เรื่องซึ้งจาก พี่หมอสามัญชน กับพี่ ih

[nut776]

ชอบมากเลยครับ อานเรื่องนี้แลวก็เลยนึกอยากแตงนิทานอีกเรื่องหนึ่ง ตั้งชื่อเรื่องวา “ อกตัญู ” ก็แลวกัน คิดวานาจะมีประเด็นหรือมุมมองที่แตก ตาง เลยอยากเอามาเลาสูกันฟัง

เนื้อเรื่องของ “ อกตัญู ” มีดังนี้ครับ

นายภูวเดช สุรโคนนท เป็นนักธุรกิจที่ประสบผลสําเร็จในชีวิตเป็นอยางยิ่ง มีทรัพยสินมากมายหลายรอยลานบาท ที่จริงทรัพยสินขนาดนี้อาจจะไม เรียกวามหาเศรษฐี แตเนื่องจากเป็นชีวิตที่เริ่มตนจากไมมีอะไรเลย และไดตอสูมาอยางลําบากยากเย็น จึงทําใหกลายเป็นคนเดนคนดังของสังคม

นายภูวเดชชอบบริจาคเงินใหหนวยงานการกุศลตาง ๆ อยางสมําเสมอ บางครั้งก็ไดออกทีวีดวย แตก็มีขาวซุบซิบในหลายแงมุม สวนใหญจะเป็นไป ในทางติฉินนินทา บางขาวก็บอกวา นายภูวเดช มีพออยูในตางจังหวัด ๆ หนึ่งในภาคอีสาน และไมเคยกลับไปเยี่ยมเลย ปลอยพอไวกับพี่สาวซึ่งไม ไดมีฐานะอะไร ความเป็นอยูคอนขางลําบาก ยากจนแรนแคน มีคนเคยเห็นพอปั่นรถจักรยานคันเกา ๆ ตามถนนและตามทุงนาบอย ๆ ในขณะที่นาย ภูวเดชเองมีรถเบนซตั้งหลายคัน

บางคนก็พูดวาเคยเห็นพอนายภูวเดชมาเยี่ยมที่บานที่กรุงเทพ แตก็อยูอยางไมมีความสุข อยูไดวันสองวันก็ถูกนายภูวเดชจับขึ้นรถสงกลับบาน มีคน เห็นนายภูวเดชขับรถไปสงเองเลย สงสัยจะกลัววาพอจะยอนกลับมาคืนถาไมไปสงดวยตัวเอง

เพื่อนบานบางคนก็บอกวา นายภูวเดชเป็นคนหนาไหวหลังหลอก คบไมได ที่หนักที่สุดก็คือ เป็นลูกอกตัญู จิตใจชั่วราย เมื่อกอนเคยทํางาน สกปรกถึงมีเงินไดมากขนาดนี้

นายภูวเดชเองก็ทราบจากขาวซุบซิบนินทาตามหนังสือพิมพและทีวีวาสังคมมองตนเองอยางไร และมักจะแสดงอารมภหงุดหงิดทุกครั้งที่มีขาว ทํานองนี้ออกมา เมื่อขาวเริ่มอื้อฉาวมากขึ้น ๆ นายภูวเดชจึงตัดสินใจขับรถกลับตางจังหวัดไปหาพอ

และก็ถามพอวาเงินทองที่ใหพอไวมากมายทําไมพอไมเอามาใชบาง ลูกโดนติฉินนินทาหาวาเป็นลูกอกตัญูจนเกินจะอดทนไดอีกแลว

พอไดยินก็ตกใจ และเห็นสีหนาเป็นทุกขของลูกก็เลยปลอบประโลมวา เงินทองที่ลูกใหมาพอก็เก็บไวอยางดี ไมเคยเอาไปใชสุรุยสุราย เพราะพอ เกิดมาจน พอเห็นคุณคาของเงิน อันไหนที่ไมเป็นประโยชนไมคุมคาที่จะซื้อพอก็ไมอยากซื้อ อยางรถจักรยานคันใหมที่ลูกซื้อให พอก็ไมอยากจะใช เพราะวาพออายุจะแปดสิบแลว ก็ขี้หลงขี้ลืม เผื่อไปจอดทิ้งไวที่ไหนแลวเกิดลืมขึ้นมามันก็นาเสียดาย อีกอยางถาเกิดมีใครมาขโมยมันก็ยิ่งนา เสียดายกันใหญ สูคันเกาไมไดจะหลงลืมไวที่ไหนก็ไมเป็นไร และไมตองกลัววาใครจะขโมย เพราะถึงจะขโมยไปก็คงเอาขายไดไมเทาไหร

