ใครเป็นเจ้าของธุรกิจมาแชร์กันหน่อยดิ

[Jeng]

ผมทำธุรกิจแม่บ้าน ส่งตามสำนักงาน ผมก็เจอปัจจัยที่เข้ามากระทบ

แต่เวลาแก้นี่ ไม่ได้แก้รายวินาที

เช่น ค่าแรง 300 บาท ผมก็ปรับเป็น 260 และประกาศว่า เดือนพย. จะปรับเป็น 270

ผมไม่ได้ติดตามมากว่ารัฐบาล จะปรับเป็น 300 เมื่อไร คือ ปรับเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ

แต่สำหรับผมแล้ว มะนาวตอนนี้ลูกละ 4 บาท ส้มผลละ 10 บาท ลูกเล็กจัด

ผมก็เน้นไปที่ทำอย่างไรให้แม่บ้าน อยู่ได้ และอื่นๆ

มองไปประเทศอื่น เช่น เมกา อังกฤษ แคนาดา ญี่ปุ่น เกาหลีใต้

ผมว่าค่าแรงแม่บ้าน แพงกว่าเมืองไทยมาก

ที่ใต้หวัน พี่สาวเล่าให้ฟังว่า แม่บ้านได้เงินมากกว่าปริญญาตรี

แต่คนเลือกทำงานแบบปริญญาตรีมากกว่า เพราะมีศักศรีมากกว่า

เพราะฉะนั้น กิจการผมก็กระทบ แต่อยู่ในจุดที่แก้ได้ ปรับตัวได้

เรื่องหุ้นก็เหมือนกัน กิจการต่างๆในตลาดหุ้น ก็เหมือนกัน

เราก็ต้องดูเป็นตัวๆ ว่าตัวไหน ได้ประโยชน์เสียประโยชน์อย่างไร กับสถานการณ์ช่วงนี้

แต่เวลาแก้ไข มันต้องค่อยๆแก้ไปที่ละข้อ

ถ้าพวกเราชาว vi เข้าใจการทำธุรกิจมากขึ้น ก็น่าจะนำไปสู่ การเข้าใจกิจการต่างๆมากขึ้น

จริงมั๊ยครับ

ถ้าเห็นด้วย รบกวน แชร์กิจการที่คุณทำอยู่

และสิ่งที่เข้ามากระทบ เช่น ดอลล่าแข็งอ่อน น้ำมันขึ้นลง ทองคำขึ้นลง ตะกั่วขึ้นลง ข้าวขึ้นลง ยางขึ้นลง หรืออะไรก็ได้ครับ

[อนัตตา]

ผมทำรับเหมาติดตั้งอุปกรณ์ไฟฟ้าในโรงงานอุตฯ และห้างสรรพสินค้า
ตอนนี้ก็ทำของเซ็นทรัลพระรามเก้าอยู่ครับ ฟังอาจจะดูดี แต่...อาชีพ
นี้ต้องผจญกับการความเสี่ยงของการจ่ายเงินล่าช้า ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของ
งานที่โด่งดังก็ยังมีปัญหา หากจะรักษาชื่อเสียง งานไม่เสีย ไม่ทิ้งงาน
บ่อยครั้งต้องควักเนื้อตัวเอง

ปัญหาอีกอย่างที่ทำให้บริษัทผมติดกับดักก็คือการเบี้ยวเงินจากผู้ว่าจ้าง
โดนไป 2 รายผมแถบจะต้องปิดบริษัท รายแรกฟ้องร้องคดีความ
หลายปี เพราะเขาเล่นแง่ดึงเกมส์ใช้ความอึด สุดท้ายผมอึดไม่พอต้องยอมแฮร์คัทหนี้
บางส่วนออกไป เรียกว่ากำ...ดีกว่ากำ...

รายที่2 หนักกว่า ยอดเงินประมาณ 3 ล้าน ทำงานให้ในฐานะเพื่อนกัน ไม่ต้องมี
เอกสารการออก P.O. สุดท้ายผมโดนเชิดไปทั้งหมด ไปถามก็บอกไม่มี ไม่หนี
ไม่จ่าย ...ผมเข้าใจเลยว่าอารมณ์อยากยิงคนมันเป็นไง
นี่ยังไม่รวมรายยิบย่อยอีกจำนวนนึงที่ตอนนี้ก็ยังตามๆ กันอยู่ อยากจะบ้าตาย

ไม่แปลกใจเลยที่ลงทุนไป 5-6 ปียังไม่มีปันผล แค่รอดมาได้ก็บุญแล้ว อยากจะขาย
ทิ้งก็ไม่มีคนอยากซื้อ ต้องยอมทำประคองกันไป

ปัญหาอีกอย่างคือช่วงซับไพรม์ไม่มีงานโปรเจคเลย ต้องปลดคนงานไปส่วนนึง
วิ่งหางานจนขาขวิด ดิ้นรนจนต้องรับงานก่อสร้างก็ต้องทำ...ไม่มั่นใจว่าวิกฤติรอบ
ต่อไปจะมาเมื่อไหร่ ถ้ามาเร็วผมตายก่อนใครเลย

ส่วนค่าแรง 300 นั้นไม่กระทบเพราะคนงานที่ระยองเขารับกันเกิน 300 มานานแล้วครับ
คนงานผมรับ 350-600 แต่ลักษณะงานอย่างผมต้องทำใจเพราะหาคนเป็นงานยากมาก
บางทีต้องง้อให้มาทำงาน รับคนไม่เป็นงานมาทำ พอฝึกอยู่กับเราเป็นงานนิดหน่อยก็ย้าย
งานไปอัพค่าแรงซะอีก..เฮ้อ..เหนื่อย ต้องหาคนใหม่อีก

ยังมีอีกเยอะครับพี่เจ๋ง ปัญหาผมมีเพียบเลย อิอิ...

[Jeng]

โดยส่วนตัว เวลาลงทุนในหุ้น ก็เลยไม่กล้าซื้อหุ้นที่รับจ้างผลิต หรือรับเหมา หรืออสังหาริมทรัพย์

เพราะไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่า งวดนี้กำไร งวดหน้ายังกำไรหรือไม่ กำไรจะโตแค่ไหน

แต่ไม่ได้หมายความว่าหุ้นเหล่านั้นไม่ดีนะครับ

คือ ความเห็นส่วนตัว

ที่หุ้นเหล่านั้นไม่สามารถคาดการณ์อะไรได้มาก

แต่ก็มีบางคนมีความสามารถมาก ทำให้สามารถคาดการณ์ได้ก่อน โดยการเช็คข่าวอย่างละเอียด ทำให้เห็นอนาคตว่าจะมีกำไรโตมหาศาล และจะส่งผลให้หุ้นวิ่งขึ้นไปหลายเด้ง อันนั้นก็ความสามารถส่วนตัว ซึ่งผมไม่มี

[อนัตตา]

