เพื่อนๆได้ดูกันรึยังครับ..
แนะนำนะครับ ดูเพลินและตลกดี ที่สำคัญผมดูแล้วมีความสุขครับ
สุขที่ได้คิดสัมผัสถึงวิถีชีวิตไทยเราตอนวัยเยาว์น่ะครับ
บอกไม่ถูกครับ สำหรับหนังธรรมดา ที่เหมือนจะธรรมดา เรื่องนี้
ถึงธันวา.. ธันวาชวนลูกๆวัยประถมไปดูด้วยนะ ภาพช่วยเล่าเรื่องบางส่วน
ในอดีตแทนเรา ได้ไม่น้อยทีเดียว
น้องยีนครับ ถ้านอกเรื่องเกินไปก็วานช่วยลบทิ้งด้วยนะครับ
ภาพยนตร์: แฟนฉัน.. Common Story, Uncommon Happinessss
-
jjj
- ผู้ติดตาม: 0
ภาพยนตร์: แฟนฉัน.. Common Story, Uncommon Happinessss
โพสต์ที่ 2
เพิ่งกลับจากโรงหนัง ตอนนี้กำลังคิดถึงเพื่อนสมัยนู้นอยู่
ต้องชมผู้กำกับ เค้าค่อนข้างละเอียดทีเดียว
อ้อ..รายได้เป็นของ grammy ครึ่งนึงมั๊ง ดูท่าทางต้นทุนต๊ำต่ำ:D
ต้องชมผู้กำกับ เค้าค่อนข้างละเอียดทีเดียว
อ้อ..รายได้เป็นของ grammy ครึ่งนึงมั๊ง ดูท่าทางต้นทุนต๊ำต่ำ:D
-
ดีเซล
- ผู้ติดตาม: 0
ภาพยนตร์: แฟนฉัน.. Common Story, Uncommon Happinessss
โพสต์ที่ 3
ผมขอแนะนำว่าอย่าไปดูดึกดำดื่ย คะแนนเต็ม 10 สำหรับผมแล้วไม่มีเลย ดูได้ครึ่งเรื่องก็ออกจากโรงแล้ว เสียความรู้สึกจริง ๆ
-
SomJook
- Verified User
- โพสต์: 212
- ผู้ติดตาม: 0
ภาพยนตร์: แฟนฉัน.. Common Story, Uncommon Happinessss
โพสต์ที่ 4
เรื่องสั้นเรื่องนี้ คือต้นกำเนิดของหนังเรื่อง"แฟนฉัน" คุณวิทยา ทองอยู่ยง 1 ใน 6 ผู้กำกับ ได้เขียน เรื่องสั้นเรื่องนี้เอาไว้ ในเว็บไซต์ www.nitade.net ลองอ่านสิคะ แล้วจะรู้ว่า ทำไมมันถึงโดน
" อยากบอกเธอ.......รักครั้งแรก "
มันเป็นเรื่องที่อยู่ในลิ้นชักความทรงจำของผมมานานแล้ว นานจนความทรงจำใหม่ๆเข้ามาทับ เข้ามา ซ้อน จนมันหลุดไปอยู่ลึกๆ จนหาไม่เจอ แล้วจู่ๆ แม่ก็โทร.ทางไกลมาจากสระบุรีั น้อยเขาส่งการ์ดมาให้บอลน่ะ เค้าจะแต่งงานวันเสาร์หน้า แล้วนะ
น้อย.......ไหนแม่ ผมงงน่ะ ก้อ น้อย......หน่า ของเอ็งไง แม่เฉลย
ภาพเก่าสมัยเด็กๆ ลอยขึ้นมาทันทีที่สิ้นคำว่าไง ของแม่
เด็กหญิงช่างพูด อายุประมาน 6 ขวบ แก้มแดง ตาแป๋ว ผมยาว ยาวจนต้องถักเปียทั้งสองข้าง ตัวบาง ร่างเล็ก แต่มีของเยอะจนเด็กๆแถวบ้าน ชอบล้อเธอว่าน้อยหน่านมใหญ่ ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามัน ใหญ่หรือไม่อย่างไร เพียงแต่เวลาเธอโดน ล้อมากๆ เธอจะร้องไห้กลับบ้าน ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเล่น ผมจึงต้องไล่ตีไอ้คนล้อเธอทุกที(ไอ้สิ่งที่ผมทำ ไปเนี่ย ถ้าผู้ใหญ่เค้าทำให้แก่กัน เค้าเรียกว่า ปกป้อง)
เราสองคนบ้านอยู่ติดกัน บ้านผมขายกาแฟและน้ำดื่ม บ้านเธอขายข้าวราด
คนกินข้าวร้านเธอ ก็จะสั่งน้ำจากร้านผม คนมานั่งกินกาแฟ พูดคุยสนทนาสภากาแฟ คุยกันเป็นวันๆที่ร้านผม พอหิวข้าว ก็สั่งข้าวร้านเธอ ร้านของเรามีบริการdelivery โดยที่เราสองคนคือคนไปส่งของ และมักจะไปพร้อมๆกัน เพราะคนสั่งพร้อมกันเสมอๆ เธออายุมากกว่าผม 4 เดือน และด้วยความที่แถวละแวกบ้านเรามีเด็กผู้หญิงเยอะ กว่าเด็กชาย เวลาเล่นกัน ถ้าไม่เล่นกระโดดยาง ก็จะเล่นขายของบ่อยๆ ผมก็ต้องยอม เพราะไม่งั้นก็ไม่ได้เล่น ผมต้องเล่นเป็นพ่อ น้อยหน่าเล่นเป็นแม่ เพื่อนเธออีกคนเป็นลูก ที่เหลือเป็นคนซื้อ แม่ขายของอยู่บ้าน พอพ่อกลับบ้าน แม่ก็จะทำอาหารให้กิน
อาหารคือใบไม้มาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แช่น้ำเป๊บซี่ ที่ผมแอบหยิบมาจากตู้แช่โดยไม่ให้แม่รู้ (ขโมย) เอามาให้พวกเราเล่นกัน ส่วนกระโดดยางนั้น เป็นเกมโปรดของน้อยหน่าเลยทีเดียว เพราะเธอเล่นเก่งมาก กระโดดได้สูง ตั้งแต่อีตาตุ่ม ไล่ขึ้นไปอีเข่า อีตรง อีกระเป๋าล่าง อีกระเป๋าบน อีเอว อีพุง อีอก อีคอ อีติ่ง อีหัว อีสูงสุด เธอโดดผ่านหมด เธอเคยบอกว่าเธออยากเป็นนักกระโดดสูงไปแข่งโอลิมปิค
ผมว่าเธอมีลุ้นทีเดียว เราเล่นซนประสาเด็กๆ กันเกือบทุกวัน เช้าๆเธอตื่นเช้ากว่าผมก็จะขึ้นไปปลุกผมบนบ้าน โดยใช้วิธีกระโดดทับตัวผมที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง จนผมตกใจสะดุ้งตื่น ต้องรีบลุก ไม่งั้นเธอกระโดดทับอีก ออกไปล้างหน้าแล้วลงไปเล่นกับเธอ เที่ยงก็กลับมากินข้าว จานใครจานมัน แต่กินน้ำ กระป๋องเดียวกัน ตกบ่ายก็เล่นกระโดดยาง เย็นก็มานั่งดูโทรทัศน์ พวกไอ้มดแดง หน้ากากเสือ ด้วยกัน(ไอ้สิ่งเหล่านี้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่เค้าทำกันเค้าเรียกว่า ออกเดท)
เวลามีงานปีใหม่ ผู้ใหญ่ก็จะจับเรา เต้นประกอบเพลง และต้องเต้นคู่กัน จนได้สตางค์เอามากิน ขนมกันหลายวัน (ถ้าเป็นผู้ใหญ่ทำ เค้าเรียกกันว่า ช่วยกันทำมาหากิน)
เวลาผ่านไป พอเราเข้าโรงเรียน ผมก็เริ่มมีเพื่อนผู้ชาย เหมือนน้อยหน่าที่เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงมากขึ้น โลกของผมกว้างใหญ่ขึ้น เริ่มมีจักรยาน ลูกข่าง เป่ากบเข้ามาในชีวิต แต่ยังไงๆ ผมก็ยังมีกระโดดยาง เล่นขายของ และน้อยหน่า อยู่เหมือนเดิม เรายังคงเล่นด้วยกัน อยู่บ่อยๆ จนกระทั่ง
-ผ ม เ ป็ น เ ห า !........................................ แม่บอกว่าติดมาจากน้อยหน่า ก็ผมเปียยาวสลวยคู่นั้นแหละ เราโดนเพื่อนล้อแซวต่างๆนานา เรียกน้อยหน่าว่า อีเหา เรียกผมว่า ไอ้เหา จนแม่ผมต้องเอาใบน้อยหน่ามาคั้นน้ำแล้วโปะหัวไว้ ถึงจะหาย แต่เพื่อนๆก็ยังเรียกผมว่าไอ้เหาอยู่ดี ต่อมาเมื่อผมเรียนลูกเสือสำรอง ต้องตัดผมเกรียนนั่นแหละที่พวกมันเลิกเรียกชื่อนี้ น้อยหน่าเสียใจที่ เป็นต้นเหตุให้ผมต้องเป็นเหา ผมบอกเธอว่า ติดเหาจากเธอแต่ใบของเธอก็ทำให้ผมหายจากเหานะ (ไอ้สิ่งที่ผมทำนี้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่เค้าเรียกว่า เกี้ยว)
ต่อมาไม่นานน้อยหน่าก็ตัดผมสั้น โดยบอกเหตุผลว่า ต้องเรียนยุวกาชาด แต่ผมว่าเธอต้องกลัวว่าจะทำให้ผมติดเหาเธออีกแน่ เธอถึงยอมตัดเปียทิ้ง (สิ่งที่เธอทำผู้ใหญ่เค้าเรียกว่า เสียสละเพื่อคนที่ตนรัก) แต่เพื่อนๆก็ยังคงแซวเราเรื่อยๆ ว่าผมชอบเล่นกับผู้หญิงบ้าง เป็นเหาเหมือนผู้หญิงบ้าง สงสัยม*งจะ เป็นกะเทย จนผมทนไม่ได้ ต้องพิสูจน์ให้เพื่อนๆเห็นว่า ผมเป็นผู้ชาย การจะเป็นผู้ชายได้นั้น มันต้อง เกเร แกล้งผู้หญิง และขี่จักรยานปล่อยมือ เย็นนั้นผมขี่จักรยานแต่ปล่อยมือข้างเดียวนำแก๊งซิ่งของพวกเราไปที่วงกระโดดยางที่น้้อยหน่าเล่นอยู่ เธอพูดเหมือนทุกครั้งว่า
บอล มาช้าอีกแล้ว ไปหาคู่มา แล้วเป่า ยิ้ง ฉุบ เลือกข้าง
แต่วันนี้ผมไม่ได้ช้า เพราะผมเดินไปถึงคนที่ถือหนังยางตั้งแต่เธอเรียกชื่อ
บอล แล้วพร้อมทั้งล้วงเอา กรรไกรออกมาตัดยางที่พวกเธอใช้กระโดดยางจนขาดเป็นเส้นเล็กเส้นน้อย เธอโมโห วิ่งมาตีผม ผมผลักเธอล้มจนกระโปรงนักเรียนเธอเปิดเห็นกางเกงใน แล้วก็วิ่งหนีขี่จักรยานจากไป(สิ่งที่ผมทำกับเธอ ผู้ใหญ่ผู้หญิงเค้าเรียกว่า งี่เง่า)
คืนของเย็นนั้น ผมกลับเข้าบ้าน เจอแม่ของน้อยหน่า ถามว่าทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า น้อยหน่ากลับถึงบ้าน ไม่พูดไม่จา ข้าวปลาไม่กิน ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน ออกมาก็เข้านอนเลย ผิดวิสัยที่เธอช่างพูด ผมโกหกแกไปว่า วันนี้ยังไม่ได้เจอกันเลย สงสัยทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนมั้งครับ เช้าวันต่อมา น้อยหน่าหยุดเรียน เธอไม่สบาย เป็นไข้หวัด ต้องเข้าโรงพยาบาลหลายวัน ผมไม่กล้าไปเยี่ยมเธอ เพราะรู้สึกผิดนิดๆ พอเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่พูดถึงเหตุการณ์วันนั้นเลย และเปลี่ยนไป ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่เล่นเหมือนเด็กผู้ชายอีกต่อไป ส่วนผมก็รู้ว่าเธอโกรธ แต่ก็ไม่กล้าง้อเธอ เดี๋ยวเพื่อนมันจะหาว่าเป็นกะเทยอีก ก็เลยพลอยไม่กล้าไปเล่นบ้านเธอไปด้วย เอาแต่เล่นลูกข่าง เป่ากบ ไปตามประสาเด็กผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง เราเริ่มห่างกันเรื่อยๆ
จนกระทั่งแม่เธอถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่สอง จึงเลิกขายข้าวที่ร้านเดิม ไปเปิดห้องอาหารอยู่ข้างๆ โรงงานกระเบื้องห่างไปประมาณ 4 กิโล วันสุดท้ายก่อนเธอจะย้ายบ้าน ผมรวบรวมวงยางที่ได้จากการเป่ากบที่เก็บไว้ในกระป๋องเยอะแยะ มานั่งร้อยเป็นเส้นยาวๆ เอาไปให้เธอ แล้วบอกเธอว่า
เราทำเส้นใหม่มาชดใช้ให้แล้ว เธอหน้าบึ้งง
แล้วเล่นให้เก่งๆ จนเป็นนักกีฬาทีมชาตินะ เธอยังบึ้งอยู่แล้วค่อยๆยิ้มแก้มแดง ตาแป๋ว (ไอ้แบบนี้ ถ้าผู้ใหญ่ทำกันเค้าเรียกว่า แง่งอน)
แล้วเราก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันบ่อยเหมือนแต่ก่อน
.... จนกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ ................................................................
หลังจากที่แม่วางหูไปแล้ว ผมมาทบทวนเรื่องราวดูก็พบว่า
นั่นอาจเป็นรักแรกของผมก็ได้ รักแรบที่จบลงเพราะความงี่เง่าไม่เข้าท่า กล้าผิดเรื่อง ไอ้เรื่องที่ควรกล้าก็ไม่กล้า พ่อเคยบอกว่า สำหรับเรื่องของความรู้สึกนั้น เราใช้อวัยวะสำคัญสองอย่างนี้แค่อันเดียวก็พอเพียงแต่ เรื่องความรักครั้งนี้ ผมดันเลือกปอด แทนหัวใจ......
ปล. น้อยหน่า ชื่อจริงชื่อ สุนิตา แต่งงานกับคุณมานพ รองผู้จัดการโรงงานมินิแบร์ บางปะอิน อายุห่าง กัน 19 ปี ณ โรงแรมเกียวอัน จ. สระบุรี เสาร์ที่ 28 ตุลาคมนี้18.00 น. ถ้าว่างไปด้วยกันนะครับ
ผมคงจะไปบอกพี่มานพว่าฝากดูแลสุนิตาด้วย แล้วก็บอกน้อยหน่าว่า ถ้าเธอมีน้องเมื่อไหร่ ตั้งชื่อว่า บอล นะ
บอล
" อยากบอกเธอ.......รักครั้งแรก "
มันเป็นเรื่องที่อยู่ในลิ้นชักความทรงจำของผมมานานแล้ว นานจนความทรงจำใหม่ๆเข้ามาทับ เข้ามา ซ้อน จนมันหลุดไปอยู่ลึกๆ จนหาไม่เจอ แล้วจู่ๆ แม่ก็โทร.ทางไกลมาจากสระบุรีั น้อยเขาส่งการ์ดมาให้บอลน่ะ เค้าจะแต่งงานวันเสาร์หน้า แล้วนะ
น้อย.......ไหนแม่ ผมงงน่ะ ก้อ น้อย......หน่า ของเอ็งไง แม่เฉลย
ภาพเก่าสมัยเด็กๆ ลอยขึ้นมาทันทีที่สิ้นคำว่าไง ของแม่
เด็กหญิงช่างพูด อายุประมาน 6 ขวบ แก้มแดง ตาแป๋ว ผมยาว ยาวจนต้องถักเปียทั้งสองข้าง ตัวบาง ร่างเล็ก แต่มีของเยอะจนเด็กๆแถวบ้าน ชอบล้อเธอว่าน้อยหน่านมใหญ่ ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามัน ใหญ่หรือไม่อย่างไร เพียงแต่เวลาเธอโดน ล้อมากๆ เธอจะร้องไห้กลับบ้าน ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเล่น ผมจึงต้องไล่ตีไอ้คนล้อเธอทุกที(ไอ้สิ่งที่ผมทำ ไปเนี่ย ถ้าผู้ใหญ่เค้าทำให้แก่กัน เค้าเรียกว่า ปกป้อง)
เราสองคนบ้านอยู่ติดกัน บ้านผมขายกาแฟและน้ำดื่ม บ้านเธอขายข้าวราด
คนกินข้าวร้านเธอ ก็จะสั่งน้ำจากร้านผม คนมานั่งกินกาแฟ พูดคุยสนทนาสภากาแฟ คุยกันเป็นวันๆที่ร้านผม พอหิวข้าว ก็สั่งข้าวร้านเธอ ร้านของเรามีบริการdelivery โดยที่เราสองคนคือคนไปส่งของ และมักจะไปพร้อมๆกัน เพราะคนสั่งพร้อมกันเสมอๆ เธออายุมากกว่าผม 4 เดือน และด้วยความที่แถวละแวกบ้านเรามีเด็กผู้หญิงเยอะ กว่าเด็กชาย เวลาเล่นกัน ถ้าไม่เล่นกระโดดยาง ก็จะเล่นขายของบ่อยๆ ผมก็ต้องยอม เพราะไม่งั้นก็ไม่ได้เล่น ผมต้องเล่นเป็นพ่อ น้อยหน่าเล่นเป็นแม่ เพื่อนเธออีกคนเป็นลูก ที่เหลือเป็นคนซื้อ แม่ขายของอยู่บ้าน พอพ่อกลับบ้าน แม่ก็จะทำอาหารให้กิน
อาหารคือใบไม้มาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แช่น้ำเป๊บซี่ ที่ผมแอบหยิบมาจากตู้แช่โดยไม่ให้แม่รู้ (ขโมย) เอามาให้พวกเราเล่นกัน ส่วนกระโดดยางนั้น เป็นเกมโปรดของน้อยหน่าเลยทีเดียว เพราะเธอเล่นเก่งมาก กระโดดได้สูง ตั้งแต่อีตาตุ่ม ไล่ขึ้นไปอีเข่า อีตรง อีกระเป๋าล่าง อีกระเป๋าบน อีเอว อีพุง อีอก อีคอ อีติ่ง อีหัว อีสูงสุด เธอโดดผ่านหมด เธอเคยบอกว่าเธออยากเป็นนักกระโดดสูงไปแข่งโอลิมปิค
ผมว่าเธอมีลุ้นทีเดียว เราเล่นซนประสาเด็กๆ กันเกือบทุกวัน เช้าๆเธอตื่นเช้ากว่าผมก็จะขึ้นไปปลุกผมบนบ้าน โดยใช้วิธีกระโดดทับตัวผมที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง จนผมตกใจสะดุ้งตื่น ต้องรีบลุก ไม่งั้นเธอกระโดดทับอีก ออกไปล้างหน้าแล้วลงไปเล่นกับเธอ เที่ยงก็กลับมากินข้าว จานใครจานมัน แต่กินน้ำ กระป๋องเดียวกัน ตกบ่ายก็เล่นกระโดดยาง เย็นก็มานั่งดูโทรทัศน์ พวกไอ้มดแดง หน้ากากเสือ ด้วยกัน(ไอ้สิ่งเหล่านี้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่เค้าทำกันเค้าเรียกว่า ออกเดท)
เวลามีงานปีใหม่ ผู้ใหญ่ก็จะจับเรา เต้นประกอบเพลง และต้องเต้นคู่กัน จนได้สตางค์เอามากิน ขนมกันหลายวัน (ถ้าเป็นผู้ใหญ่ทำ เค้าเรียกกันว่า ช่วยกันทำมาหากิน)
เวลาผ่านไป พอเราเข้าโรงเรียน ผมก็เริ่มมีเพื่อนผู้ชาย เหมือนน้อยหน่าที่เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงมากขึ้น โลกของผมกว้างใหญ่ขึ้น เริ่มมีจักรยาน ลูกข่าง เป่ากบเข้ามาในชีวิต แต่ยังไงๆ ผมก็ยังมีกระโดดยาง เล่นขายของ และน้อยหน่า อยู่เหมือนเดิม เรายังคงเล่นด้วยกัน อยู่บ่อยๆ จนกระทั่ง
-ผ ม เ ป็ น เ ห า !........................................ แม่บอกว่าติดมาจากน้อยหน่า ก็ผมเปียยาวสลวยคู่นั้นแหละ เราโดนเพื่อนล้อแซวต่างๆนานา เรียกน้อยหน่าว่า อีเหา เรียกผมว่า ไอ้เหา จนแม่ผมต้องเอาใบน้อยหน่ามาคั้นน้ำแล้วโปะหัวไว้ ถึงจะหาย แต่เพื่อนๆก็ยังเรียกผมว่าไอ้เหาอยู่ดี ต่อมาเมื่อผมเรียนลูกเสือสำรอง ต้องตัดผมเกรียนนั่นแหละที่พวกมันเลิกเรียกชื่อนี้ น้อยหน่าเสียใจที่ เป็นต้นเหตุให้ผมต้องเป็นเหา ผมบอกเธอว่า ติดเหาจากเธอแต่ใบของเธอก็ทำให้ผมหายจากเหานะ (ไอ้สิ่งที่ผมทำนี้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่เค้าเรียกว่า เกี้ยว)
ต่อมาไม่นานน้อยหน่าก็ตัดผมสั้น โดยบอกเหตุผลว่า ต้องเรียนยุวกาชาด แต่ผมว่าเธอต้องกลัวว่าจะทำให้ผมติดเหาเธออีกแน่ เธอถึงยอมตัดเปียทิ้ง (สิ่งที่เธอทำผู้ใหญ่เค้าเรียกว่า เสียสละเพื่อคนที่ตนรัก) แต่เพื่อนๆก็ยังคงแซวเราเรื่อยๆ ว่าผมชอบเล่นกับผู้หญิงบ้าง เป็นเหาเหมือนผู้หญิงบ้าง สงสัยม*งจะ เป็นกะเทย จนผมทนไม่ได้ ต้องพิสูจน์ให้เพื่อนๆเห็นว่า ผมเป็นผู้ชาย การจะเป็นผู้ชายได้นั้น มันต้อง เกเร แกล้งผู้หญิง และขี่จักรยานปล่อยมือ เย็นนั้นผมขี่จักรยานแต่ปล่อยมือข้างเดียวนำแก๊งซิ่งของพวกเราไปที่วงกระโดดยางที่น้้อยหน่าเล่นอยู่ เธอพูดเหมือนทุกครั้งว่า
บอล มาช้าอีกแล้ว ไปหาคู่มา แล้วเป่า ยิ้ง ฉุบ เลือกข้าง
แต่วันนี้ผมไม่ได้ช้า เพราะผมเดินไปถึงคนที่ถือหนังยางตั้งแต่เธอเรียกชื่อ
บอล แล้วพร้อมทั้งล้วงเอา กรรไกรออกมาตัดยางที่พวกเธอใช้กระโดดยางจนขาดเป็นเส้นเล็กเส้นน้อย เธอโมโห วิ่งมาตีผม ผมผลักเธอล้มจนกระโปรงนักเรียนเธอเปิดเห็นกางเกงใน แล้วก็วิ่งหนีขี่จักรยานจากไป(สิ่งที่ผมทำกับเธอ ผู้ใหญ่ผู้หญิงเค้าเรียกว่า งี่เง่า)
คืนของเย็นนั้น ผมกลับเข้าบ้าน เจอแม่ของน้อยหน่า ถามว่าทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า น้อยหน่ากลับถึงบ้าน ไม่พูดไม่จา ข้าวปลาไม่กิน ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน ออกมาก็เข้านอนเลย ผิดวิสัยที่เธอช่างพูด ผมโกหกแกไปว่า วันนี้ยังไม่ได้เจอกันเลย สงสัยทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนมั้งครับ เช้าวันต่อมา น้อยหน่าหยุดเรียน เธอไม่สบาย เป็นไข้หวัด ต้องเข้าโรงพยาบาลหลายวัน ผมไม่กล้าไปเยี่ยมเธอ เพราะรู้สึกผิดนิดๆ พอเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่พูดถึงเหตุการณ์วันนั้นเลย และเปลี่ยนไป ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่เล่นเหมือนเด็กผู้ชายอีกต่อไป ส่วนผมก็รู้ว่าเธอโกรธ แต่ก็ไม่กล้าง้อเธอ เดี๋ยวเพื่อนมันจะหาว่าเป็นกะเทยอีก ก็เลยพลอยไม่กล้าไปเล่นบ้านเธอไปด้วย เอาแต่เล่นลูกข่าง เป่ากบ ไปตามประสาเด็กผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง เราเริ่มห่างกันเรื่อยๆ
จนกระทั่งแม่เธอถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่สอง จึงเลิกขายข้าวที่ร้านเดิม ไปเปิดห้องอาหารอยู่ข้างๆ โรงงานกระเบื้องห่างไปประมาณ 4 กิโล วันสุดท้ายก่อนเธอจะย้ายบ้าน ผมรวบรวมวงยางที่ได้จากการเป่ากบที่เก็บไว้ในกระป๋องเยอะแยะ มานั่งร้อยเป็นเส้นยาวๆ เอาไปให้เธอ แล้วบอกเธอว่า
เราทำเส้นใหม่มาชดใช้ให้แล้ว เธอหน้าบึ้งง
แล้วเล่นให้เก่งๆ จนเป็นนักกีฬาทีมชาตินะ เธอยังบึ้งอยู่แล้วค่อยๆยิ้มแก้มแดง ตาแป๋ว (ไอ้แบบนี้ ถ้าผู้ใหญ่ทำกันเค้าเรียกว่า แง่งอน)
แล้วเราก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันบ่อยเหมือนแต่ก่อน
.... จนกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ ................................................................
หลังจากที่แม่วางหูไปแล้ว ผมมาทบทวนเรื่องราวดูก็พบว่า
นั่นอาจเป็นรักแรกของผมก็ได้ รักแรบที่จบลงเพราะความงี่เง่าไม่เข้าท่า กล้าผิดเรื่อง ไอ้เรื่องที่ควรกล้าก็ไม่กล้า พ่อเคยบอกว่า สำหรับเรื่องของความรู้สึกนั้น เราใช้อวัยวะสำคัญสองอย่างนี้แค่อันเดียวก็พอเพียงแต่ เรื่องความรักครั้งนี้ ผมดันเลือกปอด แทนหัวใจ......
ปล. น้อยหน่า ชื่อจริงชื่อ สุนิตา แต่งงานกับคุณมานพ รองผู้จัดการโรงงานมินิแบร์ บางปะอิน อายุห่าง กัน 19 ปี ณ โรงแรมเกียวอัน จ. สระบุรี เสาร์ที่ 28 ตุลาคมนี้18.00 น. ถ้าว่างไปด้วยกันนะครับ
ผมคงจะไปบอกพี่มานพว่าฝากดูแลสุนิตาด้วย แล้วก็บอกน้อยหน่าว่า ถ้าเธอมีน้องเมื่อไหร่ ตั้งชื่อว่า บอล นะ
บอล
บันทึกไม่สำเร็จ