โพสต์
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมามีการแข่งขันไตรกีฬาโดยสมาคม ไตรกีฬาแห่งประเทศไทยที่แหลมแม่พิมพ์จังหวัดระยอง
ระยะที่แข่งเป็นระยะสปริ้นท์ เป็นการว่ายน้ำ ๗๕๐ เมตร ปั่นจักรยาน ๒๐ กิโล ตบท้ายด้วยวิ่งอีก ๕ กิโล
มีผู้เข้าร่วมการแข่งขันแปดสิบคนโดยประมาณ และก้เป็นไปตามปรกติ ฮาๆๆๆ ฝรั่งมาเยอะกว่าคนไทย และถ้วยรางวัลเกือบทุกใบ พี่หรั่งคาบไปกินหมด
งานนี้พี่ไปพร้อมกับน้องๆหนึ่งฝูง นับได้สิบสองชีวิตที่ไปร่วมแข่งแบบขำๆ เพราะบางคนว่ายน้ำได้ดี แต่ไม่เคยซ้อม พวกที่ซ้อมว่ายไม่แข็ง น้องๆธรรมศาสตร์สามคน ลงทุนนั่ง บขส ไปร่วมงาน จักรยานไม่มี ไปหาเช่าเอาดาบหน้า หมวกกันน็อค พี่เอาไปเผื่อ เรียกว่าเป็นกีฬาที่พิสูจน์ความบ้าของคนได้อย่างแท้จริง
เป็นการจัดงานเล็กๆ ที่เฮฮามากๆ อบอุ่น พี่ที่เป็นนายกสมาคมไตรกีฬา เป็นทนายรุ่นใหญ่ บ้ากีฬาเอามากๆ ทำงานสำนักงานฝรั่งเงินเยอะไม่ชอบ ออกมาเปิดสำนักงานเอง เอาเงินส่วนตัวมาจัดกิจกรรมนี่ ทีมชาติไทยทั้งไตรกีฬา และทวิกีฬานี่ เงินแกทั้งนั้น จนหลังๆ เป็นกีฬาที่ฮิตในเอเชียมากขึ้น ถึงเริ่มมีเงินช่วยเหลือจากหน่วยงานของรัฐเข้ามาบ้าง
เช้ามืด หกโมง เริ่มรวมตัวกันริมหาด บางส่วนกระโดดลงไปซ้อมว่ายน้ำ น้องที่ไปด้วยตะโกนออกมา คลื่นใหญ่มากเลยพี่ มีเสียงมือเก๋าตะโกนบอก คิดอะไรมากวะ ว่ายไปสามร้อยกว่าเมตร พอกลับตัว ยิ่งคลื่นใหญ่ มันยิ่งซัดเรากลับไว (ฮา)
แปดโมงเช้าปล่อยตัว วิ่งมั่งเดินมั่งลงสู่ทะเล ตลอดทางจะมีเรือแคนูสามลำ สกูตเอตร์หนึ่งคัน คอยดูแลนักกีฬา (ถึงแม้เราจะบ้า เราก็กลัวตายนะคร้าบบ) และมีทุ่นทุกระยะห้าสิบเมตรไว้ให้นักกีฬาเกาะพักพลางก่นด่าตัวเองว่านอนอยู่บ้านดีๆไม่ชอบ หาเรื่องจังโว้ยตู
พวกตัวจริง ทีมชาติ จะว่ายระยะนี้เสร็จในสิบนาที พวกหน้าตาดี ชุดสวย ฝีมือไม่มีก็อาจใช้เวลาลอยคอชื่นชมธรรมชาติในทะเลถึงสี่สิบนาที
(ส่วนตัวข้าพเจ้าเอง หลังจากว่ายน้ำไปได้สักร้อยกว่าเมตร ก็หาเหตุว่า เหนื่อยวะ หายใจไม่ทัน น้ำบ้าอะไรวะเค็มชะมัด ว่ายกลับดีกว่า พอว่ายกลับ น้องทีมช่วยเหลือก็ขี่สกูตเตอร์เข้ามาถามด้วยความหวังดีว่า เป็นอะไรไหมพี่ ตอบไปว่าพี่โอเค แน่ะ มีถามต่อ เข้าฝั่งไหวมั้ยพี่
เลยตะโกนด่าไปว่า ไม่เป้นไรว้อย คนมันขี้เกียจขึ้นมาเฉยๆ เข้าใจไหม
:twisted: )ว่ายกลับขึ้นฝั่งมายืนคุยกับทีมงาน (คือพวกเบี้ยว ว่ายน้ำไม่ครบนี่ โดยมารยาทต้องรอให้คนสุดท้ายขึ้นจากน้ำ ค่อยออกไปปั่นกะเขาจ้ะ) นับสมาชิกแก๊งว่าขึ้นฝั่งครบ แล้วก็ออกไปปั่น เป็นการปั่นบนถนนจากแหลมแม่พิมพืไปสวนสน แต่ระยะแค่สิบกิโลแล้วก็เลี้ยวกลับมาเข้าที่เดิม
ช่วงที่ปั่นก็สนุกดี ขาหนึบๆ ใช้วิธีใช้เกียร์เบาแต่รอบขาสูงๆ
แต่พอกลับตัวเหลือแค่สิบกิโล ลยเปลี่ยนจานหน้าเป็นจานใหญ่ ใส่เกียร์หนัก ใช้วิธีการปั่นที่เรียกว่า "ย่ำ" (เหมือนการกดเท้า หรือกระทืบนะคะ เป็นลีลาที่ใช้เวลาขึ้นเนินขึ้นเขา ถ้าทางเรียบใช้เพื่ออัดความเร็ว) วิวข้างทางก็สวยดี ชาวบ้านให้ความสนใจบ้าง แต่แถวนี้จัดบ่อย ชาวบ้านคงชินแก๊งคนบ้า
พอครบยี่สิบกิโล เอาจักรยานแขวน ถอดหมวกกันน้อค ใส่หมวกแก๊บ (นอกจากกลัวตายแล้วกลัวผิวเสียด้วย ฮาๆๆ)เปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าวิ่ง แล้วออกไปใช้กรรมต่อ
ปรกติ ถ้าคนที่ไม่ได้ซ้อมวิ่งปั่นสลับกัน จุดนี้เป็นจุดปราบเซียน เพราะกล้ามเนื้อขาจะงงมาก เคยมาแข่งแบบซ้อมไม่ถึง วิ่งไม่ได้เลยในช่วงห้ากิโลแรก
แต่คราวนี้ แฮะๆๆ เราซ้อมมา เลยวิ่งสับขาไปได้เรื่อยๆ
ระหว่างทางที่นักกีฬาสวนกันจะทักทาย เชียรืซึ่งกันและกันตลอดเวลา กะฝรั่งก็จะไฮไฟว์กันเฮฮายังกะปาร์ตี้คนบ้า
เบ็ดเสร็จกดไปหนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาที
มาเฮฮาหลังเส้น พูดคุยกัน ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน
คุยกับน้องๆทีมชาติทั้งไตรกีฬา และทวิกีฬา
ความจริงอย่างหนึ่งก้คือ กีฬานี้ คนเล่นต้องเล่นด้วยใจ ต้องรักมันมากๆ เพราะไม่มีเงินทองอะไรตอบแทน รัฐก็ไม่มีการสนับสนุนเลย ให้แต่เบี้ยเลี้ยงเก็บตัว ค่าอุปกรณ์ไม่มี ทั้งๆที่ กีฬาประเภทนี้นอกจากฝีมือแล้วอุปกรณ์ก็สำคัญมากๆ
หลายๆคน มาลูบจักรยานพี่ เลยบอกให้น้องๆเอาไปลองขี่ดู
น้องร้องกันกิ๊วก๊าว "พี่ๆ รถ โคตะระพุ่งเลย อย่างนี้ ทางตรง ใส่ได้สุดๆ) เฉพาะค่าล้อรถพี่ แพงกว่ารถทีมชาติทั้งคัน
แฮะๆๆ พี่นี่ไม่มีบุญวาสนาเป็นทีมชาติ แต่ซีเกมส์ปีนี้ พี่ขอส่งล้อไปให้ร่วมแข่งก้แล้วกัน
บันทึกไม่สำเร็จ