งานรับเหมามีดีที่มาร์จิ้นสูง คล้ายๆ กับงานฝีมือครับ เรียกราคาได้
ตามความพอใจ หากลูกค้ารับราคาได้ก็ดีไป บางช่วงที่งานพีคๆ กำไร
ขั้นต้น 50% up แต่ปัญหาที่เจอส่วนใหญ่ก็คือเรื่องการ control คน

ผมว่าพี่เจ๋งก็น่าจะเจอปัญหาคล้ายๆ กันคือความไม่สม่ำเสมอ ความไม่รับ
ผิดชอบ ของคนงาน บ่อยครั้งทำให้เราเสียลูกค้าไป หรือโดนด่า เพราะ
วันดีคืนร้ายเขาหรือเธออาจจะหายไปเฉยๆ ก็มี

หุ้นรับเหมาจึงเป็นหุ้นที่คาดเดายากอย่างที่พี่ว่า ขนาดผบห.เองบางครั้งยัง
ตอบไม่ได้เลยว่าปีนี้จะได้งานอะไรบ้าง การคาดการณ์จึงยากมากหากไม่มี
อินไซด์

เคยทำเทรดดิ้งพักนึงแต่ไปไม่รอดเพราะสายป่านสั้นไป การทำเทรดดิ้งได้ดี
คือต้องมีเงินหน้าตักเยอะๆ (เป็นเงินเย็นด้วย) การซื้อเงินสดสามารถต่อรอง
กับผู้ผลิตได้มาก การแข่งขันจึงสามารถทำได้ หากซื้อเครดิต ก็ไม่ต่างอะไร
กับผู้ขายรายอื่นๆ ทำให้ต้องดั้มพ์ราคาสู้กันสุดท้ายรายย่อยก็ตายเรียบ...

[ซุนเซ็ก]

ทำ wholesale photo lab ครับ
ไม่มีลูกจ้างครับ ทำกันเองในบ้านเลยไม่มีปัญหาเรื่องค่าแรง
ปัญหาที่เจออย่างเดียวคือ Red ocean ครับ ตัดราคากันกระจุย
สิ้นเดือนนี้ผมจะตัดส่วนที่ Super red ออกไปครับ ไม่คุ้มทำต่อแล้ว
คงเหลือแต่ส่วนที่ Red ปกติ

[Jeng]

งานรับเหมามีดีที่มาร์จิ้นสูง คล้ายๆ กับงานฝีมือครับ เรียกราคาได้
ตามความพอใจ หากลูกค้ารับราคาได้ก็ดีไป บางช่วงที่งานพีคๆ กำไร
ขั้นต้น 50% up แต่ปัญหาที่เจอส่วนใหญ่ก็คือเรื่องการ control คน

ผมว่าพี่เจ๋งก็น่าจะเจอปัญหาคล้ายๆ กันคือความไม่สม่ำเสมอ ความไม่รับ
ผิดชอบ ของคนงาน บ่อยครั้งทำให้เราเสียลูกค้าไป หรือโดนด่า เพราะ
วันดีคืนร้ายเขาหรือเธออาจจะหายไปเฉยๆ ก็มี

หุ้นรับเหมาจึงเป็นหุ้นที่คาดเดายากอย่างที่พี่ว่า ขนาดผบห.เองบางครั้งยัง
ตอบไม่ได้เลยว่าปีนี้จะได้งานอะไรบ้าง การคาดการณ์จึงยากมากหากไม่มี
อินไซด์

เคยทำเทรดดิ้งพักนึงแต่ไปไม่รอดเพราะสายป่านสั้นไป การทำเทรดดิ้งได้ดี
คือต้องมีเงินหน้าตักเยอะๆ (เป็นเงินเย็นด้วย) การซื้อเงินสดสามารถต่อรอง
กับผู้ผลิตได้มาก การแข่งขันจึงสามารถทำได้ หากซื้อเครดิต ก็ไม่ต่างอะไร
กับผู้ขายรายอื่นๆ ทำให้ต้องดั้มพ์ราคาสู้กันสุดท้ายรายย่อยก็ตายเรียบ...

ใช่ครับ เจอปัญหาตลอด

ฝึกพนักงานแม่บ้าน นัดเจ้าของงาน เผื่อส่งมอบ เตรียมสัญญาเรียบร้อย

วันส่ง พนักงานไม่มา

หรือพนักงานมา แล้วส่ง อีกวันหาย

ตอนนี้แก้ได้หมดแล้ว

คือ รับมากองไว้ที่บริษัทเลยครับ พร้อมส่ง หากส่งแล้วมีปัญหา ส่งคนใหม่เลย

แต่ก็มีปัญหาจุกจิกอย่างอื่น นานๆเจอที เช่น แหวนเพชรหาย

ซึ่งตรวจสอบยากมาก ว่าหายที่ไหน หายจริงหรือเปล่า เป็นต้น

[อนัตตา]

ทำ wholesale photo lab ครับ
ไม่มีลูกจ้างครับ ทำกันเองในบ้านเลยไม่มีปัญหาเรื่องค่าแรง
ปัญหาที่เจออย่างเดียวคือ Red ocean ครับ ตัดราคากันกระจุย
สิ้นเดือนนี้ผมจะตัดส่วนที่ Super red ออกไปครับ ไม่คุ้มทำต่อแล้ว
คงเหลือแต่ส่วนที่ Red ปกติ

เมื่อก่อนสิ่งเหล่านี้เป็น knowhow ที่คนส่วนใหญ่เข้าถึงยาก
นึกถึงสมัยอัดรูปจากฟิล์มใบละ5-6 บาท ผมว่ากำไรมากพอดู

สมัยนี้มันเปลี่ยนไปเยอะมาก ถ้าไม่ซีเรียสเรื่องภาพมากนัก
สามารถซื้อปริ้นเตอร์ดีๆ สักตัวก็ทำอัลบั้มส่วนตัวได้แล้ว
แถมมีโปรแกรมสำเร็จรูป สามารถออกแบบรูปเล่มให้อัตโนมัติอีก

ธุรกิจงานพิมพ์ผมมองไม่ออกจริงๆ ว่าจะขยายหรือปรับเปลี่ยนกลยุทธ
ยังไงให้ธุรกิจโตได้ คุณซุนเซ็ก มีไอเดียยังไงครับ

ใช่ครับ เจอปัญหาตลอด

ฝึกพนักงานแม่บ้าน นัดเจ้าของงาน เผื่อส่งมอบ เตรียมสัญญาเรียบร้อย

วันส่ง พนักงานไม่มา

หรือพนักงานมา แล้วส่ง อีกวันหาย

ตอนนี้แก้ได้หมดแล้ว

คือ รับมากองไว้ที่บริษัทเลยครับ พร้อมส่ง หากส่งแล้วมีปัญหา ส่งคนใหม่เลย

แต่ก็มีปัญหาจุกจิกอย่างอื่น นานๆเจอที เช่น แหวนเพชรหาย

ซึ่งตรวจสอบยากมาก ว่าหายที่ไหน หายจริงหรือเปล่า เป็นต้น

พี่เจ๋งน่าจะแตกไลน์ธุรกิจได้นะครับ เช่นทำน้ำยาล้างจานเองหรือทำน้ำยาทำความสะอาด
ผมเคยเห็นในทีวีเขาทำน้ำยาล้างจานจากน้ำหมักชีวะภาพ เทรนด์รักษาสุขภาพน่าจะมา
ได้เรื่อยๆ