เงินที่ลูกใหไวพอก็เก็บไวกะจะเอาไปทอดกฐินใหวัดแจงใกลบานเรานี่แหละลูก ทางวัดยังขาดแคลนเงินทองอีกมาก พอเกิดมาชาติหนึ่งก็อยากจะได เป็นเจาภาพทอดกฐินกับเขาสักครั้ง จะไดทําบุญอุทิศสวนกุศลใหแมเขาดวย

สวนพิซซาที่ลูกซื้อมาฝากพอทุกครั้ง พอก็ชอบอยูหรอก พอก็วามันอรอยดี แตพอชินกับอาหารแบบชาวบานมากกวา พอวามันสูขนมครกก็ไมได สู ขนมหมอแกงก็ไมได และพอชอบกินนําพริกปลาทูมากกวา ไดกินผักเยอะ ๆ มันเป็นผลดีกับสุขภาพของคนอายุขนาดพอดวย ที่ลูกชอบพาพอไปกิน อาหารแพง ๆ บอย ๆ พอก็ชอบอยูหรอก แตลิ้นพอมันเคยชินกับอาหารแบบนี้มากกวา พอก็วามันอรอยมากกวา

คําติฉินนินทาของคนนั้นหนะมันหามกันไมไดหรอกลูก ขนาดองคพระปฏิมายังราคิน คนเดินดินอยางเราหรือจะสิ้นคํานินทา พอรูวาลูกเป็นอภิชาติ บุตรของพอ เป็นลูกที่กตัญูที่สุดของพอ พอก็พอใจแลวคนอื่น ๆ ลูกอยาไปสนใจเลย

สวนเรื่องที่ลูกอยากใหพอไปอยูที่กรุงเทพดวย พอบอกตามตรงวามันทรมานมาก ลูกคิดดูวาคนอายุแปดสิบและอยูที่นี่มาตลอด จะใหพอจากที่เคย อยูเคยกินไปอยูที่อื่นนั้นมันก็ลําบากนะลูก เวลาพอเหงาพอก็เดินไปหาพรรคพวกเพื่อนเกา ๆได ไปโขกหมากรุกกับหลวงตาเนียที่วัดแจงก็ได ไป ไหนมาไหนก็มีคนรูจักทั้งอําเภอ ถาไปอยูกรุงเทพพอไมรูจะไปคุยกับใคร มีแตคนแปลกหนา กวาลูกจะกลับจากที่ทํางานก็มืดคํา กลางวันพอไมรูจะ ทําอะไร หนึ่งวันมันเหมือนหนึ่งเดือน พออยูไมไดหรอกลูก อยูไดวันเดียวก็เกงแลว พอก็เลยตองขอใหลูกกลับมาสงทุกครั้ง

และพอก็พูดดวยเสียงสั่นเครือวา “ แตถาเรื่องนี้ทําใหลูกตองไดรับคําติฉินนินทาหาวาเป็นลูกอกตัญู พอก็จะยอมไปอยูกับลูก “

ภูวเดชไดฟังก็รูสึกตื้นตันใจวาผูเป็นพอชางเสียสละเหลือเกิน รักลูกอยางสุดที่จะพรรณาได ควรหรือที่จะตองใหพอตองทรมานลําบากขนาดนั้น เพียงเพื่อชื่อเสียงจอมปลอม จึงกมลงกราบแทบเทาของพอ และพูดดวยนําตานองหนาวา “ ไมเป็นไรครับพอ ถาพออยูที่นี่แลวมีความสุข พอก็อยูที่นี่ เถอะ เรื่องคํานินทา ผมทนไดครับ ”

[nut776]

พระในบาน…(อยากใหอานมาก)

อานแลวรูสึกวาดีและมีประโยชนมากเลยอยากใหทุกคนรูจักพระในบาน

และฝากสงตอใหบุคคลที่คุณ.....รักทุกคน

มีคุณนายคนหนึ่ง…..ใจบุญสุนทาน…ตักบาตรทุกเชา

ตักบาตรเสร็จ..ก็แตงสํารับกับขาว…อยางบรรจงประณีต..

