รู้ไว้ มีประโยชน์ครับ

[bluesky]

คนไข้ชื่อ นายม้วน อายุ 42 ปี

ป้ายหน้าเตียงเขียนว่า Aspiration of foreign bodies (โรคสำลัก)

นายม้วนมีลูกสามคน อายุ 10,8 และ 6 ขวบตามลำดับ วัยฉกรรจ์นี้ เป็นวัยที่เป็นที่พึ่งพิงของทุกๆคนในครอบครัว ทั้งด้านการหารายได้เข้าบ้าน และความอบอุ่นทางจิตใจ

ทำไม เขาต้องมาอยู่ใน ไอซียู...?

ร่างสูงใหญ่ของเขานอนนิ่ง แขนสองข้างมีสายน้ำเกลือ และสายให้ยาเพิ่มความดันโลหิต ปากมีท่อหายใจ หายใจตามเครื่องหายใจ ที่ตีตามจังหวะลมหายใจตามที่ควรจะเป็น เสียงดัง ตุ๊กแฉ่ง...ตุ๊กแฉ่งๆ

นางมาก เมียนายม้วนเฝ้าอยู่ข้างเตียง นางร้องให้จนไม่มีน้ำตาจะหลั่ง อุทานซ้ำอยู่อย่างนั้นว่า

"พ่อม้วน ฉันไม่น่าทำพ่อเลย"

ภาพนายม้วนเบื้องหน้า เลือนหายไปจากจอภาพของนางมาก นางมองเห็นงานเลี้ยงคืนนั้น...

งานเลี้ยงฉลองตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านคืนนั้นสนุกมากๆ นานๆ ในหมู่บ้านจะมีงานเลี้ยงอย่างนี้สักครั้ง มีการล้มวัวสองตัว ฉลองตำแหน่ง

กลางลานบ้าน เนื้อวัวก้อนใหญ่เสียบใม้ย่างบนเตาถ่าน กลิ่นหอมฉุย เสียงแซ่ซ่าของน้ำเลือดที่หยดลงถ่ายสีแดง ฟังไพเราะ

นายม้วนนั่งหัวเราะในวงเหล้า เขาเองมีตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน มือหนึ่งจิ้มพล่าเนื้อวัวสุกๆดิบๆ รสชาติเปรี้ยวเผ็ดเข้าปาก อีกมือหนึ่งกระดกเบียร์ตาม

อากาศกลางคืนเริ่มหนาว นายม้วนเพลินกับการดื่มเบียร์ ดื่มเบียร์ไปใด้ 5-6 แก้ว รู้สึกเนื้อวัวชิ้นที่อยู่ในปากเหนียวผิดปกติ เขาคุยไปด้วย กลืนมันลงคอไปด้วย และแล้ว...นายม้วนรู้สึกว่าเนื้อวัวมันกลืนไม่ลง มันติดอยู่ที่คอหอย ขากก็ไม่ออก เขาค่อยๆ ย่องมาหานางมาก ผู้เป็นเมีย ที่นั่งเฮฮาอยู่อีกวง

"มาก" เสียงเขาพูดแหบๆ เอามือกุมคอ "สงสัยเนื้อติดคอ ต้องไปโรงพยาบาล"

ปกติถ้าไม่เป็นอะใรมาก นายม้วนไม่เคยไปโรงพยาบาลเลย นางมากกุลีกุจอลุกขื้น ถามไถ่คนในวง

"เฮ้ย! ใครมีรถพอจะไปส่งผัวข้าไปโรงพยาบาลบ้าง เนื้อติดคอ"

นางบอกเช่นนั้น ใครๆฟัง ก็หัวเราะ ไม่นึกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

"อร่อยจนลืมเคี้ยวละมั้ง" บางคนสัพยอกขื้นด้วยถ้อยคำเช่นนี้

มีคนอาสาขับรถสองแถวไปส่ง นางมากและสามีเดินขื้นด้านหลังรถ ขณะรถกำลังจะออก นางสาย เพื่อนบ้าน ยื่นกล่องข้าวเหนียวและหวีกล้วยน้ำว้าสุกมาให้