ค่อยๆ นำเสนอกับลูกค้า แรกๆ
อาจจะฟรี ถ้าเกิดลูกค้าติดใจก็ค่อยๆ ปล่อยของ เกิดการแนะนำปากต่อปาก ไม่แน่อาจจะ
กลายเป็นธุรกิจหลักไปก็ได้

[navapon]

ผมทำรับเหมาติดตั้งอุปกรณ์ไฟฟ้าในโรงงานอุตฯ และห้างสรรพสินค้า
ตอนนี้ก็ทำของเซ็นทรัลพระรามเก้าอยู่ครับ ฟังอาจจะดูดี แต่...อาชีพ
นี้ต้องผจญกับการความเสี่ยงของการจ่ายเงินล่าช้า ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของ
งานที่โด่งดังก็ยังมีปัญหา หากจะรักษาชื่อเสียง งานไม่เสีย ไม่ทิ้งงาน
บ่อยครั้งต้องควักเนื้อตัวเอง

ปัญหาอีกอย่างที่ทำให้บริษัทผมติดกับดักก็คือการเบี้ยวเงินจากผู้ว่าจ้าง
โดนไป 2 รายผมแถบจะต้องปิดบริษัท รายแรกฟ้องร้องคดีความ
หลายปี เพราะเขาเล่นแง่ดึงเกมส์ใช้ความอึด สุดท้ายผมอึดไม่พอต้องยอมแฮร์คัทหนี้
บางส่วนออกไป เรียกว่ากำ...ดีกว่ากำ...

รายที่2 หนักกว่า ยอดเงินประมาณ 3 ล้าน ทำงานให้ในฐานะเพื่อนกัน ไม่ต้องมี
เอกสารการออก P.O. สุดท้ายผมโดนเชิดไปทั้งหมด ไปถามก็บอกไม่มี ไม่หนี
ไม่จ่าย ...ผมเข้าใจเลยว่าอารมณ์อยากยิงคนมันเป็นไง
นี่ยังไม่รวมรายยิบย่อยอีกจำนวนนึงที่ตอนนี้ก็ยังตามๆ กันอยู่ อยากจะบ้าตาย

ไม่แปลกใจเลยที่ลงทุนไป 5-6 ปียังไม่มีปันผล แค่รอดมาได้ก็บุญแล้ว อยากจะขาย
ทิ้งก็ไม่มีคนอยากซื้อ ต้องยอมทำประคองกันไป

ปัญหาอีกอย่างคือช่วงซับไพรม์ไม่มีงานโปรเจคเลย ต้องปลดคนงานไปส่วนนึง
วิ่งหางานจนขาขวิด ดิ้นรนจนต้องรับงานก่อสร้างก็ต้องทำ...ไม่มั่นใจว่าวิกฤติรอบ
ต่อไปจะมาเมื่อไหร่ ถ้ามาเร็วผมตายก่อนใครเลย

ส่วนค่าแรง 300 นั้นไม่กระทบเพราะคนงานที่ระยองเขารับกันเกิน 300 มานานแล้วครับ
คนงานผมรับ 350-600 แต่ลักษณะงานอย่างผมต้องทำใจเพราะหาคนเป็นงานยากมาก
บางทีต้องง้อให้มาทำงาน รับคนไม่เป็นงานมาทำ พอฝึกอยู่กับเราเป็นงานนิดหน่อยก็ย้าย
งานไปอัพค่าแรงซะอีก..เฮ้อ..เหนื่อย ต้องหาคนใหม่อีก

ยังมีอีกเยอะครับพี่เจ๋ง ปัญหาผมมีเพียบเลย อิอิ...

ผมไม่ได้อยู่วงการรับเหมานะครับ แต่ที่เคยเห็นมา บางทีผู้รับเหมาได้เปรียบก็มี บางคนรับเงินค่าก่อสร้างเต็มๆไปแล้ว ก็ไม่สร้างต่อให้เสร็จ หรือ เสร็จแล้วแต่มีปัญหา ก็ไม่มาซ่อมแซมให้ก็มี เก่งจริงไปฟ้องร้องเอาดิ สุดยอด

ผมลองเสนอทางออกที่สมดุลนะครับ
โดยทำสัญญาว่าจ้างให้รัดกุม เสนองานเป็นช่วง ว่าทำเสร็จไปเท่านี้ส่วน (เช่นงานก้าวหน้าทุก 20%) แล้วจะจ่ายเงินค่าก่อสร้างเป็นระยะ(ภายในระยะเวลาเท่านั้นเท่านี้) ไม่งั้นไม่ทำต่อ แต่ต้องระบุช่วงเวลาตายตัวที่จะเสร็จงานของแต่ช่วงไว้ด้วยนะครับ ไม่งั้นงานก็ช้าไปเรื่อยๆ

ธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง ผมคิดว่า ปัญหากับลูกค้า น่าจะน้อยกว่า ปัญหาการคุมงาน คุมลูกน้องทำงานให้มีคุณภาพและเสร็จทันเวลาเป้าหมายนะครับ

ผิดพลาดประการใดขออภัย เพราะผมก็ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้นะครับ

[อนัตตา]

จริงครับคุณหมอ เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นผู้ว่าจ้าง รู้สึกเลยครับว่า
คำว่า "ผู้รับเหมา" มันคือคำๆ นึงในพจนานุกรม แปลว่า "ไม่จริง
ไม่ซื่อ ผิดนัด มาทำงานสาย ทิ้งงาน"

พอตัวเองมาทำเองก็พยายามเปลี่ยนสิ่งที่เคยเชื่อเสียใหม่ ซึ่งก็คิดว่า
ทำได้ดีในระดับที่น่าพอใจ การทำสัญญารัดกุมนั้นเป็นนโยบายอยู่แล้วครับ
แต่การทำงานจริงมันประกอบด้วยหลายอย่าง ถ้าตึงไปงานก็ไม่เดิน
ถ้าหย่อนไปงานก็ล่าช้า หลายปัจจัยเข้ามากระทบโดยที่เราไม่สามารถ
ควบคุมได้ ก็ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันไปให้จบงานตามสัญญา

ปัญหากับลูกค้ามีแน่นอนครับ แต่ก็ไม่กับทุกเจ้า บ้างก็ดีใจหาย
บ้างก็....หายเหมือนกัน ส่วนปัญหาเรื่องลูกน้องนี่มีสม่ำเสมอครับ
ใครบริหารคนได้เก่งๆ นี่ผมขอคาราวะงามๆ เลยว่าคือยอดคนจริงๆ

