โพสต์
พอๆกับลุ้นสัญญาลูกผู้ชายของวงดนตรีแจ๊สวงหนึ่ง
ก็มีข่าว(ไม่)เงียบออกมาถึงมรณกรรมของ
Times Magazine’s Man of the Year ปี 1997
Andrew Grove แห่งอาณาจักร Intel จ้าวแห่ง Microprocessor
อุปกรณ์ชิ้นส่วนภายในแค่ตัวเดียวก็สามารถขายคอมพิวเตอร์ภายนอกได้ (Intel Inside)
Andrew Grove เสียชีวิตเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ( 21 มีนาคม) อายุ 79 ปี
ค้นในเวปไทยต่างๆ เอ..ทำไมไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้
คล้ายกับบุรุษ Grove ไม่มีตัวตนหรือความสำคัญใดๆ
กับพัฒนาการด้านคอมพิวเตอร์ที่เราๆใช้กันอยู่เลย
เอาล่ะ เขาอาจจะไม่ใช่อัจฉริยะโผงผาง มุทะลุ แบบ Steve Jobs
ไม่ใช่คนหัวรั้น เป็นกบฏเงียบๆแบบ Bill Gate
ดูไม่เป็น Hipster แบบ Mark Zuckerberg
แต่ Andrew Grove ก็มีคุณสมบัติของนักสร้างสรรค์ที่ไม่แพ้กับรุ่นน้องเหล่านี้
Steve Jobs เองยังยกย่อง Grove ว่าเป็น Idol คนหนึ่งของเขา
เป็น Mentor คนสำคัญที่ช่วยให้เขาตัดสินใจอย่างถูกต้อง
เมื่อตอนหวนกลับมาเป็นประธานบริษัท Apple อีกครั้ง
(หลังจากถูกปลดแตกทัพกระเจิงไปก่อนหน้านี้)
Grove ไม่ใช่คนอเมริกันโดยกำเนิด
หากเกิดในครอบครัวยิว ประเทศฮังการี( ประเทศช่างหิวตลอดเวลา อุอุ) ในปี 1936
มีชื่ออ่านยากว่า András István Gróf
โชคร้าย บาปบริสุทธิ์ของความเป็นคนยิวย่อมส่งผลมาถึงชุมชนชาวยิวในละแวกบ้านเกิด
เมื่อฮิตเลอร์ขึ้นครองเยอรมันและมีนโยบายกวาดล้างยิวในยุโรปเข้าค่ายกักกัน
Grove และ แม่รอดตายได้ด้วยการปลอมแปลงเอกสารสัญชาติเป็นอื่น
ส่วนพ่อถูกจับเข้าค่ายใช้แรงงาน จนภายหลังสงครามยุติก็ได้กลับมาใช้ชีวิตครอบครัวกันอีกครั้ง
หลังเยอรมันแพ้สงคราม ชีวิตครอบครัว Grove ก็ไม่ได้ราบรื่นดังหวัง
เพราะเกิดการปฏิวัติเผด็จการในฮังการีอีก
พร้อมกับอิทธิพลของคอมมูนิสต์รัสเซียสยายแทนที่เยอรมัน
Grove จึงหนีเลาะตะเข็บไปยังออสเตรีย ระหกระเหเร่รอนจนมาจบที่อเมริกา
พร้อมเปลี่ยนชื่อแซ่เป็น Andrew S. Grove
ด้วยฐานะที่ยากจน และพูดภาษาอังกฤษแทบไม่ได้เลย
แต่ Grove ก็มุมานะทำงานสารพัดเพื่อหาเงินเรียนต่อในวิทยาลัยชุมชนแห่งกรุงนิวยอร์ค
จนกระทั่งจบระดับปริญญาตรี
และต่อปริญญาเอกด้านวิศวกรรมเคมีที่มหาวิทยาลัยเบอร์คเลย์ แคลิฟอร์เนีย
Grove เริ่มงานครั้งแรกในฐานะนักวิจัยที่ Fairchild Semiconductor
เมื่อพรรคพวกคนรู้จักก่อตั้ง Intel ก็ได้ชวน Grove มาร่วมวงด้วย
พัฒนาตัว microprocessor จนโด่งดัง
เขาเป็นหัวแรงคนสำคัญที่ผลักดันให้ IBM เป็น lead user ของเทคโนโลยีตัวนี้
หลังจากนั้นธุรกิจของ Intel ก็เสมือนโปรยทางด้วยกลีบกุหลาบ
อาณาจักรของ Intel ภายใต้การคุมบังเหียนของ Grove เติบกล้าและใหญ่โต
พลิกโฉมจากโรงงานผลิต Memory Chips ดาษดื่นเป็นผู้ผลิต Microprocessor โดดเด่น
สร้างมูลค่าการดำเนินงานจาก 4พันล้าน เป็น 197 พันล้านเหรียญสหรัฐ
ติดอันดับ 7 ของบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลก
กำไรได้จากธุรกิจถูกนำมาลงทุนด้านวิจัยและพัฒนาไม่สิ้นสุด
แน่นอน Andrew Grove เองก็ได้รับเทียบเชิญจัดอันดับฐานะคนรวยระดับต้นๆของมะกันเสียด้วย
แต่แทนที่เขาจะพอใจกับผลงานและมีความสุขในวิถี Slow Life ที่กำลังฮิตๆกัน
Grove กลับเป็นคนที่ตกในอาการวิตกจริต เหมือนบรรดาtechy หลายๆคนเป็นกัน
Only the paranoid survive : คนช่างวิตกตระหนกเท่านั้นจึงจะอยู่รอด
คือประโยค Motto ประจำตัวของ Grove
ที่ไม่ยอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ความสำเร็จบดบังความทะยานกล้าที่จะพัฒนาต่อไป
ประโยคเต็มๆก็คือ
Success breeds complacency. Complacency breeds failure. Only the paranoid survive
ความสำเร็จนำมาถึงความพึงพอใจ (และหยุดนิ่ง)
ความพึงพอใจนำมาซึ่งความล้มเหลว
คนช่างวิตกตระหนกเท่านั้นจึงจะอยู่รอด(ต่อได้)
แนวคิดการบริหารงานเช่นนี้ กลายเป็นหนึ่งในหนังสือเล่มดังที่หลายๆคนเคยอ่าน
Only the paranoid survive
(เข้าใจว่า มีบริษัทยักษ์ใหญ่หลายแห่งรวมทั้งในไทยด้วยก็ใช้วิธีการนี้เขย่าองค์กรอยู่บ่อยๆ)
ในบั้นปลายของชีวิต Grove ป่วยเป็น Parkinson
ถึงกระนั้นก็ยังทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาบริษัทอยู่
พร้อมทั้งอุทิศเงินให้กับมูลนิธิที่ศึกษาค้นคว้าโรค Parkinsonนี้อย่างจริงจัง
จนกระทั่ง เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา
คนวิตกตระหนกที่สุดในโลกก็ได้ลาจากไป
มาถึงตอนนี้แล้ว
เพื่อนๆลองดูคอมพิวเตอร์ แล็ปท็อปรุ่นที่ตัวเองใช้อยู่ว่ามีสัญลักษณ์ Intel ปรากฏหรือไม่
ถ้ามี ก็แสดงว่า Grove ไม่ได้จากเราไปไหนไกลเท่าไหร่
มาวิตกตระหนกอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง
บันทึกไม่สำเร็จ