โพสต์
10 ปีที่ผ่านมา รวมทั้งที่กำลังท่วมอยู่ในลุ่มน้ำเจ้าพระยาในปัจจุบัน เป็นไปตามทฤษฎีน้ำล้นแก้วที่ผู้เขียนได้พัฒนาขึ้น
กล่าวคือ ลุ่มน้ำเปรียบเหมือนกับแก้วใบหนึ่งที่สามารถรับน้ำฝนหรือน้ำท่าได้เต็มแก้วในระยะเวลาหนึ่ง ต่อมามีการพัฒนา
ระบบสาธารณูปโภคต่างๆในลุ่มน้ำ มีการก่อสร้างอาคารบ้านเรือน มีการเปลี่ยนแปลงสภาพการใช้ที่ดินทำกิน เป็นต้น
เปรียบเสมือนกับการนำเอาก้อนน้ำแข็งใส่ในแก้วทีละก้อน จึงเกิดคำถามตามมาว่า แก้วใบนี้ หรือลุ่มน้ำที่ฉันอยู่ จะรับน้ำ
ได้เหมือนเดิมหรือไม่ ทุกคนคงรู้คำตอบว่ารับน้ำได้น้อยลง แต่เราไม่รู้ตัว เพราะไม่มีหน่วยงานใดมาประเมินให้ ปัจจุบัน
ความเจริญทางเศรษฐกิจได้นำเอาสิ่งก่อสร้างต่างๆเข้ามาในพื้นที่มากขึ้น เหมือนกับการเติมก้อนน้ำแข็งเข้าไปในแก้วมาก
ขึ้น แน่นอนที่สุดถึงเวลาหนึ่งน้ำต้องล้นแก้ว กว่าจะรู้ตัวเองก็สายไปแล้ว ยิ่งฝนตกมาเท่าไรแม้เพียงน้อยนิด น้ำก็ล้นแก้ว
หรือน้ำก็ล้นฝั่งท่วมพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง การเติมก้อนน้ำแข็งลงไปทีละก้อน เรายังรู้ตัวเองว่าเติมไปถึงระดับใดจะล้นแก้ว
หรือไม่ควรเติมอีก แต่การก่อสร้างสิ่งต่างๆในพื้นที่กลับไม่รู้ตัวเอง จึงเป็นที่มาของคำพูดของชาวบ้านทุกครั้งที่เกิด
เหตุการณ์ว่า “แต่ก่อนฉันอยู่ที่นี่มา 30-40 ปี ไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ทำไมปีนี้จึงต้องมาเกิด”
บันทึกไม่สำเร็จ