"ลองกลืนดู บางทีมันจะหลุด" นางสายบอก นางมากรับใว้ มือจับแขนสามี รู้สึกเสียงหายใจของเขาดังครืดๆ แต่เขาก็รู้ตัวดี มีสติดี

"พ่อ" นางมากเรียกสามี ขณะรถวิ่งไปใด้ครึ่งทาง

"ลองกลืนข้าวเหนียวดูใหม เผื่อมันจะหลุด"

นายม้วนสั่นหน้าปฏิเสธ เขารู้สึกเหมือนท่อหายใจค่อยๆเรียวลง หายใจแต่ละครั้งต้องสูดอากาศให้มากกว่าเดิม เขาชี้ไปที่คอบอก

"เจ็บ เจ็บ"

"งั้น...ลองกลืนกล้วยก็ใด้ กล้วยมันอ่อนกว่า" นางมากบิกล้วยน้ำว้าครึ่งลูก ป้อนใส่ปากสามี

คาดไม่ถึงว่า เมื่อนายม้วนกลืนกล้วยลง เขาหงายหลังผลึ่ง ชักเกร็งทั้งร่างทันที!

กว่าจะมาถึงโรงพยาบาล นายม้วนหน้าเขียวคล่ำ มือเท้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวม่วง แต่ชีพจรยังคลำใด้นานๆครั้ง

แพทย์เวรห้องฉุกเฉิน รีบใส่เครื่องมือง้างปากนายม้วน เพื่อจะใส่ท่อหายใจ

"ไม่ได้" เขาตะโกน ภายในหลอดลมของนายม้วน มีกล้วยและเศษเนื้อสีแดงเข้มจุกอยู่แน่น

"ตามหมออีเอ็นทีมาด่วน" เขาสั่งพยาบาล หมออีเอ็นที คือ หมอผู้เชี่ยวชาญทางหูคอจมูก

หมอกุสุมาวิ่งมาด่วน เธอเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญทางหูคอจมูก ผู้เชี่ยวชาญฯ พยายามใส่ท่อหลายครั้ง

"ไม่ได้" เธอส่ายหน้า เหงื่อแตกเต็มหน้า "เจาะคอ"

เครื่องมือเจาะคอมาถึง หมอกุสุมา ผ่าตัดเจาะคอใต้ต่อกล่องเสียง แล้วใส่ท่อเข้าไป ใช้ถุงอากาศบีบออกซิเจนเข้าปอด

ร่างกายของนายม้วนที่เขียวคล้ำจนเจียนกลายเป็นสีม่วงทั่วร่างจากฤทธิ์คั่งก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ กลับมาเป็นสีแดงด้วยเลือดที่มีออกซิเจนอีกครั้ง

แต่...สมองของเขาขาดออกซิเจนนานเกินไป หัวใจกลับมาเต้น แต่ร่างกายไม่กลับมาทำงาน เพราะไม่มีคำสั่งจากสมอง สมองของเขาตายจากไปก่อนหัวใจของเขา

"หมอ สามีฉันจะหายเป็นปกติใหม" นางมากถามหมอซ้ำๆ

ไม่มีหมอคนใดกล้าตอบว่า "หมดหวังเสียแล้ว" เพราะ...มันเป็นเรื่องเจ็บปวดเกินไป

ใด้แต่บอกว่า "อาการคุณม้วนหนักมาก คุณมากอาจจะต้องทำใจ"

นายม้วนอยู่ใด้ด้วยเครื่องช่วยหายใจใด้อีกเพียง 5 วัน เขาก็ถึงแก่ความตาย

ความตายที่ตามมาจากการกลืนเนื้อและกลืนกล้วยเท่านั้นเอง

คำพระว่า "อปปมาโท อมต ปท ...ความไม่ประมาท เป็นทางไม่ตาย"

===========================================

ไม่ว่าจะพูด ทำ คิด กิน นอน ต้องระมัดระวัง มีสติประกอบอยู่ทุกเมื่อ จึงไม่ไปสู่หนทางแห่งความตาย...

=============================

คัดลอกมาจากงานเขียนของ พญ.ชัญวลี ศรีสุโข