เพื่อเอาไปถวาย…..ทานเจาประคุณสมเด็จ…ผูเป็นเจาอาวาสดวยความเคารพนับถือ.. ในจริยวัตรของทาน

และชอบฟังทานคุย….เลาเรื่องตางๆ…เรียกวา….ตักบาตรเสร็จ…คุณนายตองมาวัด ทุกวัน…

ถวายอาหารเสร็จ…ก็คุยกับพระสมเด็จ…

วันหนึ่ง…หลังจากคุณนายกลับแลว…พระหนุมรูปหนึ่ง…ซึ่งเป็นศิษยกนกุฏิของสมเด็จ

เขาไปกราบเรียนวา…คุณนายคนนี้…ใจบุญสุนทานจริงๆ….

แตเคยไดยินวา…เป็นคนใจแคบ

…เหลือแมอยูคนเดียว..ปลอยใหอดๆ..อยากๆ…ไมเอาใจใส…..ปลอยใหอยูหองแคบๆ… หลังบาน

สวนตัวเองและลูกๆ.. อยูตึกใหญโต…สะดวกสบาย….

เวลาพูดจากับแม…ก็ฟังไมได..หยาบคาย….ขูตะคอก…กระแทกกระทั้น…

ผิดกับตอนมาคุยกับสมเด็จที่วัดชนิดหนามือ..เป็นหลังมือ…

แม…จะออกมาเดินเลนหนาบาน..ก็ไมได…ไมยอม ใหออก…

มีแมแก…หลงๆลืมๆ..สติไมสมประกอบ..อายเขา…

มีคนเขาเลาใหฟัง…หลายรายแลว…เท็จจริงอยางไร….ไมทราบได…สมเด็จ….นั่งฟังเฉย…ไมพูดวาอะไร

วันหนึ่งมีกิจนิมนต…ไปทําบุญบานขากลับ….เดินผานหนาบานคุณนาย…ทานก็แวะบานคุณนายกอน

…คุณนายดีใจมาก…ที่สมเด็จมาเยี่ยมถึงบาน..ถือเป็นมงคลอยางสูง…ที่พระขั้นสมเด็จ

…มาเยี่ยมบาน…จึงเรียกลูกหลาน… มากราบเทาทาน…เป็นการใหญ..

แลวก็คุยกันเรื่องตางๆ ..มากมาย..

ในตอนหนึ่ง…สมเด็จทาน…ถามคุณนายวา..พระในบาน…มีไหม…

มีเจาคะ…พระในบาน..มี หลายองค…เป็นพระเกา ๆ ทั้งนั้น

สมัยสุโขทัยก็มี…เชียงแสนก็มี…อาราธนาทานสมเด็จ ….ขึ้นไปดูขางบน…..

สมเด็จทาน….เฉย….แลว

ถามตอวาไดทราบขาววา…คุณนายมีแมอีกคน….เดี๋ยวนี้อยูเสียที่ไหน…?คุณนายสะอึก

…เสียวแปลบเขาไปในหัวใจ…จะตอบตามตรง…ก็กลัววา..สมเด็จจะเดินไปดู…

เห็นสภาพความเป็นอยูของแม…แลวทานจะติเตียน..อึกๆ…อักๆ…อยูครูหนึ่ง….แลว

จึงตอบวา…..ตอนนี้ทานไมอยูเจาคะ….ออกไปเยี่ยมญาติ…อีกนานจึงจะกลับ…

สมเด็จทานนั่งนิ่ง อยูสักครู….แลวจึงลากลับ

คุณนายก็ยังคงไปวัด…เป็นปกติ……วันหนึ่ง….สมเด็จ….ทานเห็นวา..วันนี้… คุณนายยิ้มแยมแจมใส…

พูดจาราเริง…อารมณดีหลังการทําบุญทําทาน…

สมเด็จจึงถามวา…พระในบานของโยม….โยมดูแลเรียบรอยแลวหรือยัง…?

เรียบรอยเจาคะ….ดิฉันจุดธูปเทียน…ถวายอาหาร….บูชาเสร็จแลว…จึงมาที่วัด…ทานไมตองเป็นหวง….

อาตมา..ไมไดหมายถึง…พระพุทธรูป…พระในบานทีอาตมาถามถึงนี่…

เป็นพระที่ยังมีลมหายใจ….คือ…แมพระ….ผูมีพระคุณสูงสุดแกโยม…

แม..ใหชีวิตเรามา…โดยเอาชีวิตตัวเองเขาแลก…เลี้ยงดูเรามา..ตั้งแตตีนเทาฝาหอย….จนไดดิบไดดี

ทุกวันนี้…แมเหน็ดเหนื่อย….ทุกขทรมาน…แสนสาหัส…แม…ทนหิว…เพื่อใหลูกอิ่ม….

แม…ทนหนาว..เพื่อใหลูกอุน…แม..ไมเคยนอน..ถาลูกของแม…ยังไมหลับ…

ยามลูกเจ็บปวย…..รองไหหัวใจแมก็เจ็บปวด…และรองไหพรอมกับลูกดวย…..

แมอยากเอาความเจ็บปวดทั้งหมด…ของลูก…มาไวที่แม…

ถาทําได……แม…ยอมตายเพื่อลูกได….

พระคุณของแมนี้…..ใหญหลวงเกินกวาจะคณานับ…..เราตองตอบแทนบุญคุณทานบางนะ

โยม….เอาตาดู…หูใส….เอาใจใสทานบาง….ไมใชปลอยใหทาน…อดๆ…อยากๆ……

เจ็บไขไดปวย….ก็ดูแลทานบาง….

อาตมาไดขาววา….คุณโยมเหลือแมอยูคนเดียว……และ…ไมคอยสนใจความเป็นอยูของท่าน….

ปลอยใหอยูในหองแคบๆ อดๆ อยาก ๆไมสงสารทานบางหรือ….โยม….?

โยมจัดอาหารมาถวายพระไดทุกวัน….แตพระในบานอีกองค…..โยมไมเคยจัดให….

และตอนที่โยมจัดมาใหอาตมา…..สังเกตดู….โยมจัดมาใหอยางดี…..ประณีตบรรจง…

แตกอน…..อาตมา ไมรูวา…อะไรเป็นอะไร…ก็ฉันของโยมตามปกติ….

แตตอนนี้…บอกตรงๆ…เลยวา…กลืนไมคอยลง…มาหลายวันแลว…..

อาตมาเป็นพระในวัด…ไมควรเอาเปรียบพระในบาน….ของโยมเกินไป….

ถาพระในบาน…ยังอด… พระในวัด…ก็…กลืนไมลง…

การทําบุญใหไดบุญมานะโยม…เลี้ยงพอแม…ใหอิ่มหนําสําราญเสียกอน…

แลวจึงถวายพระ……คุณนาย….ไมพูดอะไร…. นั่งนําตาไหล….

ลูกๆที่รักทุกคน…ไดดูแลพระในบานของลูกๆ…แลวหรือยัง…?

ถึงแมวา…จะเพียงเล็กนอย….ก็ยังดี….

บางคน….. กวาจะรู…พอแมเป็นพระในบานผูประเสริฐ…ก็สายเสียแลว…

คือ..รูเมื่อทานทั้งสอง…..ไมมีตัวตนอยูในโลกนี้แลว…....

[Leesak]

อานไปอานมา ห่วยภาษาอีสานตั๋วนิ แปลตั้งโดนเติบ..อิอิ ขอบคุณหลายครับ..

[Leesak]

แก้คำผิดครับ ฮ่วย(แทน..ห่วย) ภาษาบ่แข็งแรงอิอิ.