ชีวิตคือการเดินทาง

[Visute]

อยากให้เพื่อนๆช่วยกันแชร์แนวคิดของชีวิตว่าการเดินทางของชีวิตเรานั้น มีจุดหมายอย่างไร
เพื่อเป็นประโยชน์ให้เราเห็นแนวทางของการเดินทางของชีวิต จนไปถึงจุดหมายของชีวิตของเราทุกคน อยากให้แชร์ทุกๆด้านครับ ทั้งด้านการใช้ชีวิตประจำวัน การทำงาน การเงิน การลงทุน และสังคม

โดยส่วนตัวผมชอบเรื่องชีวิตครับ ชอบหาความหมายของมันคืออะไร เราดำรงอยู่เพื่ออะไร และจะเดินทางไปอย่างไร
และควรจะทำอะไรกับการเดินทางของชีวิต ตั้งแต่เกิดมาเป็นเด็กน้อย ชีวิตก็มีเรื่องเล่นกับเรียน ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรมากมีความสุขไปทุกๆวัน ไม่มีความเครียดเหมือนตอนเป็นผู้ใหญ่ น่าจะเนื่องจากไม่ต้องมีความรับผิดชอบมาก หน้าที่เราคือเรียน ถูกสอนว่าต้องเรียนให้ดีเพื่ออนาคตข้างหน้า แต่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร คืออะไร ต้องเจอ ต้องเป็นอะไร พอเป็นผู้ใหญ่ได้เจอโลกแห่งความเป็นจริง ที่ต้องทำงาน หาเลี้ยงตัวเองให้อยู่รอด มีครอบครัว มีคู่ชีวิต เรื่องชีวิตจึงเข้ามาในห้ว ชีวิตมันคือการเดินทาง ไปสู่จุดหมายอะไรบางอย่างที่แต่ละคนคงไม่เหมือนกัน แต่ที่เหมือนๆกันแน่ๆ คือความตาย ต้องการมีความสุข อยากรวย โดยมีสัญชาตญาณของความอยากเป็นตัวนำ ทั้งอยากประสบความสำเร็จ อยากรวย อยากมีความสุข อยากมีครอบครัวที่ดี มีลูกที่ดี มีชีวิตที่ดี ชีวิตจึงเดินไปตามความอยาก และก็อยากมากขึ้นๆ จึงทำให้คิดว่า ชีวิตเราคืออะไรกันแน่ เราเกิดมาเพื่ออะไร และเราจะเดินไปไหน ตอนนี้ก็ยังหาความหมายของชีวิตอยู่ครับ และเป้าหมายที่เดินอยู่ตอนนี้ คือ เราต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพถ้าทำแล้วมีความสุขก็ยิ่งดี แต่ถ้าเป็นงานที่เราไม่ชอบ ควบคุมไม่ได้ก็ต้องทำใจ ทำให้ชอบงานที่ทำ เพราะเราเลือกไม่ได้ทุกอย่าง มันเป็นธรรมชาติ มีเงินเก็บก็เอาไปลงทุนเพื่อ อิสระภาพทางการเงิน และจะได้ทำอะไรที่เราชอบ ไม่ต้องเครียดกับชีวิตการทำงานมาก มีความสุขกับครอบครัว พยายาม มีความสุขกับการเดินทางของชีวิตในทุกๆ วัน เน้นนะครับ ต้องใช้คำว่าพยายาม เพราะว่าเราไม่สามารถกำหนดทุกอย่างได้ ทำได้ก็คือทำใจ ครับ
ร่วมเดินทางของชีวิตไปพร้อมๆกับ เพื่อนๆ ทุกคนใน ThaiVI ในสังคมที่มีแนวคิดและเป้าหมายคล้ายๆกันนะครับ

และเพื่อนๆ ละ มีแนวคิด กับชีวิตอย่างไร

[Visute]

เงียบมากเลยครับ

[ซากคน]