[todsapon]

ผมรู้สึกแปลกใจที่บริษัทในตลาดหลักทรัพย์กำไรเอา กำไรเอา แต่บริษัท sme แบบพวกผมจะเจ๊งกันแล้ว ร้านโชห่วยแทบไม่มีใครเข้า ลูกค้าขายส่งก็แทบไม่ส่งของบอกว่าร้านอาหารขายไม่ดีเลย
รอบข้างก็บ่นเป็นเสียงเดียวกันหมด

[VSนักลงทุนอริยะ]

นี่คือความรับผิดชอบและภาระ (กิจ) ที่ยิ่งใหญ่ของความเป็นเถ้าแก่ครับ จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก เสมือนตามดูลมหายใจน่ะครับ

เจ้าของกิจการคือ ดินแดนแห่งความใฝ่ฝันของคนกลุ่มใหญ่มากมายนะครับ

ตอนนี้เราได้เดินมาตามฝันแล้ว (ซึ่งใครอีกหลายคนอยากจะมายืนอยู่ตรงนี้) ขอให้คิดถึงวันแรกแห่งความฝันของเราที่เริ่มกิจการนี้นะครับ มุ่งมั่นและสู้เพื่อฝันต่อไป

ถ้าต้องเปียก ก็จงเล่นน้ำฝนให้สนุก อย่าบ่นว่าน้ำเค็ม เมื่อคิดจะเล่นทะเล ครับ

ขอเป็นกำลังใจนะครับ ^^

จากเถ้าแก่อีกหนึ่งคน
ดูเพิ่มสร้างกำลังใจได้ที่เวปผมนะครับ www.ceoken.com

[Likhit]

คนเป็นเถ้าแก่ปัญหา ที่ต้องกุมขมับ คือสรรพากรเรียกตรวจภาษีครับ ใครเจอเข้าไป

จะรู้ดี

[ปรัชญา]

คำว่าเถ้าแก่ น่าจะแปลงว่า คนมีหน้าที่รับผิดชอบงานและคนงาน

ชีวิตพ่อค้าตั้งแต่รายเล็กถึงรายใหญ่ไม่ต่างกัน
บางคนอาจจะได้นาทีทองงานใหญ่ บางรายก็เดือดร้อน

ผมอยู่บ้านนอกนะ เปิดร้านค้าเล็กๆน้อยๆ หางานเลี้ยงลูกน้อง

เหมือนทำแบ่งผลกำไร ได้มาก็แบ่งกัน
ช่วงนี้แรงงานไทยแพง ไม่รับผิดชอบงาน มาสาย แว๊บบ่อยๆ ปัญหาสารพัด

การรับงานถ้าผิดนัดไม่ตรงเวลา สุดท้ายถูกปรับ และลูกค้าเลิกเชื่อถือ ทำลายอาชีพตัวเองจากลูกน้อง
คำโบราณจีน ขุนพลตายเพราะทหารเลว

เลิกไปหลายอาชีพแร๊ะ กำไรก็มีลูกน้องมาแบ่ง เวลาทำงานขาดทุนหาคนช่วยไม่เจอ

ก็ขอให้กำลังใจ ชีวิตเถ้าแก่ทุกคนสู้ต่อ เผื่อโอกาสจะเข้าข้างท่าน
ส่วนผมโอกาสเป็นเถ้าแก่หมดลงแล้ว หมดไฟด้วย

[อนัตตา]

นี่คือความรับผิดชอบและภาระ (กิจ) ที่ยิ่งใหญ่ของความเป็นเถ้าแก่ครับ จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก เสมือนตามดูลมหายใจน่ะครับ

เจ้าของกิจการคือ ดินแดนแห่งความใฝ่ฝันของคนกลุ่มใหญ่มากมายนะครับ

ตอนนี้เราได้เดินมาตามฝันแล้ว (ซึ่งใครอีกหลายคนอยากจะมายืนอยู่ตรงนี้) ขอให้คิดถึงวันแรกแห่งความฝันของเราที่เริ่มกิจการนี้นะครับ มุ่งมั่นและสู้เพื่อฝันต่อไป

ถ้าต้องเปียก ก็จงเล่นน้ำฝนให้สนุก อย่าบ่นว่าน้ำเค็ม เมื่อคิดจะเล่นทะเล ครับ

ขอเป็นกำลังใจนะครับ ^^

จากเถ้าแก่อีกหนึ่งคน
ดูเพิ่มสร้างกำลังใจได้ที่เวปผมนะครับ http://www.ceoken.com

โอ้โห...พี่เคนนี่สุดยอดจริงๆ เลยครับ ต่างกับผมราวฟ้ากับเหว
ว่างๆ จะขอคำปรึกษาบ้างนะครับ

[อนัตตา]

คนเป็นเถ้าแก่ปัญหา ที่ต้องกุมขมับ คือสรรพากรเรียกตรวจภาษีครับ ใครเจอเข้าไป

จะรู้ดี

เรื่องนี้ผมก็เคยโดนอีก เนื่องจากความไม่ประสาในข้อกฎหมาย
ว่าด้วยลักษณะของการประกอบธุรกิจ บวกกับที่ปรึกษาบัญชีมักง่าย
เห็นว่าเราไม่รู้ก็ไม่ยอมเตือน (หรืออาจจะไม่รู้เหมือนกัน) ทำให้โดน
ภาษีย้อนหลังไปเจ็ดแสนกว่าบาท เอาเข้าไปซิครับ มีอะไรที่ผมยังต้องจ่าย
อีกบ้าง...เนี่ยๆๆๆๆๆๆ

รายละเอียดไม่ขอพูดถึงนะครับ แต่ถ้าใครอยากทราบเป็นอุทาหรก็ pm มาบอก
จะเล่าให้ฟังถึงความไม่รู้ ที่ทำให้ต้องเสียตังค์แบบโง่ๆ

[อนัตตา]

คำว่าเถ้าแก่ น่าจะแปลงว่า คนมีหน้าที่รับผิดชอบงานและคนงาน

ชีวิตพ่อค้าตั้งแต่รายเล็กถึงรายใหญ่ไม่ต่างกัน
บางคนอาจจะได้นาทีทองงานใหญ่ บางรายก็เดือดร้อน

ผมอยู่บ้านนอกนะ เปิดร้านค้าเล็กๆน้อยๆ หางานเลี้ยงลูกน้อง

เหมือนทำแบ่งผลกำไร ได้มาก็แบ่งกัน
ช่วงนี้แรงงานไทยแพง ไม่รับผิดชอบงาน มาสาย แว๊บบ่อยๆ ปัญหาสารพัด

การรับงานถ้าผิดนัดไม่ตรงเวลา สุดท้ายถูกปรับ และลูกค้าเลิกเชื่อถือ ทำลายอาชีพตัวเองจากลูกน้อง
คำโบราณจีน ขุนพลตายเพราะทหารเลว

เลิกไปหลายอาชีพแร๊ะ กำไรก็มีลูกน้องมาแบ่ง เวลาทำงานขาดทุนหาคนช่วยไม่เจอ

ก็ขอให้กำลังใจ ชีวิตเถ้าแก่ทุกคนสู้ต่อ เผื่อโอกาสจะเข้าข้างท่าน
ส่วนผมโอกาสเป็นเถ้าแก่หมดลงแล้ว หมดไฟด้วย

พี่ปรัชญาคงไม่ต้องเป็นเถ้าแก่แล้วล่ะครับ
เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่สบายกว่าเยอะ ใช่ไหมครับ

[porzilla]

ผมทำธุรกิจค้าปลีก ประเภทร้านสังฆภัณฑ์ และ ฮาร์ดแวร์อุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือช่าง อุปกรณ์ประมง เป็นร้านเล็กๆที่อยู่ห่างไกลจากสังคมเมือง เรียกง่ายๆว่าบ้านนอกครับ Targetของร้าน เป็นเกษตรกร และชาวบ้านในอำเภอ จริงๆปัญหาของธุรกิจมีสำคัญๆมีอยู่แค่อย่างเดียวคือ Targetนั้นมีกำลังซื้อน้อย เนื่องจากมารายได้น้อย (เกษตรกรนี่รายได้น้อยจริงๆครับ เฉพาะแค่ชาวบ้านไม่ใช่เจ้าใหญ่ๆนะครับ) เหมือนรีดเลือดกับปูอ่ะครับ สุดๆแล้ว คือลูกค้ามีกำลังซื้อแค่นี้ แต่ตรงกันข้ามกับความต้องการซื้อที่มีมากมายล้นเหลือ เกษตรกรอยากได้โน่นอยากได้นี่ แต่เม็ดเงินจำกัด เช่น อยากได้ตาข่ายล้อมไก่ เพื่อใช้เลี้ยงกักบริเวณบริโภคเองหรือขาย ขณะเดียวกันก็อยากได้ เลื่อยลันดา เลื่อยธนู ไปตัดไม้ ไปทำเป็นถ่านบริโภคเองหรือขาย ขณะเดียวกันก็อยากได้ ตาข่ายมองจับปลา ไปหาจับปลาตามแหล่งน้ำต่างๆเพื่อบริโภคและขายอีก และอีกเยอะแยะมากมาย สินค้าทุกอย่างที่พูดมาล้วนแต่มีความจำเป็น ต่อการใช้ชีวิตของเขา(ธุรกิจประเภทนี้ไม่หวือหวา ยอดขายยังไง ยังงั้น เพราะMarginต่ำเตี้ยติดดิน คู่แข่งรายใหม่เข้ามาเจอWar Priceจัดเต็มครับ อยู่ได้เพราะBrandingล้วนๆ) แตกต่างdemandของพนักงานออฟฟิสอย่างสิ้นเชิงเหมือนNeedกับWant สมมุติว่าเงินเดือน30000 แต่อยากได้ชุดโฮมเธียเตอร์ใหม่ อยากไปช๊อปที่ฮ่องกง กระเป๋าหลุย เป็นต้น ตัวอย่างเหมือนจะคล้ายๆกันในที่ว่า เงินน้อยกว่าความต้องการที่มีอยู่มาก แต่สิ่งของเหล่านั้นเมื่อไม่สามารถได้รับการตอบสนองก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่เกษตรนั้นไม่ใช่ความต้องการของเขาแต่ล่ะความต้องการนั้นเป็นความต้องการขั้นพื้นฐาน ตามกฎของมาสโลว์ทั้งสิ้น ก็คือการบริโภคเพื่อแค่จะให้มีชีวิตอยู่รอดได้ สินค้าเหล่านั้นเป็นเครื่องมือทำกินนั่นเอง และข้อมูลจาก Supplierหลายๆเจ้า ที่ส่งสินค้าให้กับผมและลูกค้าอยู่ทั่วประเทศ บอกว่าภูมิภาคที่ห่างไกลสังคมเมืองอื่นๆทั่วประเทศก็มีลักษณะใกล้เคียงกัน
ลองคิดดูว่า ถ้าจู่ๆปูที่ไม่มีเลือดนั้นมีเลือดขึ้นมา แม้จะน้อยนิด แต่มันก็เพิ่มมาจากการที่...ไม่มีเลย
แล้วสินค้าและบริการที่จำหน่ายตามภูมิภาคที่อยู่ห่างไกลสังคมเมืองก็ล้วนแต่เป็นสินค้าและบริการของบริษัทจดทะเบียนทั้งสิ้น การบริโภคในประเทศจะเป็นอย่างไร

[harikung]

ครอบครัวผมทำผลิตเสื้อผ้าส่งออกครับ ส่วนปัญหาที่เจอในตอนนี้แน่นอนครับว่าคือเรื่องค่าแรง300(น่าจะเป็นsectorที่หนักที่สุดที่เจอ300) ที่จริงตอนนี้เจอหนักกว่า300ด้วยซ้ำไปครับจากระเบิดที่รัฐบาลชุดที่แล้วทิงเอาไว้ก้อคือเรื่องมาตรฐานแรงงานฝีมือซึ่งกำลังจะมีผลบังคับใช้ภายในอีกประมาณ3เดือนซึ่งในอุตสาหกรรมผลิตเสื้อผ้าต้องจ่ายหนักกว่า300ด้วยซ้ำไปทั้งทีแค่300เจ้าของโรงงานทุกคนต่างพูดเปนเสียงเดียวกันว่าต้องปิดกิจการทันที(ปิดจรืงๆนะครับไม่ใช่แค่ขู่เหมือนที่พวกนักการเมืองปากดีบางคนบอกว่าโรงงานชอบขู่) แต่ ณ ตอนนี้ได้มีการรวบรวมกันทำเอกสารยื่นฟ้องเพื่อให้ศาลคุ้มครองแล้วครับ เพื่อให้เลื่อนการบังคับใช้ไปก่อน ไม่งั้นตายหมู่ครับ

[chukieat30]

ครอบครัวผมทำผลิตเสื้อผ้าส่งออกครับ ส่วนปัญหาที่เจอในตอนนี้แน่นอนครับว่าคือเรื่องค่าแรง300(น่าจะเป็นsectorที่หนักที่สุดที่เจอ300) ที่จริงตอนนี้เจอหนักกว่า300ด้วยซ้ำไปครับจากระเบิดที่รัฐบาลชุดที่แล้วทิงเอาไว้ก้อคือเรื่องมาตรฐานแรงงานฝีมือซึ่งกำลังจะมีผลบังคับใช้ภายในอีกประมาณ3เดือนซึ่งในอุตสาหกรรมผลิตเสื้อผ้าต้องจ่ายหนักกว่า300ด้วยซ้ำไปทั้งทีแค่300เจ้าของโรงงานทุกคนต่างพูดเปนเสียงเดียวกันว่าต้องปิดกิจการทันที(ปิดจรืงๆนะครับไม่ใช่แค่ขู่เหมือนที่พวกนักการเมืองปากดีบางคนบอกว่าโรงงานชอบขู่) แต่ ณ ตอนนี้ได้มีการรวบรวมกันทำเอกสารยื่นฟ้องเพื่อให้ศาลคุ้มครองแล้วครับ เพื่อให้เลื่อนการบังคับใช้ไปก่อน ไม่งั้นตายหมู่ครับ

เพื่อนผมก้กำลังจะเลิกแล้วครับ การเม้นท์เนี่ย มันใช้คนเยอะ

กระทบเต็มๆเวลา 300 แต่ผมว่า พวกเรายังดีครับ ผมเห็นพวกทำโรงงานหาเช้ากินค่ำ

เดือนนึง 7-8พัน เจอค่าครองชีพที่แพงขนาดนี้ หลายคนถึงกับท้อ

เป็นหนี้นอกระบบกันหมด ตอนนี้ก้เกือบทุกเซทหล่ะครับ ที่แย่

พ่อผมเคยสอนไว้ ถึงเราลำบาก แต่บางทีคนอื่นก้ยังลำบากกว่า อย่าท้อ และอย่าถอย

สิ่งที่อากงสอนมาคือ อย่าชักหวย อย่าเป็นหนี้ และอย่าติดอบายมุขครับ ยังไงก้เหลือ

[chukieat30]

คนที่น่าสงสารที่สุด คือ คนที่ไม่มีความรู้ทางการเงินครับ

ผมเห็นพนักงานโรงงานรายได้ 1หมื่นสอง ผ่อนรถ 7000 ผ่อนบ้าน ผ่อนอย่างอื่น

ไม่พอกู้้กู้นอกระบบ

นี่หรือคือ สินทรัพย์ เค้าเรียกหนี้สินตะหาก

ผมประทับใจ คำพูดของ คุณโรเบิต ที่เขียนหนังสือพ่อรวยสอนลูก อยู่ตอนหนึ่ง

คนรวยซื้อทรัพย์สิน คนชั้นกลางและคนจนซื้อหนี้สินซึ่งเขาคิดว่าเป็นสินทรัพย์

[ปรัชญา]

พี่ปรัชญาคงไม่ต้องเป็นเถ้าแก่แล้วล่ะครับ
เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่สบายกว่าเยอะ ใช่ไหมครับ

ผมทุนทรัพย์น้อย ก็ทำไปตามความฝันที่ตั้งไว้ตั้งแต่เจ๊งหุ้นรอบ2
คือชีวิตที่เริ่มต้นมาจากเลข0ติดลบ ถ้าลงทุนหุ้นแล้วพอมีโอกาสได้ตังค์เก็บบ้าง
ก็จะไปทำตามความฝัน บางคนก็เรียกซะโก้หรูหราว่า อิสระทางการเงินบ้าง เกษียณตัวเองบ้าง
ผมเป็นคนเดินดินธรรมดาไม่ได้รับราชการ จะหารายได้ประจำทุกเดือนแบบบำนาญทำไงดีหว่า

หลังจาก... ประเมินตนประมาณตัวเอง จะไม่ยอมกับไปอยู่กับความยากจนอีก

อยากมีรายได้ประจำเลี้ยงตัวเองและครอบครัว มีรายรับพอค่าใช้จ่าย อย่างประหยัดพอมีพอกินพอใช้แบบไม่ต้องเดือดร้อน
ปัจจุบันอยู่บ้านที่เป็นอาคารพานิชย์เก่าๆ ขับรถกะบะคันเก่าๆ (ภรรยาก็คนเก่า มันเกี่ยวกันไหม หว่า)


ก็เลยขายหุ้นที่สะสมไว้เมื่อหลายปี ขายเมื่อ2ปีก่อน
เอาเงินมาซื้ออาคารพานิชย์ใกล้ๆกันได้3ห้อง ซื้อห้องแถวได้3ห้อง
เพื่อจะได้เก็บค่าเช่ามาเลี้ยงครอบครัว
(ซื้อนา ซื้อสวน ไว้ดูเล่นยามว่างงาน เบื่อๆความวุ่นวายในตลาดก็ขับรถไปนอนเล่น ชมพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า)

ปัจจุบันมีเงินลงทุนในหุ้นเหลือน้อยจริงๆ ถือหุ้นไว้เก็บกินเงินปันผล ได้ปีละเลข6หลักจากผลตอบแทนในเงินลงทุน

เลยหมดโอกาสเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่แล้วครับ

เพราะการเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ที่ผมหลงทางเข้าไปเจอ ไม่ได้มีความสุขใจกลับเหนื่อยใจซะมากกว่า

ปัจจุบันรับจ้างเป็นเถ้าแก่ ร้านอินเตอร์เน็ทเล็กๆที่ร่วมหุ้นกับเพื่อน ที่บ้านนอก
มีคนงานและช่างเพียง11คน ไว้แก้เหงา(ใกล้จะวางมืออีกเหมือนกัน)

เรื่อง300บาท(ถ้าคิดว่าเป็นการเมืองก็ลบได้เลย)
ผมก็แก้ปัญหาแบบนับชั่วโมงทำงานเอา ตอกบัตรมาดู มาคิดเงิน นับชั่วโมง ว่ากันเป็นวีค
ซอยตัดงานแม่บ้าน มาทำเช้า2ชั่วโมง เย็น2ชั่วโมง แม่บ้านได้เงินไม่ถึง300บาทต่อวันต่อคน
ลุงยาม ผมก็ให้มาเข้าเวร5ทุ่ม เลิกตี5 ได้เงินไม่ถึงวัน300ใครจะทำก็ทำใครไม่ทำก็หาใหม่

หายใจทิ้งไปวัน วัน
รอเวลา หมดลมไปขายถ่านอย่างเดียว

[navapon]

เรื่องค่าแรง 300 บาทต่อวัน ถ้าจะลงรายละเอียดจริง คงต้องศึกษากฎหมายแรงงานอีก จะได้ไม่เสียเปรียบทางธุรกิจว่า เกณฑ์ปกติทำงานกี่ชั่วโมง ยากง่ายแค่ไหน ถึงจะได้ 300 บาท ถ้าจำนวนชั่วโมงทำงานของเราไม่ถึงตามนั้น ก็คงต้องหารเป็นชั่วโมงออกมาแล้วจ่ายค่าแรงตามนั้นครับ ค่าแรงสูงขึ้นมาตฐานงานก็ต้องดีขึ้นด้วย คงต้องระบุกฎเกณฑ์ในสัญญาว่าจ้างให้ละเอียดและเคี่ยวขึ้นด้วยว่า มาช้ามาสาย ตัดค่าแรงเท่าไหร่ ทำงานผิดพลาดให้บริษัทเสียหายตัดค่าแรงเท่าไหร่ (โหดไปไหมนี่เรา)

อย่างไรผมว่า คงไม่ต้องทำขนาดนั้น ถ้าเจอลูกน้องที่อยู่มานานและรู้ใจ เข้าใจรายได้และหัวอกนายจ้างอยู่แล้ว อาจไม่เรียกร้องอะไรมากนัก ถ้าเป็นร้านค้าทั่วไป ประมาณว่าลูกจ้างรายวันหรือชั่วคราว เลี่ยงหนีค่าแรง 300บาท อาจไม่ยากนัก แต่ พวกจดทะเบียนนิติบุคคลเป็นบริษัท หรือ หจก. นี่สิ คงต้องระวังประกันสังคมและกรมแรงงานมาตรวจสอบ อย่างน้อยคงต้องทำสมุดจดเวลาตอกบัตรทำงานไว้เป็นหลักฐานยืนยัน ให้ลูกน้องเซ็นชื่อเวลาเข้า-ออกงาน

ผมว่าถ้ากฎหมายนี้ออกจริง คนตกงานอีกเพียบ เพราะหลายธุรกิจคงไม่มีปัญญาจ้างคนอย่างฟุ่มเฟือย คงคัดเก็บแต่คนคุณภาพเอาไว้ คงไม่ต้องกลัวหาลูกจ้างไม่ได้หรอกครับ

ถ้าพนักงานนิสัยเบี้ยวงานบ่อยเป็นประจำอยู่แล้ว อาจจ้างพนักงานจำนวนมากขึ้นอีกนิดแล้วลดจำนวนวันทำงานของแต่ละคนลงไป ให้มาทำงานซ้อนเหลื่อมวันกันซะ อาจจะประหยัดหรือได้ประสิทธิภาพงานมากกว่า

แถวบ้านผมใกล้ชายแดนเขมร ตอนนี้แม้แต่โรงงาน สาวโรงงานยังตกงานเพราะเรื่องค่าแรง 300 บาท เพราะโรงงานเขาหันมาจ้างแรงงานต่างด้าวกัน ขนาดออกพาสปอร์ตเป็นรายปีให้เลย

[navapon]

แถวบ้านเป็นโรงงานพับกระดาษ เขานับชิ้นกันเลยนะครับว่า ทำงานเช้าถึงเย็น ผลงานได้กี่ชิ้น ถ้าทำงานไม่ได้ถึงเกณฑ์เขาก็จ่ายค่าแรงไม่ครบ

[prakarnb]

ขออนุญาติแชร์ประสบการณ์นะครับ ผมอยู่ในธุรกิจคอนกรีตผสมเสร็จ เช่น CCP CPAC เป็นสินค้าค่อนข้างคอมมอดิตี้ ตลาดใหญ่เป็นงานโครงการขนาดใหญ่ แข่งราคากันรุนแรง ตลาดเล็ก เน้นการบริการที่ดี ลงทุนโรงงานและรถขนส่งสูง หนี้เสียง่าย ผมรู้แล้วว่าผมเข้าธุรกิจผิด กำลังแก้ไข โดยการเพิ่มสินค้าสำเร็จรูป เช่นแผ่นพื้น เสา คาน เป็นต้น
ธุรกิจผม เป็นธุรกิจที่สรรพากรชอบเป็นพิเศษ เพราะคนหนีภาษีกันเยอะ ตรวจเมื่อไหร่ ได้เงินเมื่อนั้น ส่วนผมยอมจ้าง พนง.บัญชีเก่งๆ ทำบัญชีเอง ไว้รับมือ ซึ่งได้ผลครับ ถูกตรวจปีเว้นปี ยังไม่เคยเสียค่าปรับแบบก้อนโตๆ ผมจึงอยากให้ทุกท่าน ให้ความสำคัญกับ พนง.บัญชีครับ อย่าใช้ สนง.บัญชี เป็นหลัก เพราะตายมาเยอะแล้ว ไม่ตายก็ต้องจ่ายทุกปี

[อนัตตา]

@ พี่ปรัชญา สบายแล้วล่ะครับพี่ ชีวิตพอเพียง ผมเองก็อยากจะทำเกษตรพอเพียง
แต่ยังติดภาระกิจทางโลกอยู่ครับ ต้องทำไปหยุุดไป ที่ดินดันไปจับมา
แบบร้อนจี๋เลย ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า ดูจาก location ผมก็
น่าจะรู้ว่าที่ไหน

รู้สึกว่าค่าแรง 300 จะเป็นปัญหาใหญ่ระดับชาติจริงๆ แฮะ มีธุรกิจไหนอีกบ้างครับ
ที่มีผลกระทบ นอกจากสิ่งทอ เสื้อผ้าสำเร็จรูป และบริการ

@คุณprakarnb บัญชีนี่สำคัญจริงๆ ครับยอมรับเลย ถ้านับเงินที่เสียไปมาจ้าง
พนง.บัญชีได้ตั้งหลายคน แต่ด้วยความขี้เหนียวเล็กๆ น้อยๆ
เลยเข้าทำนองเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย
ตอนนี้กำลังหาทางปลดพนง.บัญชีที่ปรึกษาคนเก่าอยู่เหมือนกัน
แต่ต้องทำแบบบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่นเพราะกลัวเขากลั่นแกล้งทีหลัง
เพราะเธอเป็นคนที่รู้จุดอ่อนเรามากที่สุด ...

[ปรัชญา]

@ พี่ปรัชญา สบายแล้วล่ะครับพี่ ชีวิตพอเพียง ผมเองก็อยากจะทำเกษตรพอเพียง
แต่ยังติดภาระกิจทางโลกอยู่ครับ ต้องทำไปหยุุดไป ที่ดินดันไปจับมา
แบบร้อนจี๋เลย ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า ดูจาก location ผมก็
น่าจะรู้ว่าที่ไหน

Location: Rayong - วังน้ำเขียว

กำลังอยู่ในความสนใจ ถ้ามีเอกสารสิทธิ์คงไม่น่าจะมีปัญหา
ปัญหาทุกอย่างมีทางออกครับ ขอให้ผ่านเหตการณ์ครั้งนี้ด้วยดี
การลงทุนมีความเสี่ยงครับ

[picatos]

...
หายใจทิ้งไปวัน วัน
รอเวลา หมดลมไปขายถ่านอย่างเดียว

ผมว่า มนุษย์เรา เกิดมาก็เพื่อจะตาย กิน อยู่ หลับ นอน หายใจไปแต่ละครั้ง ในแต่ละวัน ก็เพื่อที่จะบ่ายหน้าเข้าสู่ความตาย สิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามากระทบกับชีวิตส่วนใหญ่ก็หาสาระอะไรกับมันไม่ได้มาก... ตัวผมเองหมดเวลาไปกับการหาเงิน หาสิ่งสวยๆ งามๆ แสวงหาอารมณ์อันเพริศแพร้ว... ก็แค่ให้แต่ละวันที่กำลังเดินหน้าเข้าสู่ความตาย ได้เพลิดเพลินและปราศจากความทุกข์ที่สุดเท่าที่ทำได้

อย่างไรก็ตาม... สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงที่ผ่านมาพบว่า ความสุข ในแต่ละช่วงเวลา นั้นแตกต่างกันออกไปตามประสบการณ์ ตามเหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นในแต่ละขณะ...

และขณะนี้ ผมคิดว่าจริงๆ แล้ว แค่การมีสติและสมาธิอยู่กับการหายใจทิ้งไปวันๆ กลับนำพามาซึ่งความสุขที่ยิ่งใหญ่มากกว่า การแสวงหาเงิน และแสวงหาความสุขจากสิ่งต่างๆ ที่งดงาม ปราณีต ที่เคยประสบมาทั้งหมด...

ขอให้พี่ปรัชญาพบความสุขสันติ จากการหายใจทิ้งไปวัน วัน ครับ...

[prakarnb]

เรียนคุณอนัตตา ผมบังอาจเสนอแนะนะครับ หวังว่าคงไม่ว่ากัน ลองจ้างที่ปรึกษาบัญชี ซิครับ เพื่อนผมและผม ใช้มาแล้วได้ผล แต่เราต้องยอมลงไปทำและเรียนรู้ด้วยตัวเอง จะว่าไป ผมได้เงินกลับคืนมากกว่าที่จ่ายค่าที่ปรึกษาในแต่ละปี ซึ่งถือว่าคุ้มครับ

[อนัตตา]

@ พี่ปรัชญา สบายแล้วล่ะครับพี่ ชีวิตพอเพียง ผมเองก็อยากจะทำเกษตรพอเพียง
แต่ยังติดภาระกิจทางโลกอยู่ครับ ต้องทำไปหยุุดไป ที่ดินดันไปจับมา
แบบร้อนจี๋เลย ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า ดูจาก location ผมก็
น่าจะรู้ว่าที่ไหน

Location: Rayong - วังน้ำเขียว

กำลังอยู่ในความสนใจ ถ้ามีเอกสารสิทธิ์คงไม่น่าจะมีปัญหา
ปัญหาทุกอย่างมีทางออกครับ ขอให้ผ่านเหตการณ์ครั้งนี้ด้วยดี
การลงทุนมีความเสี่ยงครับ

ขอบคุณครับพี่ คือตั้งใจทำเกษตรจริงๆ ครับ ไม่ได้เอามาเก็งกำไร
หรือทำรีสอร์ทใดๆ ทั้งสิ้น ปลูกต้นไม้เยอะกว่าเดิมมาก (เมื่อก่อน
เป็นพืชเชิงเดี่ยวและที่ดินว่างเปล่า) เรื่องนี้อ่อนไหว มีกองแช่ง
มากกว่ากองเชียร์ครับ ที่ตรงนั้นมีทั้งถูกและผิดกฎหมาย
เอาเป็นว่าผมก็ let it be ละกัน คืนก็คืน ไม่คืนก็ทำต่อไป

และขณะนี้ ผมคิดว่าจริงๆ แล้ว แค่การมีสติและสมาธิอยู่กับการหายใจทิ้งไปวันๆ กลับนำพามาซึ่งความสุขที่ยิ่งใหญ่มากกว่า การแสวงหาเงิน และแสวงหาความสุขจากสิ่งต่างๆ ที่งดงาม ปราณีต ที่เคยประสบมาทั้งหมด...

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ครับคุณ picatos แต่คนเราส่วนใหญ่ไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น
โลกถึงได้วุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ ไง สำหรับผมแล้วเห็นบ้าง ไม่เห็นบ้าง แต่ก็ฝึกฝนทุกวัน
วันละเล็กละน้อยสะสมแต้มไป เคยคุยกับพระวัดเขาแผงม้าท่านนึงบอกว่ามันเหมือน
เราตักน้ำใส่ตุ่มก้นลึกด้วยช้อนกาแฟ แรกๆ เราแทบจะไม่รู้สึกหรอกว่าน้ำที่เราใส่เข้า
ไปมันมากน้อยแค่ไหน จนกว่าที่มันใกล้จะถึงปากตุ่มนู่นแหละเราถึงจะร้องอ๋อ...มันเป็นจั่งซี้

เรียนคุณอนัตตา ผมบังอาจเสนอแนะนะครับ หวังว่าคงไม่ว่ากัน ลองจ้างที่ปรึกษาบัญชี ซิครับ เพื่อนผมและผม ใช้มาแล้วได้ผล แต่เราต้องยอมลงไปทำและเรียนรู้ด้วยตัวเอง จะว่าไป ผมได้เงินกลับคืนมากกว่าที่จ่ายค่าที่ปรึกษาในแต่ละปี ซึ่งถือว่าคุ้มครับ

อย่าเรียกว่าบังอาจเลยครับ แนะนำมาได้เต็มที่ ตอนนี้ผมก็กำลังทำเช่นนั้นอยู่ครับ
ขอบคุณครับ

[neangs]

ชอบที่คุณ picatos เขียนนี้มากๆค่ะ
ขออนุญาติ quote ส่งไปให้เพื่อนที่กำลังทุกข์ใจอยู่ขณะนี้นะคะ

...
หายใจทิ้งไปวัน วัน
รอเวลา หมดลมไปขายถ่านอย่างเดียว

ผมว่า มนุษย์เรา เกิดมาก็เพื่อจะตาย กิน อยู่ หลับ นอน หายใจไปแต่ละครั้ง ในแต่ละวัน ก็เพื่อที่จะบ่ายหน้าเข้าสู่ความตาย สิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามากระทบกับชีวิตส่วนใหญ่ก็หาสาระอะไรกับมันไม่ได้มาก... ตัวผมเองหมดเวลาไปกับการหาเงิน หาสิ่งสวยๆ งามๆ แสวงหาอารมณ์อันเพริศแพร้ว... ก็แค่ให้แต่ละวันที่กำลังเดินหน้าเข้าสู่ความตาย ได้เพลิดเพลินและปราศจากความทุกข์ที่สุดเท่าที่ทำได้

อย่างไรก็ตาม... สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงที่ผ่านมาพบว่า ความสุข ในแต่ละช่วงเวลา นั้นแตกต่างกันออกไปตามประสบการณ์ ตามเหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นในแต่ละขณะ...

และขณะนี้ ผมคิดว่าจริงๆ แล้ว แค่การมีสติและสมาธิอยู่กับการหายใจทิ้งไปวันๆ กลับนำพามาซึ่งความสุขที่ยิ่งใหญ่มากกว่า การแสวงหาเงิน และแสวงหาความสุขจากสิ่งต่างๆ ที่งดงาม ปราณีต ที่เคยประสบมาทั้งหมด...

ขอให้พี่ปรัชญาพบความสุขสันติ จากการหายใจทิ้งไปวัน วัน ครับ...