่าให้หมด ให้ผม
หายสงสัย คุณนั่นแหละจะมีแต่ความทุกข์ ผ่านทีไรสะดุ้งอย่างนี้ทุกครั้งไปทางที่ดี
ควรแชร์ความรู้สึกความทุกข์ให้ผู้อื่นได้รับทราบเพื่อศึกษาและแก้ไขต่อไป
จะเป็นประโยชน์มากว่านะขอรับ

 

       ข้อสังเกตของพี่แม๊กซ์ตรงไปตรงมา พี่แม๊กซ์นอกจากจะไม่ถ่มน้ำลายใส่หน้ากระผม
ไม่ดูหมิ่นดูแคลน พี่ยังให้ข้อแนะนำบอกช้าก่อน ผลการทดลองที่ได้จากห้องปฏิบัตรการ Third Eye
อาจมีคุณสมบัติมากมายเช่นนี้...... ทั้งๆที่นักวิทยาศาสตร์ (เชิงอธิษฐาน) บางคนอาจเห็นเรื่องนี้
มีน้ำเป็นส่วนประกอบถึงร้อยละ 99  อย่ารังเกียจตาที่สามไปเลยขอรับ.................
ตาที่สามไม่มีน้ำตาให้ดูเวทนาแต่มันอาจเป็นแนวคิดเรื่อง  การสั่นไหวล่วงหน้า  
ถ้ารู้จักใช้ 3rd Eye เป็นการคาดการณ์มากกว่าการพยากรณ์  มันอาจช่วย
ในการคำนวณเวลาและสถานที่อย่างแม่นยำ  และอาจมีประโยชน์
ในการวางแผนกู้ภัยล่วงหน้า หรืออาจช่วยประหยัดการใช้จ่ายกรรม
ให้เหลือเก็บไว้ฝากธนาคาร  ในเมื่อบางคนอาจกลืนกรรมลงไปเกือบวันละลิตร โดยไม่รู้ตัว............
           
               กราบขอบพระคุณขอรับพี่แม๊กซ์  

[NinjaTurtle]

ขอบคุณท่าน Dr. ที่มาแบ่งปันประสพการณ์

การสำรวม ไม่หลบหลู่ ไม่ประมาท

เป็นข้อดีที่มีค่าหลายอยู่

ผมเองไม่ค่อยกลัวพวกเขา เพียงแต่เกรงใจ   แต่การได้รับรู้เรื่องแบบนี้จะได้รู้จักสำรวม ไม่ทะลึงผิดที่ผิดทาง

[Mon money]

มีอีกเปล่าท่านอาจารย์โหน่ง อ่านแล้วสนุกดี มีคติ

ผมเป้นคนหนึ่งที่เคยอาศัยอยู่บริเวณนั้น เข้าออกทุกวัน เห็นซากและร่องรอยทุกครั้งที่เกิด และเคยปากเสียมาแล้ว

สิ่งที่เขาสั่งสอนผมคือ คืนนั้นมีเศษเม็ดพลาสติกหกเกลื่อนเต็มถนน เม็ดมันใสค่ำๆมองไม่เห็นหรอกครับ พอรถวิ่งผ่านก็เฉล็บทันที ABSก็ไม่มี เกือบเอาไม่อยู่ ตบปากตัวเองไปหลายรอบ

ไม่เห็น ไม่รู้ ไม่ปากเสีย

[ดร.โหน่ง]

 สวัสดีขอรับพี่มน........ :lol:


    ตอนแรกว่าจะปิดป่าเพื่อให้ป่าได้ฟื้นตัว
กล้องสองตาพี่มนช่วยให้ได้เห็นเรื่องบางชนิดที่ไม่พบที่แห่งใดในโลก
ไปกันขอรับ.........ไปแบบท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์อย่างพี่มนบอก
พี่มนเตรียมอุปกรณ์ที่สำคัญอย่างเต็นท์ เปล ถุงนอน
เสื้อกันฝน ฟลายชีต ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหมขอรับ เผื่อวันไหนต้องผจญ
กับฝน ลม หรืออากาศที่หนาวยะเยือกบนยอดเขา ขนมหวานพกติดตัว
เรียกความกระปรี้กระเปร่า อย่าลืมขวดน้ำหรือกระติกน้ำเล็กๆ
ไว้ดื่มกลางทางนะขอรับ..............                                                
       
     โดยปกติผมมีสุขภาพอนามัยดีคนหนึ่งขอรับพี่มน.......
ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บอะไรเบียดเบียนเลย นอกจากไข้หวัดเล็กๆ น้อยๆ ในบางครั้งเท่านั้น
ทั้งนี้ ส่วนหนึ่งอาจเป็นผลเนื่องมาจากการปฏิบัตินั่งสมาธิอย่างสม่ำเสมอก็เป็นได้
ทำให้มีสุขภาพกายและสุขภาพจิตดีสมบูรณ์อยู่เสมอ......

    นอกจากเดือนมกราคม ปี 43 ขอรับ................
วิบากกรรมกระผมทำให้เป็นไข้ป่า เมื่อตอนเข้าป่าละอู กับไอ้ต้อง
ข้ามเทือกเขาตะนาวศรีเข้าไปในพม่า.........

      ตอนนี้แหละที่ไอ้ต้องเห็นเจ้ากรรมนายเวรทั้งของกระผมและของมัน.......เป็นครั้งแรก
ครั้งนี้ทำให้พวกเรารู้ว่าทุกคนมีเจ้ากรรมนายเวรติดตัวมาตั้งแต่เกิดทั้งนั้นทุกคน
และพวกเขาก็อยู่ไม่ไกล อยู่รอบๆตัวเรานั่นเองขอรับ....................
(โปรดอ่านต่อพรุ่งนี้)  

[por_jai]

8) คั่นเวลาเอากระทู้ของน้องร็อค
    มาให้ดร.โหน่งอ่านมั่ง
    แบบว่าแกคล้ายๆมีตาที่สามเหมือนพี่ต้องของดร.โหน่งเลย

http://www.thaivi.com/webboard/viewtopi ... 50&start=0

[ดร.โหน่ง]

ขอบคุณขอรับพี่พอใจ รอพี่ร็อคแกเข้ามาแจมอยู่เหมือนกันครับ  

    ต่อเลยนะ......พึ่งแก้ต้นฉบับเสร็จครับ


16 มี.ค.44

            พรานหวัด    

     .ผ่านไปเกือบ 2 เดือนกว่าโดยประมาณ พึ่งมีโอกาสที่รู้สึกว่าอยากจะเขียน
ครั้งนี้เข้าป่ากะไอ้ต้องทั้งหมด 9 วัน ถ้ากลับมาที่หน่วยไฟป่าห้วยสัตว์ใหญ่ ไม่ทันผมตายแน่
(เส้นทางที่จะไปน้ำตกป่าละอู ส่วนหนึ่งของอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน)
              การเข้าป่าวันแรกเดินขึ้นเขา 6 กิโล  เมื่อย เหนื่อยแล้วก้อร้อนมาก วนกันสามรอบเพราะหลง
เกือบได้นอนในป่าห้วยสัตว์ใหญ่ตั้งแต่คืนแรกแล้ว  กว่าจะถึงบ้านพรานหวัดได้นอนพักก้อ 4 โมงเย็น
ระหว่างทางได้กลิ่นสาบสัตว์โชยลอยมาเป็นระยะตลอดทาง เสียงต้นไม้หักที แกร็ก แกร็ก หันกันเลิกลั๊ก  
พอกลางคืนหนาวมาก  นอนหลับเป็นตายเลย  เหนื่อยล้ามาก มารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อตอนที่พรานหวัด
มาสะกิด รีบลุกขึ้น ก็ตื่นมาเช้าพอดี  ตอนเช้าที่นี้วิวสวยมาก เห็นเทือกเขาตะนาวศรีทอดยาวเป็นแนว
มีหมอกตอนเช้าปกคลุมอยู่ ภาพดูโรแมนติกมาก น้องเอ๋ อยู่ด้วยคงดี...........

            สำหรับไอ้ต้องนอกจากเป็นการศึกษาวิปัสสนาแล้ว ยังได้พบกับพรานหวัด  
                                                    ชื่อเต็ม เปรียบสะหวัด

             จะข้ามไปพม่านี่ แกเก่งสุดแถวนี้  เป็นกรูขมอด ผมยาวจดหลัง กรูขมอดนี่บ้านเราเรียก

                                                               หมอผีขะแมร์

           ทุกอย่างสวดกลับหลังหมด บทนะโมตัสสะนี่ จากหลังมาหน้า ก่อนนอนจะบริกรรม
พรานหวัด จะเปล่งเสียงดังฟังชัด ไม่หวงคาถา ไม่กลัวว่าจะได้ยิน  แกได้เมียกระเหรี่ยง เลยมาหากินแถวนี้
ไอ้ต้องแลกเปลี่ยนคุยกับพรานหวัด ผมได้แต่ฟัง ใจหนึ่งกลัว ถามไม่ถูกทาง
เดี๋ยวแกเสกหนังหมูกรอบเข้าท้อง(เวลาเดินป่า ถือไรเฟิ่ลด้วยครับ)

            แกมีวิชาอาคมเยอะ ฟังแกเล่า  วิชาคงกระพันชาตรีก็มี เล่าเรียนตั้งแต่อยู่เขมร งานแก
ต้อนวัวควายไปขายต่างหมู่บ้าน พรานหวัดบอกต้องผจญกับเรื่องน่ากลัวเยอะ แต่ที่แกกลัวที่สุด

                                                   เป็นกองโจรซุ่มตัวตามป่า
             
           พรานทุกคนจะต้องศึกษาวิชาติดตัวไว้ป้องกัน เห็นตามตัวเวลาถอดเสื้อนี่
สักลายลงอักขระเลขยันต์เต็มตัวไปหมด  (ถ้าอ่านออกนี่คงเหมือนตำราเคลื่อนที่ได้)
ส่วนเมียแกก็กินหมากทั้งวัน ยังสาวๆนี่แหละชื่อเป้อ เป็นกระเหรี่ยงชาวผกากะญอ
ตอนแรกถามอายุ พรานหวัดแกโกรธเลย แกบอกถามกันไม่ได้ ถามไปทำไม ที่เขมรถามกันไม่ได้
ถ้ารู้วันเดือนปีเกิด นี่เสร็จเลย บอกใครไม่ได้ จำไว้ เออ! แล้วจะจำไว้...............
(อ่านต่อพรุ่งนี้ครับ)  

        ก่อนไปแวะกลับบ้านเอาของดีมาชาววีไอทุกคนขอรับ ไม่ใช่จากหมอเขมรครับ อย่างนั้นไม่ดี
ผมคัดมาจากหนังสือไตรรัตน์จัดทำขึ้นเป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพของหลวงปู่ดู่
เมื่อวันที่ 20 เมายน 2534



                   
     

พระที่คล้องใจ

  เมื่อมีผู้ไปขอของดีจำพวกวัตถุมงคลจากหลวงพ่อไว้ห้อยคอหรือพกติดตัว หลวงพ่อจะสอนว่า

          จะเอาไปทำไม ของดีภายนอก ทำไมไม่เอาของดีภายใน พุทธัง ธังมัง สังฆัง นี่แหละ ของวิเศษ

         ท่านให้เห็นเหตุผลว่า  คนเรานั้นถ้าไม่มีพุทธัง ธัมมัง สังฆัง เป็นของดีภายใน
ถึงแม้จะได้ของดีภายนอก ก็ไม่เกิดประโยชน์

   ทำอย่างไรจึงจะได้เห็นพระจริงๆ เห็นมีแต่พระปูน พระไม้ พระโลหะ พระรูปถ่าย
พระสงฆ์ ลองกลับไปคิดดู

                                                                                          หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ
                                                                                       พระผู้จุดประทีปในดวงใจ

[Mon money]

มาตามสัญญาครับ อ.โหน่ง

ต้องขอเชิญอ.โหน่งมาจิบน้ำชากับผมจริงๆสักทีแล้วครับ

[Mon money]

ยังรออ่านอยู่นะ กรุณาอย่าเบี้ยว 8)

[por_jai]

8) ท่านดร.โหน่งเพื่อนร่วมชั้นสัมนา
     โปรดทราบ
     ผมไม่ได้เอาเปรียบ
     เอาเรื่องมาแลกกันอ่านแล้วนะ
     โปรดมาลงบันทึกชำระใจ ต่อได้แล้ว..........

[ดร.โหน่ง]

ทราบแล้วเปลี่ยนครับพี่  

เขียนแล้ว....ไม่ได้ดูหุ้นเลยพี่ พี่พอใจตัวจริงนี่คุยเก่งจริงๆครับ

พี่พอใจแปลเองหรือครับ สำนวนเนียนมากครับ ผมแปลไม่ได้หรอกยังนี้

ปรมาจารย์อีกคนค่อยๆเผยโฉมแล้ว.........ฮิ ฮิ

ผมว่าทางเว็บน่าจะเอาเรื่องของผมที่ห้อยจนใยแมงมุมเกาะลงสักทีนะครับ.....อายเค้าครับ

แล้วเอาเรื่องพี่ๆไปแปะบ้างทุกๆเดือนหมุนเวียนกันไปก็น่าจะดีนะครับ....