แล้วตอนนี้ทราบสาเหตุหรือยังครับว่า ทำไมถึงเงียบมาก

หลายคนรวมทั้งผม แม้นรู้ว่าตอนนี้ต้องการอะไร แต่ยังเดินทางไปไม่ถึง จึงคิดว่า ไม่มีวิสัยทัศน์พอที่จะตอบคำถามนี้อย่างลึกซึ้งได้ ถึงให้คำตอบไปก็คงเป็น มุมมองตื้นเขินที่เกิดจากแรงผลักดันของสัญชาตญาณดิบของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า คน มั้งครับ :lol:

คน คือ ทำให้ยุ่งเหยิงเข้าไว้ วุ่นวายเข้าไว้ ถ้าหมายถึงบุคคล คือ ผู้ที่ทำอะไรๆให้ยุ่งเหยิงเข้าไว้ วุ่นวายเข้าไว้ ตั้งแต่การคิดไปสิ้นสุดที่การกระทำ ใช่ไหมครับ :lovl:

มาดูลิ้งข้างล่างดีกว่าครับ เผื่อท่านจะได้คำตอบที่ต้องการ

http://audio.palungjit.com/f22/dvd-%E0% ... -4487.html

[picatos]

ขอตอบคุณ Visute และตอบเพื่อเป็นหลักกิโลของชีวิตอีกหลักหนึ่ง

คำถามที่คุณ Visute ถามเป็นคำถามที่ผมถาม และค้นหามาตลอด... ในวงสุราของผมกับเพื่อนๆ ที่มหาลัยส่วนใหญ่จะใช้เวลาเปล่าเปลืองไปกับการถกปรัชญาต่างๆ ส่วนหนึ่งเพื่อที่จะหาคำตอบถึงคำถามเหล่านี้ และอีกส่วนหนึ่งเพื่อที่จะสนองอัตตา การเอาชนะคะคานกันในหมู่เพื่อนฝูง

ในปีที่ผ่านมา... แนวคิดเรื่องชีวิต และการเดินทางของชีิวิตของผม ได้มีการเปลี่ยนแปลงแบบถอนรากถอนโคน ซึ่งมีผลกระทบกับชีวิตผมอย่างมาก... ดังนั้นผมขอตอบตามมุมมองของผม... เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับคุณ Visute และใช้เป็นหลักกิโลสำหรับตัวเองในการพัฒนาต่อไปข้างหน้า...

อยากให้เพื่อนๆช่วยกันแชร์แนวคิดของชีวิตว่าการเดินทางของชีวิตเรานั้น มีจุดหมายอย่างไร

สมัยก่อน ผมเคยคิดว่า... คนเราก็มีชีวิตเพื่อแสวงหาความสุขไปวันๆ... โดยความสุขของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป

แต่ตอนนี้ผมคิดว่า...

จุดสุดท้ายของชีวิตในชาตินี้ ก็คือ ความตาย คนเราเกิดก็เพื่อตาย เจอก็เพื่อจาก พบในสิ่งที่สมหวังเพื่อที่จะได้รู้จักคำว่าไม่สมหวัง

ความสุขที่ผ่านเข้ามาในชีวิตล้วนแล้วแต่แฝงและเจือจางมาด้วยความทุกข์ บางคนอาจจะบอกว่าชีวิตในวัยเด็กเป็นสุขอย่างแท้จริงที่ไม่ต้องทุกข์ แต่ผมกลับมองว่า ความสุขในวัยเด็ก หรือความสุขครั้งแรกๆ ในการทำอะไร เป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ เพราะ เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว พอเราเกิดความพึงพอใจ เกิดความชอบ ก็ทำให้อยากได้ในความสุขแบบนั้นอีก กลายเป็นการยึดติด กลายความคาดหวัง และนำมาซึ่งความผิดหวัง

ดังนั้นผมจึงเชื่อว่า ความสุขโดยทั่วๆ ไปแล้วเป็นความสุขที่แฝงมาด้วยความทุกข์ ความสุขที่เราพบเจอโดยทั่วๆ ไปนั้นไม่เที่ยง ไม่ควรแก่การยึดถือว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง และยึดถือเป็นเป้าหมายของชีวิต

ผมรู้สึกว่า... เมื่อเรายิ่งยึดติดกับความสุข กับการคาดหวัง เมื่อนั้นเรากลับยิ่งเป็นทุกข์ ยิ่งคาดหวังก็ยิ่งผิดหวัง ยิ่งยึดถือก็ยิ่งทนทุกข์

ดังนั้น... จุดหมายของผมตอนนี้เปลี่ยนเป็น ผมพยายามที่จะใช้ชีวิต ณ ขณะหนึ่งๆ ให้มีทุกข์น้อยที่สุด...

และการที่จะมีทุกข์ให้น้อยๆ ได้ คือ การที่มีสติอยู่กับปัจจุบัน พยายามลด ละ กิเลส เพราะ กิเลสเหล่านี้เป็นต้นเหตุแห่งทุกข์

เพื่อเป็นประโยชน์ให้เราเห็นแนวทางของการเดินทางของชีวิต จนไปถึงจุดหมายของชีวิตของเราทุกคน อยากให้แชร์ทุกๆด้านครับ ทั้งด้านการใช้ชีวิตประจำวัน การทำงาน การเงิน การลงทุน และสังคม

เมื่อภาพใหญ่ คือ การละกิเลส

ภาพย่อย เช่น การทำงาน การเงิน การลงทุน และสังคม ก็ถือเป็นปัจจัยที่จะเกื้อหนุนให้งานใหญ่สำเร็จเท่านั้น... ดังนั้นในการทำงาน เมื่อผมย้อนลงไปดู การทำงาน ณ จุดนี้สำหรับผม ก็แค่ เพื่อให้มีเงินเลี้ยงดู จุนเจือร่างกายของตัวเราเอง จุนเจือคนที่เรารักและต้องเลี้ยงดู (รวมไปถึงจุนเจือกิเลสของคนที่เรารักด้วย)

การเงิน การลงทุน ก็เช่นเดียวกัน ทำก็เพื่อจะได้มีเงินในการใช้จุนเจือ เลี้ยงดู ซึ่งหากการลงทุนประสบความสำเร็จ ก็ทำให้เราไม่ต้องทำงาน และมีเวลาไปทำงานหลัก คือ การละกิเลส มากยิ่งขึ้น

สังคม เราควรที่จะเลือกคบหาเพื่อนฝูง และเข้าไปอยู่ในสังคมที่เอื้ออำนวยต่องานหลัก... ถ้างานหลักคือการลงทุน คุณต้องเข้าไปคลุกคลีอยู่กับเพื่อนๆ พี่ๆ นักลงทุนเก่งๆ ที่กรอบความคิดในการลงทุนที่ถูกต้อง เพื่อที่จะได้ชักชวนกันทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างแท้จริง และขณะที่เราต้องเลือกที่จะคบหาคนเก่งๆ แล้ว เราก็ต้องเลือกที่จะห่างหายจากสังคมเป็นโทษกับงานหลักของเรา เช่น ควรที่จะหลีกเลี่ยงจากเพื่อนที่ต้องการผลตอบแทนสูงๆ แต่ขี้เกียจ ขี้คราน วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่น ไม่ขยันทำการบ้าน ศึกษากิจการ หาหุ้นในการลงทุน เป็นต้น

โดยส่วนตัวผมชอบเรื่องชีวิตครับ ชอบหาความหมายของมันคืออะไร เราดำรงอยู่เพื่ออะไร และจะเดินทางไปอย่างไร

ณ ตอนนี้ ผมเชื่อว่า เราดำรงอยู่เพื่อใช้กรรมที่เราทำมาในอดีต และสร้างเหตุใหม่ ณ ปัจจุบัน เพื่อไปใช้กรรมในอนาคต

ความหมายของชีิวิต ของผมตอนนี้ คิดว่า ชีวิตเป็นเรื่องไร้สาระ หาแก่นสารได้น้อยมาก ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปรุงแต่งให้เราลุ่มหลงมัวเมา ชีิวิตมีแต่ทุกข์ และไม่มีความหมายอะไร ไม่ควรค่าแก่การยึดถือ ว่านี่คือ ตัวเรา ของๆ เรา

ณ ปัจจุบัน... ผมเชื่อเรื่องภพชาติ ผมเชื่อเราการเกิดดับ... ผมเชื่อว่าเราได้เกิดตายมาแล้วนับไม่ถ้วน... และยังคงต้องเกิดตายไปอีกนาน และระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ เราก็ต้องจมอยู่กับกองทุกข์ในรูปแบบต่างๆ ทั้งที่เกิดจากร่างกายของเราเองบ้าง จิตใจของเราเองบ้าง จากวิบากกรรมของเราเองบ้าง...

ดังนั้น แก่นสารที่มีอยู่จึงมีน้อยนิด คือ เราได้โอกาสเกิดมาเป็นมนุษย์ เราได้ใช้โอกาส ณ ขณะนี้ ทำสิ่งที่ดี ที่เป็นประโยชน์ อย่างแท้จริงอยู่รึเปล่า เราได้ใช้ความพยายามมากน้อยขนาดไหน ที่จะหลุดออกจากวงจรแห่งความทุกข์นี้... อย่างน้อยที่สุด ... ชีวิตในชาตินี้ เราสามารถที่จะใช้ชีวิตให้มีความทุกข์ให้น้อยที่สุดได้ขนาดไหน?

และควรจะทำอะไรกับการเดินทางของชีวิต ตั้งแต่เกิดมาเป็นเด็กน้อย ชีวิตก็มีเรื่องเล่นกับเรียน ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรมากมีความสุขไปทุกๆวัน

ผมคิดว่าที่เรารู้สึกว่าตอนเป็นเด็ก เรามีความสุข เพราะ ไม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องแบกความคาดหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่สดใหม่ ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ความพึงพอใจจึงเป็นความพึงพอใจที่ไม่ได้ปรุงแต่งมากนัก

ในขณะที่ความไม่ชอบ ไม่อยากได้ ก็ไม่ถูกปรุงแต่งจนกลายเป็นความหงุดหงิด โมโห น่ารำคาญ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป... ประสบการณ์ อารมณ์ ความชอบ ความไม่ชอบ ได้บ่มเพาะ จนอัตตาของเราพองโต ตัณหาถูกสนอง ถูกเติมเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่เติม เรามีสิ่งที่ไม่พึงพอใจมากขึ้นจากประสบการณ์ที่แย่ๆ ที่เคยเจอ ความหลง ความเข้าใจผิด จากสิ่งที่ผ่านๆ มา ทำให้เราเดินหลงทาง และหาความสุขได้ยากขึ้นเรื่อยๆ...

สุดท้าย...

ผมเชื่อว่า... ความสุขที่แท้จริงที่ไม่ได้เจือความทุกข์นั้นมีอยู่จริง... ความสุขเย็นๆ สบายๆ จากสันติสุขที่เกิดขึ้นในใจ ที่ปราศจากกิเลส นั้นสามารถประสบพบเห็นได้ แม้ว่าจะเป็นแค่ชั่วเวลาหนึ่ง... สำคัญคือ... เราจะเริ่มต้นที่จะมองเข้าไปในมันจริงๆ รึเปล่า

ปล. ถึงแม้ว่าผมจะเห็นว่ากระทู้นี้ไม่เกี่ยวอะไรกับ Value Investing... แต่ในภาพของการลงทุนมันเป็นส่วนหนึ่งของภาพใหญ่ของการใช้ชีิวิต ซึ่งก็น่าจะพออนุโลมให้อยู่ในห้องนี้ได้... แต่ถ้า Mod ท่านอื่นเห็นสมควรย้าย ก็ รบกวนด้วยนะครับ

[Anti-Aircraft]

ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ครับ

[Visute]

ขอบคุณมากครับ อ่านแล้วซึ้งมากครับ ผมยังคงต้องค้นหาต่อไปครับ

[cway]

มีความสุขกับชีวิตทุกวัน ไม่เจ็บ ไม่จน แค่นี้ก็พอใจแล้